Καρέ

Σήμερα είναι 4 χρόνια από τότε που πρωτοξεκίνησα αυτήν εδώ τη “στήλη” που ονομάζεται blog, με το μαύρο φόντο και τα άσπρα γράμματα.
Όταν διαβάζω τα πρώτα posts, σκέφτομαι πως ήμουν άλλος άνθρωπος τότε. Όχι ότι έχω αλλάξει τόσο πολύ, αλλά ως προς τον τρόπο που έγραφα ίσως, ή μάλλον ως προς αυτά που θυμάμαι ότι σκεφτόμουν καθώς έγραφα. Τώρα δεν έχω πια κανένα ιδιαίτερο άγχος ότι θα αλλάξει η τροχιά της γης άμα γράψω ή δε γράψω κάτι παραπάνω ή λιγότερο ή άμα το πω έτσι ή αλλιώς. Επίσης έχω γλυτώσει από την ανάγκη να γράφω ντε και καλά και οι αναρτήσεις είναι κυρίως πράγματα που θα ήθελα να πω σε μένα ή που απλώς θα ήθελα να υπάρχουν κάπου κρεμασμένα. Άλλωστε, δεν έχω το χρόνο να ασχολούμαι τόσο πολύ και δεν μπορώ να διαθέσω τόση φροντίδα στο blog όση κάποτε.
Το blog όμως ζει και θα συνεχίσει να ζει.
Μετά λύπης παρατηρώ ότι από τα blogs που ήταν συνοδοιπόροι του δικού μου τον καιρό της πρώτης του νιότης, δεν λειτουργεί πια σχεδόν κανένα, ίσως και κανένα.
Έχει αλλάξει και η bloggόσφαιρα από τότε, τότε ήταν εδώ κάτι καινούριο που διαδιδόταν και στην αρχή ήταν περίπου όλοι γνωστοί με όλους, τουλάχιστον “εξ όψεως”, κάποιος θα είχε πετύχει τον άλλον πχ. στον blog του Νίκου Δήμου, κλπ.. Τώρα είναι κάτι το αχανές, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες ελληνικά blogs με τελείως διαφορετικά είδη και σκοπούς, άγνωστοι όλοι μεταξύ αγνώστων. Δεν το λέω ως κακό, εννοώ πως έχει αλλάξει ο περιβάλλων χώρος και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Στα πλαίσια της μικρής ανασκόπησης που συνηθίζω (1,2,3, τα αντίστοιχα με το σημερινό επετειακά posts των τελευταίων ετών): πρώτο post του blog το “Ιεράπετρας και πάσης Ελλάδος”, post με τα περισσότερα σχόλια στον καιρό του “Η νονά” που συγκέντρωσε 41 σχόλια σε λιγότερες από 2 μέρες, μακροπρόθεσμα όμως το “Anarchy in Greece”, που συγκέντρωσε 53 σχόλια με το πέρασμα του χρόνου, post με τα περισσότερα hits τα “Μεταλλαγμένα προϊόντα”, αφού εμφανίζονται 5α στη σχετική αναζήτηση στο Google, και τώρα τελευταία και το “Γράμμα σ’ έναν ποιητή”, ενώ δικό μου αγαπημένο είναι μάλλον το παραμύθι “Join your Imagination: 1,2,3” και πιο κατεστραμμένη στιγμή της διαδρομής του blog ήταν σίγουρα “Το π, οι Ελ και οι Fanatsou με σήμα το (sn)”… Ωραίες εποχές!
Τέλος, θα ήθελα να παραθέσω και τα posts (1,2,3,4) που είχα αφιερώσει κατά καιρούς στα blogs που διαβάζω εγώ και που ήταν πάντα εκεί δεξιά, περισσότερο ως tribute σε αυτούς που “δεν είναι πια μαζί μας”, στην bloggόσφαιρα ή και γενικώς.
Ευχαριστώ για τις επισκέψεις και εύχομαι καλή συνέχεια σε όλους.