Η Γεωργία και οι λέξεις

"Αγόρια ιππότες – κορίτσια μαύρες κότες!"

Ήταν οι άγουρες φωνές των νεαρών αγοριών που ανέβαιναν από το διπλανό σχολείο.

Όσο επίμονα κι αν έψαχνε ο Αλέξης, ποτέ του δε θα έβρισκε πού πετούσε απλανώς το βλέμμα της Γεωργίας. Και σήμερα, όπως και κάθε πρωί, είχε καθήσει στο παράθυρό του και τη χάζευε που περίμενε στη στάση το λεωφορείο για το εργοστάσιο.

Όσο κι αν προσπαθούσε, ποτέ του δε θα κατάφερνε να μαντέψει, ποτέ του δε θα κατάφερνε να ανακαλύψει το μυστικό κόσμο της Γεωργίας, τις μαγικές εικόνες που το μυαλό της πρόβαλλε μπροστά στα μάτια της όταν καθόταν μόνη στη στάση.

Περίεργη κοπέλα η Γεωργία.

Σήμερα το μυαλό της έπλαθε άσπρους καχεκτικούς ιππότες, πάνω σε μαύρα ψωριάρικα άλογα, να μάχονται όμορφες κότες μαύρες πλουμιστές, πάνω σε όμορφα άλογα άσπρα αρχοντικά, στο μακρινό βασίλειο του Σκακιού.

Όπως τα παιδιά έπαιζαν στο προαύλιο, η Γεωργία έπαιζε με τις λέξεις. Της άρεσε να φτιάχνει ιστορίες από λέξεις, σαν την τρομερή μάχη ανάμεσα στους ιππότες και τις κότες, ή να φτιάχνει ιστορίες για λέξεις, σαν αυτήν του μεθυσμένου τυχοδιώκτη από τη Θήβα, που στεκόταν στις προβλήτες και καλούσε τα καράβια και γι’ αυτό ένα ιστιοφόρο τ’ ονομάσαν ‘καραβέλα’.

Μα πιο πολύ απ’ όλα απολάμβανε τις ομοιοκαταληξίες.

Να σήμερα, όταν θα πήγαινε το βράδυ για ύπνο, θα μπαίνανε στη μάχη και στρατιώτες χωρίς μπότες, πατριώτες Αγρινιώτες, δεσμώτες με κυλόττες, δότες με καπότες και η ιστορία θα ξέφευγε από τον έλεγχο και θα αποκτούσε χρώμα και γέλιο, για να κοιμηθεί τελικά η Γεωργία με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο, ενώ οι σουρεαλιστικές μάχες θα συνεχίζονταν μέχρι το πρωί.

Για κακή μας τύχη, όμως, σήμερα τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καθόλου καλά. Τη νύχτα, και ενώ η Γεωργία κοιμόταν, οι κότες συμμάχησαν με τους στρατιώτες, οι οποίοι σκοτώσαν όλους τους ιππότες, μέχρι τον τελευταίο. Έτσι, όταν ξύπνησε μέσα στη νύχτα, αντελήφθη το τρομερό πρόβλημα· δε θα υπήρχαν πλέον ιππότες για τα παραμύθια. Οι βασιλοπούλες θα κοίταγαν μάταια απ’ τους πύργους και τα άλογα θα γυρνοβόλαγαν έξω από κάστρα σαν κατάρες άδικες κι αποτυχημένες. Οι παραμυθάδες θα ξενυχτούσαν με την πένα στο χέρι και με μπουκάλια κρασί, μπεκροπίνοντας και γράφοντας ιστορίες κούφιες για κόκκινες σκούφιες.

Την ίδια ώρα, ο Αλέξης ξενυχτούσε κι αυτός για άλλο ένα βράδυ, πνίγοντας κι αυτός στο κόκκινο κρασί τον πόνο του για τα μάτια της όμορφης Γεωργίας του απέναντι διαμερίσματος, ενώ το ραδιόφωνο έπαιζε παλιά τραγούδια, λαϊκά κι αγαπημένα.

Ο Αλέξης είχε μεγάλη αδυναμία στο τραγούδι. Όταν ακόμα ήταν αγρότης στο χωριό, είχε έναν αγαπημένο φίλο που μοιραζόταν αυτό του το πάθος. Ήταν ο Νότης, που έμενε στο γειτονικό σπίτι. Ο Νότης, μάλιστα, κάθε βράδυ έβγαινε βόλτα στην παραλία για να τραγουδήσει, τι άλλο, παλιά τραγούδια, λαϊκά κι αγαπημένα.

Τότε ο Αλέξης δεν έχανε στιγμή, έτρεχε κατευθείαν στο στάβλο του γείτονά του για να χαϊδέψει εκείνο το περίεργο άλογο που είχαν. Ο Νότης, βλέπετε, είχε ζητήσει στα γενέθλια του δώρο ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα, το ένα τ’ άλογο να είναι άσπρο και τ’ άλλο τ’ άλογο να είναι κρεμ. Έτσι κι έγινε. Το άσπρο άλογο ονομάστηκε Φώτης και το κρεμ Γιώτης. Ο Αλέξης, για κάποιο λόγο, είχε από την πρώτη στιγμή αναπτύξει ένα μεγάλο ενδιαφέρον για το ξεχωριστό αυτό άλογο, όταν έβρισκε λοιπόν ευκαιρία πήγαινε κατευθείαν στον περίεργό του φίλο.

Μέχρι που, ένα βράδυ που ‘βρεχε, που ‘βρεχε μονότονα, και ενώ ο Νότης τραγουδούσε στη βροχή ανεπισχέτως, ο Αλέξης πήρε τ’ άλογο και έφυγε βιαστικά για την πόλη, ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του και αφήνοντας το Φώτη καταδικασμένο να σέρνει μόνος του ολόκληρο αμάξι για δυο άλογα.

Ο Αλέξης και ο Γιώτης ζούσαν στο ίδιο διαμέρισμα, που η αλήθεια είναι πως δεν τους πολυχωρούσε και τους δύο.

Μαζί στις χαρές, μαζί και στις λύπες, ο αχώριστος φίλος του Αλέξη του κράταγε συντροφιά τα βράδια που μπεκρόπινε. Καμιά φορά, όταν έπινε πολύ, έβγαινε ο φίλος μας καβάλα στ’ άλογο να γυρέψει την όμορφη Γεωργία που είχε ερωτευθεί. Συνήθως, βέβαια, ήταν τόσο μεθυσμένος που, όπως όλοι οι πότες χωρίς ρότες, κατέληγε τρεκλίζοντας σε κάποιο σπίτι κάποιας άσχημης γριάς να ξεφωνίζει άγριες νότες ακατέργαστες για την όμορφη Γεωργία, που οι γείτονες μάλλον εξελάμβαναν ως φωνές για κάποια αργία ή απεργία, ενώ μια φορά ο Γιώτης παρά τρίχα γλύτωσε από τα σφαγεία. Στη γειτονιά, ο πρώην αγρότης ήταν πλέον γνωστός ως ‘ο πότης Δον Κιχώτης’.

Έτσι κι εκείνο το βράδυ, ο πότης και ο Γιώτης ήταν κλεισμένοι στο διαμέρισμά τους, το μόνο ανοιχτό φωτάκι σε ολόκληρη την πολυκατοικία, μαζί ίσως και με εκείνο του παραμυθά της διπλανής πόρτας.

Έξω ο θεός έβρεχε, έβρεχε μονότονα, γι’ αυτό και δεν πρόσεξε κανείς το φως που άναψε στην απέναντι πολυκατοικία.

Η Γεωργία κυκλοφορούσε μέσα στο φτωχικό της διαμέρισμα με τη νυχτικιά της και τα μαλλιά της ανακατεμένα, κάνοντας κύκλους γύρω από το μικρό τραπέζι της μικρής τραπεζαρίας. Το δίχως άλλο, ο κόσμος χωρίς ιππότες θα ήταν πολύ βαρετός. Η Γεωργία έπρεπε οπωσδήποτε να βρει έναν ιππότη.

Πλησίασε στο παράθυρο να ατενίσει τη βροχή, τη μονότονη βροχή, και μόνο τότε πρόσεξε στο απέναντι παράθυρο τον Αλέξη με ένα κρασί στο χέρι, παρέα με το κρεμ άλογό του. Και μόνο τότε το μυαλό της έκανε τον πιο προφανή συνειρμό από την αρχή της ιστορίας. Στο απέναντι διαμέρισμα ζούσαν ένας ίππος και ένας πότης - ένας ιππότης. Και βέβαια δε σταματούσε εκεί το παιχνίδι με τις λέξεις, αφού ο ήρωας λεγότανε Αλέξης.

Μόλις το δούλεψε λίγο με το μυαλό της, η Γεωργία έβαλε το παλτό της και πετάχτηκε έξω απ’ το φτωχικό της, ενώ στο απέναντι διαμέρισμα ο ιππότης ετοιμαζόταν να κλείσει το φως και να προσπαθήσει να κοιμηθεί.

Χτύπησε την πόρτα τρεις φορές δυνατά και ο Γιώτης χλιμίντρισε τρομαγμένα. Ο πότης άνοιξε την πόρτα, γούρλωσε τα μάτια και ψέλλισε "Μαγεία… Η Γεωργία…", ενώ εκείνη σκεφτόταν ότι ευτυχώς που δεν υπήρχε ποτάμι στην πόλη, γιατί κινδύνευε ο Γιώτης από ίππος να γίνει ιπποπόταμος και τότε πια ο Αλέξης δε θα ήταν ιππότης. Αυτό που δε σκέφτηκε, ευτυχώς, η Γεωργία, ήταν ότι τις νύχτες χωρίς σύννεφα, ο Γιώτης θα μπορούσε κάλλιστα από κρεμ να γινόταν κρεμάστρα και τότε τα πράγματα θα περιπλέκονταν πολύ περισσότερο.

Οι γάμοι έγιναν σε λίγες βδομάδες.

Η νύφη έφτασε πάνω σε ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα, το ένα τ’ άλογο ήταν άσπρο και τ’ άλλο τ’ άλογο, το στολισμένο, ήταν κρεμ. Η μπάντα έπαιζε παλιά τραγούδια, λαϊκά κι αγαπημένα και για καλή τύχη όλων όχι απλώς δεν έβρεχε μονότονα, αλλά δεν έβρεχε καθόλου. Οι καλεσμένοι ήρθαν όλοι και ήταν όλοι εκλεκτοί: ο Νότης ο αγρότης, τα παιδιά του διπλανού σχολείου, κάποια άσχημη γριά, ένας παραμυθάς που πια δεν ξενυχτούσε, άσπροι καχεκτικοί ιππότες πάνω σε μαύρα ψωριάρικα άλογα, όμορφες κότες μαύρες πλουμιστές πάνω σε όμορφα άλογα άσπρα αρχοντικά, στρατιώτες χωρίς μπότες, πατριώτες Αγρινιώτες, δεσμώτες όχι με κυλόττες αλλά με παλτά γιατί έπρεπε να είναι ευπρεπώς ενδεδυμένοι στον ιερό χώρο, ενώ δότες με καπότες δεν ήρθαν γιατί δεν εκλήθησαν γιατί ήταν εξαρχής εντελώς άσχετοι, απλώς έκαναν ομοιοκαταληξία.

ΥΓ: Και ζήσανε αυτοί καλά και εσύ Γεωργία καθόλου μετά από αυτό που διάβασες. (κάθε ομοιότης με πρόσωπα και γεγονότα και λοιπά...)