Ωδή στη διαφορετικότητα

Με προβλημάτισε σήμερα η αδερφή μου.

Με προβλημάτισε όταν με καμάρι εδήλωσε πως δε θα αγοράσει μία συγκεκριμένη μάρκα ρούχων που της αρέσει, από άποψη, επειδή "τα φοράνε όλα τα κηφισιωτάκια".

Κάποιος, βέβαια, ο οποίος δεν είναι εξοικειωμένος με τη γενιά μας και με την περιοχή, ίσως δεν μπορεί να καταλάβει πώς λειτουργεί παροιμιακά ο όρος ‘κηφησιωτάκι’ και πόσο μεγάλη ντροπή είναι για ένα σκεπτόμενο νεαρό άνθρωπο να αναρωτηθεί καμιά φορά μήπως φέρνει στο ελάχιστο προς αυτό το είδος.

Είναι συγκεκριμένο είδος εμφάνισης-καρμπόν της (μεσοαστικής, τουλάχιστον) νεολαίας των βορείων προαστείων.

Οι μυημένοι, βέβαια, ξεχωρίζουν και τις αποχρώσεις.

Θυμάμαι ότι όταν ήμασταν εμείς 15-16 βάζαμε μεταξύ μας στοιχήματα για τις παρέες στους δρόμους της Κηφισιάς, αν ήταν από ιδιωτικό ή δημόσιο σχολείο (όσες δεν ξέραμε, τουλάχιστον, και όσες δεν έκαναν μπαμ από χιλιόμετρα). Και πηγαίναμε και τους ρωτάγαμε, δήθεν ότι α σόρρυ, περάσαμε έναν για κάποιον άλλον, μπάι.

2-3 χρόνια μετά είχαμε μάθει πλέον να ξεχωρίζουμε και ποιο ιδιωτικό, με ένα ποσοστό επιτυχίας 50% υπολογίζω (κριτήριο συνήθως το είδος της φράντζας στο μαλλί – κοριτσιών τε και αγοριών).

Τώρα πια ακόμα κι εγώ έχω αρχίσει να χάνω τον μπούσουλα, γιατί το θέμα έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και με αρρωσταίνει.

Και όταν μιλάμε για διαστάσεις, θυμάμαι έναν καθηγητή μας που μας εξηγούσε πολύ έξυπνα στην Κοινωνική Αγωγή τη διαφορά του όγκου από τη μάζα.

Ε λοιπόν λυπάμαι κάθε που βλέπω να βγαίνει μια γενιά χωρίς κανέναν όγκο. Μία ομοιόμορφη μάζα.

Είναι θλιβερό πράγμα να βλέπεις μία γενιά που σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο και ακόμα πιο θλιβερό είναι να το συνειδητοποιείς αυτό από την εμφάνιση και το στυλ.

Όσο εντείνεται αυτό, τόσο σπανίζει η διαφορετικότητα.

Μεγάλο πράγμα η διαφορετικότητα.

Μεγάλο πράγμα, όμως πρέπει να πηγάζει από μέσα σου.

Δεν είναι αυτοσκοπός.

Η διαφορετικότητα δεν έγκειται στο να φαίνεσαι διαφορετικός. Αλλά στο να είσαι.

Αν είσαι ιδιαίτερος, αν είσαι ξεχωριστός, τότε σίγουρα και είσαι διαφορετικός και φαίνεσαι.

Πάντα μου την έδιναν οι αντιστάρ περισσότερο από τους σταρ.

Γιατί αν η λέξη ‘σταρ’ σημαίνει δέκα πράγματα, η λέξη ‘αντι-σταρ’ σημαίνει άλλα δέκα ακριβώς, εκ των οποίων μόνο το ένα είναι κοινό: η επιδίωξη του εντυπωσιασμού. Τα άλλα εννέα θα είναι για τον αντιστάρ απλώς τα αντίθετα από αυτά του σταρ. Και αυτή η κουλτούρα δεν είναι καθόλου αυθεντική.

Γιατί μαγκιά είναι να είσαι "the rock without the roll".

Όπως, βέβαια, άλλο τόσο μαγκιά είναι να είσαι pop χωρίς να είσαι mainstream.

Δεν είναι μαγκιά, πάντως, να μη φοράς κάτι που σου αρέσει, απλώς επειδή το φοράνε όλοι.

Τα διάφορα ρεύματα της μόδας για μένα είναι κάτι το περιττό. Φοράς κάτι άμα σου αρέσει και άμα νομίζεις ότι σου πάει. Όσο δεν είναι υγιές να ακολουθείς τη μόδα απλώς επειδή είναι μόδα, άλλο τόσο δεν είναι υγιές και να την αποφεύγεις μόνο για τον ίδιο λόγο.

Συνήθως δε με απογοητεύει η αδερφή μου.

Εισπράττει, βέβαια, και αφομοιώνει την ίδια πλύση εγκεφάλου που γίνεται σε όλους. Με αποτέλεσμα, ίσως, να έχει τα ίδια πρότυπα, να ακούει περίπου την ίδια μουσική, να βγαίνει στα ίδια μέρη και να φοράει τα ίδια παπούτσια με τους πολλούς. Αυτό δε με απογοητεύει.

Περισσότερο με απογοητεύει που μετά απ’ όλα αυτά προσέχει μόνο να μην τυχόν και φορέσει την μπλούζα που της αρέσει, μόνο και μόνο γιατί την έχει ορίσει ως σύμβολο του στυλ που πρέπει να αποφύγει.

Αλλά τώρα πώς να της το πεις αυτό, όταν έρχεται να εξηγήσει με περηφάνεια και καμάρι στον (περίεργο σε κάτι τέτοια) μεγάλο αδερφό πώς κήρυξε τον πόλεμο στα κηφησιωτάκια.

Πώς να της το πεις χωρίς να την απογοητεύσεις κι εσύ με τη σειρά σου...