Διακοπές...

Σε λίγες ώρες ξεκινάνε οι διακοπές μου.

Σαν τώρα το θυμάμαι που έγραφα για το νησί μου πέρυσι τέτοιον καιρό.

Για πότε πέρασε αυτή η χρονιά, ούτε που το κατάλαβα...

Βγάλαμε καλό χειμώνα φέτος.

Φεύγω λοιπόν, με την ευχή να είναι ακόμα καλύτερος αυτός που έρχεται.

Πάω να ηρεμήσω και να γεμίσω μπαταρίες.

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους, καλές διακοπές και... (δυστυχώς...) δε θα αργήσω να επιστρέψω...

Ερωτήματα

Φίλες και φίλοι…

Η λίστα που ακολουθεί είναι μία λίστα των βασικών τομέων θεματολογιών που μονοπωλούν το ενδιαφέρον μίας παρέας πολυτεχνιτών, για παράδειγμα όταν έχει αράξει για ούζα στο Μάκη τον κουλό στην καμένη μας πλατεία, κάτι ώρες άκυρες…

Έχουμε παραθέσει πέντε χαρακτηριστικά ερωτήματα ανά τομέα, αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι αυτά είναι μόνον ενδεικτικά, τα πραγματικά ερωτήματα είναι άπειρα…

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Με αστερίσκο έχει σημειωθεί ( επίσης ενδεικτικά ) ένα ερώτημα ανά τομέα, αυτό που είναι πιθανότερο να προκαλέσει εντάσεις στην παρέα…

1) ΑΘΛΗΤΙΚΑ

Α) Κοιμήθηκε ο Θεός στο EURO;
Β) Είναι ο Μπάγιεβιτς καλός άνθρωπος; *
Γ) Γιατί άφησε ελεύθερο ο Παναιτωλικός τον Μπουκουβάλα;
Δ) Θα πιάσει ο Γεωργάτος ως πρόεδρος;
Ε) Θα πέσει ο Ηρακλής;

2) ΠΟΛΙΤΙΚΑ / ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ

Α) Πόσους σκότωσε ο Στάλιν; *
Β) Θα παραιτηθεί η Αλέκα μετά τις εκλογές;
Γ) Γιατί να ψηφίσει κανείς Συνασπισμό;
Δ) Οι νεολαίοι του ΣΥΝ είναι απελευθερωμένοι ή ανώμαλοι;
Ε) Πόσο ξύλο έπεσε στην καταμέτρηση;

3) ΣΧΟΛΗΣ

Α) Γιατί δεν μπήκαμε Παιδαγωγικό;
Β) Τι τομέα θα πάρουμε; *
Γ) Τελικά του Π του κλέψανε Νόμπελ;
Δ) Ποιος θα κάνει την αναφορά των Ψηφιακών;
Ε) Οι καταλήψεις δε μας βγήκανε και πολύ σε καλό ε…;

4) ΛΟΙΠΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΚΑ

Α) Σκαμπάζουν οι μηχανολόγοι από ΣΑΕ;
Β) Ηλεκτρικές μηχανές ή μηχανές εσωτερικής καύσης;
Γ) Επιτρέπεται να λέγονται ‘μηχανικοί’ οι Η/Υ & Πληροφορικής, εφόσον δεν κάνουν ποτέ μηχανολογικό σχέδιο;
Δ) Είναι τόσο τρομερό αυτό το εργαστήριο ψηφιακού σχεδιασμού που κάνουν οι Η/Υ στο πρώτο εξάμηνο;
Ε) Άμα διάβαζαν ποτέ οι φυσικοί, δε θα είχαν μικρότερο μέσο όρο αποφοίτησης; ( δεν είναι πολυτεχνίτες αυτοί, αλλά εμείς που το ρωτάμε, είμαστε ) *

5) ΒΟΡΕΙΟΕΛΛΑΔΙΤΕΣ vs ΑΘΗΝΑΙΟΙ

Α) Καλαμάκι ή σουβλάκι; Σουβλάκι ή σάντουιτς; Σάντουιτς ή τοστ;
Β) Το "απ’ όλα" είναι με τζατζίκι ή με μουστάρδα-κέτσαπ; Επιτρέπεται το τζατζίκι να χρεώνεται έξτρα, "ως σαλάτα";
Γ) Φουξ ή φούξια;
Δ) Χρειάζεται η Θεσσαλονίκη μετρό; *
Ε) Είναι οι πάνω κομπλεξικοί ή οι κάτω σνομπ;

6) ΛΟΙΠΑ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ

Α) Αγρίνιο ή Μεσολόγγι; Γιάννενα ή Άρτα; Πτολεμαΐδα ή Κοζάνη; Λάρισα ή Βόλος; Καλαμάτα ή Πύργος; Μυτιλήνη ή Χίος; ( και δε συμμαζεύεται ) *
Β) Πιο άσχημη πόλη είναι η Λαμία ή η Λάρισα;
Γ) Τελικά είναι ίδια κοψιά όλοι οι μινάρες;
Δ) Καταλαβαίνει κανείς του Κύπριους;
Ε) Ποιος βγάζει το καλύτερο χόρτο ( Καλαμάτα, Αγρίνιο, Πτολεμαϊδα, Ικαρία, Αλβανία );

7) ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

Α) Έχουν φλωρέψει οι METALLICA μετά τα 5 πρώτα albums τους;
Β) Είναι πλέον trendy τα ALL STAR;
Γ) Βάζουμε νερό στο ούζο;
Δ) Τρως ποντίκια στο βρώμικο; *
Ε) Πώς πέθανε η Σταχτοπούτα;

8) ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΜΕ ΤΟ ΘΗΛΥΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ

Α) ΠΑΣΠίτισσες ή ΔΑΠίτισσες; ( κατηγορία 2 )
Β) Αρχιτεκτονική ή Παιδαγωγικό; ( κατηγορία 4 )
Γ) Είναι αλήθεια τα περί Πατρινιών; ( κατηγορία 6 )
Δ) Γιατί χώρισε η Σίσσυ ολόκληρο Αλεξόπουλο; ( κατηγορία 1 ) *
Ε) Γιατί γύρισε ο Άντζας στον Ολυμπιακό; ( κατηγορία 1 )

Μιλάμε για κάψιμο, ναι…

Αν, παρ’ όλα αυτά, θέλετε να δώσετε κάποια απάντηση, να λάβετε κάποια απάντηση ή να συζητήσουμε κάτι απ’ όλα αυτά που πολύ σας απασχολεί, τα σχόλια θα είναι για λίγες μέρες στη διάθεσή σας…

ΥΓ: Mad2luv, παραγγελιά κι αυτό ε, όχι για να μη λες, βαλ’ το στο σωρό παρακαλώ.

Τα όνειρα

Πόσα θέλω και δεν κάνω,

κι όλο λέω πως δεν μπορώ,

μα τις σκέψεις μου αν κλέψεις

και απλώσεις να στεγνώσουν,

πόσα έχουν να μου δώσουν

που δε φτάνω,

μόνο κλαίω κι απορώ.

Τι να πω για να πιστέψω

πως ακόμα είμαι σοφός,

πως αν τρέξω θα ξεμπλέξω

τόσους κόμπους που έχω φτιάξει,

και πως κάτι θα αλλάξει,

θα φυτέψω

φρέσκα όνειρα, με φως.

ΠΛΑΣΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΜΕ ΚΑΡΜΠΟΝ.

ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΠΝΙΓΜΕΝΑ ΜΕ ΝΤΕΠΟΝ.

ΤΕΤΟΙΑ ΖΩΗ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, ΛΟΙΠΟΝ;

Βγαίνουν μέρες, όπως μπήκαν,

ίδιες, άδειες, και φαρδιές,

παρ’ τις νύχτες μου και ριχ’ τες

στο σωρό μ’ όλες τις άλλες,

κρύες νύχτες και μεγάλες,

που δε βρήκαν

μονοπάτια για καρδιές.

Τι να πω για να πιστέψεις

πως δεν είμαι πια σοφός,

κάτσε βρες μου τις χαρές μου

και θα δεις, έχω αγαπήσει

τόσα που δεν έχω ζήσει,

να γυρέψεις

πού να πήγε αυτό το φως.

ΠΛΑΣΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΜΕ ΚΑΡΜΠΟΝ.

ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ, ΠΝΙΓΜΕΝΑ ΜΕ ΝΤΕΠΟΝ.

ΤΕΤΟΙΑ ΖΩΗ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, ΛΟΙΠΟΝ;

Κενό

Τι λες βρε γιαγιά…

Ξέρω πόσο πολύ με αγαπάς. Εσύ και τρεις-τέσσερις ακόμα. Δεν είναι παραπάνω.

Και είναι τόσο μα τόσο λίγοι αυτοί που με καταλαβαίνουν.

Και είναι τόσο μα τόσο κρίμα.

Δε σου δείχνω, μου λες, αν σ’ αγαπάω.

Μα τι λες…

Ποιον άλλον αγαπάω εγώ; Γιαγιά και αδερφή, δύο Μυρσίνες, δύο αδυναμίες. Μυρσίνη θα τη βγάλω και την κόρη μου, για σας τις δύο, που με αγαπάτε πιο πολύ απ’ όλους.

Και τώρα, γιαγιά…;

Τώρα αν πάθεις κάτι, γιαγιά, με ποιον θα μιλάω εγώ;

Ποιος θα μείνει σ’ αυτήν την οικογένεια να μιλάω και να με καταλαβαίνει;

Ποιος θα μου μιλάει τα καλοκαίρια στη βεράντα για πράγματα που δεν ξέρουν οι άλλοι, ποιος θα μου εξηγεί και ποιος θα με ηρεμεί σ’ αυτήν την οικογένεια όταν νευριάζω, ποιος θα με παίρνει τηλέφωνα όταν τσακώνομαι με τους άλλους, γιαγιά;

Ποιος θα με αγαπάει εμένα, γιαγιά…;

Τον τελευταίο καιρό νιώθω τόσο μα τόσο μα τόσο μόνος μου, δε με καταλαβαίνει κανείς, δεν έχει χρόνο κανείς να με καταλάβει, δε δίνει κανείς σημασία στα προβλήματά μου, στο αν πιέζομαι, στο πώς αισθάνομαι, σε τι ελπίζω, σε τίποτα, δεν υπάρχει κανείς εκεί έξω.

Σήμερα κλαίω και είχα χρόνια να κλάψω.

Οι άνθρωποι που με αγαπάνε πραγματικά, πραγματικά όμως, χωρίς λόγο, γιατί έτσι, με κλειστά μάτια, και για πάντα, οι άνθρωποι που με αγαπάνε με κλειστά μάτια και για πάντα χωρίς να περιμένουν κάτι από μένα, χωρίς να πρέπει να περνάω εξετάσεις κάθε τόσο για να ανανεώνεται η αγάπη τους, είναι τόσο μα τόσο λίγοι…

Κάτι μας είπες, Ιάσονα.

Ναι, το ξέρω, θεωρητικά το ξέρω, αλλά εγώ είμαι καλός άνθρωπος, τους αγαπάω όλους, τους καταλαβαίνω όλους, ή τέλος πάντων έχω πάντα κάθε καλή διάθεση να προσπαθήσω, στεναχωριέμαι με τις στεναχώριες των άλλων και χαίρομαι με τις χαρές, πιέζομαι όταν πιέζονται, καταλαβαίνω και νιώθω. Τους αγαπάω τους ανθρώπους εγώ, ίσως δεν το δείχνω πάντα και σε όλους, αλλά τους αγαπάω.

Εμένα γιατί δε με αγαπάνε, δεν ξέρω.

Να και τώρα, τώρα ψάχνω έναν άνθρωπο να με καταλάβει, αλλά πού.

Αλλά τι είναι και τα δικά μου, γιαγιά, μπροστά στα δικά σου…

Κουράγιο, γιαγιά...

Και να βρεθούμε σε λίγες μέρες στη βεράντα οι δυο μας, να παίζουμε μπιρίμπα και να τρώμε φέτα και καρπούζι.

Καλή δύναμη, μαμά.

Κι εσύ, μικρό μου πόνυ, πόσο μα πόσο σε καταλαβαίνω κι εσένα…

Μακάρι να μπορούσα να ήμουν εκεί, μακάρι να μην έπρεπε να ήμουν εδώ, μακάρι να ήταν όλα αλλιώς, μακάρι, μακάρι, μακάρι…

Εμένα ποιος θα με καταλάβει, ακόμα δεν το βρήκα.

Alive

I 'm feeling nothing,

but all alone...

Just missing someone

I don't even know...

But until I find him,

I 'll wait patiently,

just feeling nothing

inside of me.

And where are you baby...?

Where can you be...?

Why aren't you here,

loving me?

'Cause I want to kiss you

and make you feel right,

I want to lay with you

all through the night...

And I wanna feel passion, I wanna feel pain,

I wanna weep at the sound of your name,

come make me laugh or come make me cry,

just make me feel alive...

And so I wait

for that glorious day,

when the one I dream of

comes my way.

And when our lips touch

so tenderly,

I know I 'll feel something

inside of me...

I wanna feel passion, I wanna feel pain,

I wanna weep at the sound of your name,

come make me laugh or come make me cry,

just make me feel alive...

Alive - Joey Lauren Adams

ΥΓ: Το ακούω πολύ τις τελευταίες μέρες. Και θυμήθηκα πως είναι και χρωστούμενο στην Αργυρένια.

Hey you!

Μιας και πιάσαμε τις αδυναμίες μου…

Δε γίνεται, δεν πρέπει, δεν μπορώ να μην αφιερώσω ένα post και στη μεγαλύτερη…

Μασκώτ, γένους αρσενικού.

Ηλικίας περί τα εξήκοντα, εκτιμώ εγώ.

Εμφάνισης ξεχωριστής… άσπρα μαλλιά μακριά λιγδιασμένα και άσπρα γένια μακριά μπιχλιάρικα. Ένδυσης και υπόδησης φτωχής και βέβαια απαράλλαχτης. Απαραίτητο και μοναδικό αξεσουάρ, η ξεκούρδιστη κιθάρα του.

Εθνικότητας ιρλανδικής, σύμφωνα με τον ίδιο…

(Ίσως έχει σημασία να σημειώσουμε εδώ για τους αδαείς ότι οι Άγγλοι ζήτουλες στην Ελλάδα συνηθίζουν να δηλώνουν Ιρλανδοί, γνωρίζοντας ότι οι τελευταίοι είναι σαφώς συμπαθέστεροι εδώ. Tricks of the trade… Είναι παρατηρημένο.)

Ετούτος εδώ, βέβαια, δεν μπορώ να πω, Εγγλέζος δε μοιάζει. Όχι πως βάζω και το χέρι μου στη φωτιά ότι είναι Ιρλανδός... Αλλά έχει και μια προφορά περίεργη...

Για να λέμε, όμως, τα σύκα σύκα και τη σκάφη… σύκα, άμα πίνατε κι εσείς όσο ο φίλος μας, ε… μια προφορά… θα την είχατε…

Ο τύπος έχει ένα ασημένιο πουγκί… που ανά δύο φράσεις του το βγάζει και κατεβάζει μια γουλιά. Από τι…;

Αυτό είναι μόνιμη απορία μας. Έχουν πέσει στοιχήματα και στοιχήματα για το πουγκί του… Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι κάθε φορά που το ανοίγει, βγαίνει από μέσα μία τέτοια οινοπνευματίλα… που πραγματικά θα μπορούσα να ποντάρω τα λεφτά μου ότι πίνει φωτιστικό οινόπνευμα.

Άμα τον ρωτήσεις, σε κοιτάει, σηκώνει το χέρι, τεντώνει το δάχτυλο, σε δείχνει, και ξεκαρδίζεται σε πνιχτά αλλά ταυτόχρονα δυνατά γέλια, κουνώντας το κεφάλι του σαν καθυστερημένο και γέρνοντας προς τα πίσω.

Ομοίως άμα τον ρωτήσεις το όνομά του, όπως και για οποιαδήποτε άλλη προσωπική ερώτηση προσπαθήσεις να του κάνεις (ή αν δοκιμάσεις να τον βγάλεις φωτογραφία – εκεί παίζει και να προσβληθεί).

Ειδικά για το όνομα, οι απόψεις διίστανται. Πολλές παρέες αναφέρουν ότι τους έχει συστηθεί ως Thomas, ενώ κάποιοι πιο καινούριοι στην ιστορία επιμένουν ότι δηλώνει Byron.

(Δύο είναι οι πιθανές εκδοχές.

Πρώτον: Thomas ονομάζεται, αλλά στην πορεία συνειδητοποίησε ότι τον Byron πολύ τον αγαπάμε που ήτο φιλέλλην, και αποφάσισε να το αλλάξει για να κερδίσει καμιά ψήφο.

Δεύτερον: Byron ονομάζεται, αλλά από τότε που έχει γίνει πρώτη μούρη ο Πολύδωρας, κατάλαβε ότι με τέτοιο όνομα δε θα κάνει καριέρα, και αποφάσισε να το γυρίσει σε κάτι πιο αδιάφορο, έγινε Thomas.

Εδώ θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά… ότι ούτε Byron είναι το ονοματάκι του ούτε Thomas…)

Όταν δεν είναι πάρα πολύ μεθυσμένος και δε βαριέται πάρα πολύ, κάθεται στη γωνίτσα του και τραγουδάει. Η αλήθεια είναι πως δεν τον έχω πετύχει ποτέ να τραγουδάει κάτι διαφορετικό από το "Hotel California" και το "74-75"… (Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι το αγαπημένο του, άμα τον ρωτάς την ηλικία του, κάνει τη γνωστή ιστορία με το δάχτυλο και το δυνατό πνιχτό γέλιο και μετά πιάνει την κιθάρα και σου τραγουδάει το ρεφρέν…)

Πάντως είναι αρκετά καλός, όταν είναι σε κατάσταση να τραγουδήσει στη γωνίτσα του.

Όταν δεν είναι, κάθεται στο παγκάκι του και σου φωνάζει καθώς περνάς "Hey you! I remember you! I love you! I looove you!" (το "I remember you" είναι παραπλανητικό, ποτέ δε θυμάται τίποτα ο μεθύστακας, εκτός από τη φίλη μου, που της λέει πάντα το καταπληκτικό: "Heyyy, I remember your leeegs!!!"). Περιμένει να κάτσει καμιά παρέα μαζί του, να τους πει καμιά παραγγελιά (ανάμεσα στο "Hotel California" και στο "74-75"…), να τους ζητήσει να τον κεράσουν καμιά μπύρα ή καμιά τυρόπιτα, να πει κανα αστείο, γελάσει λίγο, να περάσει η ώρα, να τη βγάλει και σήμερα…

Ποιο καράβι σε έφτυσε, φίλε μου, εδώ, σε τέτοια ηλικία, ποιος θεός, για να κάνει το κέφι του, που λέει κι ο ποιητής, και ποιος θα σε ξαναπάρει…;

Εγώ την κόβω τη δουλειά, μια μέρα θα ξυπνήσουμε και θα ΄χεις φύγει…

Ως τότε, όμως…

Heyyy!!! You!!! We looooooooooove you!!!

ΥΓ: "Hey you" ονομάζεται και ένα μπαράκι εδώ στην Πάτρα, πάνω από την Καμένη Πλατεία των Συναδέλφων, που το έχει ένας… Άγγλος, ο Bob, με τη γυναίκα του. Ο Bob δε δηλώνει Ιρλανδός, γιατί δε χρειάζεται, αφού από την Ιρλανδία είναι η κυρά του… Κλασσική φιγούρα τεράστιου αλλά συμπαθέστατου Άγγλου μπάρμαν σε μπυραρία… Ελληνικά δε μιλάει, κάτι λέξεις μοναχά, και το τρανταχτό του γέλιο είναι εξίσου χαρακτηριστικό με το πνιχτό του αλλουνού. Το μαγαζί είναι μία τρύπα, αλλά είναι κι αυτό αξιοθέατο.

Update: Σήμερα έμαθα πως κυκλοφορεί στην πιάτσα ότι ο φίλος μας παλιά την έβγαζε στη Ναυαρίνου. Οι εκ Θεσσαλονίκης φίλοι μας ας επεξεργαστούν την πληροφορία, μήπως και θυμηθούν καμιά ιστορία να μας πληροφορήσουν...

Το γλειφιτζούρι

Ήταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του Απριλίου...

Έπινα ένα δροσερό milk-shake στην Αγίου Νικολάου με μια φίλη μου, η οποία απολάμβανε χωρίς την παραμικρότατη αιδώ ένα γλειφιτζούρι που είχαμε αγοράσει από το περίπτερο λίγο πριν.

Μετά από περίπου δεκαέξι μαύρους με CD (μια ενδεκάδα και πέντε αλλαγές), δυο τύπους με ακορντεόν, τρεις-τέσσερις με χρόνιες ασθένειες και πολλά παιδιά, έναν κουφό που στον πρώτο ξαφνικό θόρυβο πεταγόταν, ένα γυφτάκι που (νόμιζε ότι) τραγούδαγε, πολλά γυφτάκια που απλώς μας ζάλιζαν τον αδόξαστο, το (κλασσικό πια) γυφτάκι με τα ψυχολογικά προβλήματα που κρέμεται από τις γάμπες κάθε όμορφης δεσποινίδας που περνάει το δρόμο και σερνόμενο της τραβολογάει τα φουστάνια… σε κάποια στιγμή, σκάει μύτη ένα κοριτσάκι από τα γυφτάκια, ήταν - δεν ήταν επτά χρονώ, έρχεται μπροστά στο τραπέζι μας και καρφώνει το βλέμμα της στο επίμαχο γλειφιτζούρι.

"Θα μου το δώσεις;", λέει στη φίλη μου. Χωρίς να το σκεφτώ πολύ, βγάζω από την τσέπη μου το δικό μου το γλειφιτζούρι και της το δίνω. "Ευχαριστώ πολύ", μου λέει, μου σκάει ένα χαμόγελο και φεύγει προσπαθώντας να το ανοίξει.

Δεν προλαβαίνω να χαμογελάσω κι εγώ που έκανα την καλή πράξη της ημέρας, και σκάνε καμιά δεκαριά γυφτάκια να μου τραβάνε χέρια και μανίκια. Κοιτάω τη μικρή, της λέω "ένα είχα μόνο…" με παράπονο και με μια κάποια απόγνωση φαίνεται… Με τη μία λοιπόν, κάτι τους λέει σε αυστηρό ύφος και σε μια γλώσσα περίεργη, το τσούρμο διαλύεται, με πλησιάζει, βγάζει από το στόμα της το γλειμμένο και σαλιωμένο γλειφιτζούρι μου, και, σα να μη συμβαίνει τίποτα, με μία απόλυτη φυσικότητα, μου το προσφέρει πίσω: "To θέλεις;"

Με συγκίνησε το βλαμμένο, και από τότε κάθε φορά που πέρναγα από την Αγίου Νικολάου είχα μαζί και ένα γλειφιτζούρι. Δυο-τρεις φορές έτυχε και την ξαναπέτυχα, της έδινα το γλειφιτζούρι, έλεγε ένα "ευχαριστώ", έσκαγε ένα χαμόγελο, έφευγε κι αυτή, έφευγα κι εγώ.

Τώρα τελευταία είχα καιρό να την πετύχω και είχα αρχίσει να ανησυχώ.

Διασχίζοντας, τελικά, ένα πρωί προχτές την Πλατεία Γεωργίου, περνώντας δίπλα από το κάτω συντριβάνι, βλέπω κάτι γυφτάκια να πλατσουρίζουν ως συνήθως. Κοιτάζω προσεκτικά και βλέπω επιτέλους τη δικιά μου. Την κοιτάω, της χαμογελάω όπως πάντα και, πριν προλάβω να απολογηθώ για το γλειφιτζούρι που δεν έχω μαζί, τη βλέπω να με κοιτάει υπό γωνία με το κεφάλι γερμένο στον ώμο, με αυτό το ύφος το κόντρα-στον-ήλιο, και να μου λέει, με τη γνώριμη πια φυσικότητα και ευθύτητα: "Θα μπεις…;"

Lemon-tree

I wonder how…

I wonder why…

yesterday you told me about the blue-blue sky…

and all that I can see is just a yellow lemon-tree…

Είναι περίεργο μερικές φορσές πώς ορίζει έναν άνθρωπο το όνομά του.

Θυμάμαι ένα πρωί σε μια μεγάλη πόλη, κουβεντιάζαμε περπατώντας με μια καθηγήτριά μου, την πιο σπουδαία καθηγήτριά μου, έναν άνθρωπο σπάνιο, απ’ αυτούς που ο καλός θεός διαλέγει να τους σπέρνει συμφορές.

Mας περιτριγύριζαν, λοιπόν, οι φτωχοί πλανόδιοι που μας ακολουθούσαν: "Καρντάς! Έλα ‘δω, καρντάς… Μαρία, Μαρία! Έλα, Μαρία… Χριστίνα! Δήμητρα!". Και σταματάει ξαφνικά, και τους φωνάζει δυνατά: "ΟΠΟΙΟΣ ΒΡΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ, ΑΓΟΡΑΖΩ Ο,ΤΙ ΕΧΕΙ.". Και σε λίγο, συμπληρώνει: "Λέμη… Από το ‘Λεμονιά’…" με ένα χαμόγελο, καμάρι, και με μάτι που γυαλίζει… Γυρνάει πλάτη, φεύγει, και μένουν τα καρντάσια να με κοιτάνε σαστισμένα.

Κι ύστερα… εσύ.

"Κάντε υπομονή, μια Λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά!", τραγουδάς και γελάς...

Ανθισμένη Λεμονιά, μοναδική...

I may be a beggar and you may be the Queen

and though I may be on a downer, I 'm still ready to dream…

And if you 're crazy,

I don't care - you amaze me…

Αυτά για φέτος.

Μα αυτή η πόλη που πλανιέσαι…

Και του χρόνου, μικρή μου.

Αχ μωρέ, αχ…