Why do the angels cry

Δεν ξέρω πώς το θυμήθηκα τώρα.

Αλλά το θυμήθηκα.

Ήταν η πιο συγκλονιστική ποδοσφαιρική στιγμή που έχω παρακολουθήσει.

Έψαξα λοιπόν και βρήκα τις εικόνες.

Ήταν 14 Μαΐου του 2003. Λίγο πριν τις στις 22.30 το βράδυ, τοπική ώρα.

Στο γήπεδο Delle Alpi, στο Τορίνο.

Η Γιουβέντους κέρδιζε τη Ρεάλ στο 2ο ημιτελικό του Champions League και έβαζε πλώρη για το μεγάλο τελικό με τη Μίλαν.

Το ρολόι έδειχνε το 82ο δεύτερο λεπτό, όταν ο Pavel Nedvěd, ο πολύ μεγάλος αυτός παίκτης, αυτός που είχε σφραγίσει πριν από λίγο την πρόκριση με το 3ο γκολ της ομάδας του, έκανε μία αψυχολόγητη ενέργεια, ένα εντελώς ανούσιο και αχρείαστο φάουλ στο χώρο του κέντρου, σε μία ανύποπτη στιγμή, σε μία ασήμαντη φάση. Ο Steve McManaman έπεσε στο έδαφος και ο Pavel πάγωσε.

Η κίτρινη κάρτα που ήταν πλέον αναπόφευκτη, θα ήταν δεύτερη που μάζευε σε αυτή τη σειρά παιχνιδιών και θα του κόστιζε τη συμμετοχή στο μεγάλο τελικό.

Γονατιστός ικέτευσε τον διαιτητή, όμως ο Urs Meier έπρεπε να κάνει τη δουλειά του. Με ένα μελαγχολικό χαμόγελο έκανε κάτι για το οποίο σίγουρα λυπόταν και ο ίδιος τόσο όσο και κάθε άλλος άνθρωπος που αγαπάει πραγματικά το ποδόσφαιρο.

Ο Pavel έβαλε το πρόσωπο στα χέρια του και άρχισε να κλαίει.

Με δάκρυα έπαιξε τα λίγα λεπτά που απέμεναν, με δάκρυα τέλειωσε και το ματς.

Με δάκρυα αποχώρησε. Μαύρα δάκρυα σε ένα αγγελικό πρόσωπο.

Με δάκρυα αποχώρησε την ώρα που το γήπεδο αποθέωνε την ομάδα που αυτός οδήγησε ως εκεί.

Στη έξοδο δήλωσε "Δεν ξέρω... Δε σκεφτόμουν... Θέλω να πεθάνω...".

Ταξίδεψε στο Μάντσεστερ για τον τελικό, για να είναι στο γήπεδο με πολιτικά, κοντά στην ομάδα του.

Η οποία, βέβαια, έχασε.