Join your ImagiNation
Η ετικέτα λέει ότι οι φούσκες του είναι ‘σφαίρες της φαντασίας’. Και είμαι τόσο μα τόσο χαζή, καλό μου ημερολόγιο, που για λίγη ώρα πίστεψα ότι οι σφαίρες της φαντασίας ίσως κάνουν τις ευχές αληθινές. Γέμισα το δωμάτιο με φούσκες, έκανα την ευχή μου και κοιμήθηκα.
Η ευχή μπορεί να μη βγήκε, εγώ όμως μάλλον επηρεάστηκα· είδα ένα όνειρο περίεργο.
Το απόγευμα, πριν πέσει ο ήλιος, λέω να ξαναβάλω το παιχνίδι στις χαρτοπετσέτες που το βρήκα και να ανέβω στο γεφυράκι να το πετάξω στη λίμνη. Μαζί με την ευχή μου.
Όταν γυρίσω, θα σου γράψω."
Ύστερα, βγήκε από το δωμάτιο και ετοιμάστηκε να προσαρμοστεί σε ένα ακόμα από τα βαρετά πρωινά της μεγάλης πόλης.
"Οι σφαίρες της φαντασίας θα σε οδηγήσουν εκεί που πρέπει", θυμήθηκε τα λόγια του γέρου στο όνειρο που της έλεγε ότι μπορεί κάτι να της λείπει για να της βγει μια ευχή.
"Nα μου λείπει", σκέφτηκε.
Ο Σάββας άνοιξε τα μάτια.
Δεν άργησε να αναγνωρίσει το δωμάτιό του και δυσκολεύτηκε να αποφασίσει αν έπρεπε να λυπηθεί που όλη αυτή η ιστορία με το γέρο και το τραίνο, με τα πράσινα άλογα και τα παραμύθια, με την ανάποδη χώρα και την Άννα που θα τον περίμενε, ήταν όνειρο.
"Ούτε στον ύπνο μου λοιπόν δε βρήκα κάποια να με περιμένει. Ούτε στον ύπνο μου δε μπορώ να δω το όνειρό που θέλω.", σκέφτηκε απογοητευμένος. Κοίταξε το ονειροπίστολο που κρατούσε ακόμα στο χέρι του και σκέφτηκε: "Το απόγευμα, πριν πέσει ο ήλιος, θα ανέβω στο γεφυράκι να το πετάξω στη λίμνη. Μαζί με το όνειρό μου.".
Ύστερα, βγήκε από το δωμάτιο και ετοιμάστηκε να προσαρμοστεί σε ένα ακόμα από τα βαρετά πρωινά του μικρού χωριού.
"Το ονειροπίστολο θα σε οδηγήσει εκεί που πρέπει", θυμήθηκε τα λόγια του γέρου στο όνειρο που του έλεγε ότι μπορεί κάτι να του λείπει για να ζήσει ένα όνειρό.
"Αυτό το όνειρό, γέρο, δε θα το ζήσω ούτε με σφαίρες…", σκέφτηκε.
ΤΕΛΟΣ
ΥΓ: Το παραμύθι αυτό ξεκίνησε να γράφεται για τη Φανή, τις μέρες της ονειροπίστωσής της. Τότε μου είχε έρθει η ιδέα για το ονειροπίστολο (αργότερα ανακάλυψα πως η λέξη υπάρχει σε τραγούδι), αλλά δεν κατάφερνα να βρω… τι του έλειπε και το παραμύθι δεν μπορούσε να τελειώσει. Τέλειωσε μόνο όταν ήρθε και η ιδέα για τις σφαίρες της φαντασίας, σε έναν καιρό που ευτυχώς δεν το έχει πλέον ανάγκη. Σε λίγες μέρες κλείνουμε ένα χρόνο διαδικτυακής γνωριμίας, Φανούλα. Όλο το παραμύθι, αφιερωμένο.
posted by Jason at
13:56
18 Comments:
Ζήτω τα παραμύθια! :) Μπράβο, βρε έρωτα!
Το ήξερα πως θα σου άρεσε το τέλος. :)
ένα παραμύθι δεν είναι και η ζωή μας;;
τι ωραιο! μ' αρεσε που το πήγες μέχρι το σημείο που εννοείται το παρακάτω και το άφησες πολύ καλύτερο έτσι... περίμενα βέβαια μήπως έκανε κανένα μικρό guest ο γορίλλας ή ο σούπερμαν να χαρώ κι εγώ πώς κάνει ο Ντάστιν Χόφμαν ας πούμε κάτι άκυρες εμφανίσεις σαν κομπάρσος σε ταινίες αλλά μάλλον δεν κόλλαγε εδώ γιατί είχαμε φύγει από την περιοχή της επιστημονικής φαντασίας και θα χάλαγε η σειρά του παραμυθιού οπότε καλύτερα έτσι..
[Να πω βέβαια ότι από το ποστ με την ονειροπίστωση πρέπει να έχουν περάσει κάτι χρόνια ήταν τότε που λέγαμε για τον Οδυσσέα κλπ αλλά δεν πειράζει γιατί το καλό το πράγμα αργεί να γίνει].
Σε περιμένω τη Δευτέρα! :)
δεν ξέρω αν το κατάλαβες στο παραπάνω κείμενο έχω κάνει τρομερή σύνταξη, αλλά επειδή δε μπορώ να το διορθώσω τώρα και επειδή συνήθως τον πιάνεις τον ειρμό μου όπως κι αν τα λέω, βάλε εσύ νοητά τα σημεία στίξης και θα με καταλάβεις :Ρ
ούτε με σφαίρες ε;...
:)
αχ ρε Jason.. :)
για αλλη μια φορα σ'ευχαριστω.. ενα χρονο τωρα δεν ξερω και γω ποσες φορες στο εχω πει, αλλα να ξερεις οτι το εννοουσα καθε φορα ολο και περισσοτερο..
αυτος ο 'ενας χρονος διαδικτυακης γνωριμιας' ηταν γεματος με.. με.. δεν ξερω, με τοσα πολλα ρε παιδι μου!!
θυμαμαι τις 2-3 πρωτες φορες που μιλησαμε στο msn και ημουν τοσο μουδιασμενη γιατι σκεφτομουν μηπως πω καμια βλακεια και με παρεξηγησεις, οχι για κανεναν αλλο λογο, αλλα γιατι μεσα απο τα κειμενα που ειχα διαβασει στο blog σου, φανταζες στα ματια μου σαν ενας τεραστιος συγγραφεας, πανελλαδικης εμβελειας προικισμενος ανθρωπος -θα στο εξθγησω οταν βαλω παλι msn-, γενικα σαν κατι πολυ μεγαλο!!
αμεσως ομως σε ενιωσα πολυ κοντα μου και αρχισα να σου λεω τα παντα, τωρα θα μου πεις 'εδω τα εγραφες στο μπλοκ σου, σε μενα δεν θα τα ελεγες?' αλλα δεν το εκανα με τον ιδιο τροπο.
τα θυμαμαι ολα ρε συ.. απο το 'εισαι 16 και in love, δυσκολα τα πραγματα', μεχρι εκεινη τη βλακεια το θεατρικο με τη καμηλοπαρδαλη που ενσωματωνες και κατι πανοραμικα πλανα καμερας..
αχ ρε jason..
φιλιααααααα :)
Η αλήθεια είναι ότι το θεατρικό με την καμηλοπάρδαλη καθόλου δεν το θυμάμαι. :P
Σ' ευχαριστώ για πολλά Φανούλα, που δεν ξέρω αν μπορείς να τα καταλάβεις, αλλά κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό. :)
Μεθαύριο 04/02 κλείνουμε 1 χρόνο από τη μέρα που άφησες το πρώτο comment σου σε εκείνο το post μου για την αναρχία.
Και στις 17 κλείνεις 1 χρόνο από το πρώτο σου post.
Καλή συνέχεια, μικρή. :)
εεε το καλυτερο δεν θυμασαι dear!!
πως μπορεσες να ξεχασεις το θεατρικο??
με τους εξωγηινους που απηγαγαν τον, αυτον τελος παντων και πηγα εγω να τον σωσω και οταν γυρισαμε γεννησα την καμηλοπαρδαλη που ειχε νοητικα προβληματα και στη σκηνη που επαιζε, θα βαζαμε χαλακι το τραγουδι του κλπ κλπ και στο τελος εφυγες απο την συγγραφικη ομαδα γιατι σου χαλουσα την αρχικη ιδεα?!!
καλααα :P
:)
:o :O Παραμύθι.. Μπράβο.. ;D
Τώρα που το λες κάτι θυμάμαι, αλλά αυτή η καμηλοπάρδαλη με μπερδεύει ρε γαμώτο - δικιά μου ιδέα ήταν αυτή; Ή από αυτές τις δικές σου που μου χάλαγαν την τρομερή έμπνευση με τους εξωγήινους; :)
Καλά, αν αυτό είναι το καλύτερο από αυτά που έχουμε πει, καταλαβαίνει κανείς το επίπεδο των διαλόγων μας. :P
Τρυφερό και ταξιδιάρικο...
Ο καλύτερος συνδυασμός για τις δύσκολες ώρες μιας ακόμη εξεταστικής περιόδου (ξέρεις εσύ..)!
;)
Φιλιά*
Γραφεις πολυ ομορφα... :) ξεκοκκαλισα το μπλογκ σου σημερα αποτι καταλαβες..Ειχα καιρο να εντρυφησω τοσο πολυ στο blogging,δεν εβρισκα κατι αν με αγγιζει..Νομιζω οτι βοηθησες λιγο στην επιστροφη μου :)
Εύη ή Εβελίνα, καλή εξεταστική. ;)
Ράνια, σ' ευχαριστώ πολύ. Πολύ χαίρομαι. :)
Θυμάσαι τις προάλλες που σου έλεγα να κάνεις την ιστορία με το δαχτυλίδι παραμυθάκι; ;)
,,,και ο τοσοδουλης ξύπνησε. Ηταν στο δωμάτιό του, ξαπλωμένος στο κρεββάτι του, Το ονειροπίστολο δίπλα του. Κάστρα, νεράιδες ανάποδη χώρα είχαν εξαφανισθεί.
Αναστέναξε.
"Ποτέ δεν θα με αγαπήσουν" σκέφτηκε λυπημένος, "ποτέ δεν θα με αγκαλιάσει η νεράϊδα των ονείρων μου". Αναρίγησε.
Το παράθυρο ήταν ανοιχτό, όπως το είχε αφήσει. Σηκώθηκε, μάζεψε την κουρτίνα και έκανε να κλείσει τα τζάμια. Και τότε..
πάνω στο περβάζι την είδε. Τη νεράϊδα του, εκείνη που τον είχε βάλει στη τσέπη της. Μόνο που τώρα είχε έρθει στο δικό του κόσμο και ήταν εκείνη μικρή-τοσοδούλα. Τη σήκωσε απαλά και την ακούμπησε επάνω του. Ετρεμε απο το κρύο, την έβαλε μέσα απο τη πυτζάμα του, πάνω στη ζέστη της καρδιάς του!
Ξαναπήγε στο κρεββάτι του και ξάπλωσε μαζί της. Οσο η νεράιδα ζεσταινόταν, μεγάλωνε ώσπου έγινε αληθινή κοπέλλα..¨"Δεν με λένε Aurora πιά, εκείνο ήταν το όνομα της φαντασίας, όταν ζούσαμε στη σφαίρα μου, σε αυτό τον κόσμο είμαι η Ηναφ. Σ' αγαπώ".
Νι...Πως δ θυμαμαι??Κατσε να περασει λιγος καιρος και θα επανελθω επι του θεματος !! :))
Μαρίνα, για τρίτη φορά χειροκροτώ και δεν έχω να σου πω κάτι διαφορετικό σε σχέση με τα 2 προηγούμενα posts.
Κλαπ κλαπ κλαπ.
Δεσποινίς ηλιαχτίδα, θα το περιμένουμε...
Φιλιά πολλά και καληνύχτα σας.
itan panemorfo:):)
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home