1 χρόνος blogging…

…έκλεισε το Σάββατο.

Αυτές τις μέρες πνίγομαι και μόλις τώρα προλαβαίνω να ανεβάσω αυτό το post.

Αρχικά είχα αποφασίσει να μην κάνω αναφορές σε συγκεκριμένα άτομα, γιατί έτσι θα αδικούσα πολλούς άλλους που δε θα ανέφερα. Στη συνέχεια, όμως, σκέφτηκα πως αν δεν ανέφερα κανέναν, θα αδικούσα πολύ περισσότερο αυτούς τους πρώτους... Έτσι, λοιπόν, θέλω να τονίσω πως όπου αναφέρονται παρακάτω κάποιοι πολύ εκλεκτοί, αυτό δε σημαίνει πως οι υπόλοιποι δεν είναι αγαπητοί.

Το blog ξεκίνησε μια Παρασκευή του περασμένου Μαΐου, μετά από μια κουβέντα στο παλιό blog του Χρήστου Μιχαηλίδη, σχετικά με τα επεισόδια του "Ιεράπετρα" αμέσως μετά τον τελικό του Κυπέλλου. Ταυτότητα blogger είχα αποκτήσει από παλιότερα, για να σχολιάζω στο τότε blog του Νίκου Δήμου, το οποίο επίσης είχα ανακαλύψει από μια αναφορά του Μιχαηλίδη στη στήλη του στην Ελευθεροτυπία.

Ποδαρικό έκανε ο aggelos-x-aggelos, ενώ το πρώτο comment στο οποίο απάντησα ήταν λίγες μέρες αργότερα ένα της sofi-k. Σύμπτωση, καθώς τότε δε γνώριζα τη μεταξύ τους σχέση.

Εδώ πρέπει να κάνω μία μικρή και σημαντική στάση για να αναφέρω πως η sofi-k είναι για μένα ψηλότερα απ’ όλους στη λίστα των επισκεπτών του blog ετούτου, καθώς είναι η μόνη που με επισκέπτεται τόσο τακτικά από το ξεκίνημα του blog μέχρι σήμερα. Και μάλιστα, έχοντας πάντα έναν καλό λόγο να πει και μια όμορφη καλημέρα. Και την ευχαριστώ γι’ αυτό πάρα πολύ, θέλω να ξέρει ότι το εκτιμώ ιδιαιτέρως.

Σε αυτήν την κατηγορία επισκεπτών, πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρω και τη Ραλλού που είναι η πιο αγαπημένη απ’ όλους, και τη μοναδική Maika, της οποίας τα σχόλια ξεχωρίζουν πάντοτε. Μαζί και τη Μαρίνα, η οποία μπορεί να μην περνάει από εδώ πολύ συχνά, αλλά είναι πάντα χαρά μου να τη βλέπω.

Η αδυναμία μου, το προβατάκι, που πλέον έχει μία… εναλλακτική σχέση με την bloggόσφαιρα, κλείνει τον κύκλο των παλιών και αγαπημένων που κυκλοφορούν ακόμη εδώ γύρω, ενώ υπάρχουν και κάποιοι που από καιρό μας έχουν αφήσει και μου έχουν λείψει πολύ… όπως η απουσία και η in silence. Καλή τους ώρα, όπου και να είναι.

Μου λείπει επίσης το Πωλινάκι και η Κατερίνα, που σιγά-σιγά χαλαρώνει και η δική τους σχέση με το άθλημα…

Τότε τα παλιά τα χρόνια λοιπόν… το blog είχε ξεκινήσει με πολύ πιο απρόσωπο χαρακτήρα, περισσότερο για να εκφράσω κάποια πράγματα που ήθελα σε ένα αρκετά πιο σοβαρό ύφος απ’ ότι σήμερα. Στην αρχή απαντούσα στα σχόλια πολύ σπάνια, μόνο όταν υπήρχε σημαντικός λόγος να το κάνω.

Στην πορεία αυτά όλα έχουν αλλάξει, postάρω αρκετά πιο συχνά, σε πολύ πιο ανάλαφρο τόνο, είτε πρόκειται για σοβαρά θέματα είτε για χαζομάρες, ενώ σας απαντάω πολύ περισσότερο από παλιά.

Ποτέ δεν προλαβαίνω να γράψω όλα αυτά που θέλω, απλούστατα γιατί πάρα πολλά πράγματα που σκέφτομαι καταλήγουν να είναι ιδέες για post.

Αποτέλεσμα είναι τα posts που ανεβαίνουν να είναι πολύ ανομοιογενή μεταξύ τους ως προς τη θεματολογία, το ύφος, αλλά και τη δομή τους. Παραμύθια, τραγούδια, ανέκδοτα, περίεργες ειδήσεις, θέματα της επικαιρότητας, θέματα πολιτικά, θέματα κοινωνικά που με απασχολούν, προσωπικά σε δεύτερο πρόσωπο συνήθως, εμπειρίες ή βιώματα, ιστορίες για αγρίους και όχι μόνο. Μέχρι και σε παιχνίδια-αλυσίδες έχω παίξει… Αν μου το λέγανε αυτό πριν από ένα χρόνο…

Επίσης έχει σημασία ίσως ότι περνάνε άτομα όλων των ηλικιών, αλλά απ’ την άλλη πλευρά δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στα φύλα…

Γενικά πιστεύω πως τα πρόσωπα που περνάνε και σχολιάζουν κάνουν κύκλους από post σε post, ακριβώς εξαιτίας αυτής της ποικιλίας που παρουσιάζει η θεματολογία. Από τους τακτικούς επισκέπτες, λίγοι είναι αυτά που τα διαβάζουν όλα. Οι περισσότεροι διαβάζουν κάποιο συγκεκριμένο είδος post, ανάλογα με τα ενδιαφέροντά τους, δηλαδή άλλοι είναι αυτοί που μου αφήνουν σχόλια στα παραμύθια και άλλοι είναι αυτοί που αφήνουν όταν γράφω ας πούμε για την παιδεία.

Υπάρχουν κάποιοι λίγοι που διαβάζουν πάντα με προσοχή αυτά που γράφω και έχουν πάντα κάτι έξυπνο να πουν, όπως η just me, η salome (πού βρίσκεσαι…;) και ο asteroid. Σ’ αυτήν την κατηγορία πρέπει να μπει και η αγαπημένη Γεωργία. Πολύ σημαντική η παρουσία τους, καθώς αντιπαθώ όσο τίποτα άλλο τα σχόλια του στυλ "μπράβο, ωραία τα λες" ή "καλημέρα".

Υπάρχουν κάποιοι πολύ αξιόλογοι άνθρωποι, που μου βγάζουν μία απίστευτα θετική διάθεση με την ευγένεια, την καλοσύνη και το χιούμορ τους, όπως ο Σταύρος και ο street spirit.

Η Ατταλάντη θα έχει πάντα ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, καθώς συνηθίζει να είναι παρέα ή και έμπνευση για τα πιο ωραία κείμενά μου.

Η Jul-Jul είναι η μοναδική από όλους εσάς που επέλεξα να γνωρίσω από κοντά, έτσι για να βεβαιωθώ ότι και οι bloggers είναι φυσιολογικοί άνθρωποι…

Μία στάση και για το συνάδελφο anarchist, που τόσο συμφωνούμε και τόσο διαφωνούμε και γι’ αυτό απολαμβάνω πάντα τις συζητήσεις μας εδώ και οπωσδήποτε μία για τη Φανή, γιατί αυτή η διαδικτυακή μας συνάντηση ήταν από τα πιο τυχερά πράγματα που μου έχουν συμβεί εδώ και καιρό. Η δυναμική που φέρει με την ηλικία της με επηρεάζει με πολύ θετικό τρόπο, όσο κι αν δε θα το καταλάβει ποτέ.

Τέλος, ιδιαίτερη αναφορά στη mad2luv και την αύρα που φέρνει μαζί στο πέρασμά της!

Παρ’ όλο που γράφω για μένα και για κανέναν άλλον, είναι τιμή μου να αναφέρω ότι μετά από 1 χρόνο δεν έχει υπάρξει κανένα post χωρίς comments. Το post με τα περισσότερα comments ήταν "Η νονά", που έφτασε τον αριθμό 41 μέσα σε 2 μέρες ακριβώς. Το post με τα περισσότερα hits από το Google και τα άλλα ψαχτήρια είναι, σύμφωνά με τον counter μου, τα "Μεταλλαγμένα προϊόντα", που δε σταματάνε να το χτυπάνε δεκάδες επισκέπτες καθημερινά. Το post με τις περισσότερες αντιδράσεις ήταν σαφώς το "Homosexuality". Πιο καμένο post θεωρώ το "Το π, οι ΕΛ και οι Fanatsou με σήμα το (sn)", αν και εδώ ο συναγωνισμός ήταν δύσκολος… Χειρότερη στιγμή μου πιστεύω ήταν "Η μοναξιά του Αη-Βασίλη", εντελώς αψυχολόγητο κείμενο. Αγαπημένο μου post, τέλος, "Το τρόλλεϋ και η νερατζιά". Δεν ξέρω γιατί.

Δεν έχω σβήσει ποτέ comment, εκτός από ένα που με έβριζε άσχημα και χωρίς κανένα λόγο σε ένα εντελώς ασήμαντο post και το έσβησα περισσότερο για εσάς παρά για μένα, επίσης ένα που η Γεωργία μου ζήτησε μόνη της να το σβήσω πρόσφατα, και πολλά spam comments. Εδώ, βέβαια, δε συμπεριλαμβάνεται ο David Santos, που είναι τιμή μου μεγάλη να επισκέπτεται το blog μου και να μου λέει "πολλά ωραίος κείμενος" ή "good work" και τον αφήνω για να διασκεδάζουμε.

Επειδή μπορώ να γράφω για ώρες, όμως, άμα συνεχίσω έτσι, καλό είναι να καταλήξω κάπου.

Το blog αυτό είναι ένα βήμα έκφρασης για μένα. Συνήθως έχω πολλά πράγματα να πω και συχνά δεν ξέρω σε ποιον. Διατηρώ λοιπόν αυτό το blog, όπου μπορώ να γράφω οτιδήποτε θέλω και να είναι εκεί για να το διαβάζει όποιος θέλει. Είναι μια διέξοδος. Τα βγάζω από μέσα μου εγώ και από ‘κει και πέρα μπορεί να βρει κανείς και κάτι που να τον ενδιαφέρει. Ακούω πάντα με προσοχή αυτά που μου γράφουν και πολλές φορές αλλάζω άποψη στην πορεία. Γενικώς βρίσκω πολύ μεγάλο πράγμα αυτή τη μορφή της αμφίδρομης επικοινωνίας που προσφέρουν τα blogs.

Επίσης έχω "γνωρίσει" πολλούς καταπληκτικούς ανθρώπους, που νιώθω να τους ξέρω πολύ καλά, ακόμα κι αν δεν τους έχω δει ποτέ.

Όλους εσάς που μου κάνατε πολύ καλή παρέα ένα χρόνο.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Καλή μας συνέχεια.

ΥΓ: Αυτό το post ήταν για το δικό μου blog και για εσάς που το επισκέπτεστε. Το επόμενο post θα είναι για τα δικά σας blogs. Θα είναι άλλο ένα update στα δύο προηγούμενα που έχω γράψει για τα αγαπημένα μου blogs, που βρίσκονται στα links εκεί δεξιά, διότι έχουν αυξηθεί τρομακτικά από τότε που έγραψα το τελευταίο... Μην το χάσετε, είναι σημαντικό για μένα να γράφω για εσάς που διαβάζω.