Εσείς εκεί δεξιά

Έχουμε ένα συνήθειο λοιπόν ( βασικά μάλλον είχαμε ένα συνήθειο τον πρώτο καιρό, διότι μετά εκφυλίστηκε και αυτό ), να αφιερώνουμε ένα post μια στο τόσο εδωπέρα να λέμε δυο λόγια για τα blogάκια που διαβάζουμε, ή τουλάχιστον για όσα έχουμε προνοήσει να προσθέσουμε στη σχετική λίστα εκεί στα δεξιά της σελίδας όπως την κοιτάτε εσείς – αριστερά όπως σας κοιτάει αυτή.

Μετά λοιπόν από (1), (2), (3) σχετικά μεγάλα posts, πέρασε αρκετός καιρός χωρίς να έχουν προστεθεί πολλοί στη σχετική λίστα που λέγαμε στα δεξιά της σελίδας όπως την κοιτάτε εσείς – αριστερά όπως σας κοιτάει αυτή, και για να λέμε την αλήθεια περισσότερο αφαιρέσαμε blogs από τη λίστα σε αυτό το χρονικό διάστημα, παρά προσθέσαμε.

Οι αφαιρέσεις αφορούσαν βέβαια συνήθως blogs που πέθαναν ή έμειναν παράλυτα, για να μένει η λίστα κατά το δυνατόν μαζεμένη και άρα ευκολότερα προσπελάσιμη και άρα πιο ουσιαστική.

Επί τη ευκαιρία, να υπενθυμίσω πως η δομή της λίστας δεν είναι τυχαία, ο καθένας έχει κάποια σχέση με τον πάνω ή τον κάτω για κάποιο λόγο, τουλάχιστον στο μυαλό μου. Αναζητήστε τους γύρω σας!

Αλλά επειδή το κυρίως θέμα είναι οι φρέσκιες προσθήκες, ας τις πιάσουμε μία-μία, όπως κάνουμε πάντα.

Ξεκινώντας από πάνω προς τα κάτω, λοιπόν, πρώτο από τα καινούρια συναντάμε το blog του αγαπητού μας Cortlinux. Διαδρομές και διαθλάσεις, λέει, και πράγματι πρόκειται για όμορφες διαδρομές σε ενδιαφέροντες δρόμους, για διαθλάσεις σε κόσμους καθημερινούς και ανθρώπινους. Χαίρομαι όταν συναντάω ανθρώπινους που η ιδιοσυγκρασία τους χαρακτηρίζεται από έναν ορθολογισμό χωρίς να χάνουν τη γοητευτική, τη χρωματιστή πλευρά της ζωής. Ένας τέτοιος τύπος πιστεύω πως είναι ο Cortlinux και η βόλτα στο blog του θα είναι πάντα ευχάριστη.

Για την Kiara έχω την εντύπωση πως θα μπορούσα να γράψω πολλά, χωρίς όμως να ξέρω και πιθανώς χωρίς να μάθω ποτέ τι απ’ αυτά είναι σωστό. Βέβαια το τι είναι σωστό και τι λάθος είναι εντελώς σχετικό σε τέτοια πράγματα και κάπου εκεί αρχίζει μια άλλη κουβέντα, Kiara… :) Το θέμα είναι ότι βρίσκω ένα ενδιαφέρον στα κείμενά της, ειδικά σε αυτά που δυσκολεύομαι να καταλάβω, δηλαδή τα περισσότερα. Αισθάνομαι έναν τρόπο σκέψης τόσο κοντά και τόσο μακριά από το δικό μου και αυτό με τραβάει πάρα πολύ. Δεν ξέρω αν θα τραβήξει κι άλλους, αλλά είναι από τα blogs που θα έλεγα στους επισκέπτες μου ότι επιβάλλεται να επισκεφθούν.

Την Ηλιαχτίδα, ύστερα, τη διαβάζω και τη βλέπω να μιλάει, τη νιώθω να στεναχωριέται, τη σκέφτομαι να σκέφτεται ή χαίρομαι που χαίρεται. Τον καιρό που είχα περισσότερο χρόνο, ήταν από τα λίγα blogs στα οποία θα έμπαινα κάθε μέρα, αναζητώντας κάποια νέα ανάρτηση.

Ένα άλλο απ’ αυτά, με διαφορετικό ύφος, βέβαια, ήταν αυτό της Ελίζας. Ψυχή ελεύθερη, ψυχή ανήσυχη, με έντονο, ταυτόχρονα, ένα στοιχείο ενός καθόλου επιδιωκόμενου ρομαντισμού, γράφει, πιστεύω, καταρχάς στον εαυτό της, και επειδή μου αρέσουν πολύ τέτοια blogs, ιδιαίτερα όταν διαβάζει κανείς αυθεντικές σκέψεις με καθαρό λόγο, ελπίζω πραγματικά να ξαναζωντανέψει το blog της που περνάει μια εποχή ανάπαυσης. Επισκεφθείτε το.

Και τελειώνω με τον Πάνο, το μικρό μας δημοσιογράφο, που τώρα μεγάλωσε και δε θέλει πια να λέγεται μικρός… Η αλήθεια είναι ότι στην πραγματικότητα είναι τεράστιος, κυρίως για την όρεξη που έχει να καταπιάνεται με θέματα στα οποία άλλοι θα τα έβρισκαν σκούρα, αλλά και για το χιούμορ και την πρωτότυπη σκέψη του. Καλή συνέχεια, αγαπητέ.

Μπορεί οι παραπάνω προσθήκες να ήταν φτωχές στον αριθμό, είναι όμως πλούσιες σε ουσία. Παρατηρούμε βέβαια πάντα την πλειοψηφία των γυναικών, αυτή τη φορά όμως παρατηρούμε και μια στροφή στις μικρές ηλικίες! Τις οποίες θα τις συναντήσετε γενικώς προς το τέλος εκείνης της λίστας ( εκεί δεξιά όπως τη βλέπετε εσείς – αριστερά όπως σας βλέπει αυτή ) και θα σας πρότεινα να τις τιμάτε ιδιαιτέρως.

Τις αντίστοιχες περιγραφές, βέβαια, θα τις βρείτε στα παλιότερα αντίστοιχα posts, αλλά πάντως, επειδή τότε ίσως χάνονταν πολλοί μέσα στο πλήθος, θα ήθελα με αυτήν εδώ την ευκαιρία να ξαναπροτείνω ( χωρίς να μειώνει αυτό οποιονδήποτε από τους υπόλοιπους ) δύο πολύ αγαπημένα μου blogs, αυτά της I’m not paranoid και της Holidays in the sun.

Ίσως θα ήταν ενδιαφέρον να περάσετε μια βόλτα, αν δεν το έχετε κάνει ήδη.

Και τέλος, για να κλείσω με τις ανακεφαλαιώσεις, να πω κάτι που πολύ καιρό ήθελα να το γράψω κάπου, κάπως.

Θεωρώ ότι το καλύτερο blog που διαβάζω είναι αυτό της 3 parties a day.

Τελεία και παύλα.

Καλή συνέχεια σε όλους.