Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ

Γράφει σε ένα γράμμα του στον Αντρέ Ζιντ:

«Μόλις κατάφερα μια αποστολή: πέρασα δύο μερόνυχτα μαζί με ένδεκα Μαυριτανούς και έναν μηχανικό για να σώσουμε κάποιο αεροπλάνο. Συναγερμοί διάφοροι και σοβαροί. Για πρώτη φορά άκουσα σφαίρες να σφυρίζουν δίπλα στο κεφάλι μου. Επιτέλους ξέρω τι είμαι σ’ αυτό εδώ το περιβάλλον: πολύ πιο ήρεμος από τους Μαυριτανούς.
Αλλά κατάλαβα επίσης αυτό που πάντα με έκανε να απορώ: γιατί ο Πλάτων (ή ο Αριστοτέλης;) τοποθετεί το θάρρος στην τελευταία σειρά των αρετών. Δεν είναι φτιαγμένο από πολύ ωραία συναισθήματα: λίγη λύσσα, λίγη ματαιοδοξία, πολύ πείσμα και μία χυδαία αθλητική ευχαρίστηση. Ιδίως η υπερδιέγερση της φυσικής δυνάμεως, που εντούτοις δεν έχει καμία δουλειά εδωπέρα.
Σταυρώνεις τα χέρια στο ανοιχτό σου πουκάμισο και αναπνέεις καλά. Είναι μάλλον ευχάριστο. Όταν αυτό συμβαίνει τη νύχτα, ανακατεύεται το συναίσθημα πως έκανες μια πελώρια βλακεία. Ποτέ πια δε θα θαυμάσω έναν άνθρωπο που δε θα είναι παρά γενναίος.»

Πολύ τον πάω αυτόν τον τύπο.

Όσο μου άρεσε ο Μικρός Πρίγκιπας όταν ήμουν παιδί, άλλο τόσο αγάπησα μεγαλώνοντας τη Γη των ανθρώπων και τη Νυχτερινή πτήση.

Έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να σκέφτεται πράγματα που σκέφτονται όλοι. Και έναν ακόμα πιο ιδιαίτερο τρόπο να τα εκφράζει. Έναν αρκετά ρομαντικό τρόπο, αλλά αυθόρμητα ρομαντικό - όχι επιτηδευμένα.

Κρίμα που τον χάσαμε νωρίς.

ΥΓ: Όσοι από σας δεν έχετε διαβάσει τη Γη των ανθρώπων, φροντίστε να το πράξετε πάραυτα. ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ!!!