Οι κώλοι και τα κάστρα

Αυτήν την ερώτηση δεν την περίμενε.

"Όχι, δε θα έρθει."

"Αν είναι να έρθει, δε θα έρθω εγώ."

"Δε θα έρθει", τον καθησύχασε. "Δε μιλάμε πια."

Έκλεισε το τηλέφωνο, σκέφτηκε λίγο και με ρώτησε:

"Αν την καλούσαμε, πιστεύεις θα ερχόταν;"

Δε θα ερχόταν. Ο καθένας στη ζωή κάνει τις επιλογές του και η παλιά της κολλητή είχε σίγουρα κάνει τις δικές της από καιρό. Για όλους μας.

Οι μέρες πέρασαν, η ώρα έφτασε, το σπίτι γέμισε κόσμο, φίλους πολλούς, φίλους καλούς κι αγαπημένους.

Και ναι, ήρθε.

Μπήκε στο σπίτι σα να μη συνέβαινε τίποτα.

Έκανε είσοδο με ένα πράσινο φόρεμα και ένα γνώριμο χαμόγελο σα να μη συνέβαινε τίποτα, χαιρέτησε την παλιά της φίλη σα να μη συνέβαινε τίποτα, πήρε το ποτάκι της σα να μη συνέβαινε τίποτα και προχώρησε προς το μπαλκόνι, αφήνοντας πίσω της την αύρα ενός προσώπου που δεν προσπαθεί να κρύψει ότι ξέρει πως όλοι όσοι προσπερνάει κοιτάνε σα χαζοί. Σα να μη συμβαίνει τίποτα.

Χαιρέτησε τους πάντες σα να μη συνέβαινε τίποτα, ακόμα και το παλληκάρι που είχε χρειαστεί να καθησυχάσουμε για τη βέβαιη απουσία της και το οποίο πρόλαβα να δω να παγώνει μόλις πήρε το μάτι του την οπτασία.

Τους πάντες εκτός από μένα, που, εξασκημένος πια σε τέτοια, κατάφερνα να την αγνοώ επιδεικτικά κάθε φορά που πλησίαζε κουνώντας την ουρά της σαν παγώνι, ενώ δε σταματούσα να σκέφτομαι τι στο διάολο μπορεί να περνάει μέσα από το μυαλό αυτής της κοπέλας, τι παριστάνει εδώ, με ποιο δικ...

"Ένα φιλάκι μόνο", είπε η φωνή από δίπλα μου.

Έτσι όπως γύρισα απότομα, η πρώτη εικόνα με πέταξε ασυναίσθητα σε μια στιγμή από το καλοκαίρι, όταν, σκύβοντας την ώρα μιας συναυλίας να μου μιλήσει, είχα ακούσει την ανεπανάληπτη ατάκα "Ο Νίκος, που δεν τον χωνεύετε, βρίσκει το σημείο G αμέσως.". Ακολούθησε μια στιγμή απορίας και αμηχανίας και αμέσως ξεράθηκα στα γέλια.

Έσκυψα για το φιλάκι και τότε συνειδητοποίησα ότι η ατάκα δεν ήταν καθόλου αστεία, απλούστατα γιατί είχε ειπωθεί με κάθε σοβαρότητα.

Ο Νίκος όντως μετά από λίγες μέρες είχε φύγει νύχτα, αλλά εκείνη καθόλου δε νοιάστηκε. Στ’ αρχίδια της, όπως θα έλεγε, στ’ αρχίδια της και για το Νίκο και για τον κάθε Νίκο. Γιατί οι γκόμενοι είναι μόνο για να πηδιόμαστε.

Στ’ αρχίδια της, όπως στ’ αρχίδια της και για την κολλητή της και για όλους εμάς, γιατί οι φιλίες είναι για όσο-όσο.

Στ’ αρχίδια της και σήμερα, λοιπόν, σκεφτόμουν καθώς απομακρυνόταν κουνώντας το φουσκωτό της κώλο, τον ίδιο κώλο που είχε γυρίσει πρόσφατα στην κολλητή της και σε τόσους από μας, στην κολλητή της που σήμερα είχε πάρτυ και που το τελευταίο πράγμα που περίμενε ήταν να τη δει να παρελαύνει μέσα στο σπίτι της για να διαδηλώσει ότι στ’ αρχίδια της όλα.

Γιατί γι’ αυτό ήρθε. Για να κερδίσει εκτός έδρας.

Καθώς την έβλεπα, λοιπόν, σκεφτόμουν πόσο πολύ ήθελε ο πράσινός της κώλος μια κλωτσιά και να τον πετάξουν έξω, αλλά το πάρτυ δεν ήταν δικό μου.

Έτσι, ο πράσινος κώλος συνέχισε να προχωράει ανενόχλητος μέσα στο σπίτι, μέχρι που κατέληξε δίπλα σε έναν άλλο κώλο, κόκκινο αυτή τη φορά και πολύ πιο καλοφτιαγμένο, οδηγώντας με, άθελά του, στη λύση του προβληματισμού μου.

Ο κόκκινος κώλος και ο πράσινος κώλος είχαν έρθει στο πάρτυ παρέα.

Τα ετερώνυμα έλκονται γιατί η κακία δεν απειλεί την αδιαφορία και η αδιαφορία δεν τσιγκλάει την κακία. Οι δύο κοπέλες είχαν φορέσει χρώματα αντίθετα, για να θυμίζουν πόσο ωραία ταιριάζουν τα αντίθετα, πώς συμμαχεί η έμμονη εμπάθεια με την επιδεικτική αναισθησία και μπαίνουν αγκαζέ σε ένα πάρτυ, η μία κοιτώντας σε με βλέμμα που σε θέλει νεκρό, η άλλη περπατώντας και μοιράζοντας φιλάκια με τον αέρα της νίκης.

Μπήκαν αγκαζέ στο πάρτυ, για να μου θυμίσουν, μεταξύ άλλων, ότι αυτές οι δύο κρατάνε εδώ και χρόνια μακριά μου μια παλιά αγαπημένη μου φίλη, την πιο αγαπημένη μου φίλη. Η μία φτύνοντας ψέμμα και κακία σα δηλητήριο, η άλλη διδάσκοντας με λόγια και με πράξεις την αδιαφορία προς τους παλιούς αγαπημένους.

Γιατί όσο κι αν το ήθελα, ποτέ δε θα μπορούσα να κερδίσω σε μονομαχία με το ψέμμα, όπως η κυρία σε λογομαχία με την πουτάνα, και ποτέ δε θα μπορούσα να κερδίσω σε μονομαχία με το αναίσθητο χαμόγελο, όπως ο έξαλλος σύζυγος σε λογομαχία με τη γυρισμένη πλάτη μέσα στην κουζίνα της.

Αλλά πολύ περισσότερο, γιατί όσο κι αν το ήθελα, ποτέ δεν το προσπάθησα, για να μην πέσω στο επίπεδο. Στο ένα ή στο άλλο.

Γιατί ποτέ δε διεκδίκησα τους πραγματικά ελάχιστους που άξιζαν, σκεπτόμενος ότι δεν άξιζε να διεκδικήσω.

Για να παραμείνω κύριος, τιμώντας τις αξίες μου και το επίπεδό μου, ελπίζοντας ότι μια μέρα θα καταλάβουν, ότι μια μέρα θα καταλάβει κι αυτή κι η άλλη, ότι μια μέρα όλοι θα καταλάβουν.

Σκατά όμως.

Γιατί δεν ήξερα, βλέπεις, τότε, ότι οι κόκκινοι και οι πράσινοι κώλοι δεν κωλώνουν πουθενά, γιατί ούτως ή άλλως κώλοι είναι. Και άμα θελήσουν να σε ρίξουν από το θρόνο του επιπέδου σου, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, γιατί είναι τόσο μα τόσο εύκολο να σε μπλέξουν στα σκατά, γιατί ούτως ή άλλως κώλοι είναι.

Ίσως αυτό να ‘ναι το δίδαγμα, ότι για να πετύχεις στη ζωή πρέπει να μάθεις να ρίχνεις το επίπεδό σου από μόνος σου και να βουτάς μες στα σκατά για να το πιάσεις.

Ίσως, πάλι, να ‘ναι το δίδαγμα ότι για να πετύχεις στη ζωή πρέπει να φτάνεις στα άκρα χωρίς να κωλώνεις, να μάθεις να είσαι κόκκινος ή πράσινος. Και οπωσδήποτε κώλος.

Και μάλλον έτσι είναι. Πρέπει να μάθεις στη ζωή να είσαι ή ύπουλος ή σταρχιδιστής.

Γιατί αν είσαι, καθώς φαίνεται, απ’ αυτούς τους λίγους, τους αξιοπρεπείς και ευαίσθητους, κλείνεσαι σε κάστρα για να μην πολεμήσεις με τους βαρβάρους, κάστρα ψηλά και σκοτεινά, μα ευάλωτα, πολύ ευάλωτα. Και πάντα χάνεις, πάντα περιμένοντας ότι κάποια μέρα κάποιος θα καταλάβει...