Η Γεωργία και οι λέξεις

"Αγόρια ιππότες – κορίτσια μαύρες κότες!"

Ήταν οι άγουρες φωνές των νεαρών αγοριών που ανέβαιναν από το διπλανό σχολείο.

Όσο επίμονα κι αν έψαχνε ο Αλέξης, ποτέ του δε θα έβρισκε πού πετούσε απλανώς το βλέμμα της Γεωργίας. Και σήμερα, όπως και κάθε πρωί, είχε καθήσει στο παράθυρό του και τη χάζευε που περίμενε στη στάση το λεωφορείο για το εργοστάσιο.

Όσο κι αν προσπαθούσε, ποτέ του δε θα κατάφερνε να μαντέψει, ποτέ του δε θα κατάφερνε να ανακαλύψει το μυστικό κόσμο της Γεωργίας, τις μαγικές εικόνες που το μυαλό της πρόβαλλε μπροστά στα μάτια της όταν καθόταν μόνη στη στάση.

Περίεργη κοπέλα η Γεωργία.

Σήμερα το μυαλό της έπλαθε άσπρους καχεκτικούς ιππότες, πάνω σε μαύρα ψωριάρικα άλογα, να μάχονται όμορφες κότες μαύρες πλουμιστές, πάνω σε όμορφα άλογα άσπρα αρχοντικά, στο μακρινό βασίλειο του Σκακιού.

Όπως τα παιδιά έπαιζαν στο προαύλιο, η Γεωργία έπαιζε με τις λέξεις. Της άρεσε να φτιάχνει ιστορίες από λέξεις, σαν την τρομερή μάχη ανάμεσα στους ιππότες και τις κότες, ή να φτιάχνει ιστορίες για λέξεις, σαν αυτήν του μεθυσμένου τυχοδιώκτη από τη Θήβα, που στεκόταν στις προβλήτες και καλούσε τα καράβια και γι’ αυτό ένα ιστιοφόρο τ’ ονομάσαν ‘καραβέλα’.

Μα πιο πολύ απ’ όλα απολάμβανε τις ομοιοκαταληξίες.

Να σήμερα, όταν θα πήγαινε το βράδυ για ύπνο, θα μπαίνανε στη μάχη και στρατιώτες χωρίς μπότες, πατριώτες Αγρινιώτες, δεσμώτες με κυλόττες, δότες με καπότες και η ιστορία θα ξέφευγε από τον έλεγχο και θα αποκτούσε χρώμα και γέλιο, για να κοιμηθεί τελικά η Γεωργία με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο, ενώ οι σουρεαλιστικές μάχες θα συνεχίζονταν μέχρι το πρωί.

Για κακή μας τύχη, όμως, σήμερα τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καθόλου καλά. Τη νύχτα, και ενώ η Γεωργία κοιμόταν, οι κότες συμμάχησαν με τους στρατιώτες, οι οποίοι σκοτώσαν όλους τους ιππότες, μέχρι τον τελευταίο. Έτσι, όταν ξύπνησε μέσα στη νύχτα, αντελήφθη το τρομερό πρόβλημα· δε θα υπήρχαν πλέον ιππότες για τα παραμύθια. Οι βασιλοπούλες θα κοίταγαν μάταια απ’ τους πύργους και τα άλογα θα γυρνοβόλαγαν έξω από κάστρα σαν κατάρες άδικες κι αποτυχημένες. Οι παραμυθάδες θα ξενυχτούσαν με την πένα στο χέρι και με μπουκάλια κρασί, μπεκροπίνοντας και γράφοντας ιστορίες κούφιες για κόκκινες σκούφιες.

Την ίδια ώρα, ο Αλέξης ξενυχτούσε κι αυτός για άλλο ένα βράδυ, πνίγοντας κι αυτός στο κόκκινο κρασί τον πόνο του για τα μάτια της όμορφης Γεωργίας του απέναντι διαμερίσματος, ενώ το ραδιόφωνο έπαιζε παλιά τραγούδια, λαϊκά κι αγαπημένα.

Ο Αλέξης είχε μεγάλη αδυναμία στο τραγούδι. Όταν ακόμα ήταν αγρότης στο χωριό, είχε έναν αγαπημένο φίλο που μοιραζόταν αυτό του το πάθος. Ήταν ο Νότης, που έμενε στο γειτονικό σπίτι. Ο Νότης, μάλιστα, κάθε βράδυ έβγαινε βόλτα στην παραλία για να τραγουδήσει, τι άλλο, παλιά τραγούδια, λαϊκά κι αγαπημένα.

Τότε ο Αλέξης δεν έχανε στιγμή, έτρεχε κατευθείαν στο στάβλο του γείτονά του για να χαϊδέψει εκείνο το περίεργο άλογο που είχαν. Ο Νότης, βλέπετε, είχε ζητήσει στα γενέθλια του δώρο ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα, το ένα τ’ άλογο να είναι άσπρο και τ’ άλλο τ’ άλογο να είναι κρεμ. Έτσι κι έγινε. Το άσπρο άλογο ονομάστηκε Φώτης και το κρεμ Γιώτης. Ο Αλέξης, για κάποιο λόγο, είχε από την πρώτη στιγμή αναπτύξει ένα μεγάλο ενδιαφέρον για το ξεχωριστό αυτό άλογο, όταν έβρισκε λοιπόν ευκαιρία πήγαινε κατευθείαν στον περίεργό του φίλο.

Μέχρι που, ένα βράδυ που ‘βρεχε, που ‘βρεχε μονότονα, και ενώ ο Νότης τραγουδούσε στη βροχή ανεπισχέτως, ο Αλέξης πήρε τ’ άλογο και έφυγε βιαστικά για την πόλη, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του και αφήνοντας το Φώτη καταδικασμένο να σέρνει μόνος του ολόκληρο αμάξι για δυο άλογα.

Ο Αλέξης και ο Γιώτης ζούσαν στο ίδιο διαμέρισμα, που η αλήθεια είναι πως δεν τους πολυχωρούσε και τους δύο.

Μαζί στις χαρές, μαζί και στις λύπες, ο αχώριστος φίλος του Αλέξη του κράταγε συντροφιά τα βράδια που μπεκρόπινε. Καμιά φορά, όταν έπινε πολύ, έβγαινε ο φίλος μας καβάλα στ’ άλογο να γυρέψει την όμορφη Γεωργία που είχε ερωτευθεί. Συνήθως, βέβαια, ήταν τόσο μεθυσμένος που, όπως όλοι οι πότες χωρίς ρότες, κατέληγε τρεκλίζοντας σε κάποιο σπίτι κάποιας άσχημης γριάς να ξεφωνίζει άγριες νότες ακατέργαστες για την όμορφη Γεωργία, που οι γείτονες μάλλον εξελάμβαναν ως φωνές για κάποια αργία ή απεργία, ενώ μια φορά ο Γιώτης παρά τρίχα γλύτωσε από τα σφαγεία. Στη γειτονιά, ο πρώην αγρότης ήταν πλέον γνωστός ως ‘ο πότης Δον Κιχώτης’.

Έτσι κι εκείνο το βράδυ, ο πότης και ο Γιώτης ήταν κλεισμένοι στο διαμέρισμά τους, το μόνο ανοιχτό φωτάκι σε ολόκληρη την πολυκατοικία, μαζί ίσως και με εκείνο του παραμυθά της διπλανής πόρτας.

Έξω ο θεός έβρεχε, έβρεχε μονότονα, γι’ αυτό και δεν πρόσεξε κανείς το φως που άναψε στην απέναντι πολυκατοικία.

Η Γεωργία κυκλοφορούσε μέσα στο φτωχικό της διαμέρισμα με τη νυχτικιά της και τα μαλλιά της ανακατεμένα, κάνοντας κύκλους γύρω από το μικρό τραπέζι της μικρής τραπεζαρίας. Το δίχως άλλο, ο κόσμος χωρίς ιππότες θα ήταν πολύ βαρετός. Η Γεωργία έπρεπε οπωσδήποτε να βρει έναν ιππότη.

Πλησίασε στο παράθυρο να ατενίσει τη βροχή, τη μονότονη βροχή, και μόνο τότε πρόσεξε στο απέναντι παράθυρο τον Αλέξη με ένα κρασί στο χέρι, παρέα με το κρεμ άλογό του. Και μόνο τότε το μυαλό της έκανε τον πιο προφανή συνειρμό από την αρχή της ιστορίας. Στο απέναντι διαμέρισμα ζούσαν ένας ίππος και ένας πότης - ένας ιππότης. Και βέβαια δε σταματούσε εκεί το παιχνίδι με τις λέξεις, αφού ο ήρωας λεγότανε Αλέξης.

Μόλις το δούλεψε λίγο με το μυαλό της, η Γεωργία έβαλε το παλτό της και πετάχτηκε έξω απ’ το φτωχικό της, ενώ στο απέναντι διαμέρισμα ο ιππότης ετοιμαζόταν να κλείσει το φως και να προσπαθήσει να κοιμηθεί.

Χτύπησε την πόρτα τρεις φορές δυνατά και ο Γιώτης χλιμίντρισε τρομαγμένα. Ο πότης άνοιξε την πόρτα, γούρλωσε τα μάτια και ψέλλισε "Μαγεία… Η Γεωργία…", ενώ εκείνη σκεφτόταν ότι ευτυχώς που δεν υπήρχε ποτάμι στην πόλη, γιατί κινδύνευε ο Γιώτης από ίππος να γίνει ιπποπόταμος και τότε πια ο Αλέξης δε θα ήταν ιππότης. Αυτό που δε σκέφτηκε, ευτυχώς, η Γεωργία, ήταν ότι τις νύχτες χωρίς σύννεφα, ο Γιώτης θα μπορούσε κάλλιστα από κρεμ να γινόταν κρεμάστρα και τότε τα πράγματα θα περιπλέκονταν πολύ περισσότερο.

Οι γάμοι έγιναν σε λίγες βδομάδες.

Η νύφη έφτασε πάνω σε ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα, το ένα τ’ άλογο ήταν άσπρο και τ’ άλλο τ’ άλογο, το στολισμένο, ήταν κρεμ. Η μπάντα έπαιζε παλιά τραγούδια, λαϊκά κι αγαπημένα και για καλή τύχη όλων όχι απλώς δεν έβρεχε μονότονα, αλλά δεν έβρεχε καθόλου. Οι καλεσμένοι ήρθαν όλοι και ήταν όλοι εκλεκτοί: ο Νότης ο αγρότης, τα παιδιά του διπλανού σχολείου, κάποια άσχημη γριά, ένας παραμυθάς που πια δεν ξενυχτούσε, άσπροι καχεκτικοί ιππότες πάνω σε μαύρα ψωριάρικα άλογα, όμορφες κότες μαύρες πλουμιστές πάνω σε όμορφα άλογα άσπρα αρχοντικά, στρατιώτες χωρίς μπότες, πατριώτες Αγρινιώτες, δεσμώτες όχι με κυλόττες αλλά με παλτά γιατί έπρεπε να είναι ευπρεπώς ενδεδυμένοι στον ιερό χώρο, ενώ δότες με καπότες δεν ήρθαν γιατί δεν εκλήθησαν γιατί ήταν εξαρχής εντελώς άσχετοι, απλώς έκαναν ομοιοκαταληξία.

ΥΓ: Και ζήσανε αυτοί καλά και εσύ Γεωργία καθόλου μετά από αυτό που διάβασες. (κάθε ομοιότης με πρόσωπα και γεγονότα και λοιπά...)

Οι κώλοι και τα κάστρα

Αυτήν την ερώτηση δεν την περίμενε.

"Όχι, δε θα έρθει."

"Αν είναι να έρθει, δε θα έρθω εγώ."

"Δε θα έρθει", τον καθησύχασε. "Δε μιλάμε πια."

Έκλεισε το τηλέφωνο, σκέφτηκε λίγο και με ρώτησε:

"Αν την καλούσαμε, πιστεύεις θα ερχόταν;"

Δε θα ερχόταν. Ο καθένας στη ζωή κάνει τις επιλογές του και η παλιά της κολλητή είχε σίγουρα κάνει τις δικές της από καιρό. Για όλους μας.

Οι μέρες πέρασαν, η ώρα έφτασε, το σπίτι γέμισε κόσμο, φίλους πολλούς, φίλους καλούς κι αγαπημένους.

Και ναι, ήρθε.

Μπήκε στο σπίτι σα να μη συνέβαινε τίποτα.

Έκανε είσοδο με ένα πράσινο φόρεμα και ένα γνώριμο χαμόγελο σα να μη συνέβαινε τίποτα, χαιρέτησε την παλιά της φίλη σα να μη συνέβαινε τίποτα, πήρε το ποτάκι της σα να μη συνέβαινε τίποτα και προχώρησε προς το μπαλκόνι, αφήνοντας πίσω της την αύρα ενός προσώπου που δεν προσπαθεί να κρύψει ότι ξέρει πως όλοι όσοι προσπερνάει κοιτάνε σα χαζοί. Σα να μη συμβαίνει τίποτα.

Χαιρέτησε τους πάντες σα να μη συνέβαινε τίποτα, ακόμα και το παλληκάρι που είχε χρειαστεί να καθησυχάσουμε για τη βέβαιη απουσία της και το οποίο πρόλαβα να δω να παγώνει μόλις πήρε το μάτι του την οπτασία.

Τους πάντες εκτός από μένα, που, εξασκημένος πια σε τέτοια, κατάφερνα να την αγνοώ επιδεικτικά κάθε φορά που πλησίαζε κουνώντας την ουρά της σαν παγώνι, ενώ δε σταματούσα να σκέφτομαι τι στο διάολο μπορεί να περνάει μέσα από το μυαλό αυτής της κοπέλας, τι παριστάνει εδώ, με ποιο δικ...

"Ένα φιλάκι μόνο", είπε η φωνή από δίπλα μου.

Έτσι όπως γύρισα απότομα, η πρώτη εικόνα με πέταξε ασυναίσθητα σε μια στιγμή από το καλοκαίρι, όταν, σκύβοντας την ώρα μιας συναυλίας να μου μιλήσει, είχα ακούσει την ανεπανάληπτη ατάκα "Ο Νίκος, που δεν τον χωνεύετε, βρίσκει το σημείο G αμέσως.". Ακολούθησε μια στιγμή απορίας και αμηχανίας και αμέσως ξεράθηκα στα γέλια.

Έσκυψα για το φιλάκι και τότε συνειδητοποίησα ότι η ατάκα δεν ήταν καθόλου αστεία, απλούστατα γιατί είχε ειπωθεί με κάθε σοβαρότητα.

Ο Νίκος όντως μετά από λίγες μέρες είχε φύγει νύχτα, αλλά εκείνη καθόλου δε νοιάστηκε. Στ’ αρχίδια της, όπως θα έλεγε, στ’ αρχίδια της και για το Νίκο και για τον κάθε Νίκο. Γιατί οι γκόμενοι είναι μόνο για να πηδιόμαστε.

Στ’ αρχίδια της, όπως στ’ αρχίδια της και για την κολλητή της και για όλους εμάς, γιατί οι φιλίες είναι για όσο-όσο.

Στ’ αρχίδια της και σήμερα, λοιπόν, σκεφτόμουν καθώς απομακρυνόταν κουνώντας το φουσκωτό της κώλο, τον ίδιο κώλο που είχε γυρίσει πρόσφατα στην κολλητή της και σε τόσους από μας, στην κολλητή της που σήμερα είχε πάρτυ και που το τελευταίο πράγμα που περίμενε ήταν να τη δει να παρελαύνει μέσα στο σπίτι της για να διαδηλώσει ότι στ’ αρχίδια της όλα.

Γιατί γι’ αυτό ήρθε. Για να κερδίσει εκτός έδρας.

Καθώς την έβλεπα, λοιπόν, σκεφτόμουν πόσο πολύ ήθελε ο πράσινός της κώλος μια κλωτσιά και να τον πετάξουν έξω, αλλά το πάρτυ δεν ήταν δικό μου.

Έτσι, ο πράσινος κώλος συνέχισε να προχωράει ανενόχλητος μέσα στο σπίτι, μέχρι που κατέληξε δίπλα σε έναν άλλο κώλο, κόκκινο αυτή τη φορά και πολύ πιο καλοφτιαγμένο, οδηγώντας με, άθελά του, στη λύση του προβληματισμού μου.

Ο κόκκινος κώλος και ο πράσινος κώλος είχαν έρθει στο πάρτυ παρέα.

Τα ετερώνυμα έλκονται γιατί η κακία δεν απειλεί την αδιαφορία και η αδιαφορία δεν τσιγκλάει την κακία. Οι δύο κοπέλες είχαν φορέσει χρώματα αντίθετα, για να θυμίζουν πόσο ωραία ταιριάζουν τα αντίθετα, πώς συμμαχεί η έμμονη εμπάθεια με την επιδεικτική αναισθησία και μπαίνουν αγκαζέ σε ένα πάρτυ, η μία κοιτώντας σε με βλέμμα που σε θέλει νεκρό, η άλλη περπατώντας και μοιράζοντας φιλάκια με τον αέρα της νίκης.

Μπήκαν αγκαζέ στο πάρτυ, για να μου θυμίσουν, μεταξύ άλλων, ότι αυτές οι δύο κρατάνε εδώ και χρόνια μακριά μου μια παλιά αγαπημένη μου φίλη, την πιο αγαπημένη μου φίλη. Η μία φτύνοντας ψέμμα και κακία σα δηλητήριο, η άλλη διδάσκοντας με λόγια και με πράξεις την αδιαφορία προς τους παλιούς αγαπημένους.

Γιατί όσο κι αν το ήθελα, ποτέ δε θα μπορούσα να κερδίσω σε μονομαχία με το ψέμμα, όπως η κυρία σε λογομαχία με την πουτάνα, και ποτέ δε θα μπορούσα να κερδίσω σε μονομαχία με το αναίσθητο χαμόγελο, όπως ο έξαλλος σύζυγος σε λογομαχία με τη γυρισμένη πλάτη μέσα στην κουζίνα της.

Αλλά πολύ περισσότερο, γιατί όσο κι αν το ήθελα, ποτέ δεν το προσπάθησα, για να μην πέσω στο επίπεδο. Στο ένα ή στο άλλο.

Γιατί ποτέ δε διεκδίκησα τους πραγματικά ελάχιστους που άξιζαν, σκεπτόμενος ότι δεν άξιζε να διεκδικήσω.

Για να παραμείνω κύριος, τιμώντας τις αξίες μου και το επίπεδό μου, ελπίζοντας ότι μια μέρα θα καταλάβουν, ότι μια μέρα θα καταλάβει κι αυτή κι η άλλη, ότι μια μέρα όλοι θα καταλάβουν.

Σκατά όμως.

Γιατί δεν ήξερα, βλέπεις, τότε, ότι οι κόκκινοι και οι πράσινοι κώλοι δεν κωλώνουν πουθενά, γιατί ούτως ή άλλως κώλοι είναι. Και άμα θελήσουν να σε ρίξουν από το θρόνο του επιπέδου σου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί είναι τόσο μα τόσο εύκολο να σε μπλέξουν στα σκατά, γιατί ούτως ή άλλως κώλοι είναι.

Ίσως αυτό να ‘ναι το δίδαγμα, ότι για να πετύχεις στη ζωή πρέπει να μάθεις να ρίχνεις το επίπεδό σου από μόνος σου και να βουτάς μες στα σκατά για να το πιάσεις.

Ίσως, πάλι, να ‘ναι το δίδαγμα ότι για να πετύχεις στη ζωή πρέπει να φτάνεις στα άκρα χωρίς να κωλώνεις, να μάθεις να είσαι κόκκινος ή πράσινος. Και οπωσδήποτε κώλος.

Και μάλλον έτσι είναι. Πρέπει να μάθεις στη ζωή να είσαι ή ύπουλος ή σταρχιδιστής.

Γιατί αν είσαι, καθώς φαίνεται, απ’ αυτούς τους λίγους, τους αξιοπρεπείς και ευαίσθητους, κλείνεσαι σε κάστρα για να μην πολεμήσεις με τους βαρβάρους, κάστρα ψηλά και σκοτεινά, μα ευάλωτα, πολύ ευάλωτα. Και πάντα χάνεις, πάντα περιμένοντας ότι κάποια μέρα κάποιος θα καταλάβει...

Και πάλι εσείς

Όπως υποσχέθηκα άλλωστε.

Τον πρώτο καιρό που είχα αρχίσει να ασχολούμαι με τα blogs, λίγο πριν φύγω για τις καλοκαιρινές μου διακοπές, θεώρησα σωστό να γράψω ένα post για όλους εσάς που διαβάζω καθημερινά.

Στη συνέχεια, όταν αφαιρέθηκαν κάποιοι και προστέθηκαν κάποιοι άλλοι στη λίστα με τα αγαπημένα μου blogs εκεί δεξιά, κάπου το Νοέμβριο έγραψα ένα καινούριο post ως update του προηγούμενου, για να μη μένουμε πίσω.

Από τότε, όμως, ο αριθμός των blogs της λίστας έχεις αυξηθεί κατακόρυφα, και έτσι ίσως ήρθε η ώρα να κάνω αυτό που εδώ και καιρό προγραμμάτιζα, να μιλήσω για όλους εσάς που μπήκατε στην παρέα εκεί δεξιά πιο πρόσφατα.

Ξεκινάω, λοιπόν, τη λίστα από πάνω προς τα κάτω, όπως πάντα, παραλείποντας, βέβαια, αυτούς που έχουν αναφερθεί ήδη σε κάποιο από τα προηγούμενα αντίστοιχα posts.

Έχουμε και λέμε…

‘Ο καιρός’ είναι ο γνωστός Γιώργος Τετράδης και αυτό εκεί είναι το ένα από τα δύο blogs που διατηρεί. Η στήλη του Τετράδη στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία είναι ίσως η στήλη που με εκφράζει περισσότερο από οποιαδήποτε, τα τελευταία αρκετά χρόνια που διαβάζω εφημερίδες. Η πολύ ανεπτυγμένη κρίση του, το πολύ έξυπνο χιούμορ του, οι ευαισθησίες του και η συχνά αισιόδοξα δυναμική ματιά του είναι το χαρακτηριστικό του. Το blog του με κέρδισε, όμως, το Φεβρουάριο για πέντε συνεχόμενα posts του στο μοτίβο: Ουτοπία-Εξέλιξη-Ελευθερία. Άμα δεν έχει τύχει να τα διαβάσετε, μην τα χάσετε. Εδώ και αρκετό καιρό ασχολείται με το να ανεβάζει όμορφες φωτογραφίες με έξυπνα σχόλια για την επικαιρότητα αλλά όχι μόνο.

Η πανέξυπνη Κερασιά κινείται ισορροπώντας ανάμεσα σε αντίστοιχα πλαίσια χιούμορ, ωριμότητας, πρωτότυπης σκέψης και ιδιαίτερης έκφρασης και έχει πάντα ενδιαφέρον να διαβάζεις έναν άνθρωπο που μπορεί σου ανοίξει ένα καινούριο παραθυράκι σε μια σκέψη σου.

Τη Just me έτυχε να τη συναντήσω τυχαία κάπου στην bloggόσφαιρα το Γενάρη και ακολούθησα το μονοπάτι προς το blog της, όπου και διάβασα για πρώτη φορά post δικό της. Ήταν το "Coming of age", που με συνεπήρε για την ωριμότητα του και τη συσσωρευμένη αλλά καθαρή του σκέψη και την αμεσότητα με την οποία μπορούσε να μιλήσει σε κάποιον ο οποίος πολύ μακριά βρίσκεται από εκείνες τις ηλικίες, και όμως μπορεί να εκφράζεται απόλυτα από ένα τέτοιο κείμενο. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα το σημείο που είχε θέσει τότε σε εκείνο το κείμενο ως τελευταίο checkpoint στο δρόμο προς την ενηλικίωση και δεν το χόρταινα: είναι, λέει "όταν έρθει η στιγμή να παραδεχτούν ευθαρσώς, αιτιολογημένα, και με απόλυτη ειλικρίνεια, 'ενώπιον του φοβερού βήματος' του εαυτού τους, ότι οι επιλογές τους για να ζήσουν τη ζωή που ήθελαν (εκτός από τις οριακές καταστάσεις υγείας) ήταν πάντα απείρως περισσότερες από αυτές που υποτίθεται ότι τους επέτρεψαν η οικογένεια, οι σύντροφοί τους, η εκάστοτε οικονομική τους κατάσταση, οι μοχθηροί άνθρωποι γύρω τους, το Κόμμα (λέμε τώρα…), ο καπιταλισμός, η πουτάνα η τύχη τους.". Είναι, ίσως, η φράση που έχω βρει που να προσεγγίζει περισσότερο από οτιδήποτε έναν από τους βασικούς άξονες της δικής μου κοσμοθεωρίας που ίσως δε θα είχα βρει ποτέ τα λόγια να τον εκφράσω σωστά. Από τότε, δεν έχω χάσει δικό της post, ακόμα και αν δεν έχω πάντα το χρόνο να σχολιάσω ή τις λέξεις για να πω κάτι το ουσιαστικό. Θαυμάζω τη σκέψη της.

Η Salome (ξαναλέω, πού είσαι;), αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι είναι συμπατριώτισσα, κάτι που αυτομάτως θα της προσέδιδε μία σειρά αρετών πρώτης τάξεως, τυχαίνει να είναι όντως προικισμένη με μία πολύ μακριά σειρά τέτοιων αρετών. Η γνώμη της είναι βαρόμετρο για μένα. Τα κείμενα στο blog της πολλές φορές απορροφώνται εύκολα, πολλές φορές είναι αρκετά βαριά, όμως νομίζω ότι όποιος βρίσκει ένα κάποιο ενδιαφέρον στη θεματολογία της σίγουρα δεν μπορεί παρά να την επισκέπτεται πολύ τακτικά.

Ο street spirit είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος που, αν κρίνω από τα αυτά που διαβάζει κανείς στο blog του, έχει πολλά ενδιαφέροντα. Ουκ ολίγες φορές έχει τύχει να μάθω κάτι όμορφο που αγνοούσα, ουκ ολίγες φορές έχει τύχει να βρεθώ να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω ένα κείμενο του street spirit για να θαυμάσω τον τρόπο που δομεί τα κείμενά του, να απολαύσω τη συνήθειά του να συγκεντρώνει εξωτερικά links για να καλύψει το θέμα του, ακόμα και να γελάσω όταν ανεβάζει κάτι ευχάριστο. Είναι μία ευχάριστη είδηση ο street spirit, ότι ναι, υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι.

Στην ίδια κατηγορία, όπως είπα και στο προηγούμενο post, βάζω τον αγαπητό Σταύρο, μία από τις πιο ευχάριστες και ευγενείς παρουσίες της bloggόσφαιρας. Συνηθίζω να διαβάζω τις ‘Μορφές’ του, που είναι περισσότερο προσωπικές του σκέψεις τελικά και που, όπως είπα, είναι μια ευχάριστη είδηση από μόνη της να βλέπεις ότι ναι, ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται έτσι.

Ο γκρινιάρης είναι ένας συμπαθής φίλος που βρίσκεται στο London και ξέρει να γκρινιάζει με το δικό του μοναδικό τρόπο! Επειδή, όμως, δε γκρινιάζει μόνο, αλλά ανεβάζει πολλά πράγματα, η επίσκεψη στο blog του είναι μία συνήθεια για ανθρώπους όπως εγώ που αναγνωρίζουν μία σύγκλιση με τον γκρινιάρη σε πολλά θέματα, όπως καλλιτεχνικά, αθλητικά, κλπ., και ανακαλύπτουν συνήθως κάτι το ενδιαφέρον.

Από το Νάσο (τελικά με ένα –σ ή με δύο ρε φίλε;;;) συνήθιζα να διαβάζω το… διαπλεκόμενο blog του, όμως εδώ και κανα-δυο μήνες που την έχει κοπανήσει για στρατό, επισκέπτομαι πλέον το ‘Μαυροσκούφη’ του, όπου μαθαίνουμε τα νέα του εκεί στην ιδιαίτερη πατρίδα μου που η μοίρα τον έστειλε να υπηρετήσει την πατρίδα μου με την ευρύτερη έννοια. Καλή συνέχεια στη θητεία του και… καλός (μη διαπλεκόμενος) πολίτης!

Ο Asteroid, άνθρωπος που κουβαλάει την ωριμότητα μιας ηλικίας μεγαλύτερης από τη δική μου και τη δυναμική μιας ηλικίας σαν τη δική μου που εμένα ίσως και να μου λείπει, είναι από τους bloggers που διαβάζω αυτός με τις πιο ολοκληρωμένες προσεγγίσεις σε ζεστά θέματα, παρ’ όλο που δε νομίζω πως είναι τόσο αυτή η προσπάθειά του, όσο να μεταφέρει τη δική του γνώμη. Και όμως, είναι τόσο πλήρη τα άρθρα του, που θα έπρεπε ίσως να αρχειοθετούνται και να φυλάσσονται για να ανατρέχει κανείς σε αυτά στο μέλλον. Βέβαια, ο άνθρωπος δεν ανεβάζει μόνο τέτοια posts, αλλά αυτά είναι που με έχουν κάνει τακτικό θαμώνα στο blog του.

Για τη Ραλλού με τα 2 –λ είχαμε ξαναπεί στο πρώτο σχετικό post, όμως τότε δεν υπήρχε ακόμα το… δίπλα blog της, αυτό με τις "ασκήσεις ύφους" που τόσο πολύ αγαπάω και που περιμένω κάθε φορά πώς και πώς να ανανεωθεί με καινούρια καταχώρηση. Έχει ένα μοναδικό τρόπο να εκφράζεται η αγαπημένη Ραλλού, γι’ αυτό δεν παραλείπουμε να…. ρίπτουμε νόμισμα τακτικά.

Η 3 parties a day έχει αποκτήσει σιγά-σιγά ένα φανατικό κοινό και ο λόγος εδώ είναι απλός. Γράφει απλώς καταπληκτικά. Ζηλεύω απίστευτα (με την καλή έννοια, μη με παρεξηγήσεις) τον τρόπο που ρέουν τα κείμενά της, το πώς τα καταπίνεις μονορούφι μόλις τα αρχίσεις, το πόσο έντονα σου μεταδίδουν σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα. Εμπνευσμένα ή αναφερόμενα σε προσωπικά της βιώματα, ή και άσχετα με την ίδια, διασχίζουν στιγμιαία το μυαλό σου τόσο βαθειά, σα δικές σου μνήμες από το παρελθόν που βγήκαν για λίγο στην επιφάνεια και ξαναμπήκαν. Εγώ ζηλεύω, το ξαναλέω.

Για την Αργυρένια δε χρειάζονται συστάσεις. Με τον καιρό, άλλωστε, τα comments στο blog της αυξάνονται εκθετικά. Εγώ, όμως, είμαι απ’ αυτούς που τη διάβαζαν από αρκετά παλιά και νομίζω της έχω πει αρκετές φορές πόσο πολύ μου αρέσει να τη διαβάζω. Όπως μου άρεσε να διαβάζω για την καθημερινότητά της με τον ευχάριστο τρόπο που την περιέγραφε ή να διαβάζω τα αστεία της postάκια, άλλο τόσο μου αρέσει να διαβάζω τα μελαγχολικά της κείμενα, που εδώ και καιρό είναι κάπως πιο συνηθισμένα, γιατί για κάποιο λόγο με εκφράζουν. "Ίσως γιατί έχω τις ίδιες ανησυχίες, αν και μικρότερος, ίσως γιατί σκέφτομαι με πολύ αντίστοιχο τρόπο, ίσως γιατί γράφεις πολύ όμορφα, ίσως απλώς γιατί σκέφτεσαι όμορφα. Ώρες-ώρες νιώθω ότι είσαι σπάνιος άνθρωπος. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω να στο εξηγήσω. Το νιώθω όμως." (από παλιό μου comment σε ένα τέτοιο post)

Η Crucilla είναι το μεγαλύτερο παλληκάρι της bloggόσφαιρας. Την πειράζω ότι περνάει κρίση μέσης ηλικίας 20 χρόνια πριν την ώρα της. Δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά μην της το πείτε… Γιατί το ξέρει. Το μυαλό της Crucilla έχει δαιδαλώδεις διαδρόμους και δεν είναι δύσκολο να το παρατηρήσει κανείς αυτό άμα ρίξει μια ματιά στα posts της. Από αυτήν την άποψη είναι πολύ ενδιαφέρον να την επισκέπτεται κανείς, ψάχνοντας κάθε φορά τι καινούριο θα συναντήσει. Και όμως, ό,τι κι αν θέλει να πει κάθε κείμενό της (πολλά ή τίποτα το συγκεκριμένο), έχει σίγουρα μία απίστευτη αμεσότητα. Να μην ξεχάσω, βέβαια, πάνω απ’ όλα, να αναφέρω το μουσικό γούστο της Crucilla, στο οποίο οφείλω πολλές όμορφες ανακαλύψεις. Δασκάλα η Crucilla σ’ αυτά. Respect.

Εντάξει, για τη mad2luv τα είπα και στο προηγούμενο post, αλλά ό,τι και να πω είναι λίγο, είναι η θετική αύρα της bloggόσφαιρας, η καλή δύναμη που λέμε, η παρουσία της και μόνο μου αλλάζει τη διάθεση, πόσο μάλλον το ίδιο της το blog.

Η iris είναι άλλη μία καθαρή σκέψη, από την όμορφη Θεσσαλονίκη. Είναι από τα πιο ώριμα πρόσωπα που έχω βρει στην bloggόσφαιρα κάπου κοντά στην ηλικία μου και έτσι δε δυσκολεύομαι να την ακολουθώ όπου και να ταξιδεύει η σκέψη της, μακριά από τα πεπατημένα μονοπάτια ή και κοντά σε αυτά αλλά με τρόπο ιδιαίτερο. Ε έχουμε και το κοινό σημείο με τα ιταλικά, ήρθε κι έδεσε που λέμε…

Ποιος διάβασε τη Γεωργία και δεν την αγάπησε… Δεν μπορώ να πω πολλά για τη Γεωργία. Γιατί έχω να πω τόσο πολλά που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Η Γεωργία είναι άλλος ένας σπάνιος άνθρωπος, με τη διαφορά πως εδώ μπορώ να βρω δεκάδες λόγους να εξηγήσω το γιατί, και όμως δε θέλω, θα χάσει την αξία του έτσι. Τα αμέτρητα ενδιαφέροντα της κοπέλας, τα τόσα της ταλέντα και οι όσες αρετές της μπορώ ήδη να αναγνωρίσω απ’ όσο λίγο την ξέρω (νομίζει ότι τα λέω για πλάκα, δεν πειράζει, αλλά εσείς που με διαβάζετε να ξέρετε ότι πρόκειται όντως για homo universalis, νόμιζα πως είχαν εκλείψει σήμερα οι άνθρωποι που ήταν ικανοί στα πάντα, αλλά να που υπάρχει κάποιος για να με διαψεύσει, σοβαρά το λέω, αν υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι άνθρωποι, πού στο διάολο είναι κρυμμένοι;), το αστείρευτο και ακούραστο χιούμορ της ακόμα και με κακή διάθεση σε κάτι περίεργες μεταμεσονύκτιες ώρες, η κοινή μας αδυναμία στον David Santos και στην Ανάλυση Ι (πώς πήγαμε…;), μα πραγματικά από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω; Εντάξει, δεν παίζει να υπάρχει η Γεωργία, κάποιος κάνει πλάκα...

Για το μουτονίδιον τι να πω, τα έχω ξαναπεί και στα προηγούμενα posts. Το πρώτο της blog το είχα αγαπήσει όσο τίποτα άλλο εδωπέρα, όμως προς μεγάλη μου απογοήτευση κάποια στιγμή έκλεισε. Στη συνέχεια άνοιξε το καταπληκτικό της μουσικό ταξίδι για το οποίο επίσης τα έχουμε πει, ε και εδώ και αρκετό καιρό πλέον, συντηρεί και ένα πιο φρέσκο blog, στο οποίο βέβαια ανεβάζει κάτι καινούριο μόνο όταν πραγματικά έχει κάτι να πει και έτσι δεν έχει συνεχή ανανέωση. Γι’ αυτό είπα και τις προάλλες ότι έχει… εναλλακτική σχέση με την bloggόσφαιρα, ξεχνώντας βέβαια να αναφέρω μία μεγάλη σύμπτωση: ότι η σχέση μας με την bloggόσφαιρα εγκαινιάστηκε την ίδια μέρα πέρυσι και έτσι κλείσαμε μαζί τον ένα χρόνο εδώ. Άσε που μοιραζόμαστε και την ίδια πόλη… Προσωρινά, ξαναλέω! Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι ότι η μικρή μπε είναι η μεγάλη μου αδυναμία και όσο παραμένει στην bloggόσφαιρα θα την παρακολουθώ ανελλιπώς.

Η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα είναι τρεις φίλες που έκαναν μία προσπάθεια να ξεκινήσουν ένα blog, κάτι που πολύ με χαροποίησε, αρχικά λόγω… προτέρου εντίμου βίου, στη συνέχεια δε επειδή η δυναμική τους αρχή μου ενέπνευσε την ελπίδα ότι το φοβερό τρίο θα συνέχιζε ενεργά. Εδώ και ενάμιση μήνα, βέβαια, το blog τους έχει βγάλει κάτι αραχνούλες… άντε να δούμε ποια θα είναι η συνέχεια.

Έχοντας ήδη μπει στη ζώνη της θετικής διάθεσης, εξέχοντα ρόλο εδώ κατέχει η τρομερή Fibi, με τα απίστευτα μικρά της θεματάκια που πάντα αναρωτιέμαι πού τα βρίσκει τέλος πάντων… Βλέπει τον κόσμο μέσα από τα δικά της γυαλιά, τα φοράει και σε σένα και απολαμβάνεις μικρές γωνίες της ζωής… "με το πάσο σου"…

Η allitnil συνηθίζει να αντλεί θέματα από την every day ordinary life, όπως μαρτυρά και το όνομα του blog της, και για μένα είναι στην ίδια αυτήν κατηγορία blogs με μεγάλη μεταδοτικότητα ευχάριστης διάθεσης ή γέλιου. Δε συναντάει κανείς μόνο τέτοια posts στο blog της, αλλά ακόμα και μόνο από αυτά τα funny posts μπορεί να διακρίνει κανείς πιστεύω ότι από πίσω βρίσκεται ένα ώριμο παιδί (ναι, ναι, παιδί!).

Η Νάντια διατηρεί δύο blogs, βέβαια στο ένα, όσο κι αν το ψάξετε, δε θα βρείτε τρόπο να αφήσετε comment, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει… Δεν πειράζει, αξίζει και έτσι, και αξίζει εξίσου με το άλλο, είναι μορφή η Νάντια και το ξέρει.

Για τη Φανή, τώρα, ναι σας έχω πρήξει τόσους μήνες, το ξέρω. Δε με νοιάζει όμως. Η Φανή είναι το πιο αισιόδοξο σήμα που έχω πάρει πρόσφατα, είναι από τις πιο μεγάλες ανακαλύψεις και αποκαλύψεις της ζωής μου τον τελευταίο καιρό, είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά χρειαζόμουν να γνωρίσω. Όποιος δεν έχει μπει ακόμα στο blog της καλείται να το κάνει πάραυτα και να ανατρέξει σε όλα τα κείμενά της που έχουν αναρτηθεί ως τώρα, δεν είναι και πάρα πολλά ακόμα, άλλωστε τώρα με τις εξετάσεις της η παραγωγή έχει ψιλοσταματήσει και έχετε το χρόνο να τα προλάβετε όλα. Δε θέλω όμως να την αντιμετωπίζετε ως 16χρονη, άλλωστε το μυαλό της είναι πολύ πιο ανεπτυγμένο από την ηλικία της. Δείτε την ως μια φωνή της (υπαρκτής, τελικά) μη κοιμώμενης νεολαίας ή, ακόμα καλύτερα, δείτε την απλώς ως Φανή. Έχει πολλά να σας πει.

Η I’m not paranoid είναι άλλη μία ευχάριστη έκπληξη που έσκασε εκείνον τον καιρό περίπου. Δεν ξέρω αν είναι πιο ενδιαφέρουσες οι ίδιες οι σκέψεις της ή η πολύ καλή έκφραση που έχει, πάντως σίγουρα το blog της είναι ακόμα ένα βήμα ενός νέου προσώπου με πολύ προχωρημένη και ώριμη ματιά.

Ο anarchist είναι ένας καταπληκτικός τύπος, σχεδόν συνάδελφος μάλιστα και, όπως είπα, έχει τη μοναδική ικανότητα να με κάνει να συμφωνώ και να διαφωνώ εξίσου μαζί του πάνω στο ίδιο θέμα. Σοβαρά, όμως, μπορώ να πω ότι οι προβληματισμοί του ανοίγουν καινούριους δρόμους στη σκέψη μου και τα κείμενά του, που έχουν πάντα κάτι το πρωτότυπο, είτε αυτό είναι οι ίδιες οι απόψεις του είτε η δομή με την οποία δένει αυτές με λόγια, είναι οπωσδήποτε άξια αναφοράς.

Τέλος, ο αγαπημένος φίλος John, ο οποίος σε κάποια στιγμή άνοιξε ένα blog για να έχει κι αυτός ένα χώρο προσωπικής του έκφρασης, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν το ανανεώνει και πολύ συχνά… Το μέλλον θα δείξει…

Κλείνοντας, έχω να κάνω μία δήλωση και μία παρατήρηση.

Για πρώτη φορά, λοιπόν, σας δηλώνω ότι ο τρόπος που είστε ταξινομημένοι εκεί στη λίστα δεν είναι τυχαίος, αλλά ο καθένας έχει κάποια σχέση με τον προηγούμενο και με τον επόμενο, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, αλλά συνήθως όντως έχει ως προς το ύφος ή τη θεματολογία, έτσι ώστε όποιος πάρει τη λίστα με τη σειρά να μην έχει απότομες αλλαγές, δηλαδή το παίζω και λίγο dj εγώ… Άμα έχετε απορία, λοιπόν, γιατί βρίσκεστε εκεί, πατήστε click στον προηγούμενο και στον επόμενο και, ποιος ξέρει, μπορεί να βρείτε και κάτι ενδιαφέρον, αν δεν το έχετε ήδη βρει.

Η παρατήρηση δε που ήθελα να κάνω είναι ότι σιγά-σιγά δείχνει να αποκαθίσταται μία ισορροπία ανάμεσα στα δύο φύλα…

Αυτά από μένα.

Καλή σας συνέχεια!

1 χρόνος blogging…

…έκλεισε το Σάββατο.

Αυτές τις μέρες πνίγομαι και μόλις τώρα προλαβαίνω να ανεβάσω αυτό το post.

Αρχικά είχα αποφασίσει να μην κάνω αναφορές σε συγκεκριμένα άτομα, γιατί έτσι θα αδικούσα πολλούς άλλους που δε θα ανέφερα. Στη συνέχεια, όμως, σκέφτηκα πως αν δεν ανέφερα κανέναν, θα αδικούσα πολύ περισσότερο αυτούς τους πρώτους... Έτσι, λοιπόν, θέλω να τονίσω πως όπου αναφέρονται παρακάτω κάποιοι πολύ εκλεκτοί, αυτό δε σημαίνει πως οι υπόλοιποι δεν είναι αγαπητοί.

Το blog ξεκίνησε μια Παρασκευή του περασμένου Μαΐου, μετά από μια κουβέντα στο παλιό blog του Χρήστου Μιχαηλίδη, σχετικά με τα επεισόδια του "Ιεράπετρα" αμέσως μετά τον τελικό του Κυπέλλου. Ταυτότητα blogger είχα αποκτήσει από παλιότερα, για να σχολιάζω στο τότε blog του Νίκου Δήμου, το οποίο επίσης είχα ανακαλύψει από μια αναφορά του Μιχαηλίδη στη στήλη του στην Ελευθεροτυπία.

Ποδαρικό έκανε ο aggelos-x-aggelos, ενώ το πρώτο comment στο οποίο απάντησα ήταν λίγες μέρες αργότερα ένα της sofi-k. Σύμπτωση, καθώς τότε δε γνώριζα τη μεταξύ τους σχέση.

Εδώ πρέπει να κάνω μία μικρή και σημαντική στάση για να αναφέρω πως η sofi-k είναι για μένα ψηλότερα απ’ όλους στη λίστα των επισκεπτών του blog ετούτου, καθώς είναι η μόνη που με επισκέπτεται τόσο τακτικά από το ξεκίνημα του blog μέχρι σήμερα. Και μάλιστα, έχοντας πάντα έναν καλό λόγο να πει και μια όμορφη καλημέρα. Και την ευχαριστώ γι’ αυτό πάρα πολύ, θέλω να ξέρει ότι το εκτιμώ ιδιαιτέρως.

Σε αυτήν την κατηγορία επισκεπτών, πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρω και τη Ραλλού που είναι η πιο αγαπημένη απ’ όλους, και τη μοναδική Maika, της οποίας τα σχόλια ξεχωρίζουν πάντοτε. Μαζί και τη Μαρίνα, η οποία μπορεί να μην περνάει από εδώ πολύ συχνά, αλλά είναι πάντα χαρά μου να τη βλέπω.

Η αδυναμία μου, το προβατάκι, που πλέον έχει μία… εναλλακτική σχέση με την bloggόσφαιρα, κλείνει τον κύκλο των παλιών και αγαπημένων που κυκλοφορούν ακόμη εδώ γύρω, ενώ υπάρχουν και κάποιοι που από καιρό μας έχουν αφήσει και μου έχουν λείψει πολύ… όπως η απουσία και η in silence. Καλή τους ώρα, όπου και να είναι.

Μου λείπει επίσης το Πωλινάκι και η Κατερίνα, που σιγά-σιγά χαλαρώνει και η δική τους σχέση με το άθλημα…

Τότε τα παλιά τα χρόνια λοιπόν… το blog είχε ξεκινήσει με πολύ πιο απρόσωπο χαρακτήρα, περισσότερο για να εκφράσω κάποια πράγματα που ήθελα σε ένα αρκετά πιο σοβαρό ύφος απ’ ότι σήμερα. Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια πολύ σπάνια, μόνο όταν υπήρχε σημαντικός λόγος να το κάνω.

Στην πορεία αυτά όλα έχουν αλλάξει, postάρω αρκετά πιο συχνά, σε πολύ πιο ανάλαφρο τόνο, είτε πρόκειται για σοβαρά θέματα είτε για χαζομάρες, ενώ σας απαντάω πολύ περισσότερο από παλιά.

Ποτέ δεν προλαβαίνω να γράψω όλα αυτά που θέλω, απλούστατα γιατί πάρα πολλά πράγματα που σκέφτομαι καταλήγουν να είναι ιδέες για post.

Αποτέλεσμα είναι τα posts που ανεβαίνουν να είναι πολύ ανομοιογενή μεταξύ τους ως προς τη θεματολογία, το ύφος, αλλά και τη δομή τους. Παραμύθια, τραγούδια, ανέκδοτα, περίεργες ειδήσεις, θέματα της επικαιρότητας, θέματα πολιτικά, θέματα κοινωνικά που με απασχολούν, προσωπικά σε δεύτερο πρόσωπο συνήθως, εμπειρίες ή βιώματα, ιστορίες για αγρίους και όχι μόνο. Μέχρι και σε παιχνίδια-αλυσίδες έχω παίξει… Αν μου το λέγανε αυτό πριν από ένα χρόνο…

Επίσης έχει σημασία ίσως ότι περνάνε άτομα όλων των ηλικιών, αλλά απ’ την άλλη πλευρά δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στα φύλα…

Γενικά πιστεύω πως τα πρόσωπα που περνάνε και σχολιάζουν κάνουν κύκλους από post σε post, ακριβώς εξαιτίας αυτής της ποικιλίας που παρουσιάζει η θεματολογία. Από τους τακτικούς επισκέπτες, λίγοι είναι αυτά που τα διαβάζουν όλα. Οι περισσότεροι διαβάζουν κάποιο συγκεκριμένο είδος post, ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους, δηλαδή άλλοι είναι αυτοί που μου αφήνουν σχόλια στα παραμύθια και άλλοι είναι αυτοί που αφήνουν όταν γράφω ας πούμε για την παιδεία.

Υπάρχουν κάποιοι λίγοι που διαβάζουν πάντα με προσοχή αυτά που γράφω και έχουν πάντα κάτι έξυπνο να πουν, όπως η just me, η salome (πού βρίσκεσαι…;) και ο asteroid. Σ’ αυτήν την κατηγορία πρέπει να μπει και η αγαπημένη Γεωργία. Πολύ σημαντική η παρουσία τους, καθώς αντιπαθώ όσο τίποτα άλλο τα σχόλια του στυλ "μπράβο, ωραία τα λες" ή "καλημέρα".

Υπάρχουν κάποιοι πολύ αξιόλογοι άνθρωποι, που μου βγάζουν μία απίστευτα θετική διάθεση με την ευγένεια, την καλοσύνη και το χιούμορ τους, όπως ο Σταύρος και ο street spirit.

Η Ατταλάντη θα έχει πάντα ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, καθώς συνηθίζει να είναι παρέα ή και έμπνευση για τα πιο ωραία κείμενά μου.

Η Jul-Jul είναι η μοναδική από όλους εσάς που επέλεξα να γνωρίσω από κοντά, έτσι για να βεβαιωθώ ότι και οι bloggers είναι φυσιολογικοί άνθρωποι…

Μία στάση και για το συνάδελφο anarchist, που τόσο συμφωνούμε και τόσο διαφωνούμε και γι’ αυτό απολαμβάνω πάντα τις συζητήσεις μας εδώ και οπωσδήποτε μία για τη Φανή, γιατί αυτή η διαδικτυακή μας συνάντηση ήταν από τα πιο τυχερά πράγματα που μου έχουν συμβεί εδώ και καιρό. Η δυναμική που φέρει με την ηλικία της με επηρεάζει με πολύ θετικό τρόπο, όσο κι αν δε θα το καταλάβει ποτέ.

Τέλος, ιδιαίτερη αναφορά στη mad2luv και την αύρα που φέρνει μαζί στο πέρασμά της!

Παρ’ όλο που γράφω για μένα και για κανέναν άλλον, είναι τιμή μου να αναφέρω ότι μετά από 1 χρόνο δεν έχει υπάρξει κανένα post χωρίς comments. Το post με τα περισσότερα comments ήταν "Η νονά", που έφτασε τον αριθμό 41 μέσα σε 2 μέρες ακριβώς. Το post με τα περισσότερα hits από το Google και τα άλλα ψαχτήρια είναι, σύμφωνά με τον counter μου, τα "Μεταλλαγμένα προϊόντα", που δε σταματάνε να το χτυπάνε δεκάδες επισκέπτες καθημερινά. Το post με τις περισσότερες αντιδράσεις ήταν σαφώς το "Homosexuality". Πιο καμένο post θεωρώ το "Το π, οι ΕΛ και οι Fanatsou με σήμα το (sn)", αν και εδώ ο συναγωνισμός ήταν δύσκολος… Χειρότερη στιγμή μου πιστεύω ήταν "Η μοναξιά του Αη-Βασίλη", εντελώς αψυχολόγητο κείμενο. Αγαπημένο μου post, τέλος, "Το τρόλλεϋ και η νερατζιά". Δεν ξέρω γιατί.

Δεν έχω σβήσει ποτέ comment, εκτός από ένα που με έβριζε άσχημα και χωρίς κανένα λόγο σε ένα εντελώς ασήμαντο post και το έσβησα περισσότερο για εσάς παρά για μένα, επίσης ένα που η Γεωργία μου ζήτησε μόνη της να το σβήσω πρόσφατα, και πολλά spam comments. Εδώ, βέβαια, δε συμπεριλαμβάνεται ο David Santos, που είναι τιμή μου μεγάλη να επισκέπτεται το blog μου και να μου λέει "πολλά ωραίος κείμενος" ή "good work" και τον αφήνω για να διασκεδάζουμε.

Επειδή μπορώ να γράφω για ώρες, όμως, άμα συνεχίσω έτσι, καλό είναι να καταλήξω κάπου.

Το blog αυτό είναι ένα βήμα έκφρασης για μένα. Συνήθως έχω πολλά πράγματα να πω και συχνά δεν ξέρω σε ποιον. Διατηρώ λοιπόν αυτό το blog, όπου μπορώ να γράφω οτιδήποτε θέλω και να είναι εκεί για να το διαβάζει όποιος θέλει. Είναι μια διέξοδος. Τα βγάζω από μέσα μου εγώ και από ‘κει και πέρα μπορεί να βρει κανείς και κάτι που να τον ενδιαφέρει. Ακούω πάντα με προσοχή αυτά που μου γράφουν και πολλές φορές αλλάζω άποψη στην πορεία. Γενικώς βρίσκω πολύ μεγάλο πράγμα αυτή τη μορφή της αμφίδρομης επικοινωνίας που προσφέρουν τα blogs.

Επίσης έχω "γνωρίσει" πολλούς καταπληκτικούς ανθρώπους, που νιώθω να τους ξέρω πολύ καλά, ακόμα κι αν δεν τους έχω δει ποτέ.

Όλους εσάς που μου κάνατε πολύ καλή παρέα ένα χρόνο.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Καλή μας συνέχεια.

ΥΓ: Αυτό το post ήταν για το δικό μου blog και για εσάς που το επισκέπτεστε. Το επόμενο post θα είναι για τα δικά σας blogs. Θα είναι άλλο ένα update στα δύο προηγούμενα που έχω γράψει για τα αγαπημένα μου blogs, που βρίσκονται στα links εκεί δεξιά, διότι έχουν αυξηθεί τρομακτικά από τότε που έγραψα το τελευταίο... Μην το χάσετε, είναι σημαντικό για μένα να γράφω για εσάς που διαβάζω.

Ερωτηματολόγιον

Καλό σαββατοκύριακο σε όλους.

Σας αφήνω με αυτό το ερωτηματολόγιο που κόβει βόλτες στην bloggόσφαιρα (και εμένα με κάλεσε να το απαντήσω η mad2luv).

1: Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Μπα, δεν είναι.

Αλλά όταν βρω ποια είναι, θα σου πω.

2: Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Δε σηκώνομαι πρωί.

Όταν συμβαίνει τέτοιο ατύχημα, φταίει το ξυπνητήρι.

3: Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Πολύ; Προχτές, στις εκλογές.

4: Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Και πάλι δεν είναι.

Αλλά μια φορά σε ένα επιτραπέζιο, έπρεπε να με χαρακτηρίσουν οι φίλοι μου ανάμεσα σε 6 ζευγάρια λέξεων. Όλοι εκτός από δύο, διάλεξαν το "έξυπνος αλλά τεμπέλης". Οι άλλοι δύο, οι δύο καλύτεροί μου φίλοι, διάλεξαν το "ευγενικός αλλά εγωιστής". Πάει καιρός από τότε, αλλά μου έκανε εντύπωση. Είναι και τα δύο εξίσου σωστά, ανάλογα πόσο με ζει ο καθένας.

5: Το βασικό ελάττωμά σας;

Εμμμ "η ειλικρίνειά μου", που λέμε κι εμείς τα μονδέλα…

Τι να πω, δεν ξέρω. Δεν έχω ελαττώματα. :)

6: Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Στα δικά μου. (τώρα ξέρετε ε…; έέέλα ρε Jason, δεν κάνεις λάθη, και λοιπά…)

7: Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Σε μερικά χρόνια, όταν το ρωτάνε αυτό, τα παιδάκια της ηλικίας μου θα λένε "με τον Jason".

8: Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

Ο Πάγκαλος.

Πλακίτσα.

Ο Spiderman. Ο 3, με το συμπάθειο.

Πλακίτσα πάλι μουχαχαχα…

Μα τι ερώτηση είναι αυτή…;

9: Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Θα είναι όταν θα πάω στη Βαρκελώνη.

10: Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Πολλοί, αλλά κράτα τον Κούντερα που τον χρησιμοποιώ και συχνά εδώ.

11: Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

Έλα καλέ, άντρας να ‘ναι και βολεύομαι. :)

Αλλά ας πούμε το χιούμορ και την καλή διάθεση.

12: ...και σε μια γυναίκα;

Έχουν αρετές οι γυναίκες…;

(Καλά, που ζει ο αρχαίος;)

13: Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Πολλοί, πάρα πολλοί. Τον τελευταίο καιρό μου έχει κολλήσει και κατεβάζω συνεχώς Michael Nyman.

14: Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

Ίσως το "Don’t worry – be happy" πιο συχνά, επειδή το σφυρίζω τέλεια. Καλύτερα και από τον ίδιο τον Mc Ferrin ένα πράμα.

15: Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

"Η γη των ανθρώπων" του Εξυπερύ, το έχω κάνει και post λέμε.

16: Η ταινία που σας σημάδεψε;

Δεν είναι μόνο μία, αλλά να πω το "Memento" του Christopher Nolan για την αντίστροφη λογική του.

17: Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

Δεν είμαι πολύ φαν αυτής της τέχνης. Ο Sandro Botticcelli από τους αναγεννησιακούς, που τον εθαύμασα και πρόσφατα από κοντά. Όχι τον ίδιο, τεσπα κατάλαβες τι εννοώ…

18: Το αγαπημένο σας χρώμα;

Μπλε, σκούρο πράσινο. Πι χι δώσε μου θάλασσα με πεύκα γύρω-γύρω και πάρε μου την ψυχή.

19: Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Από το τελευταίο μου CD… το 3, το 6 και το 12.

Κατά τ’ άλλα, τα πτυχία στις γλώσσες, γιατί τα απέκτησα και τα αποκτώ με κόπο.

20: Το αγαπημένο σας ποτό;

Ε ανάλογα την περίσταση. Στο σπίτι μου έχει μείνει μόνο τσικουδιά και μαύρη sambuca. Δεχόμεθα δωρεές.

21: Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Για τα λάθη που δεν έκανα όταν έπρεπε.

22: Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;

Κάτι τέτοιες ερωτήσεις.

23: Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Όταν δε γράφω, είναι το ποδόσφαιρο. Αλλά και όταν γράφω, πάλι το ποδόσφαιρο είναι. Καλά, νομίζεις ότι γράφω όλη μέρα…;

24: Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Να μη μου πέσει ο ουρανός στο κεφάλι.

25: Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Όταν συμπληρώνω ερωτηματολόγια.

26: Ποιο είναι το μότο σας;

- Hakuna matata!

- “Hakuna matata”?

- Yeah. It’s our motto!

- What’s a “motto”?

- Nothing. What’s a-motto with you? Hahahahaha…

("Hakuna matata" του Elton John, από το "Lion King")

27: Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Καθόλου.

28: Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Τι θέση παίζει τελικά ο Παντελής Κωνσταντινίδης. Μας έχει τρελλάνει.

29: Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;

Στη δεύτερη. Τι θα πει σε ποια; ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ.

Φυσικά δεν πετάω κανένα μπαλάκι, όποιος θέλει μπορεί να το πάρει μόνος του, και πάλι με το συμπάθειο.

ΥΓ: Γεωργία και Μαριλένα, δε με προλάβατε. Maybe next time...

Angie

Καθώς κατέβαινε η playlist, έπεσε για άλλη μια φορά πάνω στην Angie.

Η Angie είναι υπεύθυνη για τα αποτελέσματά μου στις πανελλήνιες, το δηλώνω, εκείνες τις μέρες μου είχε κολλήσει και την είχα στο repeat συνεχώς, πώς δεν κάηκε το CD δηλαδή.

Μου την είχε κολλήσει ο Γκαραβέλας ένα βράδυ που άκουγα Love. Είχε αναφέρει μάλιστα τότε το story που υποτίθεται ότι έχει η Angie, το οποίο και σας παρουσιάζω λοιπόν λίγο πιο αναλυτικά.

Σύμφωνα με τις φήμες, την Angie την είχε γράψει ο Jagger για την Angela Bowie, τη γυναίκα του David Bowie.

Η Angela Bowie, γεννημένη Mary Angela Barnett το 1949 στoν Άγιο Δομέτιο της Λευκωσίας, από πατέρα Άγγλο και μητέρα Ελληνοκύπρια, υπήρξε ένα κλασσικό παράσιτο της show-biz. Με τον Bowie γνωρίστηκε όταν είχαν σεξουαλικές επαφές με την ίδια γυναίκα. Αυτά τα δύο στοιχεία, δηλαδή η σχέση της με τον Bowie και η αμφιφυλοφιλία της, την οποία και φρόντισε με κάθε τρόπο να διαφημίσει, την έκαναν διάσημη.

Bowie και Jagger έκαναν πολλή παρέα τότε, μάλιστα σε βαθμό παρεξηγήσιμο, αφού οι κακές γλώσσες τους ήθελαν να είναι κάτι παραπάνω από απλοί φίλοι… Η Angela, μάλιστα, δεν παρέλειψε να αναφέρει πολύ αργότερα, στο βιβλίο της "Backstage passes: Life on the wild side with David Bowie" και τη σκηνή στην οποία υποτίθεται πως έπιασε David και Mick γυμνούς στο κρεβάτι…

Για να ολοκληρωθεί λοιπόν αυτό το ερωτικό τρίγωνο, έπρεπε να υπάρξει και μια σχέση μεταξύ του Mick και της Angie, κάτι το οποίο δεν άργησε να συμβεί. Το αποτέλεσμα, βέβαια, ήταν να χαλάσουν οι σχέσεις των δύο καλλιτεχνών, ενώ υπάρχουν και μαρτυρίες για κάτι μπουνιές που έπεσαν έξω από ένα club ένα βράδυ του ’72. Μιλάμε για εποχές, βέβαια, που ο Jagger ήταν παντρεμένος με την Bianca Perez Morena de Macias, με πρόσφατη, μάλιστα, τη γέννηση της κόρης τους, Jade...

Τελικά η Angie φέρεται να εγκατέλειψε τον Jagger, ενώ μετά από λίγα χρόνια, το 1980, άφησε και τον Bowie, φεύγοντας με το ευτελές για τα standards των διασημοτήτων ποσό των 300.000 βρετανικών λιρών, φροντίζοντας βέβαια να κρατήσει το επίθετο Bowie (και ας σημειωθεί εδώ ότι το πραγματικό όνομα του David Bowie είναι David Robert Jones). Την ίδια χρονιά χώρισε και ο Mick με τη Bianca, η οποία επίσης συνεχίζει μέχρι σήμερα να κυκλοφορεί ως Bianca Jagger. Διότι το χρήμα πολλοί εμίσησαν…

Για να γυρίσουμε όμως πίσω στα χρόνια των εντάσεων, ο Jagger, ισοπεδωμένος τότε από το χωρισμό αυτόν και τον τσακωμό με τον καλό του φίλο, γράφει την Angie, η οποία συμπεριλαμβάνεται στο album "Goats head soup" του 1972 και γίνεται και single το 1973, πιάνοντας κορυφή στα αμερικανικά charts και γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία σε όλον τον κόσμο.

Από το 1981 δεν έχει καταγραφεί επίσημη συναυλία των Rolling Stones χωρίς να ερμηνευθεί η Angie.

Χειρότερη στιγμή του τραγουδιού ήταν ίσως όταν χρησιμοποιήθηκε στην προεκλογική καμπάνια της Angela Merkel στη Γερμανία, παρά την αντίρρηση του συγκροτήματος.

Ο Mick Jagger επιμένει, πάντως, ότι το τραγούδι δεν έχει να κάνει με την Angela Bowie, την οποία, όπως λέει, δεν είχε καν γνωρίσει ακόμα όταν αυτό ηχογραφήθηκε.

Τον καλύπτει και ο Keith Richards, που ισχυρίζεται ότι το τραγούδι το έγραψε εκείνος. Οι συγχορδίες στριφογύριζαν στο μυαλό του για τουλάχιστον ένα χρόνο, λέει, μέχρι που μια μέρα, φωνάζοντας μέσα στο σπίτι τη μικρή του κόρη, Angela, συνειδητοποίησε ότι αυτό το "Angie, Aaangie…" ταίριαζε καταπληκτικά, ενώ δε θα πήγαινε καθόλου ας πούμε ένα "Maureen, Maureeeen" ή κάτι αντίστοιχο… Από ‘κει και πέρα, το πήρε ο Jagger και το τελειοποίησε, προσθέτοντας και το πιάνο και τα γνωστά έγχορδα του τραγουδιού.

Όλα αυτά σύμφωνα με τον Richards του ’93. Της χρονιάς που είχε κυκλοφορήσει και το βιβλίο της Angela Bowie...

Γιατί ο Richards του ’73 έλεγε ότι το τραγούδι θα μπορούσε να λεγόταν Randy ή Mangy ή οτιδήποτε, αλλά τον τίτλο τον διάλεξε ο Mick Jagger προσωπικά…

Σε άλλο μήκος κύματος, ο drummer του συγκροτήματος Charlie Watts λέει ότι εντάξει, η Angie δεν ήταν και τίποτα το σπουδαίο…

Πλατεία Ηλεκτρολόγων

Φοιτητικές εκλογές αύριο και έχω πολύ μεγάλο άγχος:

Φοβάμαι πως με τόσο κόσμο δε θα καταφέρω να βρω τραπέζι στην πλατεία για τα καθιερωμένα ουζάκια.

Τις προάλλες, που λέτε, είναι δυο κοριτσάκια 6 με 7 ετών και περπατάνε στην πλατεία αυτήν, την πιο καμένη πλατεία της Πάτρας, αν όχι της Ελλάδας, η οποία και είναι τίγκα στους συναδέλφους επί μονίμου βάσεως. Λαμβάνει χώρα δε ο σύντομος διάλογος:

- Τι ώρα είναι;

- 8.

- Πω ρε γαμώτο… Να δω τι μαλακίες θα πούμε πάλι για να περάσει η ώρα…

Μένω κάγκελο εγώ, κοντοστέκομαι και την κοιτάω. Με κοιτάει κι εκείνη και λέω ώρα είναι τώρα να μου πει "Τι κοιτάς ρε μαλάκα, τραβάς κανα ζόρι;;;".

Δεν ξέρω αν φταίει το νερό της περιοχής ή το κάρμα των συναδέλφων, πάντως κάτι δεν πάει καλά σ’ αυτήν την πλατεία, δεν είναι η ιδέα μου, έτσι;

ΥΓ: Mad2luv, τέτοιου είδους μίνι ποστάκια είναι πάντα για σένα, ελπίζω να το ξέρεις.

6 χρόνια φαγούρας

Ο Basanta Roy είναι 103 ετών.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα περνάει στον τάφο του.

Σύμφωνα με το πρακτορείο Reuters, κόσμος και κοσμάκης συρρέει σε ένα απομονωμένο χωριό κοντά στην Patna της Ινδίας για να χαζέψει το γέρο κύριο που έχει εγκατασταθεί στο λάκκο τον οποίο ο ίδιος έσκαψε για τον εαυτό του, δίπλα σε αυτόν της γυναίκας του, όταν εκείνη πέθανε, δηλαδή πριν από περίπου 6 χρόνια. Εδώ και 6 χρόνια λοιπόν, ο γεράκος είναι ξαπλωμένος στο λάκκο και θρηνεί τη γυναίκα του, περιμένοντας το δικό του θάνατο. Ο καλός θεούλης φαίνεται πως δεν είναι διατεθειμένος να του κάνει αυτήν τη χάρη και έτσι ο φίλος μας αναγκάζεται να σηκώνεται κάθε τόσο για να ξεχορταριάζει το λάκκο του από τα ζιζάνια που φυτρώνουν.

Ερώτηση 1: Τώρα αυτός τρώει ή δεν τρώει; Πίνει η δεν πίνει; Και δε θέλω να ξέρω τι κάνει όταν τον καλεί η φύση...

Ερώτηση 2: Είναι τελικά τόσο δύκολο να πεθάνει κανείς; Στα 103 μάλιστα και με 6 χρόνια φαγούρας...;

First rendez-vous

Είναι για σένα.

Το χαμόγελο.

Για σένα, που υποσχέθηκες πως θα ‘ρθεις να με κλέψεις.

Δε με τρομάζεις.

Με βλέπεις, ντύθηκα. Φεύγω μαζί σου.

Φέρνω και δυο τριαντάφυλλα, απ’ τον κήπο μου.

Με προσοχή τα διάλεξα, να ‘ναι κίτρινα και μαγικά.

Μη φοβάσαι. Κράτα το χέρι μου.

Όταν είσαι έτοιμη, θα πιάσουμε από ένα και θα πετάξουμε μαζί στη χώρα του χαμόγελου.

Κι από ‘κει, θα φτιάχνουμε παραμύθια για τον κόσμο που αφήσαμε πίσω.

Μα πρώτα πρέπει να με βρεις.

Το κουκλοθέατρο των δημοσιογραφίσκων

Πάνε λίγα χρόνια, ήμουν στον ηλεκτρικό ένα απόγευμα, και στις τρεις θέσεις γύρω μου κάθονταν τρεις κύριοι, οι δύο εκ των οποίων πρώην ναυτικοί απ’ όσα κατάλαβα και ο άλλος καθόλου δε θυμάμαι, είχαν πιάσει δε την κουβέντα για τα ναυτικά ατυχήματα, με πρόσφατο τότε το ναυάγιο της Πάρου.

Η κουβέντα είχε ξεστρατίσει και οι δύο κύριοι εξηγούσαν στον άλλον για τις σχέσεις ασφαλιστικών εταιριών και ναυτικών ατυχημάτων. Αυτό που καθόλου δεν ήξερα και που με είχε σοκάρει πάρα πολύ τότε, ήταν το εξής.

Για να είναι αναγκασμένη μια ασφαλιστική εταιρία να καταβάλει αποζημίωση στον πλοιοκτήτη για τη βύθιση ενός πλοίου πρέπει οπωσδήποτε, σύμφωνα με τους δύο κυρίους, να έχει υπάρξει απώλεια ανθρώπινης ζωής στο ναυάγιο.

Ο λόγος είναι προφανής. Η αποφυγή στημένων "ατυχημάτων" στα γέρικα μεταφορικά πλοία με στόχο την είσπραξη της αποζημίωσης, αφού αν το πλήρωμα βυθίσει εσκεμμένα και κατόπιν εντολών το πλοίο και το εγκαταλείψει "λόγω μηχανικής βλάβης" εγκαίρως, σώο και αβλαβές, δεν πρόκειται να εισπραχθεί δραχμή.

Αντιθέτως, όμως, σύμφωνα με τους δύο ναυτικούς, το αποτέλεσμα τελικά είναι να συμβαίνουν κάποια πολύ ύποπτα "ατυχήματα" με έναν νεκρό, ας πούμε κάποιον καημένο Γ’ Μηχανικό που, εντελώς τυχαία, την ώρα που όλοι εγκαταλείπουν το πλοίο που βουλιάζει, εκείνος ανακαλύπτει ότι βρίσκεται κλειδωμένος στην καμπίνα του.

Τα νέα αυτά, που δε λαμβάνουν ευρεία δημοσιότητα, ουσιαστικά κυκλοφορούν κυρίως στους κύκλους των ναυτικών, οι οποίοι και δε δυσκολεύονται πολύ να καταλάβουν πότε ένα συνάδελφο δεν τον θρηνούν από ατύχημα αυθεντικό…

Ο ένας κύριος, μάλιστα, επέμενε πως αυτός ο όρος επιβάλλεται από τη νομοθεσία. Εγώ, βέβαια, έκανα μία προσπάθεια να ψάξω εδώ στο Διαδίκτυο τα σχετικά δίκαια και δεν μπορώ να πω πώς βρήκα κάτι τέτοιο, άρα μάλλον αυτή η πληροφορία είναι λανθασμένη.

Η αλήθεια είναι πως δε βρήκα σχεδόν τίποτα σχετικό με το θέμα, παρά μόνον κάποια σχόλια σε μερικά forums, που αναφέρουν μεταξύ άλλων αυτόν τον όρο που οι ασφαλιστικές φέρονται να συνηθίζουν να βάζουν στα συμβόλαια τέτοιων πλοίων.

Παράλληλα, για κάποιο λόγο που δε γνωρίζω, η ΕΣΥΕ δεν ανακοινώνει στατιστικά στοιχεία για ναυτικά ατυχήματα ελληνικών εμπορικών πλοίων άνω των 100 κόρων ολικής χωρητικότητας…

Παρ’ όλα αυτά, από παλιότερα στοιχεία, βλέπουμε ότι το 1996, για παράδειγμα, είχαν βεβαιωθεί προανακριτικά 3 βυθίσεις πλοίων αυτής της κατηγορίας με συνολικά 3 νεκρούς... Το 1997 είχαμε 1 βύθιση με 2 "νεκρούς ή τραυματίες"…

Δηλαδή από ένα πλοίο που μπορεί να έχει πλήρωμα δέκα-είκοσι άτομα γλυτώνουν πάντα όλοι εκτός από ίσα-ίσα έναν.

Αυτά όλα μπορεί και να μη σημαίνουν τίποτα.

Εγώ, όμως, ήθελα να καταλήξω στο εξής.

Βγήκαν πολλοί και πάλι, με αφορμή αυτό το ναυάγιο, να μας εξηγήσουν τι έγινε και τι δεν έγινε, τι έπρεπε να είχε γίνει, καρέ-καρέ το ναυάγιο, το δράμα της Γαλλίδας, κλπ….

Βγήκαν, όμως, και πολλοί που άφηναν υπονοούμενα ότι μυρίζει στην υπόθεση κάτι fishy, χωρίς, βέβαια, να το προσδιορίζουν.

Μιλήστε ελεύθερα, κύριοι. Πού είναι το ύποπτο; Τι δε σας κολλάει στην ιστορία της Γαλλίδας; Γιατί δεν περνάει κανείς αυτή τη λεπτή γραμμή που ξεχωρίζει τους γενναίους και ικανούς από τους τζάμπα μάγκες;

Γιατί μερικά θέματα δεν τα αγγίζουμε καθόλου;

Πού είναι τώρα όλοι αυτοί που υποτίθεται πως κάνουν αποκαλύψεις; Πού είναι οι διάφοροι μάκηδες, που αυτοπλασάρονται ως θεματοφύλακες της αξιών μας; Πού είναι οι εμετικοί αυτοί καραγκιόζηδες που έχουν αναχθεί σε προστάτες της ηθικής και της δεοντολογίας, σε εκφραστές της κοινωνικής μας συνείδησης; Πού είναι οι εκβιαστές αυτοί που τα βάζουν με τους κορκολήδες και τις μπουρμπούλιες και με τα ντολμαδάκια της κυρα-Μαρίας; Γιατί δεν πατάει λίγο πιο πέρα κανείς; Μήπως φοβούνται μην τυχόν και πέσουν στα βαθιά; Στους σκληρούς εκβιαστές;

Ε βέβαια. Δεν είναι χαζοί οι άνθρωποι.

Δημοσιογράφος του ραδιοφώνου έλεγε τις προάλλες ότι δεν μπορεί να μιλήσει ελεύθερα για το θέμα της βίας, γιατί έχει κι αυτός οικογένεια και παιδιά.

Ίσως γιατί είναι πρόσφατο το παράδειγμα του Συρίγου, που άνοιξε μεγάλα θέματα και κάποιοι τον ήθελαν νεκρό.

Και να γιατί υποθάλπεται, τροφοδοτείται και υποθερμαίνεται η βία από τους μεγαλοεπιχειρηματίες – ιδιοκτήτες των ομάδων.

Για να έχουν τον ιδιωτικό τους στρατό που θα τους προστατεύει από όποιον τους ανοίγει πόλεμο.

Να γιατί δε θα γλυτώσουμε ποτέ από τη βία.

Γιατί κάποιοι χρειάζονται το στρατό τους για να ελέγχουν τον τύπο (άρα και τον κόσμο), τους πολιτικούς (άρα και τις αποφάσεις). Για να κυβερνάνε τη χώρα.

Για εξουσία και για λεφτά.

Για λεφτά σκοτώνεται ο κόσμος στους δρόμους, πνίγεται στις θάλασσες, για λεφτά όλα. Για λεφτά άλλων.

Και μετά έχεις τους δημοσιογραφίσκους να ρωτάνε ποιος φταίει (λες και δεν ξέρουνε – γαμώ το δημοσιογραφικό μου κατεστημένο), τους πολιτικάντηδες να απαντάνε ποιος δε φταίει (λες και δεν ξέρουμε – γαμώ το πολιτικό μου κατεστημένο) και κυρίως τον κόσμο να παρακολουθεί το κουκλοθέατρο αυτό εκστασιασμένος.

ΥΓ (άσχετο): Πώς πέθανε ο τελευταίος Πρετεντέρης; Είδε στον ύπνο του τα Εξάρχεια.