"Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια...

...κι όλα ακόμα μένουν ίδια."

Στην πραγματικότητα, ελάχιστα πράγματα έχουν μείνει ίδια εδώ από τη μέρα που ξεκίνησα να γράφω σε αυτό εδώ το blog, πριν από ακριβώς 2 χρόνια.

Η ιστορία της δημιουργίας του blog και μια ψιλοανασκόπηση του 1ου χρόνου λειτουργίας του υπάρχει στο αντίστοιχο περσινό μου post.

Μέσα σε εκείνον το χρόνο άλλαξαν πολλά εδώ γύρω, τόσο για το μπλογκ μου, τον τρόπο που έγραφα, τη συχνότητα, τη θεματολογία, τη σχέση μου με τους αναγνώστες-bloggers, όσο και γενικότερα στην bloggόσφαιρα, η οποία όταν ξεκίνησα, πριν 2 χρόνια, βρισκόταν ακόμα στην Ελλάδα σε μία φάση που ψιλοψαχνόταν να βρει την ταυτότητά της.

Μέσα στο 2ο χρόνο άλλαξαν ακόμα περισσότερα. Ο χρόνος μου μειώθηκε αρκετά, με αποτέλεσμα να μην μπορώ πια να θυσιάζω αρκετές ώρες σκέψης και ψαξίματος μέχρι να γραφτεί ένα κείμενο μεγάλο και ολοκληρωμένο, ενώ επίσης οι αναρτήσεις μου αραίωσαν αρκετά. Αν και ποτέ δεν έλειψα από εδώ για μεγάλο χρονικό διάστημα, εντούτοις το blog παρουσίαζε σε κάποιες φάσεις μια σχετική ερήμωση, τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα, ενώ παράλληλα και οι δικές μου βόλτες στην bloggόσφαιρα μειώθηκαν πολύ, έως και εκμηδενίστηκαν σε αρκετές φάσεις.

Το blog πάντως ζει. Και είναι από τα λίγα blogs που ζουν ακόμα, από αυτά που θυμάμαι να επισκέπτομαι τακτικά όταν είχα πρωτοξεκινήσει. Γιατί, όπως παρατηρώ, φαίνεται πως το κάθε blog κάνει τον κύκλο του και κάποια στιγμή που κουράζεται κλείνει.

Φέτος δε θα αναφερθώ σε ονόματα... "εκλιπόντων", καθώς είναι πλέον αρκετοί, όπως άλλωστε μπορεί να παρατηρήσει κανείς εκεί δεξιά στη στήλη με τα links, η οποία έχει μικρύνει αρκετά, ενώ και μερικά από τα blogs που είναι ακόμα εκεί δε λειτουργούν ή φυτοζωούν. Ούτε και για παρόντες θα γράψω, αφού για τους μεν παλιούς έχω ήδη γράψει πολλές φορές, για τους δε καινούριους θα ακολουθήσει ξεχωριστό post, όπως συνηθίζεται.

Αντίθετα, θα συνεχίσω το περσινό έθιμο με την αναφορά κάποιων χαρακτηριστικών posts. Αυτό με τα περισσότερα σχόλια εξακολουθεί να είναι "Η νονά", που μάζεψε 41 σχόλια μέσα 2 μέρες. Αυτό με τα περισσότερα hits παραμένει αυτό για τα "Μεταλλαγμένα προϊόντα", με διψήφιο αριθμό επισκεπτών κάθε μέρα, πράγμα όχι παράλογο, αφού στη σχετική αναζήτηση στο Google φιγουράρει μόλις 4ο στη λίστα των αποτελεσμάτων, κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα, αφού σκοπός μου ήταν να μπορεί να πληροφορηθεί κάποιος που ενδιαφέρεται ανά πάσα στιγμή. Όπως άλλωστε και σε όλα τα posts αυτού του είδους. Ακολουθεί από κοντά το φετινό "The emo chronicles", το οποίο μάλιστα έχω πετύχει εντελώς τυχαία αναπαραγμένο σε τουλάχιστον 2 forums μέχρι στιγμής. Post με τις πειρισσότερες αντιδράσεις δεν μπορώ πια να επιλέξω, είναι τόσο πολλά που δεν έχω παράπονο! Πιο κατεστραμμένο χιούμορ είναι, βέβαια, "Το π, οι ΕΛ και οι fanatsou με σήμα το (sn)" και, για να λέμε την αλήθεια, δε νομίζω πως γίνεται να ξεπεραστεί ποτέ... Καλύτερή μου γραφή αναγνωρίζω ακόμα και σήμερα στο "Let me tell you a story" για την αγαπημένη μου Ατταλάντη, και πιο τρελή μου έμπνευση το παραμύθι της Γεωργίας: "Η Γεωργία και οι λέξεις". Άσκηση ύφους "Οι κώλοι και τα κάστρα". Το πιο αγαπημένο μου κείμενο, όμως, είχε γραφτεί ένα βράδυ "Για όλους εσάς που απόψε κοιμάστε".

Ευχαριστώ πολύ όσους με επισκέπτοναι και με διαβάζουν, παρ' όλο που αυτό το μπλογκ, τις περισσότερες φορές, είναι πρώτα για μένα και ύστερα για οποιονδήποτε άλλον.

Καλή συνέχεια σε όλους μας και θα τα λέμε.