Κοινωνία της πληροφορίας
Έστω ένας τοίχος.
Ένας όμορφος τοίχος.
Με τα λιθαράκια του.
Κάθε σκέψη και ένα λιθαράκι.
Κάθε καινούρια σκέψη έρχεται να προστεθεί σαν ένα χρωματιστό λιθαράκι στον τοίχο.
Όσο μεγαλώνει ο τοίχος, όσο ανοίγει το πλάνο για να τον χωρέσει, τόσο μικραίνει το κάθε λιθαράκι. Ώσπου χάνεται.
Και όταν χάνεται, χάνεται για πάντα.
Φαίνεται μόνο ο τοίχος ο όμορφος ο χρωματιστός και δεν ξεχωρίζεις λιθαράκια.
Αλλά ακόμα και αν τα βλέπεις τα λιθαράκια, δεν μπορείς να τα καταλάβεις πια από τόσο μακριά.
"Το μήνυμά τους δε θα ερμηνευτεί ποτέ, όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει πια κανένα κλειδί, αλλά και γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν υπομονή να το προσέξουν, στην εποχή όπου έχει συγκεντρωθεί τέτοιο πλήθος παλιών και νέων μηνυμάτων, που ο κραυγαλέος υπαινιγμός τους περνά απαρατήρητος. Σήμερα πια η ιστορία είναι μόνο ένας λεπτός σπάγγος μνήμης μέσα στον ωκεανό της λήθης, αλλά ο χρόνος συνεχίζει την πορεία του και θα 'ρθει η εποχή των υψηλών περιόδων, όπου ολόκληροι αιώνες θα φαίνονται τότε αιώνες πινάκων και μουσικής, αιώνες ανακαλύψεων, πολέμων, βιβλίων, και θα 'ναι αυτό κακό γιατί ο άνθρωπος θα χάσει την αντίληψη για τον ίδιο τον εαυτό του και την ιστορία του, την ακατανόητη, την ανεξιχνίαστη, τη ζαρωμένη πίσω από μερικές σχηματικές συντομευμένες έννοιες.
--------------------------------------------------------------------
Κι αυτή η κοινωνία θα ξεχαστεί, κι ακόμα πιο μπροστά θα ξεχαστούν και τα λάθη, οι πλάνες και οι αδικίες της, που με βασάνισαν και που στα χαμένα προσπάθησα να τις επανορθώσω, να τις καταδικάσω, στα χαμένα, γιατί ό,τι έγινε έγινε, και είναι ανεπανόρθωτο.
--------------------------------------------------------------------
Οι περισσότεροι άνθρωποι απογοητεύονται από τη διπλή εσφαλμένη πίστη: Πιστεύουν στην αιώνια μνήμη (ανθρώπων, πραγμάτων, πράξεων, εθνών) και στην επανόρθωση (πράξεων, λαθών, αδικιών, αμαρτιών). Και τα δύο σκέλη αυτής της πίστης είναι ψεύτικα. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: όλα θα ξεχαστούν και τίποτα δε θα επανορθωθεί. Το θέμα της επανόρθωσης (εκδίκηση και συγχώρεση) θα το διαδεχθεί η λήθη. Κανείς δε θα επανορθώσει τις αδικίες που έγιναν αλλά και όλες θα ξεχαστούν.
--------------------------------------------------------------------
Και ξαφνικά με έπιασε μια λύπη γι' αυτήν εδώ τη μέρα. Όχι μόνο γιατί ήταν μάταια, αλλά και γιατί απ' αυτή τη ματαιότητά της τίποτα δε θα μείνει."
(από "Το αστείο" του Μίλαν Κούντερα)
posted by Jason at
17:00
20 Comments:
από όλες τις λέξεις θα κρατήσω τη λέξη 'υπομονή'... δεν υπάρχει σε κανένα επίπεδο και πουθενά στις μέρες μας...
καλησπέρα Ιάσωνα!
Εμείς διαλέγουμε τί θα ξεχάσουμε και τι θα θυμόμαστε. Το κρίμα παραμένει σ' αυτά που φεύγουν, αλλά αυτά που ξεχνάμε μας λείπουν περισσότερο...
Πάντα όμως δεν παύει να είναι μάθημα στο "end of the day". Θεωρώ πολύ σημαντικό το σημείο : "...ο άνθρωπος θα χάσει την αντίληψη για τον ίδιο τον εαυτό του και την ιστορία του..."
Κυρίως για την ιστορία του...
πού να επικεντρωθούμε όμως; Στις λεπτομέρειες και να στερηθούμε έτσι την απόλαυση όλου του θεάματος ή στο όλο και να αγνοήσουμε το συστατικό από το οποίο είναι δομημένο το όλο; Στο σύνολο της ιστορίας ή στο σήμερα; Στο μικρόκοσμο μας ή στο περιβάλλον μας; Στην ανθρωπότητα εν γένει ή στον εαυτούλη μας;
Έχω μπερδευτεί κι εγώ η ίδια. Καμιά πρόταση;
O Κούντερα μέσα από τα μυθιστορήματα του θίγει πολλά φιλοσοφικά ζητήματα.
Γενικά πάντως συμφωνώ ότι όλα είναι εδώ και τώρα. Το παρελθόν δεν υπάρχει και δεν έχει σημασία. Και φυσικά δεν πρέπει να μας επηρεάζει. Και αν έχει σκοπό να αλλάξει κανείς κάτι, στο εδώ και στο τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, και όχι στο μέλλον που δεν υπάρχει επίσης και δεν ξέρουμε αν θα υπάρξει.
Ο Κούντερα είναι από τους λογοτέχνες με τους οποίους καταπιάστηκα και κατέβαλα πολύ φιλότιμες προσπάθειες για να μου αρέσει, πίεσα τον εαυτό μου να μου αρέσει θα έλεγα. Αλλά δεν τα κατάφερα. Το ίδιο μου συνέβη και στον κινηματογράφο με τον Αγγελόπουλο.
Οι προσπάθειες για τον Κούντερα απαριθμούνται στον εξής κατάλογο:
Η αβάσταχτη ελαφρότητα, Η αθανασία, Η άγνοια, Το αστείο (που αναφέρεις στο ποστ).
Είναι από κείνες τις περιπτώσεις που λες, "δεν μπορεί, χαζή είμαι εγώ και δεν μου αρέσει; Αφού όλοι τον εκτιμούν και τον εκθειάζουν!".
Κι όμως τα αποσπάσματα που παρέθεσες, μου έδωσαν ένα έναυσμα για να του δώσω άλλη μια ευκαιρία. Λέω να ξαναδιαβάσω Το Αστείο, λοιπόν.
Την καλησπέρα μου!
α, επίσης, επειδή είχα καιρό να περάσω, διάβασα και όλα όσα είχα χάσει από την προηγούμενη επίσκεψη. Το κείμενο για το παγκάκι και το γράμμα στο Νταλάρα είναι όλα τα λεφτά! Τελειώς διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά μπράβο!
:)
Ωραία σχόλια βλέπω.
Καλησπέρα σε όλους.
Έρωτά μου, δε νομίζω ότι μας λείπουν. Απλώς χάνονται για πάντα. Και εκεί είναι και το θέμα. Ότι προχωράμε χωρίς να μας λείπουν αυτά που λείπουν...
Goergie, έχεις δίκιο, τον Κούντερα εδώ τον απασχολεί κυρίως η ιστορία και η σημασία της. Οι σκέψεις-λιθαράκια ήταν δικό μου πρόσθετο, γιατί κάπως έτσι θυμήθηκα το απόσπασμα συνειρμικά.
Ίριδα, δεν ξέρω. Και προφανώς ούτε και ο συγγραφέας ξέρει. Γιατί αν ήξερε μάλλον δε θα τον απασχολούσε τόσο πολύ. Εγώ νομίζω ότι ο λογισμός του ταξιδεύει σε μονοπάτια επικίνδυνα ρεαλιστικά και μάλιστα με σκέχη πολύ καθαρή. Δε θα ήθελα, λοιπόν, να τον ακολουθήσω πολύ μακριά...
Debby, ναι. Κρίμα να μην έχω μπροστά μου το βιβλίο τώρα γιατί είναι μερικά αποσπάσματα που λένε ακριβώς αυτό που έγραψες.
Θυμάμαι, ας πούμε, πόσο πολύ φροντίζει ο Κούντερα να τονίσει ότι η εκδίκηση δεν είναι πιάτο που τρώγεται κρύο. Γιατί, απλούστατα, με την πάροδο των ετών, η ίδια πράξει παίρνει απρομέλητες διαστάσεις. Ο Λούντβιχ έπρεπε να είχε χαστουκίσει τον Ζεμάνεκ τότε, στη μεγάλη σάλα των συνεδριάσεων, μόνο τότε, γιατί τώρα πια στέκεται ένας άλλος Πάβελ μπροστά σε έναν άλλον Ζεμάνεκ, και αν τον χαστουκίσει είναι μια πράξη απαράδεκτη. Η εκδίκηση, με τον καιρό, ανάγεται σε προσωπικό μύθο. Προσωπικό.
Και πάρα πολλά άλλα αντίστοιχα παραδείγματα μέσα στο βιβλίο. Και σε άλλα βιβλία του. Στο "Η ζωή είναι αλλού", ας πούμε (βαρετό κατά τ' άλλα).
Αγαπητή και μη εξαιρετέα krot, κατά τη γνώμη μου, "Το αστείο" είναι το καλύτερο βιβλίο του Κούντερα. Μέσα από ανθρώπινες ιστορίες ζει κανείς την καθημερινότητα του υπαρκτού σοσιαλισμού, φαντάζεται την Πράγα αλλά και τη μοραβική επαρχία εκείνης της εποχής, και, το κυριότερο, αφήνεται σε έναν καταπληκτικό συγγραφέα ο οποίος με πολύ ιδιαίτερο αφηγητικό ύφος αποθεώνει την περιγραφή της ανθρώπινης ψυχολογία, περνώντας, παράλληλα, πολύ σπουδαία μηνύματα για τη ζωή και τον κόμσο ετούτο. Ξαναδιάβασέ το, αξίζει. Βρες, όμως, αν μπορείς, την αυθεντική μετάφραση - είναι καταπληκτική. Από την επιλογή των λέξεων μέχρι τη θέση των σημείων στίξης. Μια άλλη που χάζεψα πιο πρόσφατα το αδικεί πολύ το κείμενο.
Σε ευχαριστώ πολύ και για τα καλά σου λόγια...
Τα λάθη μου τα επιτρέπετε, λόγω του προχωρημένου της ώρας και την προχωρημένης κούρασής μου....
Απλώς, πέρα από τα τυπογραφικά λάθη (σκέχη = σκέψη, από την ψυχολογία λείπει ένα -σ...), να σημειώσω ότι βέβαια δε στέκεται ο Πάβελ μπροστά στον Ζεμάνεκ, αλλά ο Λούντβιχ. Γιατί ο Πάβελ είναι ο Ζεμάνεκ... :-)
Ούτε που θα το πρόσεχε κανείς, αλλά να ξέρουμε τι λέμε...
Χαιρετώ και πάλι.
"Να ζούμε το σήμερα, να αναπολούμε το χθες, να ονειρευόμαστε το αύριο..."
Θα σταθώ στον τοίχο, πρώτων γιατί είμαι πολύ κουρασμένη για να καταλάβω τα υπόλοιπα και δεύτερον γιατί έχω μια διαφορετική σκέψη. Ναι δε λέω καλό να στίζουμε λιθαράκι λιθαράκι πολύ δε περισσότερο όταν δεν το κάνουμε μόνοι μας, όμως τελικά όταν χτίσουμε ένα τεράστιο τοίχο βρισκόμαστε πίσω από αυτόν και έχουμε χάσει τη θέα. Αν ακόμη η θέα δεν είναι καλή προτιμάμε να πάμε πίσω από τον τοίχο για να μην την βλέπουμε παρά να κάνουμε κάτι για να την βελτιώσουμε!
Hταν ενδιαφερον βιβλιο..
σημαντικα κι ολα αυτα που συμπληρωνεις!
Την καλημερα μου:)
Τι "αστείο" είναι πάλι αυτό??
Απ΄ το πρωί στα δύσκολα ??
...αφού όλα κάποια μέρα θα ξεχαστούν.... κι αφού τίποτα δε διορθώνεται τελικά....εμείς τι καθόμαστε και χτίζουμε θεόρατους τοίχους... που τελικά μόνο αυτοί θα μείνουν να φαίνονται απο το φεγγάρι-το μακρινό μέλλον μας!!
το ΄πιασα το νόημα ή να πάω να δω αν έρχομαι???
...κοιλιακούς στο μυαλό μου πρωί,πρωί....μ΄εβαλες να κάνω!
;o))
Ααα άκου να σου πω κοπελιά...
Εγώ δεν τα έγραψα πρωί-πρωί...
Καλά σε λέω εγώ γκρινιάρα...
σάμπως κι εγώ τα διάβασα πρωί πρωί?? αλλά λέμε τώρα....
τον παρά τον τρώει η φτήνια
και εμένανε η γκρίνια!!!!
ντράν,ντράν...(κιθαρίτσα...)
;o))
Κι εμένα μου αρέσει πολύ η φωτό!
Maika, άμα είναι να βγάζεις τέτοιες μαντινάδες έτσι για πλάκα, τότε να σε πειράζουμε πιο συχνά...
συχνά να με πειράζετε
καθόλου δε με νοιάζει
μένα με τρώει άλλος νταλκάς
η πόρτα μου που μπάζει.....
..ντραν,ντραν!
φιλιά
"Το θέμα της επανόρθωσης (εκδίκηση και συγχώρεση) θα το διαδεχθεί η λήθη"
ή η ηλιθιότητα
Καλημέρες Jason
Αη λάικ γιου βρε
Μου κάνει εντύπωση πώς κάποια παιδιά που είναι μόνο 20 χρονών, όπως εσύ, έχουν τόσο ολοκληρωμένη σκέψη.
ena tha pw...teleios o milan kundera...
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home