Μονάχα με την ποίηση

Μονάχα με την ποίηση

δε θα χαθούν ποτέ

τα μεγάλα ιστιοφόρα της αυγής,

ούτε τα φώτα ούτε η χαρά,

ούτε τα δέντρα ούτε η νύχτα.

Μονάχα με την ποίηση

θα 'μαστε ακόμα ικανοί

να βλέπουμε και ν' αγαπούμε,

να ονομάζουμε τα πράγματα

με τις πιο καθημερινές λέξεις,

να λέμε το ψωμί ψωμί, τη σκάφη σκάφη,

και μ' ένα βλέμμα να οδηγούμαστε

σε μιαν αλήθεια οριστική.

Μονάχα με την ποίηση

θα μεγαλώσουνε τα στάχυα

και τα στήθη των κοριτσιών,

το ποτάμι θ' απομείνει ποτάμι,

η θάλασσα θάλασσα

κι ο ουρανός ουρανός.

Μονάχα με την ποίηση

θ' ανακαλύψουμε ξανά τ' αστέρια

μέσα στις καπνοδόχες

κι όλη τη θλίψη που ενδημεί

στο βάθος των ματιών

και θα μπορέσουμε να ξαναβρούμε

το γενέθλιο χωριό μας

παραχωμένο μες στα χιόνια.

Μονάχα με την ποίηση

θ' ανακαλύψουμε ξανά τον έρωτα

και πατώντας από κλωνί σε κλωνί

κι από ελπίδα σ' ελπίδα

θα εγκαθιδρύσουμε

την αγνή βασιλεία των φτερών.

Τάκης Βαρβιτσιώτης, Μονάχα με την ποίηση, αφιερωμένο στο Στέλιο Αρτεμάκη, από τη συλλογή Καλειδοσκόπιο [1983]