Tuesday, November 07, 2006

Το παγκάκι

Δύσκολοι καιροί για παγκάκια.
Και δεν είναι ότι τα φοβάμαι εγώ τα δύσκολα. Είμαι φτιαγμένο από ξύλο για να αντέχω, ξέρεις.
Με πειράζει που δεν μπορώ να τα ζήσω.
Ούτε τα δύσκολα, ούτε τα εύκολα.
Ούτε τα άσχημα, ούτε τα όμορφα.
Όποιος έφτιαξε αυτό το παραμύθι δεν είχε γούστο. Ή, μάλλον, όχι. Ξέρεις τι δεν είχε; Καρδιά δεν είχε. Ναι, καρδιά δεν είχε.
Δεν μπορείς, κύριε, να δίνεις ψυχή σε κάτι χωρίς να του δίνεις κίνηση.
Δεν μπορείς να του δίνεις σκέψη και λογική χωρίς να του δίνεις χέρια.
Να του δίνεις αισθήματα χωρίς να του δίνεις μάτια και χαμόγελο.
Αλλά εμένα έτσι με έφτιαξαν και, τι να πω, μάλλον αυτό δεν αλλάζει, μάλλον είναι απ’ αυτά που απλώς τα συνηθίζεις, που απλώς κάποια στιγμή τα αποδέχεσαι ως μέρος της πραγματικότητας, λένε – της πραγματικότητας ενός παραμυθιού, εν προκειμένω, που δεν παύει, όμως, να είναι πραγματικότητα, τουλάχιστον στο δικό μου κόσμο.
Άκαρδος, που λες.
Πρόσεξέ με…
Η ομοιογένειά μου… Είμαι φτιαγμένο από ξύλο λέμε. Μόνο ξύλο. Για να κουβαλάω τον πόνο του δέντρου που κάποιος έκοψε για να με φτιάξει. Τον σιωπηλό πόνο ενός σιωπηλού δέντρου. Και τίποτα άλλο.
Η ομοιομέρειά μου… Συμμετρία απόλυτη, έτσι για να μην έχω προσωπικότητα. Να είμαι ουδέτερο και να μην έχω φύλο.
Η ομοιομορφία μου… Να μην έχω κάτι διαφορετικό - ένα κάτι, μία άποψη βρε αδερφέ. Και ξέρεις τι είναι να έχεις σκέψη και να μην έχεις άποψη…;
Ξέρεις τι είναι να είσαι καταδικασμένο να είσαι ένα παγκάκι όπως όλα τα άλλα παγκάκια…;
Ούτε κι εγώ ξέρω, γιατί από ‘δω δε φαίνεται άλλο παγκάκι.
Όχι πως φαίνεται και τίποτα άλλο, εδώ που τα λέμε.
Γιατί, βλέπεις, όταν με έφεραν εδώ, φρόντισαν να με τοποθετήσουν έτσι ώστε να μην κοιτάω πουθενά. Λες και δεν πρέπει να βλέπω κάτι όμορφο.
Αλλά, ξέρεις, τα μυρίζω τα λουλούδια… Πολλά λουλούδια, ολόκληρη θάλασσα από όμορφα χρώματα πρέπει να βρίσκεται εκεί πίσω. Και δέντρα και πρασινάδα. Είναι και μια αμυγδαλιά! Αυτήν την ακούω κιόλας, γιατί είμαι κι εγώ φτιαγμένο από ξύλο, όπως σου είπα. Καμιά φορά κουβεντιάζουμε… Πάντα με γυρισμένη την πλάτη. Ναι, έχει και τη γοητεία του αυτό, όμως πονάει, να ξέρεις.
Και δεν αναρωτιέσαι...; Ο κόσμος δε θέλει να τη βλέπει την αμυγδαλιά…; Δε θέλει να βλέπει τα δέντρα…; Τα λουλούδια…;
Εγώ δεν αναρωτιέμαι. Γιατί ξέρω.
Δεν τη βλέπουν την αμυγδαλιά ούτε τα άλλα δέντρα ούτε τα πολύχρωμα τα λουλούδια. Πολλοί περνάνε κάθε μέρα από εδώ και όμως νομίζω ότι δεν τα έχουν προσέξει. Γιατί δεν έχουν το χρόνο ή γιατί δεν έχουν τη διάθεση. Και όταν δε θες να δεις κάτι, ή δε σε απασχολεί, έστω, δεν πρόκειται ποτέ να το δεις, ακόμα κι αν είναι μπροστά στα μάτια σου.
Κάθονται, λοιπόν, να ξεμουδιάσουν, αν καμιά φορά έχουν χρόνο να ξεμουδιάσουν, και κάθονται με αυτό το απαίσιο και άβολο διαχωριστικό ανάμεσά τους (θαρρείς είμαι επίτηδες φτιαγμένο έτσι για να τους χωρίζω) και κάθονται, φυσικά, με πλάτη. Οπωσδήποτε με πλάτη. Με πλάτη στην ομορφιά. Για λίγο κάθονται. Μετά με παρατάνε κι εμένα και φεύγουν σα να μην ήρθαν ποτέ.
Οι μεγάλοι.
Οι μικροί είναι άλλη ιστορία…
Οι μικροί κάθονται πάνω και χαράσσουν γράμματα, λέξεις, φράσεις, ονόματα, ημερομηνίες, όρκους φιλίας και αγάπης… Όρκους που θα τους ξεχάσουν αργά ή γρήγορα, όμως πάνω μου θα μείνουν χαραγμένοι για πάντα. Θα υπάρχουν εκεί ίσα-ίσα να θυμίζουν πως κάποτε υπήρξαν κι αυτοί μικροί. Γιατί όλοι οι μεγάλοι υπήρξαν κάποτε μικροί. Κι ας μην τους φαίνεται. Στο λέω εγώ, που μου έχουν χαρίσει τα παιδικά τους χρόνια, όταν τα άφησαν για να ντυθούν μεγάλοι.
Χάρη σ’ αυτά υπάρχω ακόμα. Αυτά με γεμίζουν. Αυτά μου δίνουν ζωή.
Μου δίνουν ζωή γιατί είπαμε, είμαι μόνο ένα παγκάκι που κάποιος έβαλε μέσα σε αυτό εδώ το παραμύθι. Και οι μεγάλοι δεν πιστεύουν σε παραμύθια.
Αλλά όταν στο τέλος, φίλε, με γκρεμίσουν κι εμένα, για να φτιάξουν εδώ ένα μεγάλο κτίριο, όταν πεθάνουν αθόρυβα και η αμυγδαλιά και τα λουλούδια και τα χρώματα και οι μυρωδιές που ποτέ κανείς δεν πρόσεξε, για να χτιστεί κάτι σπουδαιότερο, όταν πεθάνω κι εγώ, τότε θα πεθάνουν μαζί μου και τα παιδικά σου χρόνια.
Θα τελειώσει και αυτό εδώ το παραμύθι.
Και θα συνεχίσεις τη γεμάτη ζωή σου ατάραχος - πολύ σε απασχόλησα άλλωστε με παραμύθια και βλακείες.
Μόνο σου λέω, είναι δύσκολοι καιροί για παγκάκια.
Αφιερωμένο καταρχάς στην "ξαδέρφη μου", την πριγκηπέσσα… Γιατί ποτέ κανείς άλλος δε θα είχε δώσει τόση σημασία σε μία τέτοια εικόνα…
Αφιερωμένο και στην Ελβίρα για το γκρεμισμένο της παγκάκι, σε μια όμορφη πλατεία στην Άνω Πεύκη…
Αφιερωμένο και στη Debby, που παραδέχεται ότι έπρεπε να περάσουν χρόνια για να προσέξει την ομορφιά που δεν κρυβόταν καν...

24 Comments:

Blogger Fibi said...

Το παγκάκι: πολλές αναμνήσεις...
πρώτο ραντεβού, οι πιο γλυκές αγγαλίτσες!

Tuesday, November 07, 2006 8:38:00 am  
Blogger 3 parties a day said...

Κι εγώ πιστεύω ότι τα αντικείμενα έχουν ψυχή!Κι όταν ήμουνα μικρή τα λυπόμουν, σαν κι εσένα... Σήμερα όμως πιστεύω ότι οι καιροί είναι πιο δύσκολοι για τους ανθρώπους, παρά για τα αντικείμενα.
Όπως και να χει, το ποστ σου είναι γραμμένο με ευαισθησία. Όμορφο!

Tuesday, November 07, 2006 9:19:00 am  
Blogger Attalanti said...

Πω πω... Είναι πράγματι πολύ όμορφο... Σου στέλνω ένα χάδι με παιχνιδιάρικες χειμωνιάτικες ηλιαχτίδες... Καλή σου μέρα!

Tuesday, November 07, 2006 9:32:00 am  
Blogger Debby said...

Κάποιοι βλέπουν απλώς ένα παγκάκι σαν να είναι κάτι αυτονόητο όπως και ο δρόμος.
Και άλλοι βλέπουν στο παγκάκι την ευκαιρία να κατσουν πάνω του παρατηρώντας την φύση που απλώνεται γύρω, τους ανθρώπους που κόβουν βόλτα, τα ζωήφια που κρύβονται τριγύρω και ίσως αν έχουν και παρέα μαζί τους δίνει και μια εξαιρετική ευκαιρία να ξεκουράσει ο ένας στον άλλον στα μάτια του...

Ομορφο μέρος παρεπιπτόντως!

Tuesday, November 07, 2006 9:58:00 am  
Blogger Alexandra said...

ποιητικό και ιδιαίτερα αναλυτικό, περιγραφικό, φάνηκε αληθινό (μ'άρεσε πολύ)!

Tuesday, November 07, 2006 12:00:00 pm  
Anonymous Anonymous said...

Aφιερωμενο και σε ολους οσους εχουμε αφησει "κατι" επανω σε ενα παγκακι.
Δεν εχει σημασια αν ειχε πισω του λουλουδια, μπροστα του θαλασσα ή τραινα....

Tuesday, November 07, 2006 3:37:00 pm  
Blogger Jason said...

Αυτό ακριβώς εννοούσα, Debby.
Anna-maria, βεβαίως, σωστότατη η συμπλήρωση.

Tuesday, November 07, 2006 3:56:00 pm  
Blogger Stavros Katsaris said...

Τι ακούει άραγε ένα παγκάκι.

Τα ερωτικά λόγια ενός εραστή στην ερωμένη του.

Το παραλήρημα ενός τρελού που κάθισε να ξαποστάσει.

Το παράπονο ενός μετανάστη που ψάχνει για δουλειά.

Τα κουτσομπολιά δύο κυρίων που βάρυναν το παγκάκι με τα ψώνια και τις περιφέρειες τους.

Το τουρτούρισμα του άστεγου που προσπαθεί να κοιμηθεί ...

Καλησπέρα!

Tuesday, November 07, 2006 4:48:00 pm  
Blogger pwlina said...

me petyxes se periergh stigmh....pragmatika einai poly omorfo...auto pou mou emeine...einai..

"Στο λέω εγώ, που μου έχουν χαρίσει τα παιδικά τους χρόνια, όταν τα άφησαν για να ντυθούν μεγάλοι."

Tuesday, November 07, 2006 4:54:00 pm  
Blogger elenitsa! said...

το παγκακι εχει δει και εχει ακουσει τοσα που ειναι σα να τα εχει ζησει το ιδιο. στο παγκακι ξαποσταινουν ζευγαρακια για να ζησουν τον ερωτα τους, φιλες κολλητες για να φανε ενα παγωτο, μουσικοβιοι με το κασετοφωνο παραμασκαλα, το παγκακι σου δεν θα επρεπε να ειναι θλιμμενο γιατι ενω αυτο ειναι εκει ακουραστο και αγεραστο ολη η ζωη περνα απο μπροστα του και αυτο την παρακολουθει απο κοντα.....

Tuesday, November 07, 2006 6:26:00 pm  
Blogger Jason said...

Σταύρο, πραγματικά νομίζω πως έδωσες άλλη διάσταση στο κείμενό μου αυτό. Αν τα είχα σκεφτεί όλα αυτά τα τόσο διαφορετικά, ίσως το κείμενο να είχε βγει πολύ μεγαλύτερο... Τον τρελό όμως τον έβαλα στο μάτι. Θα γράψω κάτι και γι' αυτόν κάποα στιγμή.
Πωλινάκι, χαίρομαι αν σου άρεσε. Το χαλαρόν της σχέσης που έχεις πλέον με τη blogόσφαιρα κάνει κάθε επίσκεψή σου ακόμα πολύ πιο σημαντική.
Ελενίτσα, το παγκάκι είναι θλιμμένο γιατί χαζεύει τη ζωή χωρίς να μπορεί να τη ζήσει. Επίσης είναι θλιμμένο γιατί η ζωή που κάνουν οι άνθρωποι το απογοητεύει. Ίσως σε μια άλλη εποχή αυτό να ήταν αλλιώς. Αλλά αυτοί οι καιροί... είναι δύσκολοι για παγκάκια...

Tuesday, November 07, 2006 9:10:00 pm  
Anonymous Anonymous said...

"Και όταν δε θες να δεις κάτι, ή δε σε απασχολεί, έστω, δεν πρόκειται ποτέ να το δεις, ακόμα κι αν είναι μπροστά στα μάτια σου."

Σωστός...

Χμ... ξέρεις ποιο τραγούδι μου ήρθε στο νου διαβάζοντας το όμορφο κείμενό σου; Το "Mr. Cellophane" (από το μιούζικαλ Chicago, φυσικά!). Νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα.

Tuesday, November 07, 2006 9:34:00 pm  
Blogger cindaki said...

stavro έχεις έναν μοναδικό τρόπο να μας ταξιδεύεις αλλού! Πραγματικά έδωσες άλλη διάσταση στο κείμνο!

jason όπως το πες, δύσκολοι καιροί για παγκάκια...

Tuesday, November 07, 2006 9:35:00 pm  
Blogger Jason said...

Serenity, έχεις έναν μοναδικό τρόπο να ταιριάζεις κείμενα με μουσική...

Tuesday, November 07, 2006 9:39:00 pm  
Blogger candy's τετραδιάκι said...

Θα περιμενω κι αλλα τετοια κειμενακια απο σενα!
Μεχρι τοτε..την καλημερα μου:)

Wednesday, November 08, 2006 11:04:00 am  
Blogger maika said...

μη μου στενοχωριέσαι καλό μου παγκάκι..
κάποτε ήμουν κι εγώ σαν κι εσένα...
όμορφο αλλά ακίνητο, χωρίς ψυχή,χωρίς φωνή....
Κοίτα με όμως τώρα....
Όλα άλλαξαν!!
Ας είναι καλά η αγάπη του Τζεπέτο!!!
θα έρθει και η σειρά σου,θα δεις..
με αγάπη
ο φίλος σου ο Πινόκιο...

α,βρε jason θα βλέπω παγκάκια και θα τους πιάνω πια την κουβέντα.... τα ζωντάνεψες όλα!!

Wednesday, November 08, 2006 11:11:00 am  
Blogger Jason said...

Χεχε έξυπνο αυτό με τον Πινόκιο!

Wednesday, November 08, 2006 12:48:00 pm  
Blogger SALOME said...

Το παγκάκι είναι για να ξαποστένουμε αλλά και για να ...μελαγχολούμε, φοβάμαι. Απο τα ομορφότερα πάρκα με παγκάκια στο Λονδίνο το Hyde Park μ' εντυπωσίασε γιατί αν και μέσα στην πόλη νόμιζες ότι ήσουν στην εξοχή...Σκέψου είσαι σε μια μεγαλόπολη και διανύεις ένα πάρκο κι αμέσως ξεκουράζεσαι. Οι Αγγλοι αφιερώνουν σε κάποιους τα παγκάκια (δεν ξέρω ποιούς)-εντάξει κι εμείς σκαλίζουμε κάτι ανοσιουργήματα...με καρδούλες και ονόματα και φυσικά δεν είναι το ίδιο. Φαίνεται ότι το παγκάκι είναι και λίγο σαν "στέκι" που κάποιοι το επιλέγουν συγκεκριμένα...είναι το παγκάκι τους!

Wednesday, November 08, 2006 1:24:00 pm  
Blogger Jason said...

Μάλλον όλοι έχουν κάπου το παγκάκι τους...
Το συγκεκριμένο είναι όντως από Αγγλία, πάντως. Ίσως και να φαίνεται, άλλωστε.

Wednesday, November 08, 2006 1:34:00 pm  
Blogger nassos said...

@salome: Όντως οι Βρετανοί το κάνουν. Σε ένα English Summer School τότε που πήγα (1996) στη ΒΔ Αγγλία, είχαν βάλει μια ταμπελίτσα και αφιέρωναν ένα παγκάκι(ακριβώς σαν της φωτογραφίας του Jason) στον τότε αποθανόντα πρύτανη του Κολεγίου (όνομα, ημερομηνιά γεννήσεως-θανάτου και ένα "he will be remembered".

Εδώ... ΠΑΟ 13 και Θύρα 7 γράφουμε... κανένα απολύτως σεβασμό...

Wednesday, November 08, 2006 2:50:00 pm  
Blogger Jason said...

Χμμμ δεν το ήξερα αυτό.
Ενδιαφέρον φαίνεται...
Ευχαριστώ!

Wednesday, November 08, 2006 3:17:00 pm  
Blogger exilio said...

Πανέμορφο το πόστ!
Μου θύμησες ένα μπλόκ που είχα επισκεφτεί παλιά..δεν ξέρω αν το έχεις δει.. http://stopagaki.blogspot.com/ μόνο που σταμάτησαν..:((

Wednesday, November 08, 2006 6:38:00 pm  
Blogger Jason said...

Χα όχι καλό είναι!
Είδες, τελικά για όλα υπάρχει ένα μπλόγκ...

Wednesday, November 08, 2006 8:01:00 pm  
Anonymous Anonymous said...

γεια σου jason

κάτι διαφορετικό που έχω προσέξει και μου άρεσε πολυ.
Στη σκωτία έχει πολλά πάρκα.
Στα πάρκα έχει πολλά παγκάκια.
Κάθε παγκάκι είναι αφιερωμένο σε κάποιον που έχει φύγει.
Εχουν πάνω μια μεταλλική πλάκα που γράφει το όνομα και ημ.γέννησης με ημερομηνία θανάτου και μια αφιέρωση.
λίγο μακάβριο, δε λέω, όμως τα παγκάκια αποκτούν πρόσωπο.
Και αποκτούν σίγουρους "πελάτες".

xxx

maggie

Saturday, November 11, 2006 8:35:00 am  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home