Tuesday, March 02, 2010

Il condizionale della primavera

Η γειτονιά μου ήταν όμορφη, ανοιχτή και ζωντανή.
Όταν έπιανε ο καιρός να μυρίζει ανοιξιάτικα, οι άνθρωποί της ξετρύπωναν σα σαλιγκάρια μετά από βροχή, ακολουθώντας τις αθωότερες ορέξεις.
Τέτοιες μέρες, λοιπόν, όταν οι αγαπημένες μου απογευματινές ώρες θα χρωματίζονταν από τις διακριτικές ακόμα αποχρώσεις των μυρωδιών μιας υποφώσκουσας άνοιξης, το διαμέρισμά μου θα πλημμύριζε από τις παιδικές φωνές ενός κρυφτοκυνηγητού ακριβώς έξω απ' τ' ανοιχτά μου παράθυρα.
Ο πυροσβέστης του πάνω αριστερά θα είχε βάλει μελωδίες γαλλικές μιας άλλης εποχής και θα καθόταν στο μπαλκόνι του με τον καφέ του, εκτός κι αν περιπλανιόταν κάπου τριγύρω μ' εκείνο το κόκκινο ποδήλατο με το αστείο κουδουνάκι. Η κυρία κουτσομπόλα θα έφτανε σε κάθε γωνιά της γειτονιάς εκείνη τη διαπεραστική φωνή της που ακόμα ακούω στ' αυτιά μου, πιάνοντας την πάρλα με τον οποιοδήποτε, θα έλεγες, περαστικό. Ο γεράκος ο απέναντι θα με χαιρετούσε, θα μου χαμογελούσε και θα μου απαντούσε πως είναι ακόμα όρθιος.
Στο σπίτι κοντά στη διασταύρωση, ο νεαρός θα έπλενε πάντα το μηχανάκι του, ενώ ο γέρος στην καλύβα από πίσω πάλι θα κουβαλούσε κάτι.
Σίγουρα κάποιο τραίνο θα πέρναγε κορνάροντας, καθώς θα παρατηρούσα τη γνωστή λακκούβα στο χωματόδρομο γεμάτη λασπόνερα.
Μέχρι να αγοράσω το παγωτό μου στο παντοπωλείο, ο Γιώργος θα είχε πάλι κάτι να πει για το πρωτάθλημα, τώρα που θα 'ταν στην πιο κρίσιμη καμπή του. Αλλιώς, ο ευγενικός κύριος στο περίπτερο θα μου μιλούσε στον πληθυντικό, αφήνοντας την καρέκλα και την παρέα με το γειτονάκι του για να μπει στον κλειστό του χώρο να με εξυπηρετήσει.
Στο δρόμο, οι κύριοι με τις κυρίες τους και ίσως κανα εγγονάκι στο χέρι θα περπατούσαν την καθημερινή τους βόλτα προς τη θάλασσα, χαιρετώντας αλλήλους σε κάθε αντάμωση και κουβεντιάζοντας για το τάδε μεγάλο γεγονός της γειτονιάς ή για τους παρασκευιάτικους Χαιρετισμούς της ωραίας μας εκκλησίας.
Κατηφορίζοντας, μια ταμπέλα στ' αριστερά θα διαφήμιζε ότι πωλούνται μέλι και φρούτα παραγωγής, ενώ στην πλατεία λίγο πιο κάτω παιδιά θα έπαιζαν μπάλα.
Η θάλασσα ήρεμη, γεμάτη κατανόηση, θα εκδήλωνε τουλάχιστον με τη θερμοκρασία της τις τελευταίες της αναστολές.
Σε λίγο, ο ήλιος θα έδυε πίσω από τα γνώριμα βουνά.


4 Comments:

Blogger kiara said...

Πόσες εικόνες αλήθεια...

Sunday, March 07, 2010 6:41:00 pm  
Blogger Ασκαρδαμυκτί said...

Ωραίες στιγμές, ωραίες εποχές...

Wednesday, March 10, 2010 6:52:00 am  
Blogger Jason said...

Κι όμως, δεν είναι παλιές εποχές...

Thursday, March 11, 2010 9:28:00 am  
Blogger Jason said...

Φακέ,

το σχόλιό σου διεγράφη χωρίς καν δεύτερη σκέψη, για λόγους που έχω εξηγήσει
εδώ
.

Wednesday, March 24, 2010 4:33:00 pm  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home