Update...

Here I am...

Κατόπιν της ολιγοήμερης αυτής αποχής μου από ετούτον το χώρο, ελέω παραμονής μου στις Αθήνες και λίγο στο νησάκι μου, έτσι καθώς γύρισα διαφορετικός, πιο φρέσκος και αναζωογονημένος και με μερικά κιλά παραπάνω, άνοιξα το blog και συνειδητοποίησα ότι ήρθε ο καιρός να κάνω κάτι που από καιρό έπρεπε να είχα κάνει.

Τον Ιούλιο, λίγο πριν φύγω για τις διακοπές μου στο νησί μου, είχα γράψει ένα post για τα blogs που διαβάζω. Όχι όόόλα τα blogs που διαβάζω, γιατί αυτά είναι πάρα πολλά... Αλλά τέλος πάντων αυτά τα οποία διαβάζω καθημερινώς, αυτά των οποίων δε χάνω post για post, αυτά που λατρεύω. Κοινώς, αυτά για τα οποία έχω links εκεί δεξιά στη σχετική στήλη.

Από τότε, όμως, καινούρια blogs έχουν εισχωρήσει στη ζωή μου, ενώ κάποια από τα παλιά έχουν αποχωρήσει, κυρίως επειδή, δυστυχώς, συνειδητοποίησα ότι είναι πλέον ανενεργά εδώ και πολύ πολύ καιρό.

Αισθάνομαι, λοιπόν, την ανάγκη, να παρουσιάσω ιδιαιτέρως τους καινούριους από τους φίλους μου, αυτούς που δεν εμφανίζονταν στο προηγούμενο post.

Ξεκινώ από πάνω προς τα κάτω, με τη σειρά που εμφανίζονται στη στήλη.

Η Αλεξάνδρα είναι η συγγραφέας μας. Στο blog της διαβάζει κανείς καθημερινές σκέψεις, ολόφρεσκες ή παλιότερες ίσως, μέσα από ιστορίες. Όμορφες ιστορίες, ανθρώπινες ιστορίες. Μικρά διηγήματα θα έλεγε κανείς. Που άλλα σε γλυκαίνουν και σε ηρεμούν, άλλα σε μελαγχολούν ή σε προβληματίζουν. Ίσως είναι απ' όλα τα blogs που έχω βρει στο ελληνικό Ίντερνετ, αυτό που τείνει περισσότερο στη λογοτεχνία και δεν είναι απλώς ένα ημερολόγιο ή ένα βήμα για επικοινωνία. Αξίζει να διαβάσει κανείς και τα παλιότερα posts της Αλεξάνδρας. Μπορεί να βρει διαμάντια.

Η Maika... Η Maika, που λέτε, παιδιά, είναι το πιο έξυπνο άτομο εδώ μέσα. Πολύ δυνατό χιούμορ και πολύ ευχάριστο, τα post της διαβάζονται πολύ εύκολα, σου φτιάχνουν το κέφι ό,τι και να έχεις και βγαίνεις από το blog της πάντα με ένα χαμόγελο. Όσο για τα comments που αφήνει... το κερασάκι στην τούρτα κάθε post του κάθε blog... Κι όμως, όταν χρειάζεται, μπορεί να είναι η πιο σοβαρή απ' όλους. Ξέρει πότε να γελάει και πότε όχι. Και αυτή είναι η πεμπτουσία της ωριμότητας, λέω εγώ. Κι όμως, δε θα θέλει να το παραδεχτεί, θα δείτε... Γι' αυτό και είναι δύο φορές πιο άξια, λοιπόν! Εμείς εδώ σε αυτό το blog τρέφουμε ιδιαίτερη αδυναμία στη Maika, να το έχετε υπόψη σας...

Τη Debby τη διάβαζα από παλιότερα, απλώς δεν την είχα προσθέσει στα links και σε κάποια στιγμή την είχα χάσει, για κάποιο περίεργο λόγο - ε μετά από κάποιο comment της την καναβρήκα και... δεν την αφήνω πια! Καθημερινά posts. Προσωπικά βιώματα, σκέψεις, απόψεις, θέματα μικρά, θέματα μεγάλα, στίχοι, γνωμικά. Όρθολογισμός αλλά και συναίσθημα. Αφορμές για σκέψη. Όμορφη... παρένθεση στην καθημερινότητα, απαραίτητη πλέον για μένα.

Η Julia λέει ότι είναι 28. Αλλά ή δεν το έχει καταλάβει ακόμα ή απλώς δεν της φαίνεται... Η Julia είναι απλώς άπαιχτη... Το δικό της blog φέρνει πολύ περισσότερο σε προσωπικό ημερολόγιο και είναι τόσο μα τόσο ενδιαφέρον! Up ή down, η Julia οπωσδήποτε ξέρει να περνάει τη διάθεσή της, απλώς γιατί γράφει αληθινά και αυθόρμητα.

Και κάπου εδώ φτάνουμε στο μεγάλο μου bloggoέρωτα!!! Η Ατταλάντη είναι το πιο άξιο άτομο που έχω ερωτευτεί ποτέ μου - είμαι σίγουρος, το ορκίζομαι... Και δε θα αργήσω καθόλου να την αναβαθμίσω σε bloggoσύζυγο... Αρκετά διαφορετικά posts μπορεί να βρει κανείς στο blog της, όμως όλα έχουν το ύφος της, ένα πολύ ιδιαίτερο και πολύ αναγνωρίσιμο ύφος. Μία ατμόσφαιρα. Αυτή η ατμόσφαιρα, που βρίσκεται εκεί διάχυτη, όταν εμφυσείται μέσα στις ιστορίες που γράφει, το αποτέλεσμα είναι απλώς μαγευτικό. Δεν είναι μόνο ότι είναι καταπληκτικές οι ιστορίες, είναι ότι είναι γραμμένες τόσο άρτια, που είναι σα να διαβάζεις παραμύθια ενός μεγάλου παραμυθά σε καταπληκτική μετάφραση. Κυλούν απίστευτα γλυκά και τελειώνουν αφήνοντας πάντα το κατάλληλο συναίσθημα. Ακόμα και αν δεν καταφέρω να την παντρευτώ μια μέρα, εγώ θα είμαι σίγουρος ότι όταν θα κάνει παιδιά και θα τους λέει κάθε βράδυ στο κρεβάτι "Let me tell you a story...", θα την κοιτάνε στα μάτια με τόση αφοσίωση όσο ποτέ κανείς δεν κοίταξε κανέναν... Και στο τέλος θα κοιμούνται τον πιο ανάλαφρο ύπνο... Δεσποινίς, είσαι το πιο λαμπρό αστέρι της bloggόσφαιρας. Keep shining.

Η Κατερίνα καταρχάς είναι συμπατριώτισσα, δε χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο για να συνεννοηθούμε εδωπέρα! Τα φοιτητικά χρόνια στην Πάτρα είναι άλλο ένα κοινό μας χαρακτηριστικό και η τρέλα της είναι το συνδετικό μας στοιχείο, αφού αυτός είναι ο λόγος που λατρεύω να τη διαβάζω. Εδώ που τα λέμε... όποιος είναι απ' το νησί μας, ε μια τρέλα την έχει... όποιος σπουδάζει στην Πάτρα, ε μια τρέλα του προκύπτει στην πορεία... αλλά η Κατερίνα είναι επιπλέον και αρχιτεκτόνισσα... επομένως πιασ' τ' αυγό και κούρευ' το...

Τελευταία έμεινε η επίσης νυν συντοπίτισσα Exilio. Για μένα, βέβαια, θα είναι πάντα το προβατάκι... Το προηγούμενο blog της ήταν ό,τι πιο πολύ αγαπούσα στο Ίντερνετ, όμως ήρθε ο καιρός να κατεβάσει ρολά και για λίγο καιρό τη χάσαμε από τη bloggόσφαιρα. Εδώ και καιρό έχει επανέλθει δριμύτερη με ένα μουσικό blog. Το πολύ ξεχωριστό μουσικό της γούστο και οι ποικίλες μουσικές της γνώσεις δημιουργούν έναν κόσμο διαφορετικό. Κάθε post είναι και μία νότα. Κάθε νότα και ένα ταξίδι. Ταξίδια μιας νότας... που δε θα ξανακάνετε ποτέ πουθενά αλλού, να είστε σίγουροι. Μικρή μου Bernadette, σε διαβάζω και τα ακούω όλα τα κομμάτια κάποια στιγμή, ακόμα κι αν δεν προλαβαίνω να αφήσω comment. Δε σε χάνω ποτέ.

Αυτά προς το παρόν. Κατά καιρούς θα ακολουθούν και άλλες αναβαθμίσεις στο περιεχόμενο της λίστας και φυσικά θα επέρχονται και τα σχετικά posts, αντίστοιχα με το σημερινό και το πρηγούμενο.

Καλή συνέχεια σε όλους!!!

ΥΓ: Γυναικοκρατούμαι ή μου φαίνεται...;!;!;!