Το παγκάκι

Δύσκολοι καιροί για παγκάκια.

Και δεν είναι ότι τα φοβάμαι εγώ τα δύσκολα. Είμαι φτιαγμένο από ξύλο για να αντέχω, ξέρεις.

Με πειράζει που δεν μπορώ να τα ζήσω.

Ούτε τα δύσκολα, ούτε τα εύκολα.

Ούτε τα άσχημα, ούτε τα όμορφα.

Όποιος έφτιαξε αυτό το παραμύθι δεν είχε γούστο. Ή, μάλλον, όχι. Ξέρεις τι δεν είχε; Καρδιά δεν είχε. Ναι, καρδιά δεν είχε.

Δεν μπορείς, κύριε, να δίνεις ψυχή σε κάτι χωρίς να του δίνεις κίνηση.

Δεν μπορείς να του δίνεις σκέψη και λογική χωρίς να του δίνεις χέρια.

Να του δίνεις αισθήματα χωρίς να του δίνεις μάτια και χαμόγελο.

Αλλά εμένα έτσι με έφτιαξαν και, τι να πω, μάλλον αυτό δεν αλλάζει, μάλλον είναι απ’ αυτά που απλώς τα συνηθίζεις, που απλώς κάποια στιγμή τα αποδέχεσαι ως μέρος της πραγματικότητας, λένε – της πραγματικότητας ενός παραμυθιού, εν προκειμένω, που δεν παύει, όμως, να είναι πραγματικότητα, τουλάχιστον στο δικό μου κόσμο.

Άκαρδος, που λες.

Πρόσεξέ με…

Η ομοιογένειά μου… Είμαι φτιαγμένο από ξύλο λέμε. Μόνο ξύλο. Για να κουβαλάω τον πόνο του δέντρου που κάποιος έκοψε για να με φτιάξει. Τον σιωπηλό πόνο ενός σιωπηλού δέντρου. Και τίποτα άλλο.

Η ομοιομέρειά μου… Συμμετρία απόλυτη, έτσι για να μην έχω προσωπικότητα. Να είμαι ουδέτερο και να μην έχω φύλο.

Η ομοιομορφία μου… Να μην έχω κάτι διαφορετικό - ένα κάτι, μία άποψη βρε αδερφέ. Και ξέρεις τι είναι να έχεις σκέψη και να μην έχεις άποψη…;

Ξέρεις τι είναι να είσαι καταδικασμένο να είσαι ένα παγκάκι όπως όλα τα άλλα παγκάκια…;

Ούτε κι εγώ ξέρω, γιατί από ‘δω δε φαίνεται άλλο παγκάκι.

Όχι πως φαίνεται και τίποτα άλλο, εδώ που τα λέμε.

Γιατί, βλέπεις, όταν με έφεραν εδώ, φρόντισαν να με τοποθετήσουν έτσι ώστε να μην κοιτάω πουθενά. Λες και δεν πρέπει να βλέπω κάτι όμορφο.

Αλλά, ξέρεις, τα μυρίζω τα λουλούδια… Πολλά λουλούδια, ολόκληρη θάλασσα από όμορφα χρώματα πρέπει να βρίσκεται εκεί πίσω. Και δέντρα και πρασινάδα. Είναι και μια αμυγδαλιά! Αυτήν την ακούω κιόλας, γιατί είμαι κι εγώ φτιαγμένο από ξύλο, όπως σου είπα. Καμιά φορά κουβεντιάζουμε… Πάντα με γυρισμένη την πλάτη. Ναι, έχει και τη γοητεία του αυτό, όμως πονάει, να ξέρεις.

Και δεν αναρωτιέσαι...; Ο κόσμος δε θέλει να τη βλέπει την αμυγδαλιά…; Δε θέλει να βλέπει τα δέντρα…; Τα λουλούδια…;

Εγώ δεν αναρωτιέμαι. Γιατί ξέρω.

Δεν τη βλέπουν την αμυγδαλιά ούτε τα άλλα δέντρα ούτε τα πολύχρωμα τα λουλούδια. Πολλοί περνάνε κάθε μέρα από εδώ και όμως νομίζω ότι δεν τα έχουν προσέξει. Γιατί δεν έχουν το χρόνο ή γιατί δεν έχουν τη διάθεση. Και όταν δε θες να δεις κάτι, ή δε σε απασχολεί, έστω, δεν πρόκειται ποτέ να το δεις, ακόμα κι αν είναι μπροστά στα μάτια σου.

Κάθονται, λοιπόν, να ξεμουδιάσουν, αν καμιά φορά έχουν χρόνο να ξεμουδιάσουν, και κάθονται με αυτό το απαίσιο και άβολο διαχωριστικό ανάμεσά τους (θαρρείς είμαι επίτηδες φτιαγμένο έτσι για να τους χωρίζω) και κάθονται, φυσικά, με πλάτη. Οπωσδήποτε με πλάτη. Με πλάτη στην ομορφιά. Για λίγο κάθονται. Μετά με παρατάνε κι εμένα και φεύγουν σα να μην ήρθαν ποτέ.

Οι μεγάλοι.

Οι μικροί είναι άλλη ιστορία…

Οι μικροί κάθονται πάνω και χαράσσουν γράμματα, λέξεις, φράσεις, ονόματα, ημερομηνίες, όρκους φιλίας και αγάπης… Όρκους που θα τους ξεχάσουν αργά ή γρήγορα, όμως πάνω μου θα μείνουν χαραγμένοι για πάντα. Θα υπάρχουν εκεί ίσα-ίσα να θυμίζουν πως κάποτε υπήρξαν κι αυτοί μικροί. Γιατί όλοι οι μεγάλοι υπήρξαν κάποτε μικροί. Κι ας μην τους φαίνεται. Στο λέω εγώ, που μου έχουν χαρίσει τα παιδικά τους χρόνια, όταν τα άφησαν για να ντυθούν μεγάλοι.

Χάρη σ’ αυτά υπάρχω ακόμα. Αυτά με γεμίζουν. Αυτά μου δίνουν ζωή.

Μου δίνουν ζωή γιατί είπαμε, είμαι μόνο ένα παγκάκι που κάποιος έβαλε μέσα σε αυτό εδώ το παραμύθι. Και οι μεγάλοι δεν πιστεύουν σε παραμύθια.

Αλλά όταν στο τέλος, φίλε, με γκρεμίσουν κι εμένα, για να φτιάξουν εδώ ένα μεγάλο κτίριο, όταν πεθάνουν αθόρυβα και η αμυγδαλιά και τα λουλούδια και τα χρώματα και οι μυρωδιές που ποτέ κανείς δεν πρόσεξε, για να χτιστεί κάτι σπουδαιότερο, όταν πεθάνω κι εγώ, τότε θα πεθάνουν μαζί μου και τα παιδικά σου χρόνια.

Θα τελειώσει και αυτό εδώ το παραμύθι.

Και θα συνεχίσεις τη γεμάτη ζωή σου ατάραχος - πολύ σε απασχόλησα άλλωστε με παραμύθια και βλακείες.

Μόνο σου λέω, είναι δύσκολοι καιροί για παγκάκια.

Αφιερωμένο καταρχάς στην "ξαδέρφη μου", την πριγκηπέσσα… Γιατί ποτέ κανείς άλλος δε θα είχε δώσει τόση σημασία σε μία τέτοια εικόνα…

Αφιερωμένο και στην Ελβίρα για το γκρεμισμένο της παγκάκι, σε μια όμορφη πλατεία στην Άνω Πεύκη…

Αφιερωμένο και στη Debby, που παραδέχεται ότι έπρεπε να περάσουν χρόνια για να προσέξει την ομορφιά που δεν κρυβόταν καν...