Και πάλι εσείς

Όπως υποσχέθηκα άλλωστε.

Τον πρώτο καιρό που είχα αρχίσει να ασχολούμαι με τα blogs, λίγο πριν φύγω για τις καλοκαιρινές μου διακοπές, θεώρησα σωστό να γράψω ένα post για όλους εσάς που διαβάζω καθημερινά.

Στη συνέχεια, όταν αφαιρέθηκαν κάποιοι και προστέθηκαν κάποιοι άλλοι στη λίστα με τα αγαπημένα μου blogs εκεί δεξιά, κάπου το Νοέμβριο έγραψα ένα καινούριο post ως update του προηγούμενου, για να μη μένουμε πίσω.

Από τότε, όμως, ο αριθμός των blogs της λίστας έχεις αυξηθεί κατακόρυφα, και έτσι ίσως ήρθε η ώρα να κάνω αυτό που εδώ και καιρό προγραμμάτιζα, να μιλήσω για όλους εσάς που μπήκατε στην παρέα εκεί δεξιά πιο πρόσφατα.

Ξεκινάω, λοιπόν, τη λίστα από πάνω προς τα κάτω, όπως πάντα, παραλείποντας, βέβαια, αυτούς που έχουν αναφερθεί ήδη σε κάποιο από τα προηγούμενα αντίστοιχα posts.

Έχουμε και λέμε…

‘Ο καιρός’ είναι ο γνωστός Γιώργος Τετράδης και αυτό εκεί είναι το ένα από τα δύο blogs που διατηρεί. Η στήλη του Τετράδη στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία είναι ίσως η στήλη που με εκφράζει περισσότερο από οποιαδήποτε, τα τελευταία αρκετά χρόνια που διαβάζω εφημερίδες. Η πολύ ανεπτυγμένη κρίση του, το πολύ έξυπνο χιούμορ του, οι ευαισθησίες του και η συχνά αισιόδοξα δυναμική ματιά του είναι το χαρακτηριστικό του. Το blog του με κέρδισε, όμως, το Φεβρουάριο για πέντε συνεχόμενα posts του στο μοτίβο: Ουτοπία-Εξέλιξη-Ελευθερία. Άμα δεν έχει τύχει να τα διαβάσετε, μην τα χάσετε. Εδώ και αρκετό καιρό ασχολείται με το να ανεβάζει όμορφες φωτογραφίες με έξυπνα σχόλια για την επικαιρότητα αλλά όχι μόνο.

Η πανέξυπνη Κερασιά κινείται ισορροπώντας ανάμεσα σε αντίστοιχα πλαίσια χιούμορ, ωριμότητας, πρωτότυπης σκέψης και ιδιαίτερης έκφρασης και έχει πάντα ενδιαφέρον να διαβάζεις έναν άνθρωπο που μπορεί σου ανοίξει ένα καινούριο παραθυράκι σε μια σκέψη σου.

Τη Just me έτυχε να τη συναντήσω τυχαία κάπου στην bloggόσφαιρα το Γενάρη και ακολούθησα το μονοπάτι προς το blog της, όπου και διάβασα για πρώτη φορά post δικό της. Ήταν το "Coming of age", που με συνεπήρε για την ωριμότητα του και τη συσσωρευμένη αλλά καθαρή του σκέψη και την αμεσότητα με την οποία μπορούσε να μιλήσει σε κάποιον ο οποίος πολύ μακριά βρίσκεται από εκείνες τις ηλικίες, και όμως μπορεί να εκφράζεται απόλυτα από ένα τέτοιο κείμενο. Διάβαζα και ξαναδιάβαζα το σημείο που είχε θέσει τότε σε εκείνο το κείμενο ως τελευταίο checkpoint στο δρόμο προς την ενηλικίωση και δεν το χόρταινα: είναι, λέει "όταν έρθει η στιγμή να παραδεχτούν ευθαρσώς, αιτιολογημένα, και με απόλυτη ειλικρίνεια, 'ενώπιον του φοβερού βήματος' του εαυτού τους, ότι οι επιλογές τους για να ζήσουν τη ζωή που ήθελαν (εκτός από τις οριακές καταστάσεις υγείας) ήταν πάντα απείρως περισσότερες από αυτές που υποτίθεται ότι τους επέτρεψαν η οικογένεια, οι σύντροφοί τους, η εκάστοτε οικονομική τους κατάσταση, οι μοχθηροί άνθρωποι γύρω τους, το Κόμμα (λέμε τώρα…), ο καπιταλισμός, η πουτάνα η τύχη τους.". Είναι, ίσως, η φράση που έχω βρει που να προσεγγίζει περισσότερο από οτιδήποτε έναν από τους βασικούς άξονες της δικής μου κοσμοθεωρίας που ίσως δε θα είχα βρει ποτέ τα λόγια να τον εκφράσω σωστά. Από τότε, δεν έχω χάσει δικό της post, ακόμα και αν δεν έχω πάντα το χρόνο να σχολιάσω ή τις λέξεις για να πω κάτι το ουσιαστικό. Θαυμάζω τη σκέψη της.

Η Salome (ξαναλέω, πού είσαι;), αφήνοντας στην άκρη το γεγονός ότι είναι συμπατριώτισσα, κάτι που αυτομάτως θα της προσέδιδε μία σειρά αρετών πρώτης τάξεως, τυχαίνει να είναι όντως προικισμένη με μία πολύ μακριά σειρά τέτοιων αρετών. Η γνώμη της είναι βαρόμετρο για μένα. Τα κείμενα στο blog της πολλές φορές απορροφώνται εύκολα, πολλές φορές είναι αρκετά βαριά, όμως νομίζω ότι όποιος βρίσκει ένα κάποιο ενδιαφέρον στη θεματολογία της σίγουρα δεν μπορεί παρά να την επισκέπτεται πολύ τακτικά.

Ο street spirit είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος που, αν κρίνω από τα αυτά που διαβάζει κανείς στο blog του, έχει πολλά ενδιαφέροντα. Ουκ ολίγες φορές έχει τύχει να μάθω κάτι όμορφο που αγνοούσα, ουκ ολίγες φορές έχει τύχει να βρεθώ να διαβάζω και να ξαναδιαβάζω ένα κείμενο του street spirit για να θαυμάσω τον τρόπο που δομεί τα κείμενά του, να απολαύσω τη συνήθειά του να συγκεντρώνει εξωτερικά links για να καλύψει το θέμα του, ακόμα και να γελάσω όταν ανεβάζει κάτι ευχάριστο. Είναι μία ευχάριστη είδηση ο street spirit, ότι ναι, υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι.

Στην ίδια κατηγορία, όπως είπα και στο προηγούμενο post, βάζω τον αγαπητό Σταύρο, μία από τις πιο ευχάριστες και ευγενείς παρουσίες της bloggόσφαιρας. Συνηθίζω να διαβάζω τις ‘Μορφές’ του, που είναι περισσότερο προσωπικές του σκέψεις τελικά και που, όπως είπα, είναι μια ευχάριστη είδηση από μόνη της να βλέπεις ότι ναι, ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται έτσι.

Ο γκρινιάρης είναι ένας συμπαθής φίλος που βρίσκεται στο London και ξέρει να γκρινιάζει με το δικό του μοναδικό τρόπο! Επειδή, όμως, δε γκρινιάζει μόνο, αλλά ανεβάζει πολλά πράγματα, η επίσκεψη στο blog του είναι μία συνήθεια για ανθρώπους όπως εγώ που αναγνωρίζουν μία σύγκλιση με τον γκρινιάρη σε πολλά θέματα, όπως καλλιτεχνικά, αθλητικά, κλπ., και ανακαλύπτουν συνήθως κάτι το ενδιαφέρον.

Από το Νάσο (τελικά με ένα –σ ή με δύο ρε φίλε;;;) συνήθιζα να διαβάζω το… διαπλεκόμενο blog του, όμως εδώ και κανα-δυο μήνες που την έχει κοπανήσει για στρατό, επισκέπτομαι πλέον το ‘Μαυροσκούφη’ του, όπου μαθαίνουμε τα νέα του εκεί στην ιδιαίτερη πατρίδα μου που η μοίρα τον έστειλε να υπηρετήσει την πατρίδα μου με την ευρύτερη έννοια. Καλή συνέχεια στη θητεία του και… καλός (μη διαπλεκόμενος) πολίτης!

Ο Asteroid, άνθρωπος που κουβαλάει την ωριμότητα μιας ηλικίας μεγαλύτερης από τη δική μου και τη δυναμική μιας ηλικίας σαν τη δική μου που εμένα ίσως και να μου λείπει, είναι από τους bloggers που διαβάζω αυτός με τις πιο ολοκληρωμένες προσεγγίσεις σε ζεστά θέματα, παρ’ όλο που δε νομίζω πως είναι τόσο αυτή η προσπάθειά του, όσο να μεταφέρει τη δική του γνώμη. Και όμως, είναι τόσο πλήρη τα άρθρα του, που θα έπρεπε ίσως να αρχειοθετούνται και να φυλάσσονται για να ανατρέχει κανείς σε αυτά στο μέλλον. Βέβαια, ο άνθρωπος δεν ανεβάζει μόνο τέτοια posts, αλλά αυτά είναι που με έχουν κάνει τακτικό θαμώνα στο blog του.

Για τη Ραλλού με τα 2 –λ είχαμε ξαναπεί στο πρώτο σχετικό post, όμως τότε δεν υπήρχε ακόμα το… δίπλα blog της, αυτό με τις "ασκήσεις ύφους" που τόσο πολύ αγαπάω και που περιμένω κάθε φορά πώς και πώς να ανανεωθεί με καινούρια καταχώρηση. Έχει ένα μοναδικό τρόπο να εκφράζεται η αγαπημένη Ραλλού, γι’ αυτό δεν παραλείπουμε να…. ρίπτουμε νόμισμα τακτικά.

Η 3 parties a day έχει αποκτήσει σιγά-σιγά ένα φανατικό κοινό και ο λόγος εδώ είναι απλός. Γράφει απλώς καταπληκτικά. Ζηλεύω απίστευτα (με την καλή έννοια, μη με παρεξηγήσεις) τον τρόπο που ρέουν τα κείμενά της, το πώς τα καταπίνεις μονορούφι μόλις τα αρχίσεις, το πόσο έντονα σου μεταδίδουν σκέψεις, εικόνες, συναισθήματα. Εμπνευσμένα ή αναφερόμενα σε προσωπικά της βιώματα, ή και άσχετα με την ίδια, διασχίζουν στιγμιαία το μυαλό σου τόσο βαθειά, σα δικές σου μνήμες από το παρελθόν που βγήκαν για λίγο στην επιφάνεια και ξαναμπήκαν. Εγώ ζηλεύω, το ξαναλέω.

Για την Αργυρένια δε χρειάζονται συστάσεις. Με τον καιρό, άλλωστε, τα comments στο blog της αυξάνονται εκθετικά. Εγώ, όμως, είμαι απ’ αυτούς που τη διάβαζαν από αρκετά παλιά και νομίζω της έχω πει αρκετές φορές πόσο πολύ μου αρέσει να τη διαβάζω. Όπως μου άρεσε να διαβάζω για την καθημερινότητά της με τον ευχάριστο τρόπο που την περιέγραφε ή να διαβάζω τα αστεία της postάκια, άλλο τόσο μου αρέσει να διαβάζω τα μελαγχολικά της κείμενα, που εδώ και καιρό είναι κάπως πιο συνηθισμένα, γιατί για κάποιο λόγο με εκφράζουν. "Ίσως γιατί έχω τις ίδιες ανησυχίες, αν και μικρότερος, ίσως γιατί σκέφτομαι με πολύ αντίστοιχο τρόπο, ίσως γιατί γράφεις πολύ όμορφα, ίσως απλώς γιατί σκέφτεσαι όμορφα. Ώρες-ώρες νιώθω ότι είσαι σπάνιος άνθρωπος. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω να στο εξηγήσω. Το νιώθω όμως." (από παλιό μου comment σε ένα τέτοιο post)

Η Crucilla είναι το μεγαλύτερο παλληκάρι της bloggόσφαιρας. Την πειράζω ότι περνάει κρίση μέσης ηλικίας 20 χρόνια πριν την ώρα της. Δεν είναι ακριβώς έτσι, αλλά μην της το πείτε… Γιατί το ξέρει. Το μυαλό της Crucilla έχει δαιδαλώδεις διαδρόμους και δεν είναι δύσκολο να το παρατηρήσει κανείς αυτό άμα ρίξει μια ματιά στα posts της. Από αυτήν την άποψη είναι πολύ ενδιαφέρον να την επισκέπτεται κανείς, ψάχνοντας κάθε φορά τι καινούριο θα συναντήσει. Και όμως, ό,τι κι αν θέλει να πει κάθε κείμενό της (πολλά ή τίποτα το συγκεκριμένο), έχει σίγουρα μία απίστευτη αμεσότητα. Να μην ξεχάσω, βέβαια, πάνω απ’ όλα, να αναφέρω το μουσικό γούστο της Crucilla, στο οποίο οφείλω πολλές όμορφες ανακαλύψεις. Δασκάλα η Crucilla σ’ αυτά. Respect.

Εντάξει, για τη mad2luv τα είπα και στο προηγούμενο post, αλλά ό,τι και να πω είναι λίγο, είναι η θετική αύρα της bloggόσφαιρας, η καλή δύναμη που λέμε, η παρουσία της και μόνο μου αλλάζει τη διάθεση, πόσο μάλλον το ίδιο της το blog.

Η iris είναι άλλη μία καθαρή σκέψη, από την όμορφη Θεσσαλονίκη. Είναι από τα πιο ώριμα πρόσωπα που έχω βρει στην bloggόσφαιρα κάπου κοντά στην ηλικία μου και έτσι δε δυσκολεύομαι να την ακολουθώ όπου και να ταξιδεύει η σκέψη της, μακριά από τα πεπατημένα μονοπάτια ή και κοντά σε αυτά αλλά με τρόπο ιδιαίτερο. Ε έχουμε και το κοινό σημείο με τα ιταλικά, ήρθε κι έδεσε που λέμε…

Ποιος διάβασε τη Γεωργία και δεν την αγάπησε… Δεν μπορώ να πω πολλά για τη Γεωργία. Γιατί έχω να πω τόσο πολλά που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Η Γεωργία είναι άλλος ένας σπάνιος άνθρωπος, με τη διαφορά πως εδώ μπορώ να βρω δεκάδες λόγους να εξηγήσω το γιατί, και όμως δε θέλω, θα χάσει την αξία του έτσι. Τα αμέτρητα ενδιαφέροντα της κοπέλας, τα τόσα της ταλέντα και οι όσες αρετές της μπορώ ήδη να αναγνωρίσω απ’ όσο λίγο την ξέρω (νομίζει ότι τα λέω για πλάκα, δεν πειράζει, αλλά εσείς που με διαβάζετε να ξέρετε ότι πρόκειται όντως για homo universalis, νόμιζα πως είχαν εκλείψει σήμερα οι άνθρωποι που ήταν ικανοί στα πάντα, αλλά να που υπάρχει κάποιος για να με διαψεύσει, σοβαρά το λέω, αν υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι άνθρωποι, πού στο διάολο είναι κρυμμένοι;), το αστείρευτο και ακούραστο χιούμορ της ακόμα και με κακή διάθεση σε κάτι περίεργες μεταμεσονύκτιες ώρες, η κοινή μας αδυναμία στον David Santos και στην Ανάλυση Ι (πώς πήγαμε…;), μα πραγματικά από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω; Εντάξει, δεν παίζει να υπάρχει η Γεωργία, κάποιος κάνει πλάκα...

Για το μουτονίδιον τι να πω, τα έχω ξαναπεί και στα προηγούμενα posts. Το πρώτο της blog το είχα αγαπήσει όσο τίποτα άλλο εδωπέρα, όμως προς μεγάλη μου απογοήτευση κάποια στιγμή έκλεισε. Στη συνέχεια άνοιξε το καταπληκτικό της μουσικό ταξίδι για το οποίο επίσης τα έχουμε πει, ε και εδώ και αρκετό καιρό πλέον, συντηρεί και ένα πιο φρέσκο blog, στο οποίο βέβαια ανεβάζει κάτι καινούριο μόνο όταν πραγματικά έχει κάτι να πει και έτσι δεν έχει συνεχή ανανέωση. Γι’ αυτό είπα και τις προάλλες ότι έχει… εναλλακτική σχέση με την bloggόσφαιρα, ξεχνώντας βέβαια να αναφέρω μία μεγάλη σύμπτωση: ότι η σχέση μας με την bloggόσφαιρα εγκαινιάστηκε την ίδια μέρα πέρυσι και έτσι κλείσαμε μαζί τον ένα χρόνο εδώ. Άσε που μοιραζόμαστε και την ίδια πόλη… Προσωρινά, ξαναλέω! Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι ότι η μικρή μπε είναι η μεγάλη μου αδυναμία και όσο παραμένει στην bloggόσφαιρα θα την παρακολουθώ ανελλιπώς.

Η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα είναι τρεις φίλες που έκαναν μία προσπάθεια να ξεκινήσουν ένα blog, κάτι που πολύ με χαροποίησε, αρχικά λόγω… προτέρου εντίμου βίου, στη συνέχεια δε επειδή η δυναμική τους αρχή μου ενέπνευσε την ελπίδα ότι το φοβερό τρίο θα συνέχιζε ενεργά. Εδώ και ενάμιση μήνα, βέβαια, το blog τους έχει βγάλει κάτι αραχνούλες… άντε να δούμε ποια θα είναι η συνέχεια.

Έχοντας ήδη μπει στη ζώνη της θετικής διάθεσης, εξέχοντα ρόλο εδώ κατέχει η τρομερή Fibi, με τα απίστευτα μικρά της θεματάκια που πάντα αναρωτιέμαι πού τα βρίσκει τέλος πάντων… Βλέπει τον κόσμο μέσα από τα δικά της γυαλιά, τα φοράει και σε σένα και απολαμβάνεις μικρές γωνίες της ζωής… "με το πάσο σου"…

Η allitnil συνηθίζει να αντλεί θέματα από την every day ordinary life, όπως μαρτυρά και το όνομα του blog της, και για μένα είναι στην ίδια αυτήν κατηγορία blogs με μεγάλη μεταδοτικότητα ευχάριστης διάθεσης ή γέλιου. Δε συναντάει κανείς μόνο τέτοια posts στο blog της, αλλά ακόμα και μόνο από αυτά τα funny posts μπορεί να διακρίνει κανείς πιστεύω ότι από πίσω βρίσκεται ένα ώριμο παιδί (ναι, ναι, παιδί!).

Η Νάντια διατηρεί δύο blogs, βέβαια στο ένα, όσο κι αν το ψάξετε, δε θα βρείτε τρόπο να αφήσετε comment, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει… Δεν πειράζει, αξίζει και έτσι, και αξίζει εξίσου με το άλλο, είναι μορφή η Νάντια και το ξέρει.

Για τη Φανή, τώρα, ναι σας έχω πρήξει τόσους μήνες, το ξέρω. Δε με νοιάζει όμως. Η Φανή είναι το πιο αισιόδοξο σήμα που έχω πάρει πρόσφατα, είναι από τις πιο μεγάλες ανακαλύψεις και αποκαλύψεις της ζωής μου τον τελευταίο καιρό, είναι ένας άνθρωπος που πραγματικά χρειαζόμουν να γνωρίσω. Όποιος δεν έχει μπει ακόμα στο blog της καλείται να το κάνει πάραυτα και να ανατρέξει σε όλα τα κείμενά της που έχουν αναρτηθεί ως τώρα, δεν είναι και πάρα πολλά ακόμα, άλλωστε τώρα με τις εξετάσεις της η παραγωγή έχει ψιλοσταματήσει και έχετε το χρόνο να τα προλάβετε όλα. Δε θέλω όμως να την αντιμετωπίζετε ως 16χρονη, άλλωστε το μυαλό της είναι πολύ πιο ανεπτυγμένο από την ηλικία της. Δείτε την ως μια φωνή της (υπαρκτής, τελικά) μη κοιμώμενης νεολαίας ή, ακόμα καλύτερα, δείτε την απλώς ως Φανή. Έχει πολλά να σας πει.

Η I’m not paranoid είναι άλλη μία ευχάριστη έκπληξη που έσκασε εκείνον τον καιρό περίπου. Δεν ξέρω αν είναι πιο ενδιαφέρουσες οι ίδιες οι σκέψεις της ή η πολύ καλή έκφραση που έχει, πάντως σίγουρα το blog της είναι ακόμα ένα βήμα ενός νέου προσώπου με πολύ προχωρημένη και ώριμη ματιά.

Ο anarchist είναι ένας καταπληκτικός τύπος, σχεδόν συνάδελφος μάλιστα και, όπως είπα, έχει τη μοναδική ικανότητα να με κάνει να συμφωνώ και να διαφωνώ εξίσου μαζί του πάνω στο ίδιο θέμα. Σοβαρά, όμως, μπορώ να πω ότι οι προβληματισμοί του ανοίγουν καινούριους δρόμους στη σκέψη μου και τα κείμενά του, που έχουν πάντα κάτι το πρωτότυπο, είτε αυτό είναι οι ίδιες οι απόψεις του είτε η δομή με την οποία δένει αυτές με λόγια, είναι οπωσδήποτε άξια αναφοράς.

Τέλος, ο αγαπημένος φίλος John, ο οποίος σε κάποια στιγμή άνοιξε ένα blog για να έχει κι αυτός ένα χώρο προσωπικής του έκφρασης, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν το ανανεώνει και πολύ συχνά… Το μέλλον θα δείξει…

Κλείνοντας, έχω να κάνω μία δήλωση και μία παρατήρηση.

Για πρώτη φορά, λοιπόν, σας δηλώνω ότι ο τρόπος που είστε ταξινομημένοι εκεί στη λίστα δεν είναι τυχαίος, αλλά ο καθένας έχει κάποια σχέση με τον προηγούμενο και με τον επόμενο, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, αλλά συνήθως όντως έχει ως προς το ύφος ή τη θεματολογία, έτσι ώστε όποιος πάρει τη λίστα με τη σειρά να μην έχει απότομες αλλαγές, δηλαδή το παίζω και λίγο dj εγώ… Άμα έχετε απορία, λοιπόν, γιατί βρίσκεστε εκεί, πατήστε click στον προηγούμενο και στον επόμενο και, ποιος ξέρει, μπορεί να βρείτε και κάτι ενδιαφέρον, αν δεν το έχετε ήδη βρει.

Η παρατήρηση δε που ήθελα να κάνω είναι ότι σιγά-σιγά δείχνει να αποκαθίσταται μία ισορροπία ανάμεσα στα δύο φύλα…

Αυτά από μένα.

Καλή σας συνέχεια!