Ιεράπετρας και πάσης Ελλάδος

Πρώτο post σε αυτό το blog και αντί για καλωσόρισμα λέω να ασχοληθώ με θέμα της επικαιρότητας. Της σημερινής επικαιρότητας. Αύριο, το πολύ μεθάυριο, το θέμα θα έχει ήδη ξεχαστεί, όπως έρχονται και παρέρχονται τα πάντα θαρρείς σ' αυτή τη χώρα, μόλις χάσουν τη φρεσκάδα τους. Και επανέρχονται βέβαια, όταν βρεθεί μία φρέσκια αφορμή για να μασήσουν κάποιοι τις καραμέλες τους στις οθόνες μας.

Το "νέο" λοιπόν είναι ότι χτες το βράδυ κάποιοι φέρθηκαν για άλλη μια φορά με τον ώριμο και πολιτισμένο τρόπο που συνηθίζουμε να φερόμαστε οι "φίλαθλοι" στην Ελλάδα. Ανέκαθεν. Και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Αυτό είναι το αθλητικό πνεύμα άλλωστε. Δέρνουμε - μας δέρνουν, βρίζουμε - μας βρίζουν... Fair play. Κακά τα ψέμματα, το πρωτεύον γι' αυτά τα άτομα δεν είναι να απολαύσουν το άθλημα. Δε θα χειροκροτήσει κανείς τους ποτέ το όμορφο γκολ του αντίπαλου παίκτη. Οι αντίπαλοι παίκτες άλλωστε δε βάζουν όμορφα γκολ. Θα του πετάξει αντικείμενα.

Ποτέ δεν κατάφερα να χωνέψω ορισμένες δομικές αξίες του χουλιγκανικού δόγματος. Θα έπρεπε να υπάρχει ένα καταστικό που να λύνει τις απορίες μου. Και ξενικάω από τα απλούστατα. Για παράδειγμα, όταν ο αντίπαλος παίκτης πάει να εκτελέσει ένα κόρνερ στη γωνία του γηπέδου και δέχεται βροχή αντικειμένων... Εντάξει... Αλλά... ο στόχος ποιος είναι; Να τρομοκρατηθεί και να μην το εκτελέσει τελικά; Ή να τον τραυματίσουμε και να τον στείλουμε στο νοσοκομείο (ώσπου να έρθει ένας άλλος και να επαναληφθεί το ίδιο σκηνικό); Και σε οποιαδήποτε περίπτωση, πώς θα συνεχιστεί ο αγώνας, του οποίου το εισητήριο τόσο ακριβά πληρώσαμε...; Τι μας νοιάζει;! Για τον αγώνα ήρθαμε άλλωστε;! Ναι αλλά αν τιμωρηθεί η ομάδα μας...; Τι μας νοιάζει;! Για την ομάδα ήρθαμε άλλωστε;! Ναι αλλά γιατί;;; Γιατί τόση βία γι' αυτούς που απλώς αγαπάνε μία διαφορετική ομάδα...;

Ο λόγος είναι απλός: Γιατί έτσι. Γιατί είναι αντίπαλοι. Το εξηγούσαν γλαφυρότατα οι Α.Μ.Α.Ν. σε ένα επεισόδιό τους:

- Συγγνώμη κύριε, συγγνώμη, τι κάνετε εδώ;

- Mια χαρά, ευχαριστώ, εσείς;

- Βρε γιατί σπάτε το αμάξι λέω...

- Τι "γιατί"; Γιατί έχει αθηναϊκές πινακίδες.

- Και σπάτε το αμάξι μόνο και μόνο επειδή έχει αθηναϊκές πινακίδες;

- Ναι.

- Τι "ναι", παιδί μου; Τι "ναι"...; Τι το κακό έχουν οι αθηναϊκές πινακίδες;

- Είναι αθηναϊκές.

- Ε και;

- Τι "ε και"; Πρέπει να τα σπάμε.

- Ποιος το λέει αυτό, βρε άνθρωπέ μου;

- Ε, όλος ο κόσμος το λέει, άνθρωπέ μου.

- Ποιοι όλοι το λένε δηλαδή;

- Ε, όλοι: Ο Μπάμπης ο Σουγιάς, ο Κώστας ο Γκοτζίλας, ο Πέτρος ο Μπαλντάς, ο Πεταλούδας ο Νίκος ...

- Και τι λένε όλοι αυτοί;

- Όλοι λένε αυτοί ότι "όπου δεις αυτοκίνητο με αθηναϊκές πινακίδες, πρέπει να το σπας".

- Ναι, αλλά ΓΙΑΤΙ ρωτάω!

- ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΑΘΗΝΑΪΚΕΣ ΠΙΝΑΚΙΔΕΣ!!!

Έτσι λοιπόν. Κάθε τρεις και λίγο κάτι αυστραλοπίθηκοι τα κάνουν γυαλιά-καρφιά, δέρνουν κόσμο, γιατί έτσι. Δε θα επαναλάβω τις τετριμμένες, πλέον, αναλύσεις για την ψυχολογία του όχλου κλπ. ούτε και τα τετριμμένα, επίσης, σχόλια ότι δεν είναι όλοι οι οπαδοί έτσι και ότι υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στις λέξεις 'οπαδός' και 'φίλαθλος' κλπ., πράγματα απολύτως προφανή.

Θα επαναλάβω, όμως, ένα άλλο σχόλιο, που για μένα έχει μεγάλη σημασία. Κακώς ταυτίζονται συχνά, από δημοσιογράφους και μη, τα άτομα αυτά με τον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο. Ο μανδύας αυτός προσδίδει ακόμα και πολιτική χροιά σε απαράδεκτες πράξεις και τους προσφέρει ένα ελαφρυντικό ή και άλλοθι: ιδεολογία και δη αριστερίζουσα. Η αναρχία, όμως, ανεξάρτητα από το αν την ασπάζομαι εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος, και θεωρία έχει και ιδέες έχει και, τέλος πάντων, είναι ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα, ή, έστω, μία σχετική προσέγγιση αυτού. Μα πρώτα απ' όλα, η αναρχία δεν πιστεύει στη βία! Όχι, οι κύριοι αυτοί δεν είναι αναρχικοί. Είναι τραμπούκοι. Ο τραμπουκισμός δεν έχει καμία σχέση με την αναρχία.

Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα τραμπουκισμού ο κύριος που πρόσφατα αποφάσισε να δείρει τον πρόεδρο της ομάδας του. Έτσι δημοκρατικά. Και όταν το δικαστήριο τον έκρινε ένοχο, δήλωσε μη-ικανοποιημένος από την απόφαση, αλλά σημείωσε περήφανα πως δε θα φιμωθεί έτσι εύκολα ή φωνή του λαού της ομάδας. Εν ολίγοις, ο κύριος αυτός αυτοχαρακτηρίζεται εκφραστής του λαού της ομάδας του και φαίνεται να θεωρεί αναφαίρετο δικαίωμά του να δέρνει αυτούς με τους οποίους δε συμφωνεί. Ε βέβαια... Τι δημοκρατία έχουμε άλλωστε!

Και καλά ο κόσμος... αλλά η πολιτεία πού είναι; Κάθε φορά οι ίδιες πιπίλες, "δρακόντεια μέτρα ασφαλείας", "Χ διμοιρίες των Μ.Α.Τ." κλπ. κλπ. και μετά "μία μικρή μερίδα οπαδών", "οι Π.Α.Ε. καταδίκασαν τα επειδόδια", "έγιναν 2 προσαγωγές, καμμία σύλληψη" κλπ. και μετά "δεν πρέπει όμως να κάνουμε τον μπαμπούλα" και "η νοοτροπία του νεοέλληνα" και "μόνο μέσα από την παιδεία" κλπ. κλπ..

Αν είναι δυνατόν... Για να σταματήσουν αυτά τα φαινόμενα χρειάζονται αυστηρά μέτρα. Από αύριο το πρωί. Αστυνόμευση, κάμερες, συλλήψεις, φυλακίσεις για τους οπαδούς. Υποβιβασμοί και αποκλεισμοί για τις ομάδες. Και φυσικά άμεση κατάργηση των οργανωμένων συνδέσμων. Και λοιπά. Να μπορεί ο κοσμάκης να παίρνει το παιδάκι του και να πηγαίνει την Κυριακή στο γήπεδο να δει ένα όμορφο ματς χωρίς να φοβάται.

Μια φορά κι έναν καιρό, στην Αγγλία, η Μάργκαρετ Θάτσερ με συνοπτικές διαδικασίες (αξίζει ίσως να ξοδέψει κανείς λίγο χρόνο για να διαβάσει τα μέτρα αυτά εδώ: http://www.opsi.gov.uk/acts/acts1989/Ukpga_19890037_en_1.htm) έκανε τους Άγγλους χούλιγκαν αρνάκια. Στην Ελλάδα θα περάσουν πολλές φορές και πολλοί καιροί και φοβάμαι πως αυτό δε θα γίνει ποτέ.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝΙΣΜΟ. Δε συμφέρει. Αυτοί οι τρελοί για τις ΠΑΕ είναι έσοδα και δύναμη. Είναι μεγάλο κόστος να τους αποχωριστούμε. Που μεταφράζεται σε πολιτικό κόστος, για την πολιτεία. Τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους...;

Τους έχουμε ανάγκη.

Κρίμα βέβαια. Αλλά τι να κάνουμε. Θα αρκεστούμε στο να χαζεύουμε τους αγώνες από την τηλεόραση. Να χαζεύουμε και τους βαρβάρους να διασκεδάζουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο στα γήπεδα. Και εκτός αυτών. Στους δρόμους... Στο "Ιεράπετρα"... Παντού.