Wednesday, February 28, 2007
Tuesday, February 27, 2007
Taboo
Wednesday, February 21, 2007
Η Φανή
Tuesday, February 20, 2007
Random
Wednesday, February 14, 2007
Monday, February 12, 2007
Ωδή στη διαφορετικότητα
Wednesday, February 07, 2007
Η γνώση των αγγέλων
Λοιπόν.
Aυτή η ιστορία με την κοπέλα που βρέθηκε σε ημιάγρια κατάσταση μου θύμισε ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει.
Είναι Η γνώση των αγγέλων (Knowledge of angels), μυθιστόρημα της Jill Paton-Walsh.
Δύο παράλληλες ιστορίες εκτυλίσσονται σε ένα μικρό νησί, σε εποχή μεσαιωνική.
Ένα μικρό κορίτσι κάνει την εμφάνισή του, μεγαλωμένο με λύκους. Καταλήγει σε ένα μοναστήρι με καλόγριες.
Οι καλόγριες έχουν πάρει εντολή να μην αναφέρουν ποτέ μπροστά στο κορίτσι τίποτα για το Θεό και την ύπαρξή του.
Έτσι, λαμβάνει χώρα, ουσιαστικά, ένα ζωντανό πείραμα, σχετικά με το αν η γνώση του Θεού προϋπάρχει μέσα στον άνθρωπο ή αν απλώς είναι επίκτητη, αφού όλοι μεγαλώνουν σε έναν κόσμο όπου θεωρείται δεδομένη.
Την ίδια ώρα, ένας ναυαγός ορκίζεται ότι είναι πρίγκηπας μακρινής χώρας και δηλώνει άθεος, εξοργίζοντας τον εκπρόσωπο της Ιεράς Εξέτασης.
Ένας ανώτερος κληρικός προσπαθεί να μεταπείσει και τους δύο. Μπαίνει, όμως, και ο ίδιος σε σκέψεις, κλονίζεται η πίστη του, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στις δύο αλήθειες που πρεσβεύουν τόσο άξια οι υπέρμαχοί τους.
Το κορίτσι, λοιπόν, θα γίνει ο κριτής της θεωρητικής αυτής διαμάχης και, κατ’ επέκταση, της ζωής ενός ανθρώπου.
Ένα βιβλίο που πραγματεύεται, μέσα από την ιστορία του, την ύπαρξη του Θεού, με αριστουργηματικό τρόπο.
Ένα καταπληκτικό βιβλίο, με πολύ έξυπνη δομή και πλοκή, με πολύ δυνατούς διαλόγους και, κυρίως, με πολύ καθαρή σκέψη.
Ένα βιβλίο με περίεργο τέλος, όπως και να το δει κανείς.
Ένα βιβλίο που σε βάζει σε σκέψεις.
Saturday, February 03, 2007
BIID
Ο άνθρωπος τελικά είναι ένα λάθος της φύσης.
Και επειδή αμφιβάλλω αν ήταν ανέκαθεν, ας το διορθώσω.
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ένα λάθος της φύσης.
Όπως λέει ο φίλος μου ο Γιάννης...
Ας υποθέσουμε ότι είσαι αρκούδα. Έχεις τον αρκούδο σου, τα αρκουδάκια σου, τη σπηλιά σου στο δάσος, έχεις τους φίλους σου τα ζωάκια, εχθρούς δεν έχεις (παρά μόνον τον άνθρωπο) και πάντως δεν έχεις ψυχολογικά προβλήματα.
Αν είσαι αρκούδα, η μόνη εικόνα που λαχταράς είναι άφθονο μέλι.
Και πάντως δεν είναι "να δεις τον εαυτό σου χωρίς πόδια".
Δεν πρέπει να δυσκολεύεσαι να "συσχετίσεις τον εαυτό σου με κάποιον που έχει πόδια".
Τέτοιες σκέψεις γεννώνται στο κεφάλι ενός λογικού ανθρώπου μετά από μία ιστορία σαν αυτήν εδώ από την προχθεσινή στήλη του Χρήστου Μιχαηλίδη στην Ελευθεροτυπία.
Με εκνευρίζει απίστευτα η μανία των (Αμερικανών) επιστημόνων να πλουτίζουν τη θεωρητική ψυχολογία με κατηγορίες ασθενειών και συνδρόμων.
Γιατί θεωρώ επίσης ότι η κλινική ψυχολογία πρέπει πάντα να εστιάζει στον άνθρωπο και όχι να ψάχνει να βρει σε ποια κατηγορία υπάγεται η εκάστοτε περίπτωση.
Αυτό το "Διαταραχή Σωματικής Ταυτότητας και Αρτιότητας" μου φαίνεται ηλίθια σοβαροφανές για να χωρέσει το γολγοθά της κοπέλας αυτής και αυτό το BIID μου φαίνεται ειρωνικά μικρό για να χωρέσει το δράμα της ιστορίας της.
Γιατί οι γιατροί της δεν έβλεπαν μια κοπέλα, έβλεπαν μια BIID.
Αν έβλεπαν την κοπέλα, ίσως να την είχαν βοηθήσει περισσότερο.
Αυτό το BIID, επίσης, της δίνει ένα άλλοθι, την απαλλάσσει από την ανάγκη να αντιμετωπίσει τον εαυτό της, δεν τον θεωρεί πια προβληματικό, δε θεωρεί ότι είναι τρελή, δεν είναι καθόλου τρελή, είναι ένας πολύ φυσιολογικός άνθρωπος που πάσχει από BIID (πάσχει, τι να κάνουμε, δε φταίει εκείνη, ΠΑΣΧΕΙ λέμε), πρέπει να το αποδεχθεί, πρέπει να το αποδεχθούν και όσοι την αγαπάνε γι’ αυτό που είναι, γιατί απλώς έτσι είναι και δεν αλλάζει. Και θα έπρεπε να το αποδέχεται και ο κόσμος σαν κάτι το νορμάλ: "Ο κόσμος πιστεύει πως είμαι άρρωστη και παράξενη."
"Δεν γνωρίζει, ασφαλώς, ότι είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο που πάσχουν από κάτι που ονομάζεται Body Identity Integrity Disorder.". Επομένως ούτε άρρωστη είναι ούτε παράξενη...
Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι ένας άνθρωπος που θέλει να κόψει τα πόδια του δεν είναι πνευματικά εντελώς οκέι. Έχει κάποιας μορφής σχιζοφρένεια.
Και ξέρω επίσης ότι τους σχιζοφρενείς τους φροντίζουν, προσέχουν πώς θα τους αντιμετωπίσουν, τους δίνουν και ηρεμιστικά για καταστολή, στην ανάγκη τους δένουν για να τους προφυλάξουν από τους εαυτούς τους. Γιατί ένας άνθρωπος στην κατάστασή τους δεν έχει την πνευματική διαύγεια να το κάνει ο ίδιος.
Τώρα γιατί αυτήν την κοπέλα την ονομάσαμε BIID και την αφήσαμε ελεύθερη να κόψει το πόδι της, δεν μπορώ να το καταλάβω.
Απ’ την άλλη πλευρά, τι να πω, μήπως είναι καλύτερα έτσι...; Δηλώνει πιο ευτυχισμένη τώρα. Αυτό δεν είναι πνευματικά υγιές, βέβαια, όμως έτσι νιώθει. Αν είναι όντως πιο ευτυχισμένη και αν το αποδέχονται οι δικοί της άνθρωποι... μήπως είναι καλύτερα έτσι...; (ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι η γυναίκα αυτή μεγαλώνει παιδιά, άλλωστε υποτίθεται τα παιδιά δεν ξέρουν για την "ασθένειά" της)
Δεν ξέρω.
Το σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος (με ή χωρίς πόδια) είναι ένα λάθος της φύσης.
ΥΓ: Καλά όλα τα άλλα, αυτό που δεν κατάλαβα είναι πώς "κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού πιο εύκολα" στο ένα πόδι...
Thursday, February 01, 2007
Θυμάμαι
Χαχα...
Άκου να δεις τι θυμήθηκα σήμερα.
Θυμήθηκα που ανεβοκατεβαίναμε στην Κηφισιά το δρόμο με τις κολλημένες τσίχλες στα δέντρα και με ρώταγες τι διάολο νούμερο παπούτσι φόραγε τελικά αυτή η Σταχτοπούτα...
2,5 χρόνια μες στο νερό.
Και το θυμάμαι σαν τώρα.
Κι άλλα τέτοια θυμάμαι, άπειρα άλλα τέτοια μικρά.
Και κάθε φορά που θυμάμαι κάτι απ’ αυτά τα μικρά, θυμάμαι και τα μεγάλα.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που μιλήσαμε τότε στο παγκάκι του σχολείου, θυμάμαι την εκδρομή στη Θεσσαλονίκη.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που βγήκαμε.
Θυμάμαι πότε μου πρωτοείπες τα μεγάλα σου μυστικά που τα ήξερε όλο το σχολείο, θυμάμαι την πρώτη φορά που έκλαψες μπροστά μου.
Θυμάμαι τα απεγνωσμένα σου μηνύματα κάτι άγρια μεσάνυχτα, μέχρι που σε έπαιρνε ο ύπνος και έμενα εγώ να περιμένω...
Θυμάμαι τότε που βγήκαμε οι τρεις μας – κουφό ε;
Θυμάμαι που έκλαιγες τότε που πέρασα Πάτρα, θυμάμαι που βγήκαμε εκείνο το βράδυ και μου έλεγες πού ξέρεις, μπορεί μια μέρα να περνούσες κι εσύ εκεί.
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ με τα "Φτηνά τσιγάρα" και τη μουσική του Καλαντζόπουλου.
Θυμάμαι τότε που σου μίλησα απότομα και μου είπες ότι σου είχα υποσχεθεί πως δε θα σε άφηνα ποτέ.
Θυμάμαι τότε που με άφησες εσύ και αυτό θα το θυμάμαι πάντα.
Θυμάμαι που σε έψαχνα για να μιλήσουμε και δεν ήθελες, θυμάμαι που γύρισα από την Κάρυστο δυο μέρες νωρίτερα για να σε δω και να σου ζητήσω συγγνώμη, κι ας μην έφταιγα, και δεν ήρθες. Ναι, θυμάμαι που δεν ήρθες ποτέ έστω να μιλήσουμε.
Θυμάμαι που έλεγα χαχα εεε και να περάσεις Πάτρα...
Θυμάμαι και που πέρασες Πάτρα.
Πώς τα φέρνει η ζωή ε...;
Πού και πού μόνο σε πετυχαίνω, σε κοιτάζω καλά-καλά και λέω μπααααα δεν είναι αυτή η φίλη μου. Αποκλείεται να ήταν ποτέ.
Και μετά πάλι θυμάμαι πόσο μεγάλη αδυναμία σου είχα.
Θυμάμαι που σε έβλεπα να χοροπηδάς σαν παρδαλό κατσίκι και μου έφτιαχνες τη διάθεση, no matter what.
Θυμάμαι που έκλαιγες και γκρεμιζόταν ο κόσμος μου, no matter what.
Σ’ αγαπάω μωρέ.
Το ξέρω πως μ’ αγαπάς κι εσύ, το βλέπω στα μάτια σου.
Αναρωτιέμαι μόνο αν μ’ αγαπούσες ποτέ τόσο όσο εγώ ή αν απλώς χρειαζόσουν έναν άνθρωπο να σ’ αγαπάει. Και αναρωτιέμαι αν θα ξαναβρείς κάποιον τόσο καλό σε αυτό.
Αναρωτιέμαι αν σου λείπω.
Αναρωτιέμαι αν θυμάσαι.
Αναρωτιέμαι αν αναρωτιέσαι.