Wednesday, February 28, 2007

Και πέρασες και χάθηκες...


Tuesday, February 27, 2007

Taboo

Πάνε 5 χρόνια και κάτι.
Ο τότε καλύτερός μου φίλος, ο Γ, μου εξήγησε ότι είχε αρχίσει να… συνάπτει σχέσεις με μία κοπέλα που γνώρισε σε ένα site γνωριμιών στο Ίντερνετ.
Ο Γ ήταν τότε 15 και η κοπέλα 25.
Ο Γ ήταν στην Αθήνα και η κοπέλα ήταν από την Πάτρα αλλά έκανε το μεταπτυχιακό της στην Ιταλία.
Φρόντισε δε εξαρχής να ξεκαθαρίσει ότι ήταν κάτι πολύ πιο σοβαρό και ώριμο απ’ αυτό που ακουγόταν και ότι είχε αρχίσει πραγματικά να δένεται με την κοπέλα αυτή. Την οποία, φυσικά, δεν είχε δει ακόμα από κοντά...
Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο πολύ δενόταν ο Γ με αυτήν την κατάσταση, μιλούσαν ώρες ολόκληρες τα βράδια στα τηλέφωνα, ξενυχτούσε και ξόδευε απίστευτα λεφτά σε κάρτες και τηλέφωνα.
Μια μέρα μας ανέφερε ότι πλέον συμφώνησαν ότι και τυπικά "τα έχουν".
Η κοπέλα φαινόταν να το βλέπει εξίσου σοβαρά, πράγμα που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τι μπορούσε να αναζητά μία ψυχολογικά υγιής 25χρονη σε έναν 15χρονο που έμενε περί τα 1000 χλμ. μακριά σε ευθεία γραμμή.
Αξίζει να σημειώσω, βέβαια, πως ο Γ ήταν (και εξακολουθεί να είναι) από τους πιο έξυπνους, ώριμους και χαρισματικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, τουλάχιστον σε σχέση με την ηλικία του.
Αυτό, όμως, δε με κάλυπτε. Ούτε εμένα, ούτε τους άλλους φίλους μας.
Αρκετές φορές του το συζητήσαμε, τι νόημα έχει αυτό και πού πάει, αλλά, όπως περιμέναμε, δε δεχόταν κουβέντα.
Μετά την πάροδο 1 χρόνου περίπου βρέθηκαν και από κοντά, τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα και από το αναμενόμενο και πλέον η σχέση έφτασε σε ένα συναισθηματικό επίπεδο που για τα δεδομένα των περισσότερων εξ ημών ήταν πρωτόγνωρο.
Το καλοκαίρι πριν την 3η Λυκείου, ένα ακόμα παιδί από την παρέα ξεκίνησε στην κατασκήνωση μια σχέση με μια άλλη ομαδάρχισσα, που πρέπει να τον περνούσε 6-7 χρόνια. Θυμάμαι, όμως, ότι εκείνος είχε πολύ καθαρό μυαλό: "Είναι μια εμπειρία για μένα, ξέρω πως είναι μια ουτοπία, ίσως δεν έτοιμος και για κάτι τέτοιο, περνάμε καλά μαζί, όσο κρατήσει κράτησε.". Έτσι κι έγινε. Μετά από λίγες βδομάδες χώρισαν.
Εγώ στεναχωριόμουν για το Γ, δεν καταλάβαινα τι νόημα έχει να χαραμίζεις τον καιρό σου με κάτι που ξέρεις πως, εκτός από παρόν, δεν έχει ούτε μέλλον, πως κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να το διακόψεις ακόμα κι αυτό. Πώς αλλιώς θα κατέληγε, δηλαδή, στο τέλος; Θα παντρεύονταν…; "Γιατί, εσύ γι’ αυτό είσαι με την Κ…; Θα παντρευτείτε…;", μου έλεγε. Όχι, δε θα παντρευόμασταν. Απλώς δε θα μπορούσα να δεσμεύομαι από κάτι που ξέρω πως, ανεξάρτητα από την τροπή των πραγμάτων, έχει σίγουρα μια αόριστη ημερομηνία λήξης.
Αλλά τούτος εδώ έτσι ένιωθε, έτσι γούσταρε να περνάει τη ζωή του. Δικιά του είναι – όπου θέλει τη χαρίζει. Πάσο...
Η κοπέλα ερχόταν πού και πού στην Αθήνα, είχε γνωρίσει τους γονείς του, πήγαινε κι εκείνος στην Πάτρα ή και στην Ιταλία, το παλεύανε μια χαρά.
Ε από ένα σημείο και μετά ο ενθουσιασμός της σχέσης φάνηκε να εξασθενεί ή τουλάχιστον αυτή ήταν η εντύπωσή μου. Και δεν ξέρω αν χαιρόμουν ή στεναχωριόμουν γι’ αυτό. Συνέχιζε, πάντως, ακάθεκτη.
Το Σάββατο, ο φίλος μου ο Γ μου είπε να πάμε για έναν καφέ γιατί είχε νέα. Μου ανακοίνωσε ότι μετά από 5 χρόνια σχέσης χώρισε με την κοπέλα του, ήρεμα και φιλικά, απλώς γιατί συμφώνησαν ότι ίσως τώρα πια είχε έρθει η ώρα γι’ αυτό που μάλλον εξαρχής ήξεραν και οι ίδιοι ότι θα συνέβαινε. 20ρισε ο ένας, 30ρισε η άλλη…
Αμέσως μετά με άφησε για λίγο άναυδο, όταν με ενημέρωσε ότι τώρα βλέπει μια κοπέλα από τον εργασιακό του χώρο που τον περνάει μόλις 5 χρόνια… Ευτυχώς φρόντισε να συμπληρώσει "Καλά, μη φανταστείς, βασικά πηδιόμαστε και βγαίνουμε…" και η αλήθεια είναι πως με ανακούφισε αρκετά…
Αποφάσισα να τα γράψω αυτά σήμερα, γιατί το Σάββατο αισθάνθηκα πολύ περίεργα. Σα να τέλειωσε ένα κεφάλαιο της δικής μου ζωής. Ουσιαστικά γράφτηκε το τέλος ενός βιβλίου που πολύ με είχε προβληματίσει στα εφηβικά μου χρόνια.
Αν αισθάνομαι ότι δικαιώθηκα τελικά…;
Όχι. Έκανα λάθος.
Νομίζω ότι ο Γ δε θα άλλαζε τίποτα, τις ίδιες επιλογές θα έκανε αν είχε την ευκαιρία να γυρίσει το χρόνο πίσω. Πέρασαν καταπληκτικές στιγμές, αυτή η εμπειρία τον ωρίμασε ακόμα περισσότερο μέσα από τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπισε και μέσα και από τυχόν λάθη τους.
Το μόνο που έχω να πω, λοιπόν, σήμερα είναι ότι είμαι περήφανος για το φίλο μου και για την κοπέλα του. Που έκαναν αυτό που πραγματικά αγαπούσαν, χωρίς να κολλήσουν σε δήθεν ηθικές και δεοντολογίες και ανόητα ταμπού. Που έβαλαν τους δικούς τους κανόνες στη ζωή τους και την έφεραν στα μέτρα τους.
Στο Γ εύχομαι εξίσου καλή συνέχεια.
Στη Μ εύχομαι καλή τύχη στη ζωή της…

Wednesday, February 21, 2007

Η Φανή

*ΓΚΟΥΧ ΓΚΟΥΧ*
Την προσοχή σας παρακαλώ.
Επειδή πολύ με πειράζουν μερικοί-μερικοί για την ηλικία μου (μικρό είναι το μάτι τους…), παρουσιάζω σήμερα κάποια ακόμα νεότερη, έτσι για να δω τι θα λένε…
Θέλω να σας συστήσω τη Φανή.
Τη Φανή τη γνώρισα από κάποια comments της σε κάποια πρόσφατα posts μου και μετά από σύντομες αλλά ουσιαστικές κουβέντες μαζί της της πέταξα την ιδέα να ανοίξει το δικό της blog.
Έτσι κι έγινε, λοιπόν. Το blog αυτό είναι γεγονός και μπορείτε να το βρείτε εδώ, όπως επίσης και στη λίστα με τα links εκεί δεξιά.
Ήδη από τα πρώτα της posts μπορεί να καταλάβει κανείς ότι δεν πρόκειται για μία τυχαία κοπελίτσα.
Θέλω, όμως, να κατεβείτε κάτω-κάτω και να διαβάσετε το πρώτο-πρώτο post που έγραψε.
Και να μην της αρχίσετε εσείς οι μεγαλύτεροι τα "κοίτα, έτσι ένιωθα κι εγώ στην ηλικία σου, αλλά μεγαλώνοντας θα καταλάβεις ότι…".
Προσπαθήστε να απαντήσετε σε καμιά ερώτηση.
Κάπου είχα γράψει για τη χαμένη μας γενιά.
Ευτυχώς που βλέπει κανείς πως τελικά υπάρχουν νέοι άνθρωποι που δεν είναι χαμένοι.
Καλή αρχή, δεσποινίς.

Tuesday, February 20, 2007

Random

Τσακ.
Σπανίως ο ήχος της πόρτας μιας πόρτας που κλείνει ακούγεται σε κάποιον σα μελωδία.
Μεγάλη ιστορία το καρναβάλι.
Λιγότερος ο κόσμος φέτος, αλλά πάρα πολλοί οι γνωστοί που ήρθαν, πάρα πολλές παρέες και πανικός με τις συνεννοήσεις. Μετά από πέντε μέρες, πολλή φασαρία, πολλή μουσική, πολύ χορό, αρκετό κρασί, πάρα πολύ περπάτημα, πολύ γέλιο, πολύ φαΐ, πολλά… λεφτά, λίγο ύπνο και πολλή κούραση… επιτέλους ησυχία…
Μ’ αυτήν τη γλυκειά ησυχία, βέβαια, απλώνεται και μια μελαγχολία. Τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους…;
Anyway, επιστρέφοντας σε τούτον τον κόσμο σήμερα, βρήκα ότι πολλοί καλοί άνθρωποι με έχουν συμπεριλάβει σ’ αυτό το παιχνίδι που έχει κάνει θραύση στην bloggόσφαιρα με τα πέντε πράγματα που γράφει κανείς για τον εαυτό του και τους πέντε ανθρώπους που επιλέγει να προτείνει να συνεχίσουν την αλυσίδα.
Γενικώς τα chain μου τη δίνουν, αλλά αφού βρέθηκαν κάποιοι άνθρωποι που τους ενδιαφέρει να μάθουν πέντε πράγματα για μένα, και επειδή είμαι και πολύ κουρασμένος για να postάρω οτιδήποτε το διαφορετικό, θα μπω κι εγώ στο παιχνίδι.
Ευχαριστώ, λοιπόν, για την πρόσκληση τη Jul-Jul, τη Μαρίνα, το προβατάκι, τη sofi-k, την crucilla, τη just me, τη blondie, την confused, την iris, τον anarchist και τη Ναταλία (και τη maika, την Κατερίνα και την Ιωάννα, εκ των υστέρων...) και ξεκινάω (είναι εντελώς μα εντελώς random γιατί... έτσι μου αρέσει):
1) Είπα πρώτα "μπαμπά" και μετά "μαμά" (έτσι μου λένε, δηλαδή, γιατί για κάποιο λόγο εγώ δεν το θυμάμαι αυτό...)
2) Έπαιζα μπάσκετ στην ομάδα της γειτονιάς μου για 12 χρόνια. Από την 1η Δημοτικού μέχρι και την 3η Λυκείου. Όταν ήρθα στην Πάτρα δε συνέχισα. Αλήθεια, δεν ξέρω γιατί.
3) Έπινα πάρα πολλή Coca-Cola. Ήμουν εκείνο το παιδί με την Coca στο χέρι. Πριν πολλά χρόνια, σε ένα πάρτυ, κάποιος μου την είπε και αποφάσισα να την κόψω μαχαίρι. Δεν ήπια γουλιά για 6 μήνες περίπου, χάρηκα πολύ που απέδειξα στον εαυτό μου ότι μπορούσα, κατόπιν αυτού λοιπόν… την ξανάρχισα. Πέρυσι το Μάρτιο αποφάσισα ότι την κόβω οριστικά. Έτσι κι έγινε. Τώρα πίνω Fanta. :)
4) Περπατάω πάρα πολύ γρήγορα. Και είμαι πάντα μπροστά. Είτε είμαστε δύο άτομα είτε τριάντα, εγώ είμαι πάντα πρώτος. Δεν είμαι ανυπόμονος, ούτε και δεν απολαμβάνω τη βόλτα, όπως μου λένε. Απλώς περπατάω γρήγορα. Και περπατάω πολύ γενικώς.
5) Έχω την αίσθηση ότι υστερώ πολύ σε θέμα ταινιών. Νομίζω πως δεν έχω δει καθόλου αρκετές ταινίες, υπάρχουν άπειρες πολύ μεγάλες ταινίες που δεν έχω δει και κάποια στιγμή πρέπει να βρω το χρόνο να μορφωθώ.
Αυτά για μένα.
Από ‘κει και πέρα, παρ’ όλο που νομίζω πως όσοι ήταν να ασχοληθούν ασχολήθηκαν και αρχίζει να περνάει σιγά-σιγά η μόδα, εγώ θα προτείνω 5 ανθρώπους για να μην το σταματήσω εδώ (πραγματικά προσπάθησα πολύ για να βρω 5 φίλους που να μην έχουν μπει ήδη στο παιχνίδι και που να με ενδιαφέρει να μου πουν 5 πράγματα για τον εαυτό τους)
Είναι, λοιπόν, οι εξής:
1) Fibi (οπωσδήποτε, ακούς;;;)
2) Nantia (εξίσου οπωσδήποτε)
3) Maika (παρομοίως)
4) Γεωργία (αν θέλει, δεν ξέρω αν της αρέσουν αυτά)
5) Azrael (αν τυχόν διαβάσει ποτέ αυτό το κείμενο)

Wednesday, February 14, 2007

Οι 3 όψεις του ιδίου νομίσματος

Monday, February 12, 2007

Ωδή στη διαφορετικότητα

Με προβλημάτισε σήμερα η αδερφή μου.
Με προβλημάτισε όταν με καμάρι εδήλωσε πως δε θα αγοράσει μία συγκεκριμένη μάρκα ρούχων που της αρέσει, από άποψη, επειδή "τα φοράνε όλα τα κηφισιωτάκια".
Κάποιος, βέβαια, ο οποίος δεν είναι εξοικειωμένος με τη γενιά μας και με την περιοχή, ίσως δεν μπορεί να καταλάβει πώς λειτουργεί παροιμιακά ο όρος ‘κηφησιωτάκι’ και πόσο μεγάλη ντροπή είναι για ένα σκεπτόμενο νεαρό άνθρωπο να αναρωτηθεί καμιά φορά μήπως φέρνει στο ελάχιστο προς αυτό το είδος.
Είναι συγκεκριμένο είδος εμφάνισης-καρμπόν της (μεσοαστικής, τουλάχιστον) νεολαίας των βορείων προαστείων.
Οι μυημένοι, βέβαια, ξεχωρίζουν και τις αποχρώσεις.
Θυμάμαι ότι όταν ήμασταν εμείς 15-16 βάζαμε μεταξύ μας στοιχήματα για τις παρέες στους δρόμους της Κηφισιάς, αν ήταν από ιδιωτικό ή δημόσιο σχολείο (όσες δεν ξέραμε, τουλάχιστον, και όσες δεν έκαναν μπαμ από χιλιόμετρα). Και πηγαίναμε και τους ρωτάγαμε, δήθεν ότι α σόρρυ, περάσαμε έναν για κάποιον άλλον, μπάι.
2-3 χρόνια μετά είχαμε μάθει πλέον να ξεχωρίζουμε και ποιο ιδιωτικό, με ένα ποσοστό επιτυχίας 50% υπολογίζω (κριτήριο συνήθως το είδος της φράντζας στο μαλλί – κοριτσιών τε και αγοριών).
Τώρα πια ακόμα κι εγώ έχω αρχίσει να χάνω τον μπούσουλα, γιατί το θέμα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και με αρρωσταίνει.
Και όταν μιλάμε για διαστάσεις, θυμάμαι έναν καθηγητή μας που μας εξηγούσε πολύ έξυπνα στην Κοινωνική Αγωγή τη διαφορά του όγκου από τη μάζα.
Ε λοιπόν λυπάμαι κάθε που βλέπω να βγαίνει μια γενιά χωρίς κανέναν όγκο. Μία ομοιόμορφη μάζα.
Είναι θλιβερό πράγμα να βλέπεις μία γενιά που σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο και ακόμα πιο θλιβερό είναι να το συνειδητοποιείς αυτό από την εμφάνιση και το στυλ.
Όσο εντείνεται αυτό, τόσο σπανίζει η διαφορετικότητα.
Μεγάλο πράγμα η διαφορετικότητα.
Μεγάλο πράγμα, όμως πρέπει να πηγάζει από μέσα σου.
Δεν είναι αυτοσκοπός.
Η διαφορετικότητα δεν έγκειται στο να φαίνεσαι διαφορετικός. Αλλά στο να είσαι.
Αν είσαι ιδιαίτερος, αν είσαι ξεχωριστός, τότε σίγουρα και είσαι διαφορετικός και φαίνεσαι.
Πάντα μου την έδιναν οι αντιστάρ περισσότερο από τους σταρ.
Γιατί αν η λέξη ‘σταρ’ σημαίνει δέκα πράγματα, η λέξη ‘αντι-σταρ’ σημαίνει άλλα δέκα ακριβώς, εκ των οποίων μόνο το ένα είναι κοινό: η επιδίωξη του εντυπωσιασμού. Τα άλλα εννέα θα είναι για τον αντιστάρ απλώς τα αντίθετα από αυτά του σταρ. Και αυτή η κουλτούρα δεν είναι καθόλου αυθεντική.
Γιατί μαγκιά είναι να είσαι "the rock without the roll".
Όπως, βέβαια, άλλο τόσο μαγκιά είναι να είσαι pop χωρίς να είσαι mainstream.
Δεν είναι μαγκιά, πάντως, να μη φοράς κάτι που σου αρέσει, απλώς επειδή το φοράνε όλοι.
Τα διάφορα ρεύματα της μόδας για μένα είναι κάτι το περιττό. Φοράς κάτι άμα σου αρέσει και άμα νομίζεις ότι σου πάει. Όσο δεν είναι υγιές να ακολουθείς τη μόδα απλώς επειδή είναι μόδα, άλλο τόσο δεν είναι υγιές και να την αποφεύγεις μόνο για τον ίδιο λόγο.
Συνήθως δε με απογοητεύει η αδερφή μου.
Εισπράττει, βέβαια, και αφομοιώνει την ίδια πλύση εγκεφάλου που γίνεται σε όλους. Με αποτέλεσμα, ίσως, να έχει τα ίδια πρότυπα, να ακούει περίπου την ίδια μουσική, να βγαίνει στα ίδια μέρη και να φοράει τα ίδια παπούτσια με τους πολλούς. Αυτό δε με απογοητεύει.
Περισσότερο με απογοητεύει που μετά απ’ όλα αυτά προσέχει μόνο να μην τυχόν και φορέσει την μπλούζα που της αρέσει, μόνο και μόνο γιατί την έχει ορίσει ως σύμβολο του στυλ που πρέπει να αποφύγει.
Αλλά τώρα πώς να της το πεις αυτό, όταν έρχεται να εξηγήσει με περηφάνεια και καμάρι στον (περίεργο σε κάτι τέτοια) μεγάλο αδερφό πώς κήρυξε τον πόλεμο στα κηφησιωτάκια.
Πώς να της το πεις χωρίς να την απογοητεύσεις κι εσύ με τη σειρά σου...

Wednesday, February 07, 2007

Η γνώση των αγγέλων

Λοιπόν.

Aυτή η ιστορία με την κοπέλα που βρέθηκε σε ημιάγρια κατάσταση μου θύμισε ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.

Είναι Η γνώση των αγγέλων (Knowledge of angels), μυθιστόρημα της Jill Paton-Walsh.

Δύο παράλληλες ιστορίες εκτυλίσσονται σε ένα μικρό νησί, σε εποχή μεσαιωνική.

Ένα μικρό κορίτσι κάνει την εμφάνισή του, μεγαλωμένο με λύκους. Καταλήγει σε ένα μοναστήρι με καλόγριες.

Οι καλόγριες έχουν πάρει εντολή να μην αναφέρουν ποτέ μπροστά στο κορίτσι τίποτα για το Θεό και την ύπαρξή του.

Έτσι, λαμβάνει χώρα, ουσιαστικά, ένα ζωντανό πείραμα, σχετικά με το αν η γνώση του Θεού προϋπάρχει μέσα στον άνθρωπο ή αν απλώς είναι επίκτητη, αφού όλοι μεγαλώνουν σε έναν κόσμο όπου θεωρείται δεδομένη.

Την ίδια ώρα, ένας ναυαγός ορκίζεται ότι είναι πρίγκηπας μακρινής χώρας και δηλώνει άθεος, εξοργίζοντας τον εκπρόσωπο της Ιεράς Εξέτασης.

Ένας ανώτερος κληρικός προσπαθεί να μεταπείσει και τους δύο. Μπαίνει, όμως, και ο ίδιος σε σκέψεις, κλονίζεται η πίστη του, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στις δύο αλήθειες που πρεσβεύουν τόσο άξια οι υπέρμαχοί τους.

Το κορίτσι, λοιπόν, θα γίνει ο κριτής της θεωρητικής αυτής διαμάχης και, κατ’ επέκταση, της ζωής ενός ανθρώπου.

Ένα βιβλίο που πραγματεύεται, μέσα από την ιστορία του, την ύπαρξη του Θεού, με αριστουργηματικό τρόπο.

Ένα καταπληκτικό βιβλίο, με πολύ έξυπνη δομή και πλοκή, με πολύ δυνατούς διαλόγους και, κυρίως, με πολύ καθαρή σκέψη.

Ένα βιβλίο με περίεργο τέλος, όπως και να το δει κανείς.

Ένα βιβλίο που σε βάζει σε σκέψεις.

Saturday, February 03, 2007

BIID

Ο άνθρωπος τελικά είναι ένα λάθος της φύσης.

Και επειδή αμφιβάλλω αν ήταν ανέκαθεν, ας το διορθώσω.

Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ένα λάθος της φύσης.

Όπως λέει ο φίλος μου ο Γιάννης...

Ας υποθέσουμε ότι είσαι αρκούδα. Έχεις τον αρκούδο σου, τα αρκουδάκια σου, τη σπηλιά σου στο δάσος, έχεις τους φίλους σου τα ζωάκια, εχθρούς δεν έχεις (παρά μόνον τον άνθρωπο) και πάντως δεν έχεις ψυχολογικά προβλήματα.

Αν είσαι αρκούδα, η μόνη εικόνα που λαχταράς είναι άφθονο μέλι.

Και πάντως δεν είναι "να δεις τον εαυτό σου χωρίς πόδια".

Δεν πρέπει να δυσκολεύεσαι να "συσχετίσεις τον εαυτό σου με κάποιον που έχει πόδια".

Τέτοιες σκέψεις γεννώνται στο κεφάλι ενός λογικού ανθρώπου μετά από μία ιστορία σαν αυτήν εδώ από την προχθεσινή στήλη του Χρήστου Μιχαηλίδη στην Ελευθεροτυπία.

Με εκνευρίζει απίστευτα η μανία των (Αμερικανών) επιστημόνων να πλουτίζουν τη θεωρητική ψυχολογία με κατηγορίες ασθενειών και συνδρόμων.

Γιατί θεωρώ επίσης ότι η κλινική ψυχολογία πρέπει πάντα να εστιάζει στον άνθρωπο και όχι να ψάχνει να βρει σε ποια κατηγορία υπάγεται η εκάστοτε περίπτωση.

Αυτό το "Διαταραχή Σωματικής Ταυτότητας και Αρτιότητας" μου φαίνεται ηλίθια σοβαροφανές για να χωρέσει το γολγοθά της κοπέλας αυτής και αυτό το BIID μου φαίνεται ειρωνικά μικρό για να χωρέσει το δράμα της ιστορίας της.

Γιατί οι γιατροί της δεν έβλεπαν μια κοπέλα, έβλεπαν μια BIID.

Αν έβλεπαν την κοπέλα, ίσως να την είχαν βοηθήσει περισσότερο.

Αυτό το BIID, επίσης, της δίνει ένα άλλοθι, την απαλλάσσει από την ανάγκη να αντιμετωπίσει τον εαυτό της, δεν τον θεωρεί πια προβληματικό, δε θεωρεί ότι είναι τρελή, δεν είναι καθόλου τρελή, είναι ένας πολύ φυσιολογικός άνθρωπος που πάσχει από BIID (πάσχει, τι να κάνουμε, δε φταίει εκείνη, ΠΑΣΧΕΙ λέμε), πρέπει να το αποδεχθεί, πρέπει να το αποδεχθούν και όσοι την αγαπάνε γι’ αυτό που είναι, γιατί απλώς έτσι είναι και δεν αλλάζει. Και θα έπρεπε να το αποδέχεται και ο κόσμος σαν κάτι το νορμάλ: "Ο κόσμος πιστεύει πως είμαι άρρωστη και παράξενη."

"Δεν γνωρίζει, ασφαλώς, ότι είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο που πάσχουν από κάτι που ονομάζεται Body Identity Integrity Disorder.". Επομένως ούτε άρρωστη είναι ούτε παράξενη...

Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι ένας άνθρωπος που θέλει να κόψει τα πόδια του δεν είναι πνευματικά εντελώς οκέι. Έχει κάποιας μορφής σχιζοφρένεια.

Και ξέρω επίσης ότι τους σχιζοφρενείς τους φροντίζουν, προσέχουν πώς θα τους αντιμετωπίσουν, τους δίνουν και ηρεμιστικά για καταστολή, στην ανάγκη τους δένουν για να τους προφυλάξουν από τους εαυτούς τους. Γιατί ένας άνθρωπος στην κατάστασή τους δεν έχει την πνευματική διαύγεια να το κάνει ο ίδιος.

Τώρα γιατί αυτήν την κοπέλα την ονομάσαμε BIID και την αφήσαμε ελεύθερη να κόψει το πόδι της, δεν μπορώ να το καταλάβω.

Απ’ την άλλη πλευρά, τι να πω, μήπως είναι καλύτερα έτσι...; Δηλώνει πιο ευτυχισμένη τώρα. Αυτό δεν είναι πνευματικά υγιές, βέβαια, όμως έτσι νιώθει. Αν είναι όντως πιο ευτυχισμένη και αν το αποδέχονται οι δικοί της άνθρωποι... μήπως είναι καλύτερα έτσι...; (ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι η γυναίκα αυτή μεγαλώνει παιδιά, άλλωστε υποτίθεται τα παιδιά δεν ξέρουν για την "ασθένειά" της)

Δεν ξέρω.

Το σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος (με ή χωρίς πόδια) είναι ένα λάθος της φύσης.

ΥΓ: Καλά όλα τα άλλα, αυτό που δεν κατάλαβα είναι πώς "κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού πιο εύκολα" στο ένα πόδι...

Thursday, February 01, 2007

Θυμάμαι

Χαχα...

Άκου να δεις τι θυμήθηκα σήμερα.

Θυμήθηκα που ανεβοκατεβαίναμε στην Κηφισιά το δρόμο με τις κολλημένες τσίχλες στα δέντρα και με ρώταγες τι διάολο νούμερο παπούτσι φόραγε τελικά αυτή η Σταχτοπούτα...

2,5 χρόνια μες στο νερό.

Και το θυμάμαι σαν τώρα.

Κι άλλα τέτοια θυμάμαι, άπειρα άλλα τέτοια μικρά.

Και κάθε φορά που θυμάμαι κάτι απ’ αυτά τα μικρά, θυμάμαι και τα μεγάλα.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που μιλήσαμε τότε στο παγκάκι του σχολείου, θυμάμαι την εκδρομή στη Θεσσαλονίκη.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που βγήκαμε.

Θυμάμαι πότε μου πρωτοείπες τα μεγάλα σου μυστικά που τα ήξερε όλο το σχολείο, θυμάμαι την πρώτη φορά που έκλαψες μπροστά μου.

Θυμάμαι τα απεγνωσμένα σου μηνύματα κάτι άγρια μεσάνυχτα, μέχρι που σε έπαιρνε ο ύπνος και έμενα εγώ να περιμένω...

Θυμάμαι τότε που βγήκαμε οι τρεις μας – κουφό ε;

Θυμάμαι που έκλαιγες τότε που πέρασα Πάτρα, θυμάμαι που βγήκαμε εκείνο το βράδυ και μου έλεγες πού ξέρεις, μπορεί μια μέρα να περνούσες κι εσύ εκεί.

Θυμάμαι εκείνο το βράδυ με τα "Φτηνά τσιγάρα" και τη μουσική του Καλαντζόπουλου.

Θυμάμαι τότε που σου μίλησα απότομα και μου είπες ότι σου είχα υποσχεθεί πως δε θα σε άφηνα ποτέ.

Θυμάμαι τότε που με άφησες εσύ και αυτό θα το θυμάμαι πάντα.

Θυμάμαι που σε έψαχνα για να μιλήσουμε και δεν ήθελες, θυμάμαι που γύρισα από την Κάρυστο δυο μέρες νωρίτερα για να σε δω και να σου ζητήσω συγγνώμη, κι ας μην έφταιγα, και δεν ήρθες. Ναι, θυμάμαι που δεν ήρθες ποτέ έστω να μιλήσουμε.

Θυμάμαι που έλεγα χαχα εεε και να περάσεις Πάτρα...

Θυμάμαι και που πέρασες Πάτρα.

Πώς τα φέρνει η ζωή ε...;

Πού και πού μόνο σε πετυχαίνω, σε κοιτάζω καλά-καλά και λέω μπααααα δεν είναι αυτή η φίλη μου. Αποκλείεται να ήταν ποτέ.

Και μετά πάλι θυμάμαι πόσο μεγάλη αδυναμία σου είχα.

Θυμάμαι που σε έβλεπα να χοροπηδάς σαν παρδαλό κατσίκι και μου έφτιαχνες τη διάθεση, no matter what.

Θυμάμαι που έκλαιγες και γκρεμιζόταν ο κόσμος μου, no matter what.

Σ’ αγαπάω μωρέ.

Το ξέρω πως μ’ αγαπάς κι εσύ, το βλέπω στα μάτια σου.

Αναρωτιέμαι μόνο αν μ’ αγαπούσες ποτέ τόσο όσο εγώ ή αν απλώς χρειαζόσουν έναν άνθρωπο να σ’ αγαπάει. Και αναρωτιέμαι αν θα ξαναβρείς κάποιον τόσο καλό σε αυτό.

Αναρωτιέμαι αν σου λείπω.

Αναρωτιέμαι αν θυμάσαι.

Αναρωτιέμαι αν αναρωτιέσαι.