Τρεις φορές

Κάθε φορά που περνούσε το καράβι ανοιχτά από τα σπίτια μας, χαιρετούσε τρεις φορές.

Τα παιδικά μου καλοκαίρια στο νησί είναι συνδεδεμένα με πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους. Λίγους και καλούς. Πολύ χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες, χαραγμένες στο υποσυνείδητό μου πια, αφού τις φιγούρες αυτές τις έζησα από πολύ μικρός.

Ο κύριος-Θ ήταν συνταξιούχος μεγαλογιατρός, με σχετικά έντονη παρουσία στη ζωή της μικρής πόλης. Σε μεγάλη ηλικία μεν, αλλά υγιέστατος και με πλήρη διαύγεια δε. Τα καλοκαίρια τα περνούσε με τη γυναίκα του, την κυρία-Μ, στο μικρό εξοχικό σπιτάκι, λίγο έξω από την πόλη και, για την ακρίβεια, ένα δρόμο πέρα από το σπίτι μας. Η κυρία-Μ ήταν η πιο αγαπημένη φίλη της γιαγιάς μου από τα πολύ νεανικά, αν όχι από τα παιδικά τους χρόνια. Οι τρεις κόρες τους με τη μάνα μου και τη θεία μου έκαναν αντίστοιχη παρέα. Και εμείς την κυρία-Μ από μικροί τη φωνάζαμε "θεία-Μ".

Ο κύριος-Θ ήταν σχετικά ψηλός και γεροδεμένος, με λίγα άσπρα μαλλιά γύρω-γύρω, επιβλητική μύτη και ένα γυάλινο μάτι, που είχε αποκομίσει από ένα πολύ παλιό ατύχημα, φτιαγμένο, βέβαια, στο ίδιο καταγάλανο χρώμα που είχε και το άλλο. Η φωνή του ήταν πολύ ζεστή και βαθειά και είχε μία πολύ ιδιαίτερη, αργή και στομφώδη άρθρωση. Άνθρωπος με πολλές γνώσεις, με πολλά ενδιαφέροντα, πολύ καλός άνθρωπος και, το κυριότερο, πάντα με ένα πολύ όμορφο χαμόγελο.

Το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο της εικόνας του, όμως, στο μυαλό μου, ήταν το τάβλι. Χρόνια ολόκληρα η γειτονιά αντηχούσε τα καλοκαίρια όλο το απόγευμα από τα ζάρια του ταβλιού... Μέχρι που ο κύριος-Δ βαρέθηκε και ο κύριος-Γ πέθανε και έτσι το τάβλι περιορίστηκε για τον κύριο-Θ.

Μπαίνοντας το 2006, ο κύριος-Θ στα καλά καθούμενα δήλωσε ότι αυτή θα είναι η τελευταία του χρονιά.

Πράγματι, λοιπόν, σιγά-σιγά άρχισε να χάνει την ενεργητικότητά του και να αποτραβιέται κάπως. Το καλοκαίρι θυμάμαι ότι ήδη δεν ήταν πολύ καλά, πάντως ακόμα κρατιόταν κάπως.

Τελευταία μέρα που ανέβηκα στο σπίτι να τους δω, θυμάμαι που με κοίταξε καλά-καλά και είπε το συνηθισμένο: "Ο Ιάσων... Καλησπέρα... Τι κάνεις...; Τι κάνει ο Σ...;". Ο Σ είναι ο μπαμπάς μου. Του μπαμπά μου του είχε ιδιαίτερη αδυναμία, όχι μόνο γιατί ο μπαμπάς είναι πολύ καλός άνθρωπος, αλλά γιατί είναι και αυτός άνθρωπος με ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων και, κυρίως, παίζει πολύ καλό τάβλι...

Φεύγοντας, με κράτησε απ’ το χέρι και μάλιστα με έσφιγγε πολύ, πόνεσα, και μου έδειξε: "Βλέπεις; Δεν υπάρχει πιο όμορφο μέρος στον κόσμο από τούτο εδώ. Κάτω απ’ το βουνό, πάνω από τη θάλασσα, μέσα στα πεύκα. Δεν είναι κάτι παραπάνω η ζωή."

Τον τελευταίο καιρό μαθαίναμε πως δεν ήταν καθόλου καλά ο κύριος-Θ. Δεν έτρωγε, δεν έπινε, δεν περπατούσε, δεν πολυμιλούσε.

Ήρθαν οι γιορτές, μπήκε ο καινούριος χρόνος και είπε στη θεία-Μ: "45 χρόνια περάσαμε μαζί... Λίγες μέρες μας έμειναν..."

Τα χαράματα ο κύριος-Θ πέθανε.

Το μεσημέρι ήταν η κηδεία.

Τώρα όλα αυτά εγώ δεν τα έγραψα για να δηλώσω έναν ακόμα θάνατο. Τα έγραψα για δυο απλούς λόγους.

Ο πρώτος ήταν για να σχολιάσω πόσο μεγάλη εντύπωση μου κάνει αυτό το φαινόμενο, το οποίο παρατηρείται σε μεγάλους ανθρώπους αρκετά συχνά. Άνθρωποι που κάποια στιγμή το παίρνουν απόφαση ότι ήρθε η ώρα να πεθάνουν. Χωρίς να είναι άρρωστοι, χωρίς να έχουν κάτι. Και σιγά-σιγά αποτραβιούνται, αποσύρονται από τη ζωή. Μια ψυχή που μαζεύεται και μαζεύει, ζαρώνει, σουρώνει, χάνει τους χυμούς της και αργά αλλά σταθερά ξεραίνεται. Μια διαδικασία αναπάντεχα προβλέψιμη: είπε ότι ήταν ο τελευταίος του χρόνος και όντως τον επόμενο ίσα που πρόλαβε να τον δει, τότε είπε ότι λίγες μέρες έμειναν και όντως το τρίτο βράδυ είχε ήδη φύγει.

Ο δεύτερος λόγος ήταν για να αναφέρω και πάλι πόσο άδεια μου φαντάζει η γειτονιά μου κάθε φορά που ένας από τους βασικούς χαρακτήρες του παραμυθιού χάνεται οριστικά και πόσο το παραμύθι παύει να είναι παραμύθι και πόσο καταλαβαίνω ότι δυστυχώς δε θα ξαναείμαστε ποτέ παιδιά.

Και να δω για ποιον θα σφυράς τώρα, καπετάνιο...

ΥΓ: Με θανάτους σας άφησα το 2006, με θάνατο σας καλημερίζω για το 2007. Γραφείο κηδειών γίναμε. Τι να κάνω... Δεν ξέρω τι έχει ο κόσμος και πεθαίνει στις γιορτές. Και αν τον Άγιο Βασίλη τον σκότωσα εγώ... Και αν για την κυρία-Ν ίσως έφταιξαν οι κατάρες της γειτονιάς... Ο κύριος-Θ το αποφάσισε μόνος του. Το υπόσχομαι, όμως, από ‘δω και πέρα τέρμα οι θάνατοι και μάλιστα το επόμενο post θα είναι για κάτι το ακριβώς αντίθετο...