Το κουκλοθέατρο των δημοσιογραφίσκων

Πάνε λίγα χρόνια, ήμουν στον ηλεκτρικό ένα απόγευμα, και στις τρεις θέσεις γύρω μου κάθονταν τρεις κύριοι, οι δύο εκ των οποίων πρώην ναυτικοί απ’ όσα κατάλαβα και ο άλλος καθόλου δε θυμάμαι, είχαν πιάσει δε την κουβέντα για τα ναυτικά ατυχήματα, με πρόσφατο τότε το ναυάγιο της Πάρου.

Η κουβέντα είχε ξεστρατίσει και οι δύο κύριοι εξηγούσαν στον άλλον για τις σχέσεις ασφαλιστικών εταιριών και ναυτικών ατυχημάτων. Αυτό που καθόλου δεν ήξερα και που με είχε σοκάρει πάρα πολύ τότε, ήταν το εξής.

Για να είναι αναγκασμένη μια ασφαλιστική εταιρία να καταβάλει αποζημίωση στον πλοιοκτήτη για τη βύθιση ενός πλοίου πρέπει οπωσδήποτε, σύμφωνα με τους δύο κυρίους, να έχει υπάρξει απώλεια ανθρώπινης ζωής στο ναυάγιο.

Ο λόγος είναι προφανής. Η αποφυγή στημένων "ατυχημάτων" στα γέρικα μεταφορικά πλοία με στόχο την είσπραξη της αποζημίωσης, αφού αν το πλήρωμα βυθίσει εσκεμμένα και κατόπιν εντολών το πλοίο και το εγκαταλείψει "λόγω μηχανικής βλάβης" εγκαίρως, σώο και αβλαβές, δεν πρόκειται να εισπραχθεί δραχμή.

Αντιθέτως, όμως, σύμφωνα με τους δύο ναυτικούς, το αποτέλεσμα τελικά είναι να συμβαίνουν κάποια πολύ ύποπτα "ατυχήματα" με έναν νεκρό, ας πούμε κάποιον καημένο Γ’ Μηχανικό που, εντελώς τυχαία, την ώρα που όλοι εγκαταλείπουν το πλοίο που βουλιάζει, εκείνος ανακαλύπτει ότι βρίσκεται κλειδωμένος στην καμπίνα του.

Τα νέα αυτά, που δε λαμβάνουν ευρεία δημοσιότητα, ουσιαστικά κυκλοφορούν κυρίως στους κύκλους των ναυτικών, οι οποίοι και δε δυσκολεύονται πολύ να καταλάβουν πότε ένα συνάδελφο δεν τον θρηνούν από ατύχημα αυθεντικό…

Ο ένας κύριος, μάλιστα, επέμενε πως αυτός ο όρος επιβάλλεται από τη νομοθεσία. Εγώ, βέβαια, έκανα μία προσπάθεια να ψάξω εδώ στο Διαδίκτυο τα σχετικά δίκαια και δεν μπορώ να πω πώς βρήκα κάτι τέτοιο, άρα μάλλον αυτή η πληροφορία είναι λανθασμένη.

Η αλήθεια είναι πως δε βρήκα σχεδόν τίποτα σχετικό με το θέμα, παρά μόνον κάποια σχόλια σε μερικά forums, που αναφέρουν μεταξύ άλλων αυτόν τον όρο που οι ασφαλιστικές φέρονται να συνηθίζουν να βάζουν στα συμβόλαια τέτοιων πλοίων.

Παράλληλα, για κάποιο λόγο που δε γνωρίζω, η ΕΣΥΕ δεν ανακοινώνει στατιστικά στοιχεία για ναυτικά ατυχήματα ελληνικών εμπορικών πλοίων άνω των 100 κόρων ολικής χωρητικότητας…

Παρ’ όλα αυτά, από παλιότερα στοιχεία, βλέπουμε ότι το 1996, για παράδειγμα, είχαν βεβαιωθεί προανακριτικά 3 βυθίσεις πλοίων αυτής της κατηγορίας με συνολικά 3 νεκρούς... Το 1997 είχαμε 1 βύθιση με 2 "νεκρούς ή τραυματίες"…

Δηλαδή από ένα πλοίο που μπορεί να έχει πλήρωμα δέκα-είκοσι άτομα γλυτώνουν πάντα όλοι εκτός από ίσα-ίσα έναν.

Αυτά όλα μπορεί και να μη σημαίνουν τίποτα.

Εγώ, όμως, ήθελα να καταλήξω στο εξής.

Βγήκαν πολλοί και πάλι, με αφορμή αυτό το ναυάγιο, να μας εξηγήσουν τι έγινε και τι δεν έγινε, τι έπρεπε να είχε γίνει, καρέ-καρέ το ναυάγιο, το δράμα της Γαλλίδας, κλπ….

Βγήκαν, όμως, και πολλοί που άφηναν υπονοούμενα ότι μυρίζει στην υπόθεση κάτι fishy, χωρίς, βέβαια, να το προσδιορίζουν.

Μιλήστε ελεύθερα, κύριοι. Πού είναι το ύποπτο; Τι δε σας κολλάει στην ιστορία της Γαλλίδας; Γιατί δεν περνάει κανείς αυτή τη λεπτή γραμμή που ξεχωρίζει τους γενναίους και ικανούς από τους τζάμπα μάγκες;

Γιατί μερικά θέματα δεν τα αγγίζουμε καθόλου;

Πού είναι τώρα όλοι αυτοί που υποτίθεται πως κάνουν αποκαλύψεις; Πού είναι οι διάφοροι μάκηδες, που αυτοπλασάρονται ως θεματοφύλακες της αξιών μας; Πού είναι οι εμετικοί αυτοί καραγκιόζηδες που έχουν αναχθεί σε προστάτες της ηθικής και της δεοντολογίας, σε εκφραστές της κοινωνικής μας συνείδησης; Πού είναι οι εκβιαστές αυτοί που τα βάζουν με τους κορκολήδες και τις μπουρμπούλιες και με τα ντολμαδάκια της κυρα-Μαρίας; Γιατί δεν πατάει λίγο πιο πέρα κανείς; Μήπως φοβούνται μην τυχόν και πέσουν στα βαθιά; Στους σκληρούς εκβιαστές;

Ε βέβαια. Δεν είναι χαζοί οι άνθρωποι.

Δημοσιογράφος του ραδιοφώνου έλεγε τις προάλλες ότι δεν μπορεί να μιλήσει ελεύθερα για το θέμα της βίας, γιατί έχει κι αυτός οικογένεια και παιδιά.

Ίσως γιατί είναι πρόσφατο το παράδειγμα του Συρίγου, που άνοιξε μεγάλα θέματα και κάποιοι τον ήθελαν νεκρό.

Και να γιατί υποθάλπεται, τροφοδοτείται και υποθερμαίνεται η βία από τους μεγαλοεπιχειρηματίες – ιδιοκτήτες των ομάδων.

Για να έχουν τον ιδιωτικό τους στρατό που θα τους προστατεύει από όποιον τους ανοίγει πόλεμο.

Να γιατί δε θα γλυτώσουμε ποτέ από τη βία.

Γιατί κάποιοι χρειάζονται το στρατό τους για να ελέγχουν τον τύπο (άρα και τον κόσμο), τους πολιτικούς (άρα και τις αποφάσεις). Για να κυβερνάνε τη χώρα.

Για εξουσία και για λεφτά.

Για λεφτά σκοτώνεται ο κόσμος στους δρόμους, πνίγεται στις θάλασσες, για λεφτά όλα. Για λεφτά άλλων.

Και μετά έχεις τους δημοσιογραφίσκους να ρωτάνε ποιος φταίει (λες και δεν ξέρουνε – γαμώ το δημοσιογραφικό μου κατεστημένο), τους πολιτικάντηδες να απαντάνε ποιος δε φταίει (λες και δεν ξέρουμε – γαμώ το πολιτικό μου κατεστημένο) και κυρίως τον κόσμο να παρακολουθεί το κουκλοθέατρο αυτό εκστασιασμένος.

ΥΓ (άσχετο): Πώς πέθανε ο τελευταίος Πρετεντέρης; Είδε στον ύπνο του τα Εξάρχεια.