Η άλλη διάσταση της ζωής μου

Την πρώτη φορά που πήγα ήμουν... 20 ημερών. Καλοκαίρι ήταν.

Φέτος κλείνουν 20 χρόνια από τότε.

Στο νησί έχω περάσει όλα τα παιδικά μου καλοκαίρια. Ή, μάλλον: Το νησί είναι τα παιδικά μου καλοκαίρια.

Έκλειναν, θυμάμαι, τα σχολεία γύρω στις 15 Ιουνίου και σε 2-3 μέρες είχα ήδη φύγει... Και γύριζα λίγο πριν τις 10 Σεπτεμβρίου, που ερχόταν ο καιρός να ξαναανοίξουν.

Τα καλοκαίρια μου, λοιπόν, ήταν κάπως σα σειρά κινουμένων σχεδίων:

Τον περισσότερο καιρό ήμουν μόνος με τον παππού και τη γιαγιά στο σπίτι μας, το οποίο είναι σε μία πολύ όμορφη γωνιά του νησιού. Πάνω στη θάλασσα, κάτω από το βουνό, μέσα στο πράσινο, αρκετά μακριά και αρκετά κοντά από την πόλη. Ο καιρός ήταν πάντα καλός (ελληνικό καλοκαίρι...), με εξαίρεση τα πολύ ευχάριστα ψιλόβροχα, τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη. Τα 10-15 σπίτια του οικισμού έφτιαχναν μία κλειστή μικρή κοινωνία ανθρώπων με πολύ χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες, άπαντες εκ των οποίων ήταν μεταξύ τους γνωστοί και φίλοι ανέκαθεν, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Και φυσικά, η καταπληκτική μικρή μου παρέα...

Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως τα πρώτα χρόνια η παρέα δεν ήταν το παν για μένα. Άλλες εικόνες μου είναι ζωντανές. Το δωμάτιο και το κρεβάτι μου, το τικ-τακ εκείνου του παλιού κόκκινου αντιπαθέστατου ρολογιού, τα πρωινά ξυπνήματα, η κλασσική μουσική από το τρίτο πρόγραμμα της τουρκικής ραδιοφωνίας, η γραφομηχανή του παππού, οι βόλτες στην αγορά, τα πολλά καθημερινά μπάνια στη θάλασσα, το ψαράκι το μεσημέρι στη βεράντα και το ούζο του παππού, η ανία τις ώρες της μεσημεριανής κουφόβρασης, τα κακομαθημένα παιδάκια που έκαναν το κομμάτι τους με τα μηχανάκια κάθε μεσημέρι μπροστά από την παραλία, η γιαγιά να πλέκει, η φιγούρα της προγιαγιάς, τα παγωτά το απόγευμα, τα αγαπημένα καράβια που τα ξεχωρίζαμε από τα φουγάρα, ο θόρυβος των αεροπλάνων που προσγειώνονταν ή απογειώνονταν στο κοντινό αεροδρόμιο, οι βόλτες στην πόλη, οι συγγενείς με την προφορά της χαρακτηριστικής ντοπιολαλιάς, οι θείες που τραβολογούσανε τα μάγουλα, οι οικογενειακοί φίλοι που τρώγανε καρπούζι και φέτα στη βεράντα, το μελτεμάκι το σούρουπο, οι βόλτες και οι κουβέντες με τον παππού, το "λυκόφως", οι μπιρίμπες των μεγάλων το βράδυ παρέα με την ΕΤ1 στην τηλεόραση... Επίσης οι αφίξεις και οι αναχωρήσεις των γονιών μου, τα γενέθλιά μου και φυσικά... οι εκδρομές κάθε τόσο σε χίλια δυο μέρη του νησιού!

Θυμάμαι χαρακτηριστικά την έντονη μυρωδιά ξύλου που μου ερχόταν κάθε φορά που έμπαινα στο σπίτι τον Ιούνιο... Και, αντίστοιχα, τη απορία μου κάθε Σεπτέμβρη στην Αθήνα: "Μαμά, γιατί είναι τόσο άσπρο το σπίτι μας...;". Ναι, ήταν λίγο άχρωμο. Και δε μύριζε.

Ήταν δύο διαφορετικοί κόσμοι. Άλλη διάσταση. Έμπαινα για 3 μήνες στον κόσμο των κινουμένων σχεδίων και ξαναέβγαινα. Όσο ήμουν εκεί, δεν υπήρχε ο έξω κόσμος. Τις περισσότερες μέρες δεν υπήρχε κόσμος πέρα από τη γειτονιά μας και τις υπόλοιπες απλώς δεν υπήρχε πέρα από την πόλη ή πέρα από το νησί.

Με τον καιρό αυτό άλλαξε. Σιγά-σιγά οι μέρες που περνούσα στο νησί τα καλοκαίρια λιγόστευαν, 1-2 φορές δεν πήγαμε το Πάσχα, άρχιζα να χάνω αυτήν την τόσο ιδιαίτερη σχέση.

Παράλληλα, όμως, άρχισα να περνάω καταπληκτικά με την εκεί παρέα. Βρισκόμασταν μόνο τα καλοκαίρια εκεί και κάθε χρόνο περνούσαμε όλο και πιο όμορφα. Η μόνη μας αγωνία ήταν πότε θα έρθει η χρονιά που δε θα περάσουμε καλύτερα από την προηγούμενη...

Για πολύ καιρό η χρονιά εκείνη δεν ερχόταν. Κάθε χρόνο ήμουν ο πρώτος που έφτανα και έτσι κάθε πρωί έκανα μια βόλτα να δω αν έφτασε κανένας από τους υπόλοιπους με το πλοίο που έφτασε χαράματα ή όχι. Όταν μαζευόμασταν όλοι με το καλό, ήμασταν μια μικρή όμορφη παρέα. Βρισκόμασταν κάθε πρωί στις 11, καθόμασταν σε κάποια αυλή στη σκιά, μετά κάναμε το μπανάκι μας το μεσημέρι όλοι μαζί, ξεκουραζόμασταν ως τις 5 και πάλι τα ίδια. Οι δραστηριότητες, βέβαια, άλλαζαν με τον καιρό. Το κρυφτό και το κυνηγητό έγιναν τάβλι και Monopoly, μέχρι που ήμασταν αρκετά μεγάλοι και γι' αυτά...

Τα τελευταία χρόνια οι αγαπημένες μας ώρες ήταν τα βράδια. Είτε βγαίναμε είτε όχι, το μόνο σίγουρο ήταν πως στο τέλος θα μαζευόμασταν όλοι στην παραλία, θα ξαπλώναμε ο ένας πάνω στην κοιλιά του άλλου και θα κοιτάζαμε τα αυγουστιάτικα αστέρια να πέφτουν, με το κύμα να σκάει στα πόδια μας. Ήταν τα "beach party" μας...

Περάσαμε όμορφες στιγμές. Πολύ γέλιο, πολλή χαρά, καλές φιλίες, τσακωμοί, έρωτες και πάλι απ' την αρχή... Ξενοιασιά, πάνω απ' όλα. Άλλη αίσθηση. Αίσθηση ελευθερίας.

Το καλοκαίρι, όμως, που όλοι φοβόμασταν κάποια στιγμή ήρθε. Δεν περάσαμε τόσο όμορφα και από 'κει πέρα η παρέα πήρε την κάτω βόλτα.

Και κάπως έτσι φτάνουμε και στο φετινό καλοκαίρι...

Πέρασα 2 μήνες στην Αθήνα δουλεύοντας. Μεθαύριο φεύγω για Μήλο με παρέα και μόλις γυρίσω θα πάρω την αδερφή μου και θα πάμε στο νησί για 2-3 βδομάδες.

Τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά πλέον.

Πλέον δεν πρόκειται για σειρά κινουμένων σχεδίων. Τα κινητά, η συνδρομητική τηλεόραση, οι μεγάλες μεζονέτες, οι καινούριοι δρόμοι, το δίπλωμά μου, οι νέες παρέες... όλα αυτά ανοίγουν τους ορίζοντες. Δε ζεις πλέον σε άλλη διάσταση. Ζεις σε ένα μέρος αυτού του μεγάλου κόσμου. Και όταν φύγεις, θα πας σε κάποιο άλλο μέρος. Του ίδιου κόσμου.

Η μικρή κλειστή κοινωνία αλλάζει. Οι παλιές αγαπημένες φυσιογνωμίες χάνονται. Για πάντα. Κάθε χρόνο κάποιες ακόμα λείπουν. Χωρίς αυτά τα πρόσωπα, πιστέψτε με, το μέρος δεν είναι το ίδιο. Είναι ένα άλλο. Που του μοιάζει. Σκεφτείτε στη σειρά των κινουμένων σχεδίων να πέθαιναν οι βασικοί χαρακτήρες...

Η παρέα δεν ταιριάζει πια και άλλωστε δε συγχρονίζεται ως προς την παραμονή της. Είναι αρκετά θλιβερό αυτό. Ένα κομμάτι της γοητείας του καλοκαιριού καταστρέφεται.

Και, μέσα σ' όλα, είχαμε και τη φωτιά... Κάηκε το δάσος από πίσω, κάηκαν κι οι όμορφες βόλτες... Μαύρη μαυρίλα. Να σφίγγεται η ψυχή σου. Δε θέλω καν να πλησιάσω. Δε θέλω να τα δω.

Και όμως... Θέλω πολύ να πάω στο νησί μου. Για κάποιο λόγο, νιώθω πως εκεί είναι το σπίτι μου, εκεί ανήκω. Όπου και να είμαι... στην Αθήνα... στην Πάτρα... οπουδήποτε... αισθάνομαι ότι διαρκώς λείπω από τον τόπο μου... Προσωρινά, βέβαια... Μέχρι να έρθει η στιγμή να ξαναγυρίσω εκεί...

Τώρα, λοιπόν, η στιγμή έρχεται...

Όπως και να είναι τα πράγματα, θέλω να πάω στον τόπο μου.

Και μένουν 8 μέρες γι' αυτό...

ΥΓ: Κάποια στιγμή θα αφιερώσω ένα post στο νησί. Γιατί αυτό το post ήταν για το σπίτι μου και τα καλοκαίρια μου εκεί. Αλλά πιστεύω πως το νησί είναι πολύ όμορφο και του αξίζει μία αναφορά. Επειδή, όμως, δε θα προλάβω πριν φύγω... για κάποιο λόγο έχω την εντύπωση ότι το έργο αυτό θα το αναλάβει η Ραφαέλλα...

Ο ποιητής, πάντως, έχει γράψει:

Πουθενά, σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου,

ο ήλιος και η Σελήνη δε συμβασιλεύουν τόσο αρμονικά,

δε μοιράζονται τόσο ακριβοδίκαια την ισχύ τους,

όσο επάνω σε αυτό το κομμάτι της γης, που κάποτε,

ποιος ξέρει, σε τι καιρούς απίθανους,

ποιος θεός, για να κάνει το κέφι του,

έκοψε και φύσηξε μακριά, ίδιο πλατανόφυλλο,

καταμεσής του πελάγους...

Οδυσσέας Ελύτης

Αυτό είναι το νησί μου...