Friday, January 05, 2007

Τρεις φορές

Κάθε φορά που περνούσε το καράβι ανοιχτά από τα σπίτια μας, χαιρετούσε τρεις φορές.

Τα παιδικά μου καλοκαίρια στο νησί είναι συνδεδεμένα με πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Λίγους και καλούς. Πολύ χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες, χαραγμένες στο υποσυνείδητό μου πια, αφού τις φιγούρες αυτές τις έζησα από πολύ μικρός.

Ο κύριος-Θ ήταν συνταξιούχος μεγαλογιατρός, με σχετικά έντονη παρουσία στη ζωή της μικρής πόλης. Σε μεγάλη ηλικία μεν, αλλά υγιέστατος και με πλήρη διαύγεια δε. Τα καλοκαίρια τα περνούσε με τη γυναίκα του, την κυρία-Μ, στο μικρό εξοχικό σπιτάκι, λίγο έξω από την πόλη και, για την ακρίβεια, ένα δρόμο πέρα από το σπίτι μας. Η κυρία-Μ ήταν η πιο αγαπημένη φίλη της γιαγιάς μου από τα πολύ νεανικά, αν όχι από τα παιδικά τους χρόνια. Οι τρεις κόρες τους με τη μάνα μου και τη θεία μου έκαναν αντίστοιχη παρέα. Και εμείς την κυρία-Μ από μικροί τη φωνάζαμε "θεία-Μ".

Ο κύριος-Θ ήταν σχετικά ψηλός και γεροδεμένος, με λίγα άσπρα μαλλιά γύρω-γύρω, επιβλητική μύτη και ένα γυάλινο μάτι, που είχε αποκομίσει από ένα πολύ παλιό ατύχημα, φτιαγμένο, βέβαια, στο ίδιο καταγάλανο χρώμα που είχε και το άλλο. Η φωνή του ήταν πολύ ζεστή και βαθειά και είχε μία πολύ ιδιαίτερη, αργή και στομφώδη άρθρωση. Άνθρωπος με πολλές γνώσεις, με πολλά ενδιαφέροντα, πολύ καλός άνθρωπος και, το κυριότερο, πάντα με ένα πολύ όμορφο χαμόγελο.

Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της εικόνας του, όμως, στο μυαλό μου, ήταν το τάβλι. Χρόνια ολόκληρα η γειτονιά αντηχούσε τα καλοκαίρια όλο το απόγευμα από τα ζάρια του ταβλιού... Μέχρι που ο κύριος-Δ βαρέθηκε και ο κύριος-Γ πέθανε και έτσι το τάβλι περιορίστηκε για τον κύριο-Θ.

Μπαίνοντας το 2006, ο κύριος-Θ στα καλά καθούμενα δήλωσε ότι αυτή θα είναι η τελευταία του χρονιά.

Πράγματι, λοιπόν, σιγά-σιγά άρχισε να χάνει την ενεργητικότητά του και να αποτραβιέται κάπως. Το καλοκαίρι θυμάμαι ότι ήδη δεν ήταν πολύ καλά, πάντως ακόμα κρατιόταν κάπως.

Τελευταία μέρα που ανέβηκα στο σπίτι να τους δω, θυμάμαι που με κοίταξε καλά-καλά και είπε το συνηθισμένο: "Ο Ιάσων... Καλησπέρα... Τι κάνεις...; Τι κάνει ο Σ...;". Ο Σ είναι ο μπαμπάς μου. Του μπαμπά μου του είχε ιδιαίτερη αδυναμία, όχι μόνο γιατί ο μπαμπάς είναι πολύ καλός άνθρωπος, αλλά γιατί είναι και αυτός άνθρωπος με ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων και, κυρίως, παίζει πολύ καλό τάβλι...

Φεύγοντας, με κράτησε απ’ το χέρι και μάλιστα με έσφιγγε πολύ, πόνεσα, και μου έδειξε: "Βλέπεις; Δεν υπάρχει πιο όμορφο μέρος στον κόσμο από τούτο εδώ. Κάτω απ’ το βουνό, πάνω από τη θάλασσα, μέσα στα πεύκα. Δεν είναι κάτι παραπάνω η ζωή."

Τον τελευταίο καιρό μαθαίναμε πως δεν ήταν καθόλου καλά ο κύριος-Θ. Δεν έτρωγε, δεν έπινε, δεν περπατούσε, δεν πολυμιλούσε.

Ήρθαν οι γιορτές, μπήκε ο καινούριος χρόνος και είπε στη θεία-Μ: "45 χρόνια περάσαμε μαζί... Λίγες μέρες μας έμειναν..."

Τα χαράματα ο κύριος-Θ πέθανε.

Το μεσημέρι ήταν η κηδεία.

Τώρα όλα αυτά εγώ δεν τα έγραψα για να δηλώσω έναν ακόμα θάνατο. Τα έγραψα για δυο απλούς λόγους.

Ο πρώτος ήταν για να σχολιάσω πόσο μεγάλη εντύπωση μου κάνει αυτό το φαινόμενο, το οποίο παρατηρείται σε μεγάλους ανθρώπους αρκετά συχνά. Άνθρωποι που κάποια στιγμή το παίρνουν απόφαση ότι ήρθε η ώρα να πεθάνουν. Χωρίς να είναι άρρωστοι, χωρίς να έχουν κάτι. Και σιγά-σιγά αποτραβιούνται, αποσύρονται από τη ζωή. Μια ψυχή που μαζεύεται και μαζεύει, ζαρώνει, σουρώνει, χάνει τους χυμούς της και αργά αλλά σταθερά ξεραίνεται. Μια διαδικασία αναπάντεχα προβλέψιμη: είπε ότι ήταν ο τελευταίος του χρόνος και όντως τον επόμενο ίσα που πρόλαβε να τον δει, τότε είπε ότι λίγες μέρες έμειναν και όντως το τρίτο βράδυ είχε ήδη φύγει.

Ο δεύτερος λόγος ήταν για να αναφέρω και πάλι πόσο άδεια μου φαντάζει η γειτονιά μου κάθε φορά που ένας από τους βασικούς χαρακτήρες του παραμυθιού χάνεται οριστικά και πόσο το παραμύθι παύει να είναι παραμύθι και πόσο καταλαβαίνω ότι δυστυχώς δε θα ξαναείμαστε ποτέ παιδιά.

Και να δω για ποιον θα σφυράς τώρα, καπετάνιο...

ΥΓ: Με θανάτους σας άφησα το 2006, με θάνατο σας καλημερίζω για το 2007. Γραφείο κηδειών γίναμε. Τι να κάνω... Δεν ξέρω τι έχει ο κόσμος και πεθαίνει στις γιορτές. Και αν τον Άγιο Βασίλη τον σκότωσα εγώ... Και αν για την κυρία-Ν ίσως έφταιξαν οι κατάρες της γειτονιάς... Ο κύριος-Θ το αποφάσισε μόνος του. Το υπόσχομαι, όμως, από ‘δω και πέρα τέρμα οι θάνατοι και μάλιστα το επόμενο post θα είναι για κάτι το ακριβώς αντίθετο...

20 Comments:

Anonymous Anonymous said...

Ιασωνάκο μου, καλημέρα…μα τι εχεις πάθει τελευταία…3 πόστ - 3 θάνατοι…ευχομαι να είναι και οι τελευταίοι, αν και σε καταλαβαίνω απόλυτα πως αισθάνετσαι γιατι και για μενα τα καλοκαίρια στο χωρίο της μαμάς μου στην Κρήτη τα έχω συνδέσει με ένα σωρό γερόνιτα, συγγενείς και φίλους...που είτε λόγω θανάτων είτε λόγω απλής απομάκρυνσης από το χωριο..δεν υπάρχουν πια....Κριμα..

Friday, January 05, 2007 8:02:00 am  
Anonymous Anonymous said...

Καλή χρονία... Εγώ ελπίζω να είναι και οι τελευταίοι... αν και είναι και αυτοί μέσα στον κύκλο της ζωής. Κάποιοι πεθαίνουν για να γεννηθούν κάποιοι άλλοι και να πάρουν τη θέση τους στον κόσμο (μήπως ακούγεται πολύ Βασιλιάς των Λιονταριών;;) Ιάσωνα μου άρεσε το παραμύθι σου...

Friday, January 05, 2007 9:50:00 am  
Anonymous Anonymous said...

Με συγκίνησες,βρε Ιάσωνα...Το ποστ είναι υπέροχο-περιγράφεις με πολύ όμορφο τρόπο τον κ.Θ,που-όπως φαίνεται απ'τα γραφόμενα-επρόκειτο για σπάνιο άνθρωπο.Κι όσο για την άδεια γειτονιά...μπορεί να χάνονται σιγά-σιγά οι βασικοί ήρωες,τη θέση τους όμως θα πάρουν άλλοι-και μακάρι να είναι το ίδιο αξιόλογοι με τον προαναφερθέντα!;)

Friday, January 05, 2007 3:47:00 pm  
Anonymous Anonymous said...

Ας μην μιλήσω εγώ για το θάνατο,δεν είμαι και η κατάλληλη,ξέρεις εσύ γιατί..

Πάντως,είναι μέσα στο καταλυτικό,ανεπίστρεπτο και αμετάκλητο που τον χαρακτηρίζει,ένα συγκλονιστικό γεγονός.
Που φτωχαίνοντας αυτούς που μένουν,τους κάνει πλουσιότερους.

''Υλη αδίδακτη ο θάνατος'' λέει η Δημουλά.Ίσως,με την έννοια της συμφιλίωσης μαζί του..
Κι όμως,διδάσκεται,αν το δεις αλλιώς.

Κι από εντελώς άλλη σκοπιά,θεολογική,ο θάνατος δεν είναι άλλο, από μια μετάβαση στην αληθινή ζωή.

Μακρυγόρησα jason.
Καλοτάξιδος να είναι ο γλυκός ταβλαδόρος.

Friday, January 05, 2007 3:49:00 pm  
Blogger Attalanti said...

Γράφε για ό,τι έχεις ανάγκη. Διαβάζουμε ό,τι έχεις να πεις - το μήνυμα δεν είναι τόσο αυτό της απώλειας όσο της παραίτησης. Ας μάθουμε απ' αυτό. Έλα να σε πάρω αγκαλίτσα τώρα!

Friday, January 05, 2007 8:54:00 pm  
Blogger αθεόφοβος said...

Αμα πεθαίνει κανείς αφού έχει ζήσει την ζωή του είναι στους κανόνες της ζωής.
Οταν όμως πεθαίνεις στα 26 όπως πέθανε ο πρώτος συμφοιτητής μου τι να πείς;

Friday, January 05, 2007 11:11:00 pm  
Blogger Jason said...

Να μην πεις τίποτα. Σε κάτι τέτοιες στιγμές δεν έχει νόημα να πεις τίποτα, αθεόβοφε.

Sunshine, ο Βασιλιάς των Λιονταριών μου θύμισε πάλι παιδικό κόσμο. :)
Και Circle of life, πολύ όμορφο τραγούδι από Elton John.
Δεν ξέρω αν είναι έτσι, αλλά δεν έχει σημασία τώρα. Τώρα απλώς ήθελα να μιλήσω για τον κύριο-Θ.

Γλυκειά μου απουσία, χαρά μου να μακρυγορείς στο blog μου. :)
Τις θεολογικές προσεγγίσεις γενικώς τις αποφεύγω, αλλά ιδιαιτέρως σε τέτοια θέματα πιστεύω δεν αρμόζουν καθόλου, γιατί εισάγουν πολύ διαφορετικές παραμέτρους. Δεν αφήνεσαι να διδαχθείς από το παρελθόν, που είναι η ζωή, εστιάζοντας στο γεγονός, που είναι ο θάνατος. Αλλά φαντάζεσαι ένα μέλλον και έτσι το γεγονός παύει να είναι γεγονός, αλλά απλώς μία μεταβατική κατάσταση. Και το παρελθόν παίρνει άλλες, απρομέλητες διαστάσεις.
Γι' αυτό το λόγο, απλώς συμφωνώ απολύτως με όλα τα υπόλοιπα.
(Η Κική Δημουλά είναι ανεπανάληπτη.)

Saturday, January 06, 2007 1:43:00 am  
Blogger maika said...

Πόσο με φοβίζει ο θάνατος...
Αφήνει τόσο πόνο πίσω του κι αυτό δεν το αντέχω...

Saturday, January 06, 2007 4:58:00 pm  
Blogger cindaki said...

Πόσο πολύ σε καταλαβαίνω...

Με το χωριό μου στην Κοζάνη έχω πολύ ιδιαίτερη σχέση. Επειδή έφυγα σε μεγάλη ηλικία, αλλά δεν πηγαίνω πολύ συχνά, αυτά που θυμάμαι, είναι πολύ στενά συνδεδεμένα με μεγάλους ανθρώπους.

Τις προάλλες έμαθα ότι πέθανε μια γριούλα, στα 100 της ακριβώς.
Ένιωσα πως ο κόσμος μου κάτι έχασε!
Κάτι άλλαξε...
Το χωριό μου δεν είναι ποτέ το ίδιο, όταν κάποιος πεθαίνει...

Saturday, January 06, 2007 5:02:00 pm  
Blogger Jason said...

Είσαι και συμπατριώτισσα, από μία πλευρά...

Sunday, January 07, 2007 2:36:00 am  
Anonymous Anonymous said...

Εγώ το αντιλαμβάνομαι ως εξής : Η ζωήμας είναι σαν ένα παζλ - στη μέση το κεντρικό μεγάλο κομμάτι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Κολλημένα σ'αυτό είναι άλλα μεγάλα κομμάτια, οι γονείς, αδέρφια, άνθρωποι που αγαπάμε, ή που είναι αυτονόητα σημαντικά κομμάτια του παζλ.Καθώς μεγαλώνουμε,προστίθενται συνεχώς νέα κομμάτια, πότε μεγάλα, πότε μικρά, κι΄όλο μεγαλώνει μαζί μας και το παζλ, από το κέντρο προς την περιφέρεια. Κι' όταν κάποιος πεθαίνει, ανοίγει μιά τρύπα. Αλλες είναι τεράστιες και κεντρικές, αλλες μεγάλες, κι΄άλλες ασήμαντες και δυσδιάκριτες στην περιφέρεια του παζλ, στα όρια του εαυτού σου.Καμμιά τρύπα όμως ποτέ δε γεμίζει γιατί δεν υπάρχουν δυό ίδια κομμάτια. Μαθαίνεις να ζεις μ' αυτές και να κοιτάς στις μεριές του παζλ που είναι ακόμα γεμάτες. Όταν όμως το μάτι σου πέσει σε καμμιά μεγάλη τρύπα, πάντα πικραίνεται.
Οι τρύπες στο δικό σου παζλ είναι ακόμα μικρές, τα μεγάλα κομμάτια στη θέση τους, κι' ο χώρος για τα ακόμα μεγαλύτερα, τα παιδιά σου, ακόμα κενός. Και το παζλ σου έχει ακόμα πολύ πολύ χώρο να απλωθεί...

Monday, January 08, 2007 8:30:00 pm  
Blogger Jason said...

Χμ...
Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Πολύ ωραία η παρομοίωση.
Τελικά τα λες ωραία εσύ άμα θέλεις.

Tuesday, January 09, 2007 12:05:00 am  
Anonymous Anonymous said...

Εγώ δεν απορώ για τα τελευταία σου post Ιασωνάκο μας! Συνέβησαν τώρα κι εσύ απλά τους καταγράφεις κι αυτούς όπως ακριβώς κι όλα όσα σκέφτεσαι ή σου συμβαίνουν! Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σου στοίχισε η απώλειά τους, γιατί είσαι ευγενική ψυχή κι ευαίσθητος άνθρωπος! Κι εγώ όταν κάποιος γνωστός μου χάνεται δεν μπορώ να το χωνέψω πως δε θα τον ξαναδώ...
Ας είναι καλά εκεί που βρίσκεται τώρα λοιπόν ο καλός σου κύριος-Θ κι εσύ ακόμη καλύτερα για να τον αναπολείς με συμπάθεια...
Καλό βράδυ!

Tuesday, January 09, 2007 2:44:00 pm  
Blogger 3 parties a day said...

Ωραίο κείμενο, Jason

Tuesday, January 09, 2007 9:36:00 pm  
Anonymous Anonymous said...

το ήξερε ή το επεδίωξε; εσύ πιστεύεις ότι το οδήγησε;

ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση...

Tuesday, January 09, 2007 10:15:00 pm  
Blogger Jason said...

Τίποτα από τα δύο.
Άλλωστε δε νομίζω ότι χρειάζεται να το επιδιώξεις.
Απλώς αφήνεσαι στην άβυσσο, αφήνεις τα κλαράκια από τα οποία πιανόσουν.
Αυτό έκανε ο κύριος-Θ.
Αποφάσισε πως είναι πολύ γέρος και άφησε τον ευατό του να πεθάνει.

Wednesday, January 10, 2007 12:19:00 am  
Blogger Marina said...

Ζούμε για να πεθάνουμε Ιάσωνα, κάποια μέρα, κάποια στιγμή. Μακάρι όλοι μας να διαλέγαμε όπως ο κ. Θ τη στιγμή.

Λέει λοιπόν ένα ποιηματάκι
"Ζείς τη ζωή σου και μετά πεθαίνεις. Θα πάς είτε στον παράδεισο είτε στην κόλαση.
Αν πάς στον παράδεισο θα είναι πολύ ωραία.
Αν όμως πάς στην κόλαση, θα βλέπεις όλους σου τους φίλους"

Wednesday, January 10, 2007 12:53:00 pm  
Anonymous Anonymous said...

μπορεί να είχε αποφασίσει ότι είχε ζήσει τα πάντα και μετά αφέθηκε... οι άνθρωποι είμαστε τόσο ιδιαίτεροι.

και ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, καθώς πλησιάζουν το θάνατο, αρχίζουν να μην τον φοβούνται, ή τουλάχιστον τον δέχονται.

έχουν μια άλλη αθωότητα οι γέροι άνθρωποι. είναι σαν γερασμένα μωρά. η ψυχή τους είναι πιο κοντά στο να αντιμετωπίσουν το τέλος αυτής της ζωής...

γι'αυτό το θέμα μπορώ να συζητάω ώρες ιάσωνα.

Wednesday, January 10, 2007 6:46:00 pm  
Anonymous Anonymous said...

ΤΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ BLOG ΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ..ΜΟΝΟ ΚΟΛΥΒΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΜΟΙΡΑΣΕΣ!!ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΩ...ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ..ΤΕΛΙΚΑ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΟ..ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ...ΕΧΑΣΑ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΜΟΥ-ΛΑΤΡΕΜΕΝΟΣ-ΠΡΙΝ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΞΑΦΝΙΚΑ,ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΚΑΛΠΑΖΟΥΣΑΣ ΛΕΥΧΑΙΜΙΑΣ,ΠΟΛΥ ΣΠΑΝΙΑ(1 ΣΤΑ 10.000.000)..ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΗΜΟΥΝ ΚΑΛΑ.ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ..ΟΣΟ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΩ,ΠΟΝΑΩ ΠΟΛΥ..ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΑΔΕΙΟ..ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΓΚΡΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΩ.ΤΟ ΟΤΙ ΜΕ ΕΚΛΕΒΕ ΣΤΗΝ "ΞΕΡΗ" ΚΑΙ ΤΣΑΚΩΝΟΜΑΣΤΑΝ.ΤΟ ΟΤΙ ΜΕ ΕΠΡΗΖΕ ΝΑ ΓΙΝΩ ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ..ΤΩΡΑ ΒΛΕΠΩ ΠΟΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΗΤΑΝ.ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ ΑΛΛΑ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΜΕ ΒΛΕΠΕΙ,ΜΕ ΠΡΟΣΕΧΕΙ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ..ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ..ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΟΥ ΤΟΝ ΘΥΜΗΣΕΣ..

Wednesday, January 10, 2007 6:52:00 pm  
Blogger Jason said...

Αλεξάνδρα μου, νομίζω πως έτσι είναι. Οι μεγάλοι άνθρωποι μπορούν να αποδεχθούν πιο εύκολα τον κύκλο της ζωής. Δεν τους ενοχλεί πια το αναπόφευκτο.
Για διάβασε το επόμενο post, όμως...

Mad2luv, χαίρομαι που θυμήθηκες κάποιον που αγαπάς... Όσο για το blog, το υποσχέθηκα ότι θα είναι πιο χαρούμενο από 'δω και πέρα!

Wednesday, January 10, 2007 7:02:00 pm  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home