ΔΑΣΠΚΣ...

... και ξερό ψωμί!

Ακολουθεί σύντομη παρουσίαση των φοιτητικών κομμάτων και της σημερινής τους κατάστασης από τη δική μου οπτική γωνία, ως είχα υποσχεθεί.

Η Δ.Α.Π.-Ν.Δ.Φ.Κ. είναι βεβαίως η φοιτητική παράταξη της Ν.Δ..

Νομίζω ο Winston Churchill ήταν αυτός που είχε πει: "Αν δεν είσαι σοσιαλιστής στα 25 σου, δεν έχεις καρδιά – αν εξακολουθείς να είσαι σοσιαλιστής στα 35 σου, δεν έχεις μυαλό...".

Ας περιοριστούμε στο πρώτο σκέλος.

Πιστεύω πως είναι θλιβερό έως και ανησυχητικό ότι σε μία εντόνως πολιτικοποιημένη χώρα όπως η Ελλάδα, μία δεξιά παράταξη θριαμβεύει σταθερά κάθε χρόνο στις φοιτητικές εκλογές.

Βέβαια, δεν πιστεύω πως η πλειοψηφία των φοιτητών είναι όντως συντηρητική – για την ακρίβεια πιστεύω η πλειοψηφία των φοιτητών δεν ξέρει καν να ορίσει το συντηρητισμό. Όχι πως αυτό είναι καθησυχαστικό...

Η "προοδευτική παράταξη", όπως τους αρέσει να αυτοαποκαλούνται, προωθεί το φιλελεύθερο προφίλ της και στηρίζει τη δύναμή της στην πολύ καλή της οργάνωση. Καταφέρνει να συσπειρώνει σε αξιοθαύμαστο βαθμό τον κόσμο της, δηλαδή τα παιδιά των δεξιών οικογενειών, αλλά είναι και πόλος έλξης για όλους τους χωρίς ιδιαίτερη πολιτική άποψη φοιτητές, οι οποίοι παρασύρονται από τις πολύ καλές σημειώσεις που η Δ.Α.Π. τους παρέχει, τις εκδρομούλες που διοργανώνει, τα πάρτυ και τα events, τις γνωριμίες στα clubs, κλπ.. Η Δ.Α.Π. είναι η πιο in παράταξη, αν είσαι trendy πρέπει να είσαι Δ.Α.Π. και αν είσαι Δ.Α.Π. οφείλεις να είσαι trendy. Επίσης έχει καθιερώσει ένα πολύ επιθετικό marketing (διότι περί marketing πρόκειται) στο οποίο περιλαμβάνονται πιεστικά τηλεφωνήματα – κοινώς: αν ακουστεί για μία συνέλευση ότι "η δαπάρα θα κατεβάσει κόσμο" (κλασσική φράση) σημαίνει ότι θα γίνει χαμός.

Η Δ.Α.Π., φυσικά, στηρίζει τις επιλογές της κυβέρνησης με σθένος (μαγκιά της, λέω εγώ – θέλει κότσια αυτό) και η κυβέρνηση, με τη σειρά της, χρησιμοποιεί τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών ως ένδειξη εμπιστοσύνης της νεολαίας στο έργο της (ντροπή της, λέω εγώ).

Η Π.Α.Σ.Π. είναι βεβαίως-βεβαίως η φοιτητική παράταξη του ΠΑ.ΣΟ.Κ..

Ανύπαρκτη. Χωρίς την παραμικρή οργάνωση, χωρίς διασυνδέσεις, χωρίς προώθηση, η παράταξη αυτή κοιμάται.

Οι πολιτικές της θέσεις δεν είναι σαφείς, δεν υπάρχει ενιαία γραμμή, στα φλέγοντα ζητήματα αλλού ακολουθούν τη γραμμή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (όχι πως αυτή είναι σαφής...), αλλού τα κάνουν λίγο πλακάκια με τη Δ.Α.Π., αλλού με τους αριστερούς...

Αρκετές σχολές κερδίζει κάθε χρόνο, αλλά συνελεύσεις μάλλον ποτέ γιατί τα πλαίσιά της (όταν είναι αυτόνομα) είναι λίγο άλλα αντ’ άλλων – οι δε ψηφοφόροι της περιορίζονται σε παιδιά των πασοκτζήδων, που είναι πασπίτες από άποψη...

Η Π.Κ.Σ. (Πανσπουδαστική) είναι ασφαλώς η φοιτητική παράταξη του Κ.Κ.Ε..

Δυνατή παράταξη, με φανατικούς υποστηρικτές και ενδιαφέρουσα δομή.

Η αλήθεια είναι πως τα παλληκάρια έχουν μείνει περίπου μισό αιώνα πίσω: σύντροφοι, ταξική πάλη, τα αδέρφια μας οι αγρότες, ιμπεριαλισμός, αντίσταση, πορεία, μαύρες-κόκκινες προκηρύξεις, Οδηγητής, Ριζοσπάστης, Μαρξ, Κανέλλη (άσχετο).

Και όμως, τους συμπαθώ πολύ γιατί αφενός καταλαβαίνουν τι τους γίνεται και έχουν άποψη και αφετέρου δείχνουν να είναι οι μόνοι που πραγματικά ενδιαφέρονται, που πραγματικά οραματίζονται, που πραγματικά θέλουν να παλέψουν.

Κρίμα να μην μπορεί να ανανεωθεί κάπως η Πανσπουδαστική για να μπορέσει να προσελκύσει πολύ κόσμο που έχει μεν τα ίδια ιδανικά, όμως πρασινίζει και μόνο που τους ακούει να μιλάνε.

Κρίμα να μη θέλει να ανοιχτεί κιόλας, να συμβιβαστεί, να αποδεχτεί αρκετά από αυτά που απορρίπτει, μήπως και επιτευχθεί ένα ευρύτερο μέτωπο συνεργασίας στο χώρο της αριστεράς στο φοιτητικό κόσμο.

Μίας συνεργασίας, στην οποία σίγουρα δε συμβάλλει η παρουσία της Ε.Α.Α.Κ..

Η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση είναι μία φοιτητική παράταξη που είναι αρκετά δημοφιλής, ιδίως στα Πολυτεχνεία.

Μία παράταξη που δε με έχει πείσει ακόμα ούτε για τον ενιαίο, ούτε για τον ανεξάρτητο, ούτε για τον αριστερό χαρακτήρα της.

Ενιαία...;

Ενιαία ως προς τι, ποια είναι η κοινή ιδέα που ενώνει ποιους, ποιο είναι το ιδεολογικό στίγμα που συσπειρώνει ποιους;

Ανεξάρτητη...;

Χμμμ... Πολύ όμορφη λέξη. Αριστεροί και μάλιστα ανεξάρτητοι... Ατςςςςς...

Ναι, αυτό είναι που πουλάει τελικά. Είναι ένα κόμμα χωρίς καμία πολιτική ιδεολογία, χωρίς πολιτικές θέσεις, χωρίς πολιτικές τοποθετήσεις, χωρίς πολιτικές απόψεις, χωρίς τίποτα. Αυτός δεν είναι πολιτικά ανεξάρτητος χαρακτήρας. Είναι πολιτικά αδιάφορος. Οι άνθρωποι δεν έχουν να πουν απολύτως τίποτα, και όμως συσπειρώνουν όλον τον κόσμο που νιώθει αριστερός μεν αλλά δεν καλύπτεται από το χαρακτήρα της Πανσπουδαστικής και των άλλων παρατάξεων. Που νιώθει "ανεξάρτητος"...

Ερώτηση: Τα λεφτά για τα φυλλάδια, τις προκηρύξεις, τις εφημεριδούλες και όλες τους τις διοργανώσεις πού τα βρίσκουν, αφού είναι τόσο ανεξάρτητοι και δεν πατάνε σε καμία πλάτη...; Από την τσέπη τους τα βάζουν..; Είναι λεφτά του πλούσιου μπαμπά τους...;

Μήπως τελικά είναι...; Γιατί το μόνο που επιτυγχάνεται τελικά είναι αυτό που καταγγέλλουν οι πανσπουδαστικάριοι, η διάσπαση του αριστερού μετώπου. Προς όφελος άλλων...

Αριστερή...;

Θυμάμαι ένα πανώ τους, αναρτημένο στη σχολή μας στις εκλογές του 2005 που έλεγε στο περίπου: "Πιστεύουμε πως με τις φοιτητικές εκλογές αλλάζει τίποτα; ΟΧΙ" και λίγο-πολύ εξηγούσε πως θεωρούν το φοιτητικό συνδικαλισμό μαϊμουδισμό και ότι αν είμαστε κι εμείς από τους ξύπνιους που συμφωνούμε, αξίζει να τους τιμήσουμε με μία ψήφο διαμαρτυρίας.

Μα δεν καταλαβαίνω. Αφού δεν πιστεύεις στο φοιτητικό συνδικαλισμό, γιατί συνδικαλίζεσαι; Αφού δεν πιστεύεις στις φοιτητικές εκλογές, ως τι είσαι υποψήφιος σε αυτές;

Αφού δεν πιστεύεις ότι θα αλλάξει κάτι... πώς τολμάς να αυτοπροσδιορίζεσαι ως αριστερός...;

Η απόλυτη συστημική προσέγγιση δεν είναι αριστερά. Η αριστερά είναι ιδανικά και αγώνας.

Για μένα η Ε.Α.Α.Κ. δεν είναι αριστερά. Είναι απάτη.

Συγκεκριμένα, τώρα, η Ε.Α.Α.Κ. έχει κάποια πάγια λαϊκίστικα αιτήματα, όπως ηπιότεροι ρυθμοί σπουδών (δηλαδή...;), ενιαίο πτυχίο (στην εποχή της εξειδίκευσης!), κλπ., και κατεβάζει στις συνελεύσεις σχεδόν παντού ενιαίο πλαίσιο καταλήψεων με τα μικρότερα αριστερά κόμματα (σπανίως και με τους άλλους μη δεξιούς) κάθε φορά που προκύπτει κάποιο φλέγον (όπως τα τρέχοντα) ζήτημα. Χωρίς κάποια άλλη πρόταση. Ξερά – μπαμ και κάτω.

Ιδιαιτέρως σε κάποιες σχολές, όπως η δική μου, η Ε.Α.Α.Κ. είναι νόμος. Δε χάνουν ποτέ συνέλευση. Η μόνη περίπτωση να μην κερδίσουν, είναι... να μη γίνει συνέλευση, λόγω μη απαρτίας, πράγμα αρκετά σπάνιο σε μας.

Από ‘κει και πέρα, υπάρχουν τα υπόλοιπα αριστερά κόμματα, τα πιο σημαντικά εκ των οποίων είναι το Δίκτυο, τα Αριστερά Σχήματα και η Πρωτοβουλία Γένοβα – όλα δε δηλώνουν ανεξάρτητα, αλλά φαίνονται να κινούνται στα πλαίσια των διαφόρων θεσπισμένων τάσεων του Συνασπισμού, ιδίως το Δίκτυο.

Όπως ακριβώς ο Συνασπισμός, λοιπόν, έτσι και αυτά είναι συμπαθή στους αριστερούς και στους αριστερίζοντες, έχουν όμως σαφή μία διάθεση οπορτουνισμού...

Οι τοίχοι είναι γεμάτοι από φυλλάδιά τους σχετικά με πολύ όμορφα πράγματα (φόρουμ, ρατσισμός, αλληλεγγύη, μπλα μπλα...), άσχετα συνήθως με το πανεπιστήμιο...

Τρεις κι ο κούκος είναι γενικώς, στις δε συνελεύσεις κάνουν χωριό με τους εακίτες.

Τέλος, υπάρχουν διάφορες άλλες ανεξάρτητες κινήσεις σε κάθε σχολή, χωρίς ιδιαίτερη απήχηση.

Μερικές απ’ αυτές, πάντως, έχουν ιδιαίτερη δόση χιούμορ – π.χ. στο πανεπιστήμιό μας έχουμε τη ΔΑΣΠ (!) του περίφημου Γιάγκου και το Χ.Ε.Σ.Τ.Α. (Χριστιανοδημοκρατικός Ελληνορθόδοξος Σύνδεσμος Ταλαίπωρων Ανθρώπων ή κάτι τέτοιο) με σήμα τη λεκάνη...

ΥΓ: Περί της χαμένης μας γενιάς εδώ...

16

Και να που πάτησα και σε συνέλευση.

Σχετικά με το πολυσυζητούμενο θέμα, λοιπόν, θα ήθελα να σχολιάσω κι εγώ κάποια σημεία ως φοιτητής.

Περί ιδιωτικών πανεπιστημίων, καταρχάς.

Δε θα είχα αντίρρηση για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, υπό την προϋπόθεση ότι θα καλύπτονταν κάποιες συνθήκες.

Και δε θα είχα πρόβλημα γιατί δε θεωρώ πως είναι βλαβερό (για τον ίδιο ή για την κοινωνία) "να αγοράζει κάποιος παιδεία", όπως αγαπάνε να φωνάζουν κάποιοι δήθεν αριστεροί στους χώρους των πανεπιστημίων.

Και συμφωνώ επίσης ότι θα ήταν πολύ καλύτερα να μένουν στην Ελλάδα πολλοί από τους φοιτητές που αναγκάζονται να φύγουν στην Αγγλία ή στη Ρουμανία ή αλλού για να σπουδάσουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια, ή τέλος πάντων να υπάρχει αυτή η δυνατότητα.

Είναι κάποιες προϋποθέσεις, όμως, που θα τις θεωρούσα απαραίτητες.

Πρώτον και κυριότερον, ότι θα εξασφαλίζεται ότι τα κρατικά πανεπιστήμια θα παραμείνουν κρατικά. Ότι δε θα αρχίσουν οι ιδιωτικοποιήσεις των ήδη υπαρχόντων πανεπιστημίων και ότι θα συνεχίσει να προσφέρεται η ευκαιρία της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης όπως και σήμερα. Ότι δε θα έρθει η μέρα, δηλαδή, που ο μέσος Έλληνας θα πρέπει να πληρώνει για να σπουδάσει το παιδί του σε ένα αξιοπρεπές πανεπιστήμιο στην Ελλάδα. Ότι τα δημόσια πανεπιστήμια θα παραμείνουν ιδρύματα και δε θα γίνουν ανώνυμες εταιρίες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το πνεύμα της λειτουργίας τους.

Δεύτερον, ότι θα μπορεί κάποιος να εγγυηθεί ότι τα πτυχία που θα δίνει ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο και θα θεωρούνται ισότιμα με τα αντίστοιχα του κρατικού θα είναι όντως ισάξια, όπως επίσης ότι οι διαδικασίες εντός των ιδιωτικών πανεπιστημίων θα είναι διαφανείς. Ας αγοράζεται παιδεία, αλλά όχι να αγοράζονται πτυχία, όπως κυκλοφορεί ότι συμβαίνει σε ιδιωτικά πανεπιστήμια βαλκανικών χωρών.

Τρίτον, ότι οι πόροι για τις επιχορηγήσεις που θα παίρνουν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια από το κράτος δε θα αφαιρούνται από τη χρηματοδότηση των κρατικών πανεπιστημίων, πράγμα πολύ δύσκολο, αφού υποτίθεται ότι δεν μπορεί να αυξηθεί άλλο το ποσοστό του ΑΕΠ που αντιστοιχεί στην παιδεία.

Τέταρτον, ότι θα υπάρχει ένας συντονισμός μεταξύ ιδιωτικών και κρατικών πανεπιστημίων ώστε να παρακολουθείται ο συνολικός αριθμός των πτυχιούχων ενός κλάδου, ούτως ώστε να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αγοράς, διότι η ενδεχόμενη αυθαίρετη ίδρυση πολλών αντίστοιχων τμημάτων σε ιδιωτικά πανεπιστήμια θα δημιουργούσε ένα επικίνδυνο πλεόνασμα στο σχετικό κλάδο και ενδεχομένως ένα επικίνδυνο έλλειμμα σε άλλους λιγότερο δημοφιλείς, δηλαδή μία πάρα πολύ επικίνδυνη ανισορροπία.

Πέμπτον, ότι αν αναγκαστούν να κλείσουν απότομα οι μισές μικρομεσαίες επαρχιακές σχολές θα υπάρχει ένα σχέδιο το οποίο θα ασχολείται με το μέλλον των δεκάδων επαρχιακών πόλεων των οποίων η οικονομική ζωή εξαρτάται από τους φοιτητές.

Δεν έχω πεισθεί ότι αυτές οι προϋποθέσεις πληρούνται.

Επίσης, αμφιβάλλω ότι η ίδρυση μη κρατικών εκπαιδευτικών ιδρυμάτων θα προκαλέσει έναν ανταγωνισμό ο οποίος θα ευνοήσει και τα κρατικά. Όπως δεν πιστεύω πως αντίστοιχα έχουν συμβάλει τα ιδιωτικά σχολεία στην αναβάθμιση της ποιότητας των δημόσιων σχολείων στην Ελλάδα. Το αντίθετο, θα έλεγα. Πόσο μάλλον, λοιπόν, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τη στιγμή, μάλιστα, που τα κρατικά δεν είναι τόσο υγιή ώστε να μπορούν να αντέξουν έναν καλό ανταγωνισμό.

Τώρα αν η κυβέρνηση επιμένει να ανοίξει ο δρόμος για κάτι τέτοιο στα πλαίσια της γενικότερης φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων που έχει επιλέξει ή και στα πλαίσια των οδηγιών της ευρωπαϊκής ένωσης, δικαίωμα της. Αλλά να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη.

Έτσι κι αλλιώς, όμως, νομίζω πως η τόση ανησυχία περιττεύει, γιατί κατά τη γνώμη μου αποκλείεται κάποιο σπουδαίο ξένο ίδρυμα να προβεί στις τεράστιες επενδύσεις που απαιτούνται για την ίδρυση και τη λειτουργία ενός αξιόλογου πανεπιστημίου στη μικρή αγορά της Ελλάδας.

Περί ασύλου, ύστερα.

Ο όρος 'άσυλο' δηλώνει για κάποιο χώρο ότι είναι απαραβίαστος από διοικητικά όργανα και όργανα τάξεως, για να προστατεύονται κάποιες αξίες. Οι αξίες αυτές σίγουρα δεν τιμώνται από τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί τελικά ο θεσμός αυτός, όταν κάθε τρεις και λίγο καμιά διακοσαριά κουκουλοφόροι σπάνε ότι μπορούν, κλείνονται μέσα απ’ τις πόρτες των πανεπιστημίων και από ‘κει πετάνε σαν κύριοι τις μολότωφ τους στους αστυνομικούς.

Το πανεπιστημιακό άσυλο έχει καταντήσει ανέκδοτο.

Απορώ όμως αν πιστεύει κανείς ότι αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που τόσα χρόνια δε γίνονται συλλήψεις. Ότι αν ήθελε η αστυνομία δε θα είχε καταφέρει να αντιμετωπίσει το φαινόμενο αυτό των "γνωστών αγνώστων".

Η άρση του ασύλου είναι μία επικίνδυνη κίνηση. Ποιος (εισαγγελέας;) και με ποιες διαδικασίες θα αποφασίζει ας πούμε ότι μία κατάληψη είναι παράνομη ή αντιδημοκρατική και ποιος και με ποιες διαδικασίες θα αποφασίζει και θα διατάζει τα ΜΑΤ και τις ζαρντινιέρες να μπουν μέσα σε έναν τέτοιο χώρο για να σπάσουν μία κατάληψη με έναν πολύ όμορφο τρόπο; Μήπως τελικά ή άρση του ασύλου εξυπηρετεί τη διευκόλυνση του έργου της καταστολής των εκάστοτε αντιδράσεων και κινητοποιήσεων;

Τέλος, μου φαίνονται πολύ ύποπτες κάποιες συγκυρίες.

Τα δύο πρώτα θέματα στα κανάλια ξαφνικά είναι τα επεισόδια στην πορεία, όταν πάλι κάποιοι (αλήθεια, αυτή τη φορά ποιοι…;) κατέληξαν να επιτίθενται σε ανυπεράσπιστους αστυνομικούς κάνοντας κατάχρηση του ασύλου και ένας πρύτανης που αποφάσισε να καταγγείλει διακίνηση ναρκωτικών στους πανεπιστημιακούς χώρους, λίγο πριν η Υπουργός αρχίζει να μουρμουρίζει τις πρώτες λέξεις για το άσυλο…

Ενώ η συζήτηση στη Βουλή, που από το καλοκαίρι είχε αναγγελθεί για τον Οκτώβριο, αναβλήθηκε (ώστε να μη συμπέσει με τις δημοτικές εκλογές και να αποφευχθούν ψήφοι διαμαρτυρίας) ύπουλα για τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο (ώστε να συμπέσει με τις εξεταστικές και να περιοριστούν οι αντιδράσεις των φοιτητών – κάτι που σε ένα βαθμό επιτυγχάνεται).

Σήμερα, πάντως, ένα ενιαίο πλαίσιο καταλήψεων ψηφίστηκε για άλλη μια βδομάδα στη σχολή μας πανηγυρικά και μάλιστα με πολύ μεγάλη συμμετοχή.

ΥΓ: Θα ήθελα να γράψω πολύ περισσότερα, αλλά προσπάθησα να περιορίσω το περιεχόμενο του κειμένου στα απαραίτητα. Άλλωστε, έχω γράψει παλαιότερα διάφορα σχετικά. Το καλοκαίρι, στις προηγούμενες κινητοποιήσεις, είχα γράψει δύο post συνεχόμενα: Περί εκπαιδευτικού συστήματος (1) και Περί εκπαιδευτικού συστήματος (2), ενώ το πρώτο μου post ήταν για τους "γνωστούς αγνώστους" και πρόσφατα έγραψα δυο λόγια για τους αναρχικούς και τους αναρχιδικούς. Όλα αυτά, κατά τη γνώμη μου, είναι θέματα σχετικά με το σημερινό και μεταξύ τους. Θα ακολουθήσει και post για τις φοιτητικές παρατάξεις σήμερα, έτσι όπως τις βλέπω εγώ.

Το τρόλλεϋ και η νερατζιά

Τις χειμωνιάτικες Κυριακές τις έχω συνδέσει με το κέντρο.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Και όμως, μου φέρνουν στο μυαλό αυτήν τη γλυκειά αίσθηση του χειμωνιάτικου ήλιου όπως αγκαλιάζει μια πόλη, που αν δεν την έχει ζήσει κανείς, δεν μπορεί να νιώσει ακριβώς τι εννοώ.

Οι Κυριακές αυτές μου φέρνουν στο μυαλό τρόλλεϋ και νερατζιές.

Μόλις σήμερα, όμως, συνειδητοποιώ μία συμπτωματική αντιστοιχία αυτών.

Είναι περίεργο, λοιπόν, πώς αυτή η γλυκειά αίσθηση αποτελείται από δύο στοιχεία των οποίων την ωφελιμότητα επί μακρόν προσπάθησα εξίσου να εννοήσω.

Ο Θεόφραστος στα έργα του Περί φυτών τον 4ο αιώνα π.Χ. περιέγραφε ένα αειθαλές φυτό με αγκάθια και μη εδώδιμους καρπούς αλλά με αρωματική φλούδα. Το ονόμαζε "μηδικό μήλο" και ήταν γνωστό από τις βοτανικές εξερευνήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Με αρκετά μεγάλη ασφάλεια μπορούμε να υποθέσουμε ότι αναφέρεται στη νερατζιά.

Το σίγουρο είναι πως η Αθήνα δεν είχε νερατζιές ανέκαθεν. Οι εν σειρά παρελαύνουσες στα αθηναϊκά πεζοδρόμια δε, προδίδουν φύτευση. Πότε και πώς συνέβη κάτι τέτοιο δεν το γνωρίζω, αλλά δεν αμφιβάλλω ότι πρόκειται για καιρούς πρόσφατους.

Απορία μου ήταν το γιατί.

Δε θρηνούσα χουρμαδιές και κακαόδεντρα ούτε μπουκαμβίλιες και ιβίσκους.

Και όμως, αντί για νερατζιές, δε θα έβλαφταν ίσως πορτοκαλιές. Να περνάει το παιδί πάνω στο ποδήλατο και να κόβει ένα πορτοκάλι να φάει να δροσιστεί. Ή μανταρινιές. Να μοσκοβολάει όλη η γειτονιά ίσαμε το επόμενο τετράγωνο. Ή λεμονιές. Να γοητεύουν με τα άνθη τον περαστικό.

Μετά από συλλογή απόψεων, νομίζω πως έχω καταλήξει στα παρακάτω.

Η νερατζιά είναι πιο ανθεκτικό φυτό από τα υπόλοιπα εσπεριδοειδή. Θεωρείται περισσότερο θαμνοειδές φυτό παρά δέντρο. Είναι το ιδανικότερο από την οικογένειά του για το ξηρό και περίεργο κλίμα της Αθήνας.

Επιπλέον, το μη εδώδιμον του καρπού εξασφαλίζει την παραμονή του στο φυτό, το οποίο και κοσμεί για κάμποσο καιρό το χειμώνα προσφέροντας μια όμορφη εικόνα. Αν οι νερατζιές έκαναν μανταρίνια, τότε είναι εύλογο ότι αυτή της παραπάνω φωτογραφίας (μιας γειτονιάς του Μετς, εικάζω, ή των Εξαρχείων) δε θα είχε μείνει φορτωμένη για πολύ.

Τέλος, η ιδιαιτερότητα του φυτού κάνει την παρουσία του ιδιάζουσα. Έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. Νερατζιές, όμως, είναι το σήμα κατατεθέν της Αθήνας και μόνο (στη Σύμη, λένε, αφθονούν επίσης, μα εκεί τις λένε "φακκουριές").

Λεωφορεία με κεραίες, ίσα-ίσα για να περιορίζεται η ευελιξία τους και τα καλώδιά τους να ασχημαίνουν την πόλη, κρύβοντας την Ακρόπολη, τους λόφους και τον αττικό ουρανό.

Για μένα τα τρόλλεϋ ήταν πάντα ένας φορέας ασχήμιας και μιζέριας, χωρίς λόγο ύπαρξης.

Η ιστορία των τρόλλεϋ ξεκινάει το 1882 στο Βερολίνο.

Το 1929, στην Ελλάδα, ο σύμβουλος της Ηλεκτρικής Εταιρίας Μεταφορών, E. J. Spencer, σημειώνει:

"Είναι άξιον να επισημανθεί η χρησιμοποίηση λεωφορείων με ηλεκτρική κεραία (τρόλλεϋ) καθώς είναι γνωστό ότι ο τύπος αυτός έλξεως εκτείνεται ραγδαίως στην Αγγλία και αποδίδει ικανοποιητικά αποτελέσματα" και συνεχίζει ".... δια ελαχίστων δαπανών θα ήτο δυνατόν να κατασκευασθεί γραμμή επιδείξεως εισαγομένων 1 ή 2 οχημάτων και αν το αποτέλεσμα είναι καλό τόσο από απόψεως δημοτικότητος όσο και δαπανών εκμεταλλεύσεως, τότε να εξετασθεί το ζήτημα των λεωφορείων δια ηλεκτρικής κεραίας".

Το 1938 παραγγέλνονται τα πρώτα 12 τρόλλεϋ από την Ιταλία και στο τέλος του 1939 γίνονται οι πρώτες δοκιμές. Οι εναέριες γραμμές, όμως, δεν είναι ακόμα έτοιμες, και έτσι τα οχήματα αναγκάζονται να παραμείνουν σε ακινησία μέχρι και το τέλος της κατοχής. Τα γερμανικά στρατεύματα αποχωρώντας το 1944 παίρνουν μαζί τους 2 από τα οχήματα, με αποτέλεσμα να μείνουν στην Αθήνα 10. Το 1948 ξεκινάνε τα πρώτα δρομολόγια τρόλλεϋ στη γραμμή της Καστέλλας.

Όχι μόνο καθιερώθηκαν τελικώς, αλλά μάλιστα στην Αθήνα κυκλοφορούν πλέον σήμερα 366 τρόλλεϋ, εξυπηρετώντας 22 γραμμές και καλύπτοντας δίκτυο 349 χιλιομέτρων συνολικά.

Τι σκοπό εξυπηρετεί, όμως, η ύπαρξη των τρόλλεϋ τώρα πια, σε μια πόλη με ένα σύνολο μοντέρνων αστικών συγκοινωνιακών μέσων κάθε είδους και μάλιστα με τεράστιο, συνολικά, στόλο; Γιατί να μην κινούνταν αντί αυτών κοινά λεωφορεία;

Φαίνεται πως οι κυριότεροι λόγοι είναι δύο.

Ο πρώτος και προφανέστερος είναι ότι τα ηλεκτροκίνητα οχήματα είναι πολύ φιλικότερα προς το περιβάλλον σε σχέση με τα πετρελαιοκίνητα. Παράλληλα, η διατήρηση ενός αξιόλογου μεγέθους ηλεκτροκίνητου στόλου καθιστά έναν οργανισμό συγκοινωνιών σαφώς λιγότερο ευάλωτο στα παιχνίδια των τιμών του πετρελαίου.

Ο δεύτερος και κυριότερος, όμως, λόγος είναι τεχνικής φύσεως. Η χρήση των τρόλλεϋ θεωρείται ότι ενδείκνυται στην ανάβαση (αστικών) λόφων, αφού τα ηλεκτροκίνητα οχήματα θεωρούνται σ’ αυτήν την περίπτωση πολύ πιο αποδοτικά από τα πετρελαιοκίνητα. Επίσης, τα λάστιχα αποδεδειγμένα εξασφαλίζουν στα τρόλλεϋ πολύ καλή πρόσφυση, σε αντίθεση με τα μη τροχήλατα οχήματα, όπως το τραμ. Τα χαρακτηριστικά των τρόλλεϋ, λοιπόν, τα καθιστούν ιδανικά για μια πόλη με αρκετούς λόφους, όπως είναι η Αθήνα. Και αν παρατηρήσει κανείς τις 22 αυτές γραμμές των τρόλλεϋ της Αθήνας, θα προσέξει ίσως ότι σε πολλές περιπτώσεις τα τρόλλεϋ όντως σκαρφαλώνουν λόφους.

Κάτι τέτοιες διαπιστώσεις με έχουν καθησυχάσει.

Και απολαμβάνω τις αναμνήσεις μου ελεύθερος.

ΥΓ: Ειδικώς για τις νερατζιές, ίσως θα μπορούσε να μας κατατοπίσει ο Σταύρος, άμα περάσει καμιά βόλτα από εδώ…

Vladimir Mayakovsky

"Εγώ δεν έχω ουδέ μιαν άσπρη τρίχα στην ψυχή μου"

Το διαβάζεις και λες τι όμορφο, είναι η πεμπτουσία της αισιοξίας.

Μετά το ξανασκέφτεσαι και λες καλά, αυτός δεν είναι που αυτοκτόνησε μετά;

Δε βαριέσαι, δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή, αυτό που είπε πάντως είναι η πεμπτουσία της αισιοδοξίας.

Μετά κοιτάς και το κεφάλι του και συνειδητοποιείες ότι την κώμη του την εζήλευαν λιοντάρια, εκ του ασφαλούς δηλαδή τα περί άσπρης τρίχας.

Ε όταν γέρασε μπορεί να άσπρισε, η φράση του δεν παύει να είναι η πεμπτουσία της αισιοδοξίας.

Μετά το ξανασκέφτεσαι και λες για κάτσε, αφού αυτοκτόνησε στα 36 του το 1930, τότε το 1916 που την έγραψε ήταν 22 και κάπου εκεί λες αυτός ή λίγο ανισόρροπος ήταν (που ήταν) ή μας δούλευε.

No comments...

Δύο ήλιοι!

Η παρακάτω φωτογραφία μου εστάλη με mail μαζί με μια - δυο ακόμα και μαζί και με τις εξηγήσεις και τις λοιπές πληροφορίες που παραθέτω και τις οποίες, βέβαια, δεν είμαι ειδικός για να επιβεβαιώσω. Άλλωστε, κάτι τέτοιες μαγικές εικόνες μοιάζουν πιο μαγικές χωρίς την εξήγησή τους...

Στη φωτογραφία δεν υπάρχει κανένα μοντάζ ή εφφέ.

Πόλη: Ατράου (βόρεια ακτή της Κασπίας), Καζακστάν

Διάρκεια φαινομένου: Πολλές ώρες (από το μεσημέρι μέχρι το απόγευμα)

Θερμοκρασία: - 40 °C

Καιρός: Σχεδόν αίθριος με έντονους ανέμους

Οι ντόπιοι δεν ξαναθυμούνται κάτι τέτοιο...

ΕΞΗΓΗΣΗ 1η: Λόγω του ισχυρού ανέμου σηκώθηκαν στον αέρα (τοπικά) ψήγματα χιονιού και πάγου από το έδαφος δημιουργώντας μια ζώνη που λειτουργεί ως πρίσμα (φακός), αναπαράγοντας είδωλο του ήλιου.

ΕΞΗΓΗΣΗ 2η: Αυτό το φαινόμενο παρουσιάζεται σε θερμοκρασίες τουλάχιστον κάτω από -20 °C, άρα εδώ είναι κατάλληλο το σκηνικό. Συνήθως τέτοια φαινόμενα δημιουργούνται όταν στον περιβάλλοντα χώρο (στον ουρανό "γύρω" από τον Ήλιο) υπάρχουν είτε αραιά νέφη είτε στρώματα αέρα αποκλειστικά αποτελούμενα από παγοκρυστάλλους (καθόλου υδρατμοί). Στη φωτογραφία δε φαίνονται νέφη άρα μάλλον η χαμηλή θερμοκρασία βοήθησε στη δημιουργία κρυστάλλων (όχι από το έδαφος) στον αέρα που πράγματι λειτούργησαν σαν καθρέπτες. Μάλιστα το φαινόμενο αυτό παρατηρείται δεξιά ή αριστερά του ήλιου σε συγκεκριμένη γωνία (22 μοίρες) λόγω της συγκεκριμένης ανακλαστικής ιδιότητας που έχουν οι παγοκρύσταλλοι (εσωτερική ανάκλαση ακτινών Ήλιου σε γωνία 158 μοιρών άρα το είδωλο στις 180-158=22 μοίρες).

Εν αγγλιστί η άλως λέγεται anthelion από το ελληνικό ανθήλιο(ν) ή solar corona ή halo ή aureola. Να πούμε ότι η άλως σχηματίζεται από 4 κυρίως τύπους παγοκρυστάλλων: δίσκοι, πρίσματα με κάλυμμα και κάλυκες. Όλοι αυτοί οι κρύσταλλοι είναι εξαγωνικοί, όπως και οι νιφάδες του χιονιού και όλες οι μορφές, με εξαίρεση τους κάλυκες, έχουν επίπεδες βάσεις. Να πούμε επίσης ότι βασική προϋπόθεση για να σχηματιστεί άλως είναι όταν οι παγοκρύσταλλοι των νεφών έχουν τυχαίους προσανατολισμούς, οπότε οι ηλιακές ακτίνες συναντούν τις επιφάνειες τους , υπό όλες τις δυνατές γωνίες. Η περίπτωση της άλω έχει πάντως την ίδια περίπου "λογική" με το ουράνιο τόξο... Μόνο που η διαφορά του είναι ότι η άλως δημιουργείται από παγοκρυστάλλους ενώ το ουράνιο τόξο δημιουργείται από την βροχή.

ΥΓ: Για όποιον θέλει να το ψάξει λίγο περισσότερο, ορίστε η άλως στη Wikipedia ελληνιστί και αγγλιστί.

L' espion

Ευρύ το φάσμα του πεδίου των ενδιαφερόντων μου, σε λίγα πράγματα, όμως, μπορώ να πω ότι είμαι πραγματικά ειδικός.

Ένα από αυτά τα λίγα αλλά πάρα πάρα πολύ σπουδαία πράγματα είναι οι διαφημίσεις παντός είδους.

Αξίζω πτυχίο πάνω στο αντικείμενο.

Δε βλέπω πολλή τηλεόραση, αλλά οι διαφημίσεις είναι το φετίχ μου, τις μαθαίνω απ' έξω.

Και αν το πυχίο μου θα έπρεπε να είναι πάνω στις ελληνικές διαφημίσεις, σίγουρα το μεταπτυχιακό μου θα έπρεπε να ήταν πάνω στα telemarketing...

Τα τελευταία 2-3 χρόνια που έχω κάνει λίγο τη μέρα νύχτα εδώ στην Πάτρα, τα έχω βιώσει σε μεγάλο βαθμό μέσα στην απολαυστικότατη παρακμή της μεταμεσονύκτιας ελληνικής τηλεόρασης.

Πάω για ύπνο το πρωί και περνάνε απ' το μυαλό μου Nikkei Pro, Gazel Free-style, Ab King Pro, Total Gym, Velform Sauna Belt, Sonic Ears, ο Chuck Norris και ο Tonny Little, χαμόγελα και προσφορές, αντικαταβολές και "προσοχή στις απομιμήσεις"...

Αλλά τα καταπληκτικότερα είναι τα ελληνικά!!!

Για του λόγου το αληθές, λοιπόν, σας μεταφέρω το εξής link (πατήστε στην εικόνα για να δείτε το βιντεάκι στο YouTube - αφιερώστε του 5 λεπτά από τη ζωή σας γιατί πραγματικά τα αξίζει...):

Μιλάμε για τρομερή σύλληψη, αριστουργηματική σκηνοθεσία, πανέξυπνους διαλόγους και ανεπανάληπτες ερμηνείες...

Ως ειδικός, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι η χειρότερη πνευματική δημιουργία στο χώρο του (ελληνικού) telemarketing από καταβολής αυτού.

Την πρώτη φορά που το είδα ήθελα να βάλω τα κλάματα από την απελπισία. Σοβαρά. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι δεν ντράπηκαν να δείξουν στον κόσμο ένα τέτοιο τερατούργημα.

Αλλά όταν το συνηθίσεις και αρχίσεις να μαθαίνεις τους διαλόγους, σου βγάζει απίστευτο cult γέλιο. Η πλάκα είναι ότι είναι πρόσφατο...

Τώρα πια το έχω στα favorites και το βλέπω τουλάχιστον δύο φορές τη μέρα...

"Τζαμάτο, τζαμάτο!"

ΥΓ: Να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω κάτι με το προϊόν. Μπορεί να είναι μεγάλη εφεύρεση. Με τη διαφήμιση τραβάω τα μαλλιά μου... Τις προάλλες, μάλιστα, έμαθα ότι ένας γνωστός μου έχει αγοράσει το συγκεκριμένο προϊόν... Τι να πω, υποθέτω τον έπεισε η διαφήμιση...

ΣΗΜΕΙΩΣΙΣ

Αφού με έπρηζαν τόσους μήνες περί old και new blogger, ε είπα να το κάνω κι αυτό να τελειώνουμε.

Για να πω την αλήθεια, στην αρχή πήρα μία φρίκη και μου βγήκε η πίστη μέχρι να ξανακάνω το blog να μοιάζει σχετικώς ανθρώπινο.

Βλέπω, τώρα, ότι, μεταξύ άλλων, πολλά comments των προηγούμενων posts εμφανίζονται ως anonymous και αυτά που ήταν με ελληνικούς χαρακτήρες φαίνονται λίγο αλαμπουρνέζικα.

Με συγχωρείτε, λοιπόν, όσοι χάσατε τις υπογραφές στις μικρούλες αυτές πνευματικές σας ιδιοκτησίες...

Αλλά τι να κάνουμε...

Οι μεταρρυθμίσεις έχουν το τίμημά τους...

Ο πυκνωτής και το τρανζίστορ

Ααα όλα κι όλα…

Η mad2luv μου ζήτησε post, και όταν η mad2luv κάνει παραγγελιά, δεν μπορούμε να της αρνηθούμε τίποτις.

Κι επειδή η mad2luv δε θέλει καταθλιπτικό post, και όταν η mad2luv κάνει παραγγελιά, δεν μπορούμε να της αρνηθούμε τίποτις, ας πούμε λοιπόν καμιά μαλακία να περνάει η ώρα.

Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, λοιπόν, είναι να σας πω τα κρύα αστεία που λένε εδώ στο Πολυτεχνείο μας για μας τους Ηλεκτρολόγους.

Ανέκδοτον 1ον:

Είναι ένας Μηχανολόγος και ένας Ηλεκτρολόγος στο Πάρκο της Ειρήνης και πίνουν το φραππέ τους.

Σε κάποια φάση ρωτάει ο Μηχανολόγος:

- Ρε, σου είπα τελικά τι έγινε προχτές που βγήκα με την γκόμενα;

- Μπααα.

- Ε να σου πω ρε παπάρα;

- Άντε πες.

- Χα! Βγήκαμε που λες, την πήγα σε μια καφετέρια ρομαντική, ξέρεις, απ’ αυτές με τα κεριά στη μέση και μαλακίες, ε πιάσαμε την κουβέντα, μιλάγαμε, μιλάγαμε, την έκοψα εγώ, ψηνότανε η κοπέλα – ακούς ρε;

- Ακούω.

- Ε που λες φεύγουμε μετά, πάμε προς το σπίτι μου, της λέω άμα θέλει να ανέβει πάνω, άλλο που δεν ήθελε αυτή χαχα, ε ανεβαίνουμε που λες, πάμε καθόμαστε μαζί στον καναπέ και καλά να δούμε κανα DVD – μ’ ακούς μωρέ;

- Σ’ ακούω.

- Ε εκεί που βλέπαμε το DVD, ξέρεις, από ΄δω το πήγα, από ‘κει το πήγα, σιγά-σιγά την έριξα, ξέρεις, δεν ήθελε και πολύ, σου είπα, ε που λες φιλιόμασταν στον καναπέ, σιγά-σιγά άρχισα να κερδίζω έδαφος, βάζω το χέρι μου εδώ, βάζω το χέρι μου εκεί, άλλο που δεν ήθελε σου λέω κι αυτή – ρε μ’ ακούς που σου μιλάω ρε;

- Σ’ ακούω μωρέ.

- Εεε τη σηκώνω που λες, την πετάω πάνω στο γραφείο μου, δεν είχε και πολύ χώρο, τη στρίμωξα ανάμεσα στα βιβλία και στο laptop -

- ΕΕΕΛΑΑΑ ΡΕ , ΠΗΡΕΣ LAPTOP ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Ανέκδοτον 2ον:

Γίνεται μία έρευνα στην Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών για το cyber-sex:

Ρωτάνε τους Η/Υ για το cyber-sex και φυσικά οι άνθρωποι ήταν ειδικοί:

-Ααααααα το cyber-sex, βέβαια, να σας πούμε ότι θέλετε.

Ρωτάνε τους Χημικούς για το cyber-sex και φυσικά οι άνθρωποι δεν κατάλαβαν:

-Τι είναι ορέ το cyber-sex;;;

Ρωτάνε τους Μηχανολόγους για το cyber-sex και κάπου μπερδεύτηκαν αυτοί:

-Πώς το είπατε…; Τι-sex;;;

Ρωτάνε και τους Ηλεκτρολόγους για το cyber-sex και κάπου μπερδεύτηκαν κι αυτοί:

-Πώς το είπατε…; Cyber-τι;;;

Ανέκδοτον 3ον:

(αφού έχουν προηγηθεί άπειρα ανέκδοτα με την Αννούλα που δεν μπορεί να κάνει ποδήλατο γιατί δεν έχει πόδια, δεν μπορεί να κάνει κολύμπι γιατί δεν έχει χέρια, κλπ.):

Γιατί η Αννούλα δεν μπορεί να κάνει sex;

Γιατί τα έχει με Ηλεκτρολόγο.

ΥΓ: Τέτοια μας λένε αλλά εμείς δε μασάμε. Εμείς έχουμε τα δικά μας ανέκδοτα. Του στυλ "Είναι ένας πυκνωτής και βλέπει ένα τρανζίστορ και τι του λέει…;" και τέτοια…

Η νονά

Προσφάτως ήμουν σε μία θεατρική παράσταση, στην οποία διαδραματίστηκε μία ασήμαντη για τη ροή του έργου σκηνή.

Υπήρχε μια κανάτα με τσάι που είχε βράσει. Τόσο ο νεαρός πρωταγωνιστής όσο και ο πατέρας του, μόλις προσπάθησαν να πιάσουν την κανάτα, ζεματίστηκαν και πετάχτηκαν μακριά. Η μητέρα του, αντίθετα, έπιασε κανονικά την κανάτα και τη μετέφερε στο τραπέζι ήσυχα-ήσυχα, σα να μη συνέβαινε τίποτα. Σχολίαζε, λοιπόν, ο πρωταγωνιστής, με απορία έως και απόγνωση: "Αυτό ποτέ μου δεν το κατάλαβα… Πώς το έκανε αυτό πάντα και ποτέ δεν καιγόταν;;;"

Αυτή η λεπτομέρεια μου χτύπησε κόκκινο ξαφνικά, γιατί θυμήθηκα ότι όταν ήμουν μικρός το είχα παρατηρήσει αυτό αρκετές φορές στη νονά με κανάτες, μπρίκια και ταψιά και ποτέ μου δεν είχα καταφέρει να εξηγήσω πώς το κάνει αυτό.

Η νονά είναι σημείο αναφοράς στην οικογένεια.

Είναι θεία της γιαγιάς, νονά της γιαγιάς και της μαμάς, ενώ έχει παντρέψει και τους γονείς μου.

Η νονά ήταν πάντα αυτό που λέμε ωραίος άνθρωπος. Όμορφη φυσιογνωμία, με ευγενείς τρόπους, με διάφορες γνώσεις, έξυπνη και ευχάριστη, με πολύ ιδιαίτερο ταμπεραμέντο και είχε τη σφραγίδα της στην οικογένεια: ήταν Η ΝΟΝΑ.

Πριν από τρία-τέσσερα χρόνια, με πατημένα πλέον τα ογδόντα φεύγα η νονά, η υγεία της άρχισε να παίρνει την κατηφόρα. Από ένα σημείο και μετά ο άνθρωπος αυτός εκφυλίστηκε σε κατάσταση φυτού. Στο τέλος δεν κουνιόταν, δε μίλαγε, το βλέμμα της ήταν καρφωμένο στο κενό, το στόμα ανοιχτό. Στην οικογένεια σκεφτόμασταν ότι το καλύτερο θα ήταν ίσως να πεθάνει, να ξεκουραστεί και αυτή πια, τη ζωή της την έζησε, δεν είχε κάποιο νόημα μια τέτοια ύπαρξη πλέον.

Η νονά έμεινε έτσι για σχεδόν δύο χρόνια.

Και ξαφνικά, στα καλά του καθουμένου, η νονά άρχισε να συνέρχεται. Άρχισε να έχει επικοινωνία με το περιβάλλον, να αναγνωρίζει τον κόσμο γύρω της, να καταλαβαίνει, να κουνάει το κεφάλι, να συνεννοείται, να μιλάει...

Το βρήκα εντυπωσιακό αυτό, είχα την αίσθηση πως σε μια τέτοια ηλικία αυτή η κατάσταση είναι ουσιαστικά μη αναστρέψιμη.

Και όμως. Τίποτα δεν είναι μη αναστρέψιμο.

Την τελευταία φορά που πήγα να τη δω, στο σπίτι της στο Κολωνάκι, μου ήρθε στο μυαλό μία οικογενειακή συγκέντρωση προ πενταετίας περίπου, όπου η νονά με είχε αφήσει άναυδο όταν με ρώτησε αν μπορώ να τη μάθω να ασχολείται με το Internet. Και δεν είναι μόνο η ηλικία της, άλλωστε και ο παππούς κόβει βόλτες στο Internet πολύ άνετα. Είναι ότι ενδιαφερόταν να εξερευνήσει το Internet χωρίς να έχει ακουμπήσει υπολογιστή ποτέ στη ζωή της και χωρίς να ξέρει αγγλικά! (τι ωραίος ο κόσμος τότε που τα κορίτσια μάθαιναν γαλλικά και πιάνο…)

Να μην τα πολυλογώ, σήμερα η νονά τα έχει δεκατέσσερα, για να μην πω εικοσιοχτώ, καταλαβαίνει τα πάντα, είναι σε θέση να συζητήσει το οτιδήποτε, διαβάζει καθημερινά με τις ώρες (της έχουν στήσει ένα αναλόγιο μπροστά της στο κρεβάτι και διαβάζει από Ντοστογιέφσκι μέχρι Φρόυντ για πλάκα), ενημερώνεται για τα πάντα, ενώ με τη μνήμη της μπορεί να ανακαλεί πρόσωπα, στιγμές και γεγονότα πολύ εύκολα και με την παραμικρή λεπτομέρεια, σχεδόν ενενήντα χρόνια μετά.

Κουνάει και τα χέρια της, ενώ μόλις προχθές μάθαμε ότι πλέον κουνάει και πόδια.

Η πλάκα είναι ότι τα θεωρεί φυσιολογικά όλα αυτά και μάλιστα, έχοντας πλήρη συναίσθηση της κατάστασης στην οποία βρισκόταν, δε σταματάει να παραδέχεται πόσο πολύ στεναχωριέται που έχασε έτσι δύο χρόνια απ’ τη ζωή της…

Αν, λοιπόν, τύχει να δει κανείς σας την παράσταση που λέγαμε, να του πείτε του φίλου μας πως τώρα που το σκέφτηκα το βλέπω καθαρά.

Τα πάντα είναι στο μυαλό.

ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

Τρεις φορές

Κάθε φορά που περνούσε το καράβι ανοιχτά από τα σπίτια μας, χαιρετούσε τρεις φορές.

Τα παιδικά μου καλοκαίρια στο νησί είναι συνδεδεμένα με πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Λίγους και καλούς. Πολύ χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες, χαραγμένες στο υποσυνείδητό μου πια, αφού τις φιγούρες αυτές τις έζησα από πολύ μικρός.

Ο κύριος-Θ ήταν συνταξιούχος μεγαλογιατρός, με σχετικά έντονη παρουσία στη ζωή της μικρής πόλης. Σε μεγάλη ηλικία μεν, αλλά υγιέστατος και με πλήρη διαύγεια δε. Τα καλοκαίρια τα περνούσε με τη γυναίκα του, την κυρία-Μ, στο μικρό εξοχικό σπιτάκι, λίγο έξω από την πόλη και, για την ακρίβεια, ένα δρόμο πέρα από το σπίτι μας. Η κυρία-Μ ήταν η πιο αγαπημένη φίλη της γιαγιάς μου από τα πολύ νεανικά, αν όχι από τα παιδικά τους χρόνια. Οι τρεις κόρες τους με τη μάνα μου και τη θεία μου έκαναν αντίστοιχη παρέα. Και εμείς την κυρία-Μ από μικροί τη φωνάζαμε "θεία-Μ".

Ο κύριος-Θ ήταν σχετικά ψηλός και γεροδεμένος, με λίγα άσπρα μαλλιά γύρω-γύρω, επιβλητική μύτη και ένα γυάλινο μάτι, που είχε αποκομίσει από ένα πολύ παλιό ατύχημα, φτιαγμένο, βέβαια, στο ίδιο καταγάλανο χρώμα που είχε και το άλλο. Η φωνή του ήταν πολύ ζεστή και βαθειά και είχε μία πολύ ιδιαίτερη, αργή και στομφώδη άρθρωση. Άνθρωπος με πολλές γνώσεις, με πολλά ενδιαφέροντα, πολύ καλός άνθρωπος και, το κυριότερο, πάντα με ένα πολύ όμορφο χαμόγελο.

Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της εικόνας του, όμως, στο μυαλό μου, ήταν το τάβλι. Χρόνια ολόκληρα η γειτονιά αντηχούσε τα καλοκαίρια όλο το απόγευμα από τα ζάρια του ταβλιού... Μέχρι που ο κύριος-Δ βαρέθηκε και ο κύριος-Γ πέθανε και έτσι το τάβλι περιορίστηκε για τον κύριο-Θ.

Μπαίνοντας το 2006, ο κύριος-Θ στα καλά καθούμενα δήλωσε ότι αυτή θα είναι η τελευταία του χρονιά.

Πράγματι, λοιπόν, σιγά-σιγά άρχισε να χάνει την ενεργητικότητά του και να αποτραβιέται κάπως. Το καλοκαίρι θυμάμαι ότι ήδη δεν ήταν πολύ καλά, πάντως ακόμα κρατιόταν κάπως.

Τελευταία μέρα που ανέβηκα στο σπίτι να τους δω, θυμάμαι που με κοίταξε καλά-καλά και είπε το συνηθισμένο: "Ο Ιάσων... Καλησπέρα... Τι κάνεις...; Τι κάνει ο Σ...;". Ο Σ είναι ο μπαμπάς μου. Του μπαμπά μου του είχε ιδιαίτερη αδυναμία, όχι μόνο γιατί ο μπαμπάς είναι πολύ καλός άνθρωπος, αλλά γιατί είναι και αυτός άνθρωπος με ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων και, κυρίως, παίζει πολύ καλό τάβλι...

Φεύγοντας, με κράτησε απ’ το χέρι και μάλιστα με έσφιγγε πολύ, πόνεσα, και μου έδειξε: "Βλέπεις; Δεν υπάρχει πιο όμορφο μέρος στον κόσμο από τούτο εδώ. Κάτω απ’ το βουνό, πάνω από τη θάλασσα, μέσα στα πεύκα. Δεν είναι κάτι παραπάνω η ζωή."

Τον τελευταίο καιρό μαθαίναμε πως δεν ήταν καθόλου καλά ο κύριος-Θ. Δεν έτρωγε, δεν έπινε, δεν περπατούσε, δεν πολυμιλούσε.

Ήρθαν οι γιορτές, μπήκε ο καινούριος χρόνος και είπε στη θεία-Μ: "45 χρόνια περάσαμε μαζί... Λίγες μέρες μας έμειναν..."

Τα χαράματα ο κύριος-Θ πέθανε.

Το μεσημέρι ήταν η κηδεία.

Τώρα όλα αυτά εγώ δεν τα έγραψα για να δηλώσω έναν ακόμα θάνατο. Τα έγραψα για δυο απλούς λόγους.

Ο πρώτος ήταν για να σχολιάσω πόσο μεγάλη εντύπωση μου κάνει αυτό το φαινόμενο, το οποίο παρατηρείται σε μεγάλους ανθρώπους αρκετά συχνά. Άνθρωποι που κάποια στιγμή το παίρνουν απόφαση ότι ήρθε η ώρα να πεθάνουν. Χωρίς να είναι άρρωστοι, χωρίς να έχουν κάτι. Και σιγά-σιγά αποτραβιούνται, αποσύρονται από τη ζωή. Μια ψυχή που μαζεύεται και μαζεύει, ζαρώνει, σουρώνει, χάνει τους χυμούς της και αργά αλλά σταθερά ξεραίνεται. Μια διαδικασία αναπάντεχα προβλέψιμη: είπε ότι ήταν ο τελευταίος του χρόνος και όντως τον επόμενο ίσα που πρόλαβε να τον δει, τότε είπε ότι λίγες μέρες έμειναν και όντως το τρίτο βράδυ είχε ήδη φύγει.

Ο δεύτερος λόγος ήταν για να αναφέρω και πάλι πόσο άδεια μου φαντάζει η γειτονιά μου κάθε φορά που ένας από τους βασικούς χαρακτήρες του παραμυθιού χάνεται οριστικά και πόσο το παραμύθι παύει να είναι παραμύθι και πόσο καταλαβαίνω ότι δυστυχώς δε θα ξαναείμαστε ποτέ παιδιά.

Και να δω για ποιον θα σφυράς τώρα, καπετάνιο...

ΥΓ: Με θανάτους σας άφησα το 2006, με θάνατο σας καλημερίζω για το 2007. Γραφείο κηδειών γίναμε. Τι να κάνω... Δεν ξέρω τι έχει ο κόσμος και πεθαίνει στις γιορτές. Και αν τον Άγιο Βασίλη τον σκότωσα εγώ... Και αν για την κυρία-Ν ίσως έφταιξαν οι κατάρες της γειτονιάς... Ο κύριος-Θ το αποφάσισε μόνος του. Το υπόσχομαι, όμως, από ‘δω και πέρα τέρμα οι θάνατοι και μάλιστα το επόμενο post θα είναι για κάτι το ακριβώς αντίθετο...