Παίρνω τα μπογαλάκια μου...

Πολύ ε...;

Καλά, θα γυρίσω, μην κάνετε έτσι...

Τα επαγγέλματα του μέλλοντος

Λοιπόν, κοιτάξτε τι βρήκα.

Είναι μία εργασία που είχαμε κάνει κάποτε μια ομάδα μαθητών ως μέρος μιας παρουσίασης που θα κάναμε στα πλαίσια του προγράμματος του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού, με την καθοδήγηση του καθηγητή μας, του κυρίου Καλαντζάκη (καλή του ώρα, όπου και να ‘ναι – φοβερός τυπάς).

Το γενικότερο θέμα της παρουσίασης ήταν “Τα επαγγέλματα του 2010” (κάπου εκεί υπολογίζαμε την είσοδό μας στην αγορά εργασίας) και το συγκεκριμένο κομμάτι της έχει να κάνει με τα 10 πιο περιζήτητα επαγγέλματα του μέλλοντος και τα 10 επαγγέλματα/ιδιότητες που θα εξαφανιστούν… Όχι ως το 2010, προφανώς (η εργασία έγινε το 2000-2001 και είμαστε ήδη στο 2006-2007…) , αλλά πάντως στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον...

Βασίστηκε κυρίως στο διαδίκτυο, σε διάφορα άρθρα, στις μελέτες του Κατσανέβα και πλάστηκε με μεγάλη φαντασία…

Επαγγέλματα του 2010

Ποια θα είναι τα 10 πιο περιζήτητα επαγγέλματα

1. Μηχανικοί ιστών

Με το τεχνητό δέρμα ήδη στην αγορά και τον τεχνητό χόνδρο που δε θα αργήσει να έρθει, σε 25 χρόνια από τώρα οι επιστήμονες προσμένουν ότι θα μπορούν να παράγουν ολόκληρα όργανα στα εργαστήριά τους. Οι ερευνητές έχουν ήδη ξεκινήσει εργασίες να παραχθούν συκώτι, καρδιά και ιστός νεφρών.

2. Προγραμματιστές γονιδίων

Ψηφιακοί χάρτες γονιδιώματος θα επιτρέπουν σε εργαστηριακούς τεχνικούς να δημιουργούν εξατομικευμένες συνταγές, αλλοιώνοντας γονίδια, ξαναγράφοντας γραμμές σε κωδικό υπολογιστή. Αφού σαρωθεί το DNA για ατέλειες, οι γιατροί θα χρησιμοποιούν γονιδιακή θεραπεία και έξυπνα μόρια για την αποφυγή πολλών ασθενειών, όπως κάποιοι καρκίνοι.

3. Αγρότες

Οι αγρότες της νέας εποχής θα καλλιεργούν φυτά και θα τρέφουν ζώα, τα οποία θα έχουν υποστεί μία γενετική αλλαγή για να παράγουν θεραπευτικές πρωτεΐνες. Στις εργασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη συμπεριλαμβάνεται και η ντομάτα, η οποία παράγει εμβόλιο, καθώς και το γάλα, με φάρμακα από αγελάδες, πρόβατα και κατσίκια.

4. Ελεγκτές μεταλλαγμένων τροφίμων

Με λίγη γενετική αλλοίωση, ψάρια που αναπτύσσονται γρήγορα και φρούτα που αντέχουν στο κρύο θα βοηθήσουν στο να ταϊστεί ένας πλανήτης με προβλήματα υπερπληθυσμού, αλλά τέτοια υβρίδια μπορούν να εξαλείψουν την τροφική αλυσίδα. Ερευνητές θα ψάχνουν για τα γονίδια ονομαζόμενα “τρωικά άλογα” και θα εξαφανίζουν μεταλλαγμένα είδη, τα οποία θα έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο του ανθρώπου.

5. “Εκσκαφείς” δεδομένων

Όταν χρειαστεί να βρούμε πληροφορίες, ερευνητές θα είναι σε θέση να αποσπάσουν χρήσιμα στοιχεία από βουνά πληροφοριών, αναγνωρίζοντας μοτίβα συμπεριφοράς για πωλητές και επιδημιολόγους.

6. Επισκευαστές

Δυσκολεύεστε να επαναπρογραμματίσετε το VCR σας, πόσο μάλλον τα καινούριο σας DVD; Φανταστείτε όταν η τρισδιάστατη ολογραφική TV σας δε θα παίρνει μπρος ή όταν η τοστιέρα σας που μιλάει θα λέει μισόλογα. Τηλεχειριζόμενα διαγνωστικά θα φροντίζουν τα περισσότερα ηλεκτρονικά είδη, αλλά μερικοί επισκευαστές θα έρχονται σπίτι σας.

7. Ηθοποιοί εικονικής πραγματικότητας

Αντί να πληρώνουμε για να βλέπουμε, θα πληρώνουμε για να συμμετέχουμε, αφού θα επιτρέπουμε σ’ αυτούς τους επαγγελματίες να αντιδρούν με εμάς σε σαπουνόπερες του κυβερνοχώρου. Και οι σεναριογράφοι θα έχουν μεγάλη ζήτηση, αφού όσοι θα παρακολουθούν το διαδίκτυο θα ζητούν συνεχώς νέες ιστορίες για να ξεφύγουν από τη μονοτονία της ύπαρξής τους.

8. Προσωπικοί δημοσιογράφοι

Η σημερινή δημοσιογραφία θα γίνει πιο εξατομικευμένη, δουλεύοντας με διαφημιστές για να δημιουργήσουν περιεχόμενο ειδικά για εσένα. Τα διαφημιστικά θα αποσπούν τη προσοχή σου χρησιμοποιώντας αρώματα και γεύσεις, με τελικό στόχο να εκπέμπουν μηνύματα κατευθείαν στον εγκέφαλο.

9. Δοκιμαστές “Turing”

Οι μηχανικοί Η/Υ θα συνεχίζουν να μετρούν τις ικανότητες των προγραμμάτων να μιμούνται την ανθρώπινη ευφυία, όπως πρότεινε ο Βρετανός μαθηματικός Alan Turing πριν 50 χρόνια, ρωτώντας σε αν ομιλείς με άνθρωπο ή μηχανή. Από τη στιγμή που δεν μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά αυτοί οι ανθρώπινοι εξομοιωτές θα χρησιμοποιούνται για να απαντούν σε πελάτες μέσω διαδικτύου και σε προσωπικά μηνύματα.

10. Μηχανικοί γνώσης

Η τεχνητή νοημοσύνη θα μετατρέπει τις γνώσεις σε προγράμματα, καθιστώντας εσένα ασήμαντο.

Ποιες δουλειές θα εξαφανιστούν

1. Χρηματιστές, έμποροι αυτοκινήτων, ταχυδρόμοι, ασφαλιστές, μεσίτες

Το διαδίκτυο θα εξαφανίσει τους μεσάζοντες.

2. Δάσκαλοι

Η μάθηση από απόσταση γίνεται όλο και πιο κοινή, αλλά χάρη στο θαύμα των διαδικτυωμένων τάξεων και της ηλεκτρονικής βαθμολόγησης, το σημερινό γραφείο των καθηγητών μπορεί να γίνει απλώς ένα ψηφιακό αρχείο βοηθημάτων. Παρ’ όλο που μια απόλυτη αλλαγή δεν είναι πιθανή, μία αλλαγή στο εκπαιδευτικό σύστημα θα κοστίσει σχετικά λίγο.

3. Εκτυπωτές

Αργά ή γρήγορα, οι εφημερίδες και τα περιοδικά θα χρησιμοποιούν ψηφιακό χαρτί. Το Xerox και άλλοι οραματιστές αγωνίζονται να δημιουργήσουν ένα υλικό το οποίο να είναι ευέλικτο σαν το χαρτί και πολλαπλών χρήσεων όπως η οθόνη του υπολογιστή. Το τελικό προϊόν θα είναι ωφέλιμο στο περιβάλλον, αφού δε θα υλοτομούνται πια τόσα δέντρα.

4. Στενογράφοι

Προγράμματα αναγνώρισης της φωνής θα αντικαταστήσουν τους ενόρκους στις δίκες, όπως και πολλούς γραμματείς, καθώς και εκτελεστικούς βοηθούς, αλλά η τεχνολογία δεν είναι ακόμη τόσο εξελιγμένη ώστε να τους αντικαταστήσει αυτήν τη στιγμή.

5. “CEOs”

Είναι πολύ ριψοκίνδυνο το να παίρνονται αποφάσεις στις ώρες εργασίας. Μία παγκόσμια ομάδα ειδικών θα ακολουθήσει τις εταιρείες στην εποχή του διαδικτύου και ακόμα παραπέρα.

6. Ορθοδοντικοί

Τέρμα τα σιδεράκια, χάρη σε τρισδιάστατους εξομοιωτές, που θα καθορίσουν την τοποθέτηση μικρών πλαστικών ευθυγραμμιστών, που θα μετακινήσουν τα δόντια σου στη σωστή θέση. Ήδη κλινικές δοκιμές αποδεικνύουν ότι αυτή η μέθοδος θα εγγυάται την ευθυγράμμιση των δοντιών των παιδιών σας.

7. Φύλακες φυλακών

Μικροσκοπικά εμφυτεύματα θα περιορίσουν την εγκληματικότητα των κρατουμένων. Οι αισθητήρες θα χρειαστούν προσεκτική ρύθμιση.

8. Οδηγοί φορτηγών

Θα υπάρχουν έξυπνες λωρίδες, που θα επιτρέπουν σε οχήματα τηλεχειριζόμενα (από υπολογιστές) να ταξιδεύουν πολύ γρήγορα με μικρή απόσταση μεταξύ τους. Θα υπάρχουν και προγράμματα που θα προτείνουν εναλλακτικούς δρόμους σε αυτοκίνητα.

9. Νοικοκυρές

Αν τα ψυγεία σήμερα μπορούν να αγοράσουν γάλα μέσω διαδικτύου, τότε αυτόματες ηλεκτρικές σκούπες δε φαίνονται καθόλου απίθανες. Πιθανώς σπίτια που θα καθαρίζονται από μόνα τους να χρησιμοποιούν ένα κεντρικό σύστημα, το οποίο να αποικοδομεί τη σκόνη.

10. Πατεράδες*

Λόγω της εξωμητρικής γονιμοποίησης και της κλωνοποίησης, οι πατεράδες μπορεί να εξαφανιστούν. Και οι μητέρες επίσης, με τη δυνατότητα μιας τεχνητής μητέρας.

* Φυσικά δε θα το χαρακτηρίζαμε ακριβώς επάγγελμα…

ΥΓ: Καλό δεν είναι...; Νομίζω έχω φυλάξει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα από το σχολείο.

Απορίες

Σχόλιο του έρωτά μου στο blog της 3 parties a day:

"Αυτό που έκανα τότε και συνεχίζω να κάνω, μιας και δεν οδηγώ (ακόμα), είναι να προσθέτω τους αριθμούς στις πινακίδες των αυτοκινήτων που περνώ στο δρόμο και να αντιστοιχίζω το άθροισμα σε γράμματα της αλφαβήτας. Όταν ήμουν έφηβη είχε την εξής χρήση: 12 - Μ ή 1+2=3 - Γ, με σκέφτεται ο Μάνος ή ο Γιώργος."

(μου επιτρέπετε και οι δύο, ε...;)

Αυτό μου θύμισε μια απορία που είχα ανέκαθεν.

Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είχε σκεφτεί το πρώτο τέτοιου είδους παιχνίδι...;

Δηλαδή...

Πόσο πολύ πρέπει να βαριόταν ο πρώτος ανθρωπος που κάθησε και σκέφτηκε ότι και καλά όταν πίνεις ένα αναψυκτικό, άμα μετρήσεις τις τεχνητές παλινδρομήσεις που προκαλείς οι οποίες απαιτούνται για την πλήρη αποκόλληση του καπακιού από το υπόλοιπο αλουμινένιο κουτί, τότε το γράμμα που έχει τον παραπάνω αριθμό ως αύξοντα αριθμό στην αλφαβήτα, είναι το γράμμα από το οποίο ξεκινάει το μικρό όνομα κάποιου που σε σκέφτεται εκείνη την ώρα...;

Όχι γιατί και να τον σκεφτόταν... μέχρι να το επινοήσει αυτός όλο αυτό... μάλλον τον ξέχασε...

Ομοίως, άμα φτερνιστείς, τότε ζητάς από κάποιον να σου πει έναν τριψήφιο αριθμό, το άθροισμα των επιμέρους τιμών των ψηφίων του οποίου αντιστοιχεί στον αύξοντα αριθμό του αρχικού γράμματος του μικρού ονόματος του τυπά που σε σκεφτότανε πριν να κάτσεις να το σκεφτείς όλο αυτό...

Τώρα, αν αυτός είναι ο Μήτσος, ο Μπάμπης ή η Μαρινέλλα, άλλο θέμα. Όπως επίσης ποιος Μήτσος; Ο Παπαδόπουλος, ο Παπαδάκης, ο Παπαδέλλης...;

Άμα θες μετράς και δεύτερα ονόματα, φυσικά τα υποκοριστικά, επίθετα... ό,τι σε βολεύει...

Επίσης, κόλπο ειδικά για το αναψυκτικό: Άμα δε σε βολεύει αυτό που έβγαλες, μέτρα και δύο γράμματα παρά πέρα. Έπρεπε να είχες ξεκινήσει τη διαδικασία αποκόλλησης από το 3, συμπεριλαμβάνοντας, δηλαδή, και τα 1,2 που έχεις ήδη κάνει εξαρχής για να το ανοίξεις...

Έτσι, μαζί με τον Κώτσο παίρνεις δώρο και το Μήτσο που είχες βάλει στο μάτι εξαρχής...

ΥΓ1: Επειδή έχω κόψει την κόκα (κόλα...), όπως περνάτε αφήστε μου από έναν τριψήφιο, έτσι να μας βρίσκεται για ώρα ανάγκης.

ΥΓ2: Μην αφήσει κανείς 666, κλασσικό το αστειάκι...

Το π, οι ΕΛ και οι Fanatsou με σήμα το (sn)

Λοιπόν.

Θα ξεκινήσω με την εξής σημαντική δήλωση:

ΟΠΟΙΟΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΑ ΣΟΒΑΡΟ POST, ΠΑΡΑΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ BLOG ΠΑΡΑΥΤΑ.

Ουφ… Τώρα μπορώ να συνεχίσω ελεύθερα…

Με αφορμή μήνυση γνωστού τηλεπαρουσιαστή / εκδότη / βιβλιοπώλη σε σατιρικό blog, εγώ έρχομαι απλώς να καταθέσω δύο συλλογιστικές πορείες που έχω γεννήσει.

ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΣ Α ( ή "Γιατί οι Έλληνες πρώτοι κατάφεραν να υπολογίσουν τον αριθμό π")

Το γράμμα π χρησιμοποιήθηκε, λέει, για τον συμβολισμό του αριθμού αυτού, γιατί ισούται με το λόγο της περιμέτρου προς τη διάμετρο.

Γιατί ο αριθμός π ισούται με 3,14…;

Εδώ και χιλιάδες χρόνια οι επιστήμονες σε όλον τον κόσμο προσπαθούν να ανακαλύψουν τι ρόλο βαράει αυτός ο αριθμός.

Μερικές εκατοντάδες μαθηματικές φόρμουλες έχουν εφευρεθεί, όπως για παράδειγμα η συγκλίνουσα σειρά π = 4 – 4⁄3 + 4⁄5 – 4⁄7 + 4⁄9 – 4⁄11 -…

Άπειρες φυσικές προσεγγίσεις έχουν καταγραφεί, με πιο αστεία αυτή του π*π≈g.

Αναρίθμητες απομνημονευτικές μέθοδοι έχουν μείνει στην ιστορία, με πιο όμορφη την εξής (κάθε ψηφίο με τη σειρά είναι το άθροισμα των γραμμάτων κάθε λέξης): "Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί, το κύκλου μήκος ίνα ορίση διαμέτρω, παρήγαγεν αριθμόν απέραντον, καί όν, φεύ, ουδέποτε όλον θνητοί θα εύρωσι…" (=3,1415926535897932384626…)

Και εγώ έρχομαι τώρα να πω ότι…

ΔΙΝΩ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΠΡΟΒΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ…

Την προσοχή σας παρακαλώ…

Τα πράγματα είναι απλά.

Ο αριθμός π προκύπτει ως εξής:

Ας πούμε ότι έχουμε τον όρο "παπούτσια", ή, μάλλον, με πελοποννησιακή προφορά (επειδή "όλοι Αρκάδες είμαστε", λένε) "παπούτσα". Αν από αυτόν τον όρο βγάλουμε τον παράγοντα "πα", μας μένει μία λέξη που όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει… Και την οποία παρακάτω θα συμβολίζουμε με BEEP, γιατί είμαστε ένα σοβαρό blog…

Αυτό το "πα", τέλος πάντων, είναι το π. Διότι:

παπούτσα=π*BEEP, άρα π=(παπούτσα/BEEP)

Ακόμα δεν το πιάσατε…;

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα.

Σύμφωνα με τη wikipedia, μέσο νούμερο παπουτσιού είναι το 44, ενώ μέσο μήκος BEEP είναι τα 14 εκ.. Έχουμε, δηλαδή:

π=44/14≈3,14…

Κουφάθηκε κανείς…;

(Να πώς προκύπτει η αλήθεια μέσα από τις ελληνικές λέξεις, τις ελληνικές αξίες, την Ελλάδα την ίδια και τους Έλληνες…)

ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΣ Β ( ή "Πώς έχει διασωθεί στόμα με στόμα με τα χρόνια η αλήθεια για τους ΕΛ μέσα από τη λαϊκή σοφία των ελληνικών παροιμιών" )

"Άλλαξε ο Μανωλιός, έβαλε τη σκούφια του αλλιώς"

Τυχαία επιλογή ονόματος…; Δε νομίζω… Γιατί Μανωλιός…;

Ακόμα δεν τον είδαμε, Γιάννη τον εβαφτίσαμε.

Γιάννης κερνάει - Γιάννης πίνει.

Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω

Δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης.

Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι.

Όπου Γιάννης και μάλαμα.

Σαρανταπέντε Γιάννηδες, ενός κοκόρου γνώση.

Σπίτι χωρίς Γιάννη, προκοπή δεν κάνει.

Τι έχεις Γιάννη; Τι είχα πάντα!

Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη.

Ορίστε… Τόσοι Γιάννηδες που πήγαν τώρα;;;

Τι δουλειά έχει ο Μανωλιός;;;

Θα σας πω εγώ.

Ο Μανωλιός δεν είναι κάποιος τυχαίος. Δεν είναι κάποιος οποιοσδήποτε.

Χα! Εδώ είναι το θέμα.

Ο "Μανωλιός" από πού βγαίνει…;

"Εμμανουήλ";;; Χαχαχα!!!

Ακούστε, λοιπόν…

"Μανωλιός" = "man ο ΕΛ υιός", δηλαδή ο άνθρωπος είναι απόγονος των ΕΛ.

Έβαλε δε τη σκούφια του αλλιώς, για να προχωρήσει στο επόμενο σκαλί της κοσμοϊστορίας. Ω ναι, εδώ συντελείται μία κοσμογονία. Ο ΕΛ παίρνει ανθρώπινη μορφή.

Μιλάμε για την προέλευση του κόσμου…

( "προ – ΕΛ: ευ συν" η λέξη συμβολίζει δηλαδή ότι ο κόσμος σήμερα αποτελείται από ό,τι υπήρχε από πριν ("προ"), μαζί με τους ΕΛ ("ΕΛ"), όμορφα ("ευ") αθροισμένα ("συν") )

"Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου"

Ο "Παντελής" από πού βγαίνει…;

Πάλι δεν έχουμε Γιάννηδες… Και ο Μανωλιός πού πήγε…;

Θα σας πω αμέσως πού πήγε.

Ο Μανωλιός έγινε Παντελής.

Ο Παντελής είναι η φυσική συνέχεια του Μανωλιού.

Ο "Παντελής" βγαίνει ως εξής: “Τα πάντα ΕΛ is”.

Δηλαδή τα πάντα είναι ΕΛ.

Παντελής δηλαδή "Τα πάντα προέρχονται από τους ΕΛ". Και "τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου", δηλαδή τα πάντα και οι πάντες σήμερα είναι το ίδιο μεταξύ τους, το ίδιο όπως ήταν πάντα, είναι ΕΛ, είναι η συνέχεια του βασιλείου των ΕΛ…

Η παροιμία ζει για να μας υπενθυμίζει τη μία και μοναδική αλήθεια.

"Το πολύ το κυρ’ ελέησον το βαριέται κι ο παπάς"

Το "κυρ’ ελέησον" εδώ πάλι τι σημαίνει…;

Σημαίνει ότι "ο Κύριος ΕΛ ίσον", δηλαδή οι ΕΛ είναι ο Θεός, όλα τα ανεξήγητα φαινόμενα που συντελούνται στον κόσμο ετούτο, είναι όλα ενέργειες εκπορευόμενες από τους ΕΛ.

Όσο για την ίδια την παροιμία ολόκληρη, "το πολύ το κυρ’ ελέησον το βαριέται κι ο παπάς", που σημαίνει πολλές μαλακίες είπαμε και σήμερα, ας το κόψουμε γιατί δεν παλεύεται άλλο…

Αφιερωμένο στο Γιάννη, για τα καΜΜΜΜΜένα μας βράδια...

(sn) forevah...

Αφιερωμένο

Για δες...

Λαβράκι που έβγαλε το post για το ταμπλώ...

s0fiE said...

symfwnw.... dystyxws etsi einai ta pragmata...

ki ekei pou eisai me atoma ta opoia ta gnwrizeis apo tote pou paizate mazi kryfto kai moirazosastan oneira ksafnika ta synantas mono kai mono apo aggareia kai de mporeis na staurwseis leksh mazi tous kai to mono pou mporeis na peis einai... "e pes tipota, olo egw milaw!"

den kserw an hmoun pote sto tablo sou... ki an hmoun, elpizw na mhn exw thn tyxh twn ypoloipwn, kai na paramenw akoma...

egw sto neo mou spiti den exw tablo me fwtografies, alla tous filous mou (ksereis, apo tous pragmatikous, osoi -ligoi- ki an einai autoi) tous exw panta karfitswmenus sthn kardia kai to myalo mou... kai ayth h karfitsa ponaei otan syneidhtopoiw oti isws ta synais8hmata auta einai monopleura....

filakia polla apo th "monadikh sou filh pou th 8ymasai apo tote poy 8ymasai ton eauto sou"...

P.S: poly wraio to blog sou, alh8eia... ola ta post sou me sygkinhsan.

P.S2:NA PROSEXEIS kai na xeis sto tablo tou toixou kai ths kardias autous pou aksizun pragmatika

ciao!

Αν δεν κάνω λάθος, εσύ είχες κάνει παράπονα κάποτε σε μία κοινή μας φίλη... επειδή αντί να σου πει κάποια πράγματα απευθείας, τα έγραψε στο blog της και τα μοιράστηκε με πολύ κόσμο. Και να είχε γράψει και τίποτα άσχημο η καημένη...

Εσύ, πάλι, έρχεσαι και γράφεις πράγματα στο δικό μου blog, αντί να μου τα λες... απευθείας. Όταν σου λέω "πες τίποτα", ας πούμε! Δεν πειράζει, δεν έχω πρόβλημα εγώ, απλώς μερικές φορές δε σκέφτεσαι και πολύ...

Αφού, λοιπόν, θες δημοσιότητα, ορίστε ένα postάκι όλο δικό σου, έτσι για να γουστάρουμε.

Δεν καταλαβαίνω αυτήν την ξαφνική επίθεση σήμερα.

Για το αν βρίσκουμε κάτι να πούμε όταν συναντιόμαστε δε φταίω ούτε εγώ ούτε εσύ.

Αλλάζουν κάποια πράγματα όσο περνάει ο καιρός.

Συμβαίνει.

Γιατί φταίω εγώ γι' αυτό...;

Πότε ήταν η τελευταία φορά που μου έστειλες να βγούμε; Πότε ήταν η τελευταία φορά που μου έστειλες γενικώς; Πότε ήταν η τελευταία φορά που με έψαξες γενικώς; Πότε ήταν η τελευταία φορά που έξεφρασες αυτά τα "μόνοπλευρα αισθήματά" σου;

Όχι, ποτέ δεν ήσουν στο ταμπλώ. Και ξέρεις γιατί δεν ήσουν...; Έχω συνήθως μία φωτογραφία από τα πρόσφατα γενέθλιά μου, με όλη μας την παρέα μαζεμένη, εκεί στη βεράντα μου... Ναι, με όλους αυτούς τους διάφορους περίεργους... Αλλά, ξέρεις, πρέπει να φτάσει κανείς πολύ παλιά για να βρει τέτοια φωτογραφία με σένα μέσα. Και δε φταίω εγώ γι' αυτό.

Ο καθένας κάνει τις επιλογές του...

Αλλά όχι και να μας τη λες από πάνω.

ΥΓ: Αυτό το "μοναδική μου φίλη που τη θυμάμαι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου" εγώ για καλό το λέω. Είναι η πολλοστή φορά που το χρησιμοποιείς αντίστροφα. Αν ο σκοπός είναι να μου ανάβεις τα λαμπάκια, τα καταφέρνεις πολύ καλά και χωρίς αυτό. Περιττεύει.

Αμερικανάκια

Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα

Χαζεύοντας τις διάφορες φωτογραφίες που έχω στο PC, βρήκα ένα φάκελο με φωτογραφίες που είχα βγάλει το διαμέρισμα όταν είχα πρωτοέρθει εδώ στην Πάτρα.

Έπεσα, λοιπόν, πάνω σε αυτήν εδώ, που είναι η φωτογραφία ενός ταμπλώ που έχω στον τοίχο, στο οποίο καρφίτσωνα πάντα φωτογραφίες.

Κοιτώντας, παράλληλα, το ίδιο το ταμπλώ στην τωρινή του μορφή, παρατηρώ ότι με την πάροδο των 2 αυτών χρόνων το περιεχόμενό του έχει μεταβληθεί κατά το ήμισυ τουλάχιστον.

Και κοιτώντας το λίγο πιο προσεκτικά στην τωρινή του, πάντα, μορφή, παρατηρώ ότι ουσιαστικά η εικόνα που παρουσιάζει είναι περσινή. Χρειάζεται άμεσα άλλη μία ανανέωση - για την ακρίβεια, πρέπει να του αλλάξω λίγο τα φώτα.

Πώς αλλάζουν έτσι κάποια πράγματα από χρόνο σε χρόνο...

Η πλάκα είναι ότι αυτοί που αφαιρούνται κάθε φορά είναι πολύ περισσότεροι απ' αυτούς που προστίθενται.

Μεγαλώνουμε, φαίνεται.

Κοίτα ρε φάτσες που είχα καρφιτσώσει πριν 2 χρόνια... μην τυχόν και δεν τις βλέπω κάθε μέρα...

Στεναχωριέμαι απ' τη μία, αλλά απ' την άλλη είναι σίγουρα ώρα να βάλω μερικούς που έχω αδικήσει εδώ και καιρό αλλά, κυρίως, να βγάλω μερικούς που δεν αξίζουν να είναι εκεί.

Και ξέρεις... άμα βγεις και από το ταμπλώ... πάει και τέλειωσε...μετά δεν υπάρχει γυρισμός...

Thoughts of cadaveric

Κυρίες και κύριοι...

Κάπου εδώ ήθρε η ώρα να σας παρουσιάσω με μεγάλη μου χαρά το φίλο μου το Γιάννη!

Με το Γιάννη ήμασταν συμμαθητές από το δημοτικό μέχρι και το λύκειο και επίσης τυχαίνει να είναι και συμπατριώτης, δύο στοιχεία που καταλαβαίνετε αυτομάτως πόσο σημαντικό άνθρωπο τον καθιστούν!!! Τα τελευταία χρόνια σπουδάζουμε αρκετά μακριά, αλλά κάνουμε πολλή παρέα... online χεχεχεχε... να 'ναι καλά το MSN...

Το blog του Γιάννη είναι ένας χώρος στον οποίο γράφει όταν βαριέται.

Πιστεύετε ότι η ανία είναι... ανιαρή...;

Τότε μάλλον δεν είστε δικός μας!!!

Γεράσαμε...

Καλά εεε…

Λοιπόν είναι ένα μαγαζάκι εδώ στην Πάτρα (όνομα δε σας λέω, μη νομίζετε ότι του κάνω και διαφήμιση) που πολύ το γουστάρουμε.

Ιδιαιτέρως τις Τετάρτες, όμως, το γουστάρουμε ακόμα περισσότερο, γιατί έχει κάτι καταπληκτικό… TRASH PARTY!!!

Δεν είναι απλώς καταπληκτικό… Είναι μοναδικό!!!

Το πνεύμα του πάρτυ είναι κυρίως 90’s. Τότε, δηλαδή, που μεγαλώσαμε εμείς…

Τι βλέπουμε και τι ακούμε τις Τετάρτες...;

Καταρχάς ανεπανάληπτα ελληνικά. Χαρακτηριστικά κομμάτια μιας δεκαετίας που έχουν περάσει πλέον μαζί της στο υποσυνείδητο… Από το "Ήρεμα, ήρεμα" στο "Έλα μωράκι μου" και από "Του Αιγαίου τα μπλουζ" στον "Πειρασμό" του Μπονάτσου. Από το Χαριτοδιπλωμένο στο Ρακιντζή και σε διάφορες περίεργες συμμετοχές Eurovision… Στον Καρβέλα και τις "Καλοκαιρινές διακοπές", τη "Μούρη" και "τα πρόστυχα τα μαύρα τα εσώρουχα...." και όλα τα rock’n’roll... Στη Βίσση και το "Λάμπω", στη Βικτώρια, στη Γιαγκούση και στην Άντζυ Σαμίου, στην Έφη Σαρρή ("στα βράχια της Αλλόνησου βρήκα το παντελόνι σου"…), στη Βανδή και στον ξεχασμένο Λεμπέση, στον Καλλίρη, στον Κορκολή τον καημένο. Στα Ημισκούμπρια!!! Και δεκάδες άλλους… Καλοκαίρια και κατασκήνωση μου θυμίζουν, σχολείο και πάρτυ δημοτικού και επίσης ένα παλιό μικρό κόκκινο στρυγγυλωπό ραδιοφωνάκι που είχα κάποτε εκεί στο πατάρι στο σπίτι στην Αθήνα…

Ανεπανάληπτα ξένα. Aqua και Emilia και τραγούδια των πρώτων χορών, και μετά από N’Sync μέχρι Britney. Και "move it all around" και χορευτικά που κουνιέται λίγο και κανα πόδι, όχι όπως χορεύει ο κόσμος σήμερα στα κλαμπ με την progressive.

Λάτιν και καρναβαλίστικα. Από "La bamba" μέχρι "Que te la pongo" και από τη "Macarena" στο "Εργαλείο". Και παιδικά και χαζοχαρούμενα τραγουδάκια, ίσα-ίσα για να σπάει η μονοτονία όταν κουράζεσαι.

Χαρακτηριστικά disco τραγούδια, μιας disco που στα 90’s την πήρε η κάτω βόλτα... Και όμως, τα πρασινωπά και ροζουλιά φωτορυθμικά πάνω στη ντισκομπάλα, σου θυμίζουν "Ρόδα, τσάντα και κοπάνα" ή ταινία του Ψάλτη ή του Γαρδέλη… Φοβάσαι ότι θα βγει από κάπου η Αλιμπέρτη με κόκκινα μάγουλα και κόκκινο φόρεμα και αυτό το χαρακτηριστικό μαλλί 80’s, αλλά ευτυχώς αυτό είναι το μόνο που λείπει από το πρόγραμμα.

Και πιο φρέσκα, γελοία και μη. "Ξεδοτικά", που λέμε κι εμείς...

Αξέχαστες διαφημίσεις. Από την Kolynos στη Fiesta Frappe. Κιτς διαφημίσεις, διαφημίσεις με απίστευτο γέλιο, διαφημίσεις που έγιναν ατάκες…

Σποτάκια καταπληκτικά. Α.Μ.Α.Ν. και δε συμμαζεύεται…

Παιδικά. Από τα Στρουμφάκια στο Carrusel… Ποιος δεν ξέρει τον Γκρινιάρη και τη Στρουμφίτα, το Σιρίλο και τη Μαρία Χοακίνα!!!

Κι ας μην έβλεπα τακτικά Carrusel. Άλλωστε ούτε ήμουν φανατικός ΑΜΑΝ, ούτε χόρευα "Ι am a big big girl" και ούτε η Σαμίου είναι του γούστου μου, ούτε ο Ρακιντζής…

Αλλά κάποιες εικόνες και κάποιοι ήχοι είναι συνδεδεμένοι με κάποια χρόνια. Έχουν χαραχθεί στα πίσω φύλλα της μνήμης και κάθε επανεμφάνισή τους είναι αφορμή για ανάκληση μιας ολόκληρης ηλικίας, μιας ολόκληρης εποχής…

Τώρα επειδή τυχαίνει η συγκεκριμένη εποχή που μεγαλώσαμε να ήταν σχετικώς πεζή και εμπορική, κάτι τέτοιες εκδηλώσεις προκαλούν ταυτόχρονα καλτ γέλιο αλλά και νοσταλγία…

Όμορφο συναίσθημα.

Αποφάσεις

Χρόνια πήρε, αλλά σήμερα πήρα μπρος.

Και είναι να μην πάρω μπρος.

Είναι να μην το πάρω απόφαση, μετά έχει λήξει το θέμα.

Εγωιστής άνθρωπος είμαι, μου αρκεί να το πάρω απόφαση και όλα μπαίνουν στο δρόμο τους.

Από βδομάδα, λοιπόν, η αρχή...

Άντε να δούμε.

Κοινωνία της πληροφορίας

Έστω ένας τοίχος.

Ένας όμορφος τοίχος.

Με τα λιθαράκια του.

Κάθε σκέψη και ένα λιθαράκι.

Κάθε καινούρια σκέψη έρχεται να προστεθεί σαν ένα χρωματιστό λιθαράκι στον τοίχο.

Όσο μεγαλώνει ο τοίχος, όσο ανοίγει το πλάνο για να τον χωρέσει, τόσο μικραίνει το κάθε λιθαράκι. Ώσπου χάνεται.

Και όταν χάνεται, χάνεται για πάντα.

Φαίνεται μόνο ο τοίχος ο όμορφος ο χρωματιστός και δεν ξεχωρίζεις λιθαράκια.

Αλλά ακόμα και αν τα βλέπεις τα λιθαράκια, δεν μπορείς να τα καταλάβεις πια από τόσο μακριά.

"Το μήνυμά τους δε θα ερμηνευτεί ποτέ, όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει πια κανένα κλειδί, αλλά και γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν υπομονή να το προσέξουν, στην εποχή όπου έχει συγκεντρωθεί τέτοιο πλήθος παλιών και νέων μηνυμάτων, που ο κραυγαλέος υπαινιγμός τους περνά απαρατήρητος. Σήμερα πια η ιστορία είναι μόνο ένας λεπτός σπάγγος μνήμης μέσα στον ωκεανό της λήθης, αλλά ο χρόνος συνεχίζει την πορεία του και θα 'ρθει η εποχή των υψηλών περιόδων, όπου ολόκληροι αιώνες θα φαίνονται τότε αιώνες πινάκων και μουσικής, αιώνες ανακαλύψεων, πολέμων, βιβλίων, και θα 'ναι αυτό κακό γιατί ο άνθρωπος θα χάσει την αντίληψη για τον ίδιο τον εαυτό του και την ιστορία του, την ακατανόητη, την ανεξιχνίαστη, τη ζαρωμένη πίσω από μερικές σχηματικές συντομευμένες έννοιες.

--------------------------------------------------------------------

Κι αυτή η κοινωνία θα ξεχαστεί, κι ακόμα πιο μπροστά θα ξεχαστούν και τα λάθη, οι πλάνες και οι αδικίες της, που με βασάνισαν και που στα χαμένα προσπάθησα να τις επανορθώσω, να τις καταδικάσω, στα χαμένα, γιατί ό,τι έγινε έγινε, και είναι ανεπανόρθωτο.

--------------------------------------------------------------------

Οι περισσότεροι άνθρωποι απογοητεύονται από τη διπλή εσφαλμένη πίστη: Πιστεύουν στην αιώνια μνήμη (ανθρώπων, πραγμάτων, πράξεων, εθνών) και στην επανόρθωση (πράξεων, λαθών, αδικιών, αμαρτιών). Και τα δύο σκέλη αυτής της πίστης είναι ψεύτικα. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: όλα θα ξεχαστούν και τίποτα δε θα επανορθωθεί. Το θέμα της επανόρθωσης (εκδίκηση και συγχώρεση) θα το διαδεχθεί η λήθη. Κανείς δε θα επανορθώσει τις αδικίες που έγιναν αλλά και όλες θα ξεχαστούν.

--------------------------------------------------------------------

Και ξαφνικά με έπιασε μια λύπη γι' αυτήν εδώ τη μέρα. Όχι μόνο γιατί ήταν μάταια, αλλά και γιατί απ' αυτή τη ματαιότητά της τίποτα δε θα μείνει."

(από "Το αστείο" του Μίλαν Κούντερα)

Έρως ανίκατε μάχαν

Μια κοπέλα σε μία πλούσια γειτονιά της Αθήνας ρωτάει τη μαμά της:

-Μαμά, γιατί παντρεύητηκες τον μπαμπά;

-Ο μπαμπάς σου, χρυσό μου, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος. Όμορφος άνδρας με πολλά-πολλά λεφτά, με έβγαζε κάθε βράδυ για δείπνο στο Hilton, μου πήρε ένα ωραίο αυτοκινητάκι, με πήγε βόλτα στην Ιταλία, μου αγόρασε ένα διαμερισματάκι στο Παρίσι...

-Καλά, μαμά, ο κατάλληλος άνθρωπος δεν είναι αυτός με τον οποίον είσαι ερωτευμένη...; Αυτός που αγαπάς πραγματικά...; Αυτός που...

-Αχ ποιος σου τα είπε αυτά πάλι!;!;!; Άκουσε να σου πω και βαλ' το καλά στο μυαλό σου: ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΤΙΣ ΛΕΝΕ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΗΔΑΝΕ ΤΣΑΜΠΑ...

κ. Νταλάρα, ενταύθα

Θα 'ρθω να σε βρω, όπου και να 'σαι...

Θα 'ρθω να σε βρω, θα 'ρθω - να το θυμάσαι...

Θα 'ρθω να σε βρω...

Και άντε πάλι απ' την αρχή. Κι άλλο ρεφρέν. Και δωσ' του ξανά.

Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα;;;

Ψυχολογικό θα μας δημιουργήσεις τώρα...;

Να θες να κρυφτείς και να μην μπορείς ρε παιδί μου.

Να σε κυνηγάει ο Νταλάρας.

Να θες να φύγεις και να έχεις τον Νταλάρα στο κατόπι.

Νταλάρας εδώ, Νταλάρας εκεί, πού είναι ο Νταλάρας...;

Παντού.

Νταλάρες παντού.

Ένας αυτός κι ένας ο Sting (να γιατί ταιριάξανε).

Every breath you take, I 'll be watching you και λοιπά και λοιπά.

Η χαρά του ματάκια.

Να θες να ζήσεις τη ζωή σου και να σε παρακολουθεί.

Να σε παρακολουθεί κάποιος που αυτοαποκαλείται "Κεντρί".

Σα βγαλμένο από κακό θρίλερ των 80's.

Εφιάλτης.

Δε σας θέλουν οι κοπελιές ρε παίδες, παρ' τε το χαμπάρι και αφήστε τις ήσυχες...

Το παγκάκι

Δύσκολοι καιροί για παγκάκια.

Και δεν είναι ότι τα φοβάμαι εγώ τα δύσκολα. Είμαι φτιαγμένο από ξύλο για να αντέχω, ξέρεις.

Με πειράζει που δεν μπορώ να τα ζήσω.

Ούτε τα δύσκολα, ούτε τα εύκολα.

Ούτε τα άσχημα, ούτε τα όμορφα.

Όποιος έφτιαξε αυτό το παραμύθι δεν είχε γούστο. Ή, μάλλον, όχι. Ξέρεις τι δεν είχε; Καρδιά δεν είχε. Ναι, καρδιά δεν είχε.

Δεν μπορείς, κύριε, να δίνεις ψυχή σε κάτι χωρίς να του δίνεις κίνηση.

Δεν μπορείς να του δίνεις σκέψη και λογική χωρίς να του δίνεις χέρια.

Να του δίνεις αισθήματα χωρίς να του δίνεις μάτια και χαμόγελο.

Αλλά εμένα έτσι με έφτιαξαν και, τι να πω, μάλλον αυτό δεν αλλάζει, μάλλον είναι απ’ αυτά που απλώς τα συνηθίζεις, που απλώς κάποια στιγμή τα αποδέχεσαι ως μέρος της πραγματικότητας, λένε – της πραγματικότητας ενός παραμυθιού, εν προκειμένω, που δεν παύει, όμως, να είναι πραγματικότητα, τουλάχιστον στο δικό μου κόσμο.

Άκαρδος, που λες.

Πρόσεξέ με…

Η ομοιογένειά μου… Είμαι φτιαγμένο από ξύλο λέμε. Μόνο ξύλο. Για να κουβαλάω τον πόνο του δέντρου που κάποιος έκοψε για να με φτιάξει. Τον σιωπηλό πόνο ενός σιωπηλού δέντρου. Και τίποτα άλλο.

Η ομοιομέρειά μου… Συμμετρία απόλυτη, έτσι για να μην έχω προσωπικότητα. Να είμαι ουδέτερο και να μην έχω φύλο.

Η ομοιομορφία μου… Να μην έχω κάτι διαφορετικό - ένα κάτι, μία άποψη βρε αδερφέ. Και ξέρεις τι είναι να έχεις σκέψη και να μην έχεις άποψη…;

Ξέρεις τι είναι να είσαι καταδικασμένο να είσαι ένα παγκάκι όπως όλα τα άλλα παγκάκια…;

Ούτε κι εγώ ξέρω, γιατί από ‘δω δε φαίνεται άλλο παγκάκι.

Όχι πως φαίνεται και τίποτα άλλο, εδώ που τα λέμε.

Γιατί, βλέπεις, όταν με έφεραν εδώ, φρόντισαν να με τοποθετήσουν έτσι ώστε να μην κοιτάω πουθενά. Λες και δεν πρέπει να βλέπω κάτι όμορφο.

Αλλά, ξέρεις, τα μυρίζω τα λουλούδια… Πολλά λουλούδια, ολόκληρη θάλασσα από όμορφα χρώματα πρέπει να βρίσκεται εκεί πίσω. Και δέντρα και πρασινάδα. Είναι και μια αμυγδαλιά! Αυτήν την ακούω κιόλας, γιατί είμαι κι εγώ φτιαγμένο από ξύλο, όπως σου είπα. Καμιά φορά κουβεντιάζουμε… Πάντα με γυρισμένη την πλάτη. Ναι, έχει και τη γοητεία του αυτό, όμως πονάει, να ξέρεις.

Και δεν αναρωτιέσαι...; Ο κόσμος δε θέλει να τη βλέπει την αμυγδαλιά…; Δε θέλει να βλέπει τα δέντρα…; Τα λουλούδια…;

Εγώ δεν αναρωτιέμαι. Γιατί ξέρω.

Δεν τη βλέπουν την αμυγδαλιά ούτε τα άλλα δέντρα ούτε τα πολύχρωμα τα λουλούδια. Πολλοί περνάνε κάθε μέρα από εδώ και όμως νομίζω ότι δεν τα έχουν προσέξει. Γιατί δεν έχουν το χρόνο ή γιατί δεν έχουν τη διάθεση. Και όταν δε θες να δεις κάτι, ή δε σε απασχολεί, έστω, δεν πρόκειται ποτέ να το δεις, ακόμα κι αν είναι μπροστά στα μάτια σου.

Κάθονται, λοιπόν, να ξεμουδιάσουν, αν καμιά φορά έχουν χρόνο να ξεμουδιάσουν, και κάθονται με αυτό το απαίσιο και άβολο διαχωριστικό ανάμεσά τους (θαρρείς είμαι επίτηδες φτιαγμένο έτσι για να τους χωρίζω) και κάθονται, φυσικά, με πλάτη. Οπωσδήποτε με πλάτη. Με πλάτη στην ομορφιά. Για λίγο κάθονται. Μετά με παρατάνε κι εμένα και φεύγουν σα να μην ήρθαν ποτέ.

Οι μεγάλοι.

Οι μικροί είναι άλλη ιστορία…

Οι μικροί κάθονται πάνω και χαράσσουν γράμματα, λέξεις, φράσεις, ονόματα, ημερομηνίες, όρκους φιλίας και αγάπης… Όρκους που θα τους ξεχάσουν αργά ή γρήγορα, όμως πάνω μου θα μείνουν χαραγμένοι για πάντα. Θα υπάρχουν εκεί ίσα-ίσα να θυμίζουν πως κάποτε υπήρξαν κι αυτοί μικροί. Γιατί όλοι οι μεγάλοι υπήρξαν κάποτε μικροί. Κι ας μην τους φαίνεται. Στο λέω εγώ, που μου έχουν χαρίσει τα παιδικά τους χρόνια, όταν τα άφησαν για να ντυθούν μεγάλοι.

Χάρη σ’ αυτά υπάρχω ακόμα. Αυτά με γεμίζουν. Αυτά μου δίνουν ζωή.

Μου δίνουν ζωή γιατί είπαμε, είμαι μόνο ένα παγκάκι που κάποιος έβαλε μέσα σε αυτό εδώ το παραμύθι. Και οι μεγάλοι δεν πιστεύουν σε παραμύθια.

Αλλά όταν στο τέλος, φίλε, με γκρεμίσουν κι εμένα, για να φτιάξουν εδώ ένα μεγάλο κτίριο, όταν πεθάνουν αθόρυβα και η αμυγδαλιά και τα λουλούδια και τα χρώματα και οι μυρωδιές που ποτέ κανείς δεν πρόσεξε, για να χτιστεί κάτι σπουδαιότερο, όταν πεθάνω κι εγώ, τότε θα πεθάνουν μαζί μου και τα παιδικά σου χρόνια.

Θα τελειώσει και αυτό εδώ το παραμύθι.

Και θα συνεχίσεις τη γεμάτη ζωή σου ατάραχος - πολύ σε απασχόλησα άλλωστε με παραμύθια και βλακείες.

Μόνο σου λέω, είναι δύσκολοι καιροί για παγκάκια.

Αφιερωμένο καταρχάς στην "ξαδέρφη μου", την πριγκηπέσσα… Γιατί ποτέ κανείς άλλος δε θα είχε δώσει τόση σημασία σε μία τέτοια εικόνα…

Αφιερωμένο και στην Ελβίρα για το γκρεμισμένο της παγκάκι, σε μια όμορφη πλατεία στην Άνω Πεύκη…

Αφιερωμένο και στη Debby, που παραδέχεται ότι έπρεπε να περάσουν χρόνια για να προσέξει την ομορφιά που δεν κρυβόταν καν...

Why do the angels cry

Δεν ξέρω πώς το θυμήθηκα τώρα.

Αλλά το θυμήθηκα.

Ήταν η πιο συγκλονιστική ποδοσφαιρική στιγμή που έχω παρακολουθήσει.

Έψαξα λοιπόν και βρήκα τις εικόνες.

Ήταν 14 Μαΐου του 2003. Λίγο πριν τις στις 22.30 το βράδυ, τοπική ώρα.

Στο γήπεδο Delle Alpi, στο Τορίνο.

Η Γιουβέντους κέρδιζε τη Ρεάλ στο 2ο ημιτελικό του Champions League και έβαζε πλώρη για το μεγάλο τελικό με τη Μίλαν.

Το ρολόι έδειχνε το 82ο δεύτερο λεπτό, όταν ο Pavel Nedvěd, ο πολύ μεγάλος αυτός παίκτης, αυτός που είχε σφραγίσει πριν από λίγο την πρόκριση με το 3ο γκολ της ομάδας του, έκανε μία αψυχολόγητη ενέργεια, ένα εντελώς ανούσιο και αχρείαστο φάουλ στο χώρο του κέντρου, σε μία ανύποπτη στιγμή, σε μία ασήμαντη φάση. Ο Steve McManaman έπεσε στο έδαφος και ο Pavel πάγωσε.

Η κίτρινη κάρτα που ήταν πλέον αναπόφευκτη, θα ήταν δεύτερη που μάζευε σε αυτή τη σειρά παιχνιδιών και θα του κόστιζε τη συμμετοχή στο μεγάλο τελικό.

Γονατιστός ικέτευσε τον διαιτητή, όμως ο Urs Meier έπρεπε να κάνει τη δουλειά του. Με ένα μελαγχολικό χαμόγελο έκανε κάτι για το οποίο σίγουρα λυπόταν και ο ίδιος τόσο όσο και κάθε άλλος άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά το ποδόσφαιρο.

Ο Pavel έβαλε το πρόσωπο στα χέρια του και άρχισε να κλαίει.

Με δάκρυα έπαιξε τα λίγα λεπτά που απέμεναν, με δάκρυα τέλειωσε και το ματς.

Με δάκρυα αποχώρησε. Μαύρα δάκρυα σε ένα αγγελικό πρόσωπο.

Με δάκρυα αποχώρησε την ώρα που το γήπεδο αποθέωνε την ομάδα που αυτός οδήγησε ως εκεί.

Στη έξοδο δήλωσε "Δεν ξέρω... Δε σκεφτόμουν... Θέλω να πεθάνω...".

Ταξίδεψε στο Μάντσεστερ για τον τελικό, για να είναι στο γήπεδο με πολιτικά, κοντά στην ομάδα του.

Η οποία, βέβαια, έχασε.

Palestine

Κάποιοι χτίζουν τείχη.

Αγωνίζονται για να τα χτίσουν.

Για να χωρίσουν κόσμο, να σκορπίσουν πόνο.

Κάποιοι άλλοι... τα γκρεμίζουν.

Πολύ απλά.

Με τη δύναμη της τέχνης.

Με τη δύναμη της ομορφιάς και της ευρηματικότητας.

Ειδικά αυτή η τελευταία εικόνα με το κοριτσάκι που ξεκινάει ανύποπτα το ταξίδι του με τα μπαλόνια είναι καταπληκτική... Και η αντίθεση με τους περαστικούς και την κίνηση, η αντίθεση αυτή της φαντασίας με την καθημερινότητα, του παραμυθιού με την πραγματικότητα, την κάνει ακόμα πιο καταπληκτική... Καλό της ταξίδι...

Update...

Here I am...

Κατόπιν της ολιγοήμερης αυτής αποχής μου από ετούτον το χώρο, ελέω παραμονής μου στις Αθήνες και λίγο στο νησάκι μου, έτσι καθώς γύρισα διαφορετικός, πιο φρέσκος και αναζωογονημένος και με μερικά κιλά παραπάνω, άνοιξα το blog και συνειδητοποίησα ότι ήρθε ο καιρός να κάνω κάτι που από καιρό έπρεπε να είχα κάνει.

Τον Ιούλιο, λίγο πριν φύγω για τις διακοπές μου στο νησί μου, είχα γράψει ένα post για τα blogs που διαβάζω. Όχι όόόλα τα blogs που διαβάζω, γιατί αυτά είναι πάρα πολλά... Αλλά τέλος πάντων αυτά τα οποία διαβάζω καθημερινώς, αυτά των οποίων δε χάνω post για post, αυτά που λατρεύω. Κοινώς, αυτά για τα οποία έχω links εκεί δεξιά στη σχετική στήλη.

Από τότε, όμως, καινούρια blogs έχουν εισχωρήσει στη ζωή μου, ενώ κάποια από τα παλιά έχουν αποχωρήσει, κυρίως επειδή, δυστυχώς, συνειδητοποίησα ότι είναι πλέον ανενεργά εδώ και πολύ πολύ καιρό.

Αισθάνομαι, λοιπόν, την ανάγκη, να παρουσιάσω ιδιαιτέρως τους καινούριους από τους φίλους μου, αυτούς που δεν εμφανίζονταν στο προηγούμενο post.

Ξεκινώ από πάνω προς τα κάτω, με τη σειρά που εμφανίζονται στη στήλη.

Η Αλεξάνδρα είναι η συγγραφέας μας. Στο blog της διαβάζει κανείς καθημερινές σκέψεις, ολόφρεσκες ή παλιότερες ίσως, μέσα από ιστορίες. Όμορφες ιστορίες, ανθρώπινες ιστορίες. Μικρά διηγήματα θα έλεγε κανείς. Που άλλα σε γλυκαίνουν και σε ηρεμούν, άλλα σε μελαγχολούν ή σε προβληματίζουν. Ίσως είναι απ' όλα τα blogs που έχω βρει στο ελληνικό Ίντερνετ, αυτό που τείνει περισσότερο στη λογοτεχνία και δεν είναι απλώς ένα ημερολόγιο ή ένα βήμα για επικοινωνία. Αξίζει να διαβάσει κανείς και τα παλιότερα posts της Αλεξάνδρας. Μπορεί να βρει διαμάντια.

Η Maika... Η Maika, που λέτε, παιδιά, είναι το πιο έξυπνο άτομο εδώ μέσα. Πολύ δυνατό χιούμορ και πολύ ευχάριστο, τα post της διαβάζονται πολύ εύκολα, σου φτιάχνουν το κέφι ό,τι και να έχεις και βγαίνεις από το blog της πάντα με ένα χαμόγελο. Όσο για τα comments που αφήνει... το κερασάκι στην τούρτα κάθε post του κάθε blog... Κι όμως, όταν χρειάζεται, μπορεί να είναι η πιο σοβαρή απ' όλους. Ξέρει πότε να γελάει και πότε όχι. Και αυτή είναι η πεμπτουσία της ωριμότητας, λέω εγώ. Κι όμως, δε θα θέλει να το παραδεχτεί, θα δείτε... Γι' αυτό και είναι δύο φορές πιο άξια, λοιπόν! Εμείς εδώ σε αυτό το blog τρέφουμε ιδιαίτερη αδυναμία στη Maika, να το έχετε υπόψη σας...

Τη Debby τη διάβαζα από παλιότερα, απλώς δεν την είχα προσθέσει στα links και σε κάποια στιγμή την είχα χάσει, για κάποιο περίεργο λόγο - ε μετά από κάποιο comment της την καναβρήκα και... δεν την αφήνω πια! Καθημερινά posts. Προσωπικά βιώματα, σκέψεις, απόψεις, θέματα μικρά, θέματα μεγάλα, στίχοι, γνωμικά. Όρθολογισμός αλλά και συναίσθημα. Αφορμές για σκέψη. Όμορφη... παρένθεση στην καθημερινότητα, απαραίτητη πλέον για μένα.

Η Julia λέει ότι είναι 28. Αλλά ή δεν το έχει καταλάβει ακόμα ή απλώς δεν της φαίνεται... Η Julia είναι απλώς άπαιχτη... Το δικό της blog φέρνει πολύ περισσότερο σε προσωπικό ημερολόγιο και είναι τόσο μα τόσο ενδιαφέρον! Up ή down, η Julia οπωσδήποτε ξέρει να περνάει τη διάθεσή της, απλώς γιατί γράφει αληθινά και αυθόρμητα.

Και κάπου εδώ φτάνουμε στο μεγάλο μου bloggoέρωτα!!! Η Ατταλάντη είναι το πιο άξιο άτομο που έχω ερωτευτεί ποτέ μου - είμαι σίγουρος, το ορκίζομαι... Και δε θα αργήσω καθόλου να την αναβαθμίσω σε bloggoσύζυγο... Αρκετά διαφορετικά posts μπορεί να βρει κανείς στο blog της, όμως όλα έχουν το ύφος της, ένα πολύ ιδιαίτερο και πολύ αναγνωρίσιμο ύφος. Μία ατμόσφαιρα. Αυτή η ατμόσφαιρα, που βρίσκεται εκεί διάχυτη, όταν εμφυσείται μέσα στις ιστορίες που γράφει, το αποτέλεσμα είναι απλώς μαγευτικό. Δεν είναι μόνο ότι είναι καταπληκτικές οι ιστορίες, είναι ότι είναι γραμμένες τόσο άρτια, που είναι σα να διαβάζεις παραμύθια ενός μεγάλου παραμυθά σε καταπληκτική μετάφραση. Κυλούν απίστευτα γλυκά και τελειώνουν αφήνοντας πάντα το κατάλληλο συναίσθημα. Ακόμα και αν δεν καταφέρω να την παντρευτώ μια μέρα, εγώ θα είμαι σίγουρος ότι όταν θα κάνει παιδιά και θα τους λέει κάθε βράδυ στο κρεβάτι "Let me tell you a story...", θα την κοιτάνε στα μάτια με τόση αφοσίωση όσο ποτέ κανείς δεν κοίταξε κανέναν... Και στο τέλος θα κοιμούνται τον πιο ανάλαφρο ύπνο... Δεσποινίς, είσαι το πιο λαμπρό αστέρι της bloggόσφαιρας. Keep shining.

Η Κατερίνα καταρχάς είναι συμπατριώτισσα, δε χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο για να συνεννοηθούμε εδωπέρα! Τα φοιτητικά χρόνια στην Πάτρα είναι άλλο ένα κοινό μας χαρακτηριστικό και η τρέλα της είναι το συνδετικό μας στοιχείο, αφού αυτός είναι ο λόγος που λατρεύω να τη διαβάζω. Εδώ που τα λέμε... όποιος είναι απ' το νησί μας, ε μια τρέλα την έχει... όποιος σπουδάζει στην Πάτρα, ε μια τρέλα του προκύπτει στην πορεία... αλλά η Κατερίνα είναι επιπλέον και αρχιτεκτόνισσα... επομένως πιασ' τ' αυγό και κούρευ' το...

Τελευταία έμεινε η επίσης νυν συντοπίτισσα Exilio. Για μένα, βέβαια, θα είναι πάντα το προβατάκι... Το προηγούμενο blog της ήταν ό,τι πιο πολύ αγαπούσα στο Ίντερνετ, όμως ήρθε ο καιρός να κατεβάσει ρολά και για λίγο καιρό τη χάσαμε από τη bloggόσφαιρα. Εδώ και καιρό έχει επανέλθει δριμύτερη με ένα μουσικό blog. Το πολύ ξεχωριστό μουσικό της γούστο και οι ποικίλες μουσικές της γνώσεις δημιουργούν έναν κόσμο διαφορετικό. Κάθε post είναι και μία νότα. Κάθε νότα και ένα ταξίδι. Ταξίδια μιας νότας... που δε θα ξανακάνετε ποτέ πουθενά αλλού, να είστε σίγουροι. Μικρή μου Bernadette, σε διαβάζω και τα ακούω όλα τα κομμάτια κάποια στιγμή, ακόμα κι αν δεν προλαβαίνω να αφήσω comment. Δε σε χάνω ποτέ.

Αυτά προς το παρόν. Κατά καιρούς θα ακολουθούν και άλλες αναβαθμίσεις στο περιεχόμενο της λίστας και φυσικά θα επέρχονται και τα σχετικά posts, αντίστοιχα με το σημερινό και το πρηγούμενο.

Καλή συνέχεια σε όλους!!!

ΥΓ: Γυναικοκρατούμαι ή μου φαίνεται...;!;!;!