Σκέφτομαι και γράφω

Δεν ξέρω τι μου έχει λείψει περισσότερο, να σκέφτομαι ή να γράφω.
Το θέμα εδώ μάλλον είναι ότι είμαι πολύ πιο αυστηρός ως προς τι αξίζει να γράψω. Αυτό που προσπαθώ να προσδιορίσω είναι αν είμαι πιο αυστηρός γενικότερα ως προς το τι αξίζει να σκεφτώ. Δεν είμαι σίγουρος δηλαδή αν σκέφτομαι πια τόσο πολύ, πράγμα περίεργο, γιατί ελεύθερος χρόνος δε μου λείπει και ούτε θα μπορούσα να πω ότι στο κεφάλι μου είναι τα πάντα λυμένα.
Έχω την εντύπωση ότι μεγαλώνοντας απογοητεύομαι όλο και περισσότερο από τον κόσμο. Όχι τον κόσμο με την έννοια του σύμπαντος, του όλου που μας περιβάλλει, της πουτάνας άπονης ζωής, του συστήματος που μας πολεμάει, κλπ.. Αυτά είναι κλισέ. Τον κόσμο, δηλαδή τους ανθρώπους, δηλαδή εσάς. Είναι κι αυτό κλισέ, αλλά λιγότερο.
Και λέω "εσάς", γιατί μου έχω φτιάξει νομίζω μία εικόνα του εγώ που δε μου πολυταιριάζει μέσα σ' αυτό το "εσάς", ή το αντίστροφο, και μετά πάλι σκέφτομαι αν είναι τόσο ελιτίστικο και υπερφίαλο αυτό ή αν αυτό είναι το υγιές σήμερα για κάποιον που σέβεται τον εαυτό του. Και μετά ορίστε, μπλέκω αυτό το "σήμερα" μέσα στη σκέψη, που μου θυμίζει όλους αυτούς τους ψευτονοσταλγούς εκείνου του ανθρώπινου αθώου παρελθόντος, όταν τα παιδάκια μεγάλωναν χωρίς βιντεοπαιχνίδια, και ακούγομαι και πάλι κλισέ. Κάτι το οποίο δεν μπορώ να ανεχτώ (ελιτιστής ων και διατρέχοντας την όψιμη εφηβεία που λέει η μάνα μου), να μοιάζω με το μέσο μέτριο Έλληνα 40ρη. Κι έτσι καταλήξαμε πάλι σ' αυτό το "εσάς" που με ενοχλεί, με τη διαφορά πως έχει αποκτήσει πλέον έναν ηλικιακό προσδιορισμό που αυτήν τη στιγμή δε με ενδιαφέρει να σχολιάσω, μαζί όμως και μ' αυτό το "Έλληνα" που είπα, που με τη σειρά του μου θυμίζει εκείνο το "...αν ήμασταν στη Γερμανία τώρα, εκεί όλα είναι τετράγωνα, οι σχέσεις γραμμικές και τα τραίνα είναι στην ώρα τους..." και μου βγαίνουνε κάτι σπυράκια (όψιμη εφηβεία γαρ). Αδιέξοδο είστε.
Οπότε δε λέω τίποτα για εσάς, δε λέω τίποτα γενικώς, και στο τέλος θα καταντήσω σαν τη στήλη του Χρήστου Μιχαηλίδη, που έχει γίνει πλέον κάτι σαν τα Oddly enough του REUTERS.
Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ. Να μαζεύομαι κάθε βράδυ με τους φίλους μου, να λέμε 10 μαλακίες και να πληρωνόμαστε κιόλας γι' αυτό.