Taboo

Πάνε 5 χρόνια και κάτι.

Ο τότε καλύτερός μου φίλος, ο Γ, μου εξήγησε ότι είχε αρχίσει να… συνάπτει σχέσεις με μία κοπέλα που γνώρισε σε ένα site γνωριμιών στο Ίντερνετ.

Ο Γ ήταν τότε 15 και η κοπέλα 25.

Ο Γ ήταν στην Αθήνα και η κοπέλα ήταν από την Πάτρα αλλά έκανε το μεταπτυχιακό της στην Ιταλία.

Φρόντισε δε εξαρχής να ξεκαθαρίσει ότι ήταν κάτι πολύ πιο σοβαρό και ώριμο απ’ αυτό που ακουγόταν και ότι είχε αρχίσει πραγματικά να δένεται με την κοπέλα αυτή. Την οποία, φυσικά, δεν είχε δει ακόμα από κοντά...

Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο πολύ δενόταν ο Γ με αυτήν την κατάσταση, μιλούσαν ώρες ολόκληρες τα βράδια στα τηλέφωνα, ξενυχτούσε και ξόδευε απίστευτα λεφτά σε κάρτες και τηλέφωνα.

Μια μέρα μας ανέφερε ότι πλέον συμφώνησαν ότι και τυπικά "τα έχουν".

Η κοπέλα φαινόταν να το βλέπει εξίσου σοβαρά, πράγμα που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τι μπορούσε να αναζητά μία ψυχολογικά υγιής 25χρονη σε έναν 15χρονο που έμενε περί τα 1000 χλμ. μακριά σε ευθεία γραμμή.

Αξίζει να σημειώσω, βέβαια, πως ο Γ ήταν (και εξακολουθεί να είναι) από τους πιο έξυπνους, ώριμους και χαρισματικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει, τουλάχιστον σε σχέση με την ηλικία του.

Αυτό, όμως, δε με κάλυπτε. Ούτε εμένα, ούτε τους άλλους φίλους μας.

Αρκετές φορές του το συζητήσαμε, τι νόημα έχει αυτό και πού πάει, αλλά, όπως περιμέναμε, δε δεχόταν κουβέντα.

Μετά την πάροδο 1 χρόνου περίπου βρέθηκαν και από κοντά, τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα και από το αναμενόμενο και πλέον η σχέση έφτασε σε ένα συναισθηματικό επίπεδο που για τα δεδομένα των περισσότερων εξ ημών ήταν πρωτόγνωρο.

Το καλοκαίρι πριν την 3η Λυκείου, ένα ακόμα παιδί από την παρέα ξεκίνησε στην κατασκήνωση μια σχέση με μια άλλη ομαδάρχισσα, που πρέπει να τον περνούσε 6-7 χρόνια. Θυμάμαι, όμως, ότι εκείνος είχε πολύ καθαρό μυαλό: "Είναι μια εμπειρία για μένα, ξέρω πως είναι μια ουτοπία, ίσως δεν έτοιμος και για κάτι τέτοιο, περνάμε καλά μαζί, όσο κρατήσει κράτησε.". Έτσι κι έγινε. Μετά από λίγες βδομάδες χώρισαν.

Εγώ στεναχωριόμουν για το Γ, δεν καταλάβαινα τι νόημα έχει να χαραμίζεις τον καιρό σου με κάτι που ξέρεις πως, εκτός από παρόν, δεν έχει ούτε μέλλον, πως κάποια στιγμή θα αναγκαστείς να το διακόψεις ακόμα κι αυτό. Πώς αλλιώς θα κατέληγε, δηλαδή, στο τέλος; Θα παντρεύονταν…; "Γιατί, εσύ γι’ αυτό είσαι με την Κ…; Θα παντρευτείτε…;", μου έλεγε. Όχι, δε θα παντρευόμασταν. Απλώς δε θα μπορούσα να δεσμεύομαι από κάτι που ξέρω πως, ανεξάρτητα από την τροπή των πραγμάτων, έχει σίγουρα μια αόριστη ημερομηνία λήξης.

Αλλά τούτος εδώ έτσι ένιωθε, έτσι γούσταρε να περνάει τη ζωή του. Δικιά του είναι – όπου θέλει τη χαρίζει. Πάσο...

Η κοπέλα ερχόταν πού και πού στην Αθήνα, είχε γνωρίσει τους γονείς του, πήγαινε κι εκείνος στην Πάτρα ή και στην Ιταλία, το παλεύανε μια χαρά.

Ε από ένα σημείο και μετά ο ενθουσιασμός της σχέσης φάνηκε να εξασθενεί ή τουλάχιστον αυτή ήταν η εντύπωσή μου. Και δεν ξέρω αν χαιρόμουν ή στεναχωριόμουν γι’ αυτό. Συνέχιζε, πάντως, ακάθεκτη.

Το Σάββατο, ο φίλος μου ο Γ μου είπε να πάμε για έναν καφέ γιατί είχε νέα. Μου ανακοίνωσε ότι μετά από 5 χρόνια σχέσης χώρισε με την κοπέλα του, ήρεμα και φιλικά, απλώς γιατί συμφώνησαν ότι ίσως τώρα πια είχε έρθει η ώρα γι’ αυτό που μάλλον εξαρχής ήξεραν και οι ίδιοι ότι θα συνέβαινε. 20ρισε ο ένας, 30ρισε η άλλη…

Αμέσως μετά με άφησε για λίγο άναυδο, όταν με ενημέρωσε ότι τώρα βλέπει μια κοπέλα από τον εργασιακό του χώρο που τον περνάει μόλις 5 χρόνια… Ευτυχώς φρόντισε να συμπληρώσει "Καλά, μη φανταστείς, βασικά πηδιόμαστε και βγαίνουμε…" και η αλήθεια είναι πως με ανακούφισε αρκετά…

Αποφάσισα να τα γράψω αυτά σήμερα, γιατί το Σάββατο αισθάνθηκα πολύ περίεργα. Σα να τέλειωσε ένα κεφάλαιο της δικής μου ζωής. Ουσιαστικά γράφτηκε το τέλος ενός βιβλίου που πολύ με είχε προβληματίσει στα εφηβικά μου χρόνια.

Αν αισθάνομαι ότι δικαιώθηκα τελικά…;

Όχι. Έκανα λάθος.

Νομίζω ότι ο Γ δε θα άλλαζε τίποτα, τις ίδιες επιλογές θα έκανε αν είχε την ευκαιρία να γυρίσει το χρόνο πίσω. Πέρασαν καταπληκτικές στιγμές, αυτή η εμπειρία τον ωρίμασε ακόμα περισσότερο μέσα από τις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπισε και μέσα και από τυχόν λάθη τους.

Το μόνο που έχω να πω, λοιπόν, σήμερα είναι ότι είμαι περήφανος για το φίλο μου και για την κοπέλα του. Που έκαναν αυτό που πραγματικά αγαπούσαν, χωρίς να κολλήσουν σε δήθεν ηθικές και δεοντολογίες και ανόητα ταμπού. Που έβαλαν τους δικούς τους κανόνες στη ζωή τους και την έφεραν στα μέτρα τους.

Στο Γ εύχομαι εξίσου καλή συνέχεια.

Στη Μ εύχομαι καλή τύχη στη ζωή της…