Ραφαέλλα

Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για σένα.

Ποια είσαι, πώς είσαι, τι λατρεύω σε σένα, τι μισώ σε σένα, πόσο ίδιοι και πόσο διαφορετικοί είμαστε, πώς σε γνώρισα, πώς σε αγάπησα, πόσες φορές με νευρίασες και πόσες φορές σε νευρίασα, πώς πέρασαν αυτά τα 3 χρόνια...

Αλλά δε χρειάζεται, γιατί όλα αυτά τα ξέρεις. Και το post αυτό είναι ΓΙΑ ΣΕΝΑ, για κανέναν άλλον.

Για ένα μόνο πράγμα θέλω να σε ευχαριστήσω σήμερα. Για τον τρόπο που με στηρίζεις.

Έχω βαρεθεί σ' αυτή τη ζωή να είμαι πάντα ο ώριμος, ο μεγάλος, ο σοβαρός. Ο βράχος. Να αναλαμβάνω πάντα την ευθύνη για όλα και να δείχνω κατανόηση σε όλους. Το καλό το παιδί. Ο μαλάκας.

Έχω κουραστεί να είμαι πάντα εκεί για όλους. Να παίρνουν οι αγαπημένοι φίλοι, αλλά και ο κάθε τελευταίος, κλαίγοντας μες στ' άγρια χαράματα για να μου πουν τον πόνο τους και να είμαι πάντα εκεί για να μιλάω σα ψυχολόγος. Και όταν, πάλι, εγώ δεν είμαι καλά, κανείς να μην το πιστεύει πραγματικά, λες και δεν είμαι άνθρωπος εγώ, λες και δεν κάνω λάθη, δε μου φέρεται κανείς άσχημα, δε στεναχωριέμαι. Κανείς να μην ξέρει τι να μου πει τότε, λες και δε χρειάζομαι εγώ να ακούσω δυο λόγια, μου φτάνει ο εαυτός μου για να είμαι καλά.

Δεν μπορώ μόνος μου να στηρίζω τον κόσμο μου...

Σ' ευχαριστώ, λοιπόν.

Γιατί είσαι από τους λίγους που είναι πάντα εδώ. Ό,τι κι αν χρειαστώ, ό,τι κι αν μου συμβεί. Όσο σημαντικό ή ασήμαντο κι αν είναι αυτό. Που θα μου δώσεις συμβουλές, τις οποίες ίσως να μην ακολουθήσω - αλλά πάντως εσύ θα είσαι εδώ για να μου τις δώσεις. Που ξέρεις πώς θα μου μιλήσεις και τι θα μου πεις για να νιώσω καλύτερα.

Χάρη σε σένα νιώθω πιο ασφαλής να κάνω λάθη, νιώθω πιο ελεύθερος να είμαι λίγο παιδάκι.

Δε θα σου πω πόσο σ' αγαπάω, παραείναι κλισέ για να ταιριάξει σε ένα τέτοιο κείμενο.

Θα σου πω για άλλη μια φορά ότι σ' ευχαριστώ για όλα.

Και για μια φορά θα σου ζητήσω συγγνώμη. Για όλα όσα θα έπρεπε να σου είχα ζητήσει συγγνώμη κατά καιρούς. Και είναι πάρα πολλά.

Δημοσιογράφοι στην πυρά

Πριν από οποιοδήποτε άλλο post θα ήθελα να σημειώσω το εξής:

Μισώ τα καλοκαιρινά κλισέ των δημοσιογράφων!!!

Ο υδράργυρος σκαρφάλωσε, το θερμόμετρο άγγιξε, όαση δροσιάς, κύμα καύσωνα και ακόμα η ταλαιπωρία στα λιμάνια και η επιστροφή των αδειούχων και δυστυχώς η πύρινη λαίλαπα αλλά και ο φόρος της ασφάλτου, όπως επίσης και οι εσωτερικές μετεγγραφές. Και λοιπά.

Όχι πως προτιμώ τα χειμερινά κλισέ, όπως η επέλαση του χιονιά ή τα παντός καιρού (όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη...), όπως το χτύπημα του εγκέλαδου.

Απλώς απορώ πότε θα βρεθούν μερικοί άνθρωποι στην ελληνική τηλεόραση που θα μπορούν να λένε τα ίδια πράγματα με δικά τους λόγια. Ήμαρτον.

Επίσης (άσχετο με το καλοκαίρι), θέλω να κάνω την παρατήρηση στους φίλους δημοσιογράφους ότι το επίρρημα "κυριολεκτικά" δεν το κολλάμε για να δώσουμε έμφαση. Υπάρχουν άλλες λεξούλες γι' αυτό. "Κυριολεκτικά" σημαίνει 'όχι μεταφορικά', σημαίνει ότι η φράση μας έχει την ακριβή της σημασία, ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Δε στέκει λοιπόν ότι "κυριολεκτικά οι τιμές ανεβαίνουν στα ύψη", εκτός αν πάρει ο καταστηματάρχης το καρτελάκι με την τιμή και το κρεμάσει στην καμινάδα. Ούτε "ο Βαρεχάο κυριολεκτικά γκρεμίζει τον αντίπαλό του", εκτός αν έχει πάρει μία μπουλντόζα και προσπαθεί να τον κατεδαφίσει.

Έλεος. Λίγα ελληνικά δε βλάπτουν.

Wake me up when September ends...

Επιστροφή απ' το νησί, παραμονή στην Αθήνα για κάποιες ημέρες αναδιοργάνωσης και από βδομάδα πίσω στην Πάτρα, γιατί 19 (11+8) μαθήματα στην πλάτη είναι πολλά για τέλος 2ου έτους και το πρόγραμμα της διπλής εξεταστικής (=1,5 μήνας...) είναι περιέργως αρκετά καλό ώστε να στερεί κάθε ελαφρυντικό...

Λυπάμαι που θα το πω αλλά... ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!!!

Επιτέλους...

Ήρθε η ώρα να πάω κι εγώ στον τόπο μου.

Θα τα ξαναπούμε όταν γυρίσω.

Και θα γυρίσω άμα βαρεθώ...

Προς το παρόν, σας αφήνω με την εικόνα που αντικρύζω κάθε πρωί (...) που ξυπνάω... Θέλω να αναρωτηθείτε αν πρόκειται να βαρεθώ γρήγορα...

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!