BIID
Ο άνθρωπος τελικά είναι ένα λάθος της φύσης.
Και επειδή αμφιβάλλω αν ήταν ανέκαθεν, ας το διορθώσω.
Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ένα λάθος της φύσης.
Όπως λέει ο φίλος μου ο Γιάννης...
Ας υποθέσουμε ότι είσαι αρκούδα. Έχεις τον αρκούδο σου, τα αρκουδάκια σου, τη σπηλιά σου στο δάσος, έχεις τους φίλους σου τα ζωάκια, εχθρούς δεν έχεις (παρά μόνον τον άνθρωπο) και πάντως δεν έχεις ψυχολογικά προβλήματα.
Αν είσαι αρκούδα, η μόνη εικόνα που λαχταράς είναι άφθονο μέλι.
Και πάντως δεν είναι "να δεις τον εαυτό σου χωρίς πόδια".
Δεν πρέπει να δυσκολεύεσαι να "συσχετίσεις τον εαυτό σου με κάποιον που έχει πόδια".
Τέτοιες σκέψεις γεννώνται στο κεφάλι ενός λογικού ανθρώπου μετά από μία ιστορία σαν αυτήν εδώ από την προχθεσινή στήλη του Χρήστου Μιχαηλίδη στην Ελευθεροτυπία.
Με εκνευρίζει απίστευτα η μανία των (Αμερικανών) επιστημόνων να πλουτίζουν τη θεωρητική ψυχολογία με κατηγορίες ασθενειών και συνδρόμων.
Γιατί θεωρώ επίσης ότι η κλινική ψυχολογία πρέπει πάντα να εστιάζει στον άνθρωπο και όχι να ψάχνει να βρει σε ποια κατηγορία υπάγεται η εκάστοτε περίπτωση.
Αυτό το "Διαταραχή Σωματικής Ταυτότητας και Αρτιότητας" μου φαίνεται ηλίθια σοβαροφανές για να χωρέσει το γολγοθά της κοπέλας αυτής και αυτό το BIID μου φαίνεται ειρωνικά μικρό για να χωρέσει το δράμα της ιστορίας της.
Γιατί οι γιατροί της δεν έβλεπαν μια κοπέλα, έβλεπαν μια BIID.
Αν έβλεπαν την κοπέλα, ίσως να την είχαν βοηθήσει περισσότερο.
Αυτό το BIID, επίσης, της δίνει ένα άλλοθι, την απαλλάσσει από την ανάγκη να αντιμετωπίσει τον εαυτό της, δεν τον θεωρεί πια προβληματικό, δε θεωρεί ότι είναι τρελή, δεν είναι καθόλου τρελή, είναι ένας πολύ φυσιολογικός άνθρωπος που πάσχει από BIID (πάσχει, τι να κάνουμε, δε φταίει εκείνη, ΠΑΣΧΕΙ λέμε), πρέπει να το αποδεχθεί, πρέπει να το αποδεχθούν και όσοι την αγαπάνε γι’ αυτό που είναι, γιατί απλώς έτσι είναι και δεν αλλάζει. Και θα έπρεπε να το αποδέχεται και ο κόσμος σαν κάτι το νορμάλ: "Ο κόσμος πιστεύει πως είμαι άρρωστη και παράξενη."
"Δεν γνωρίζει, ασφαλώς, ότι είμαι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο που πάσχουν από κάτι που ονομάζεται Body Identity Integrity Disorder.". Επομένως ούτε άρρωστη είναι ούτε παράξενη...
Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι ένας άνθρωπος που θέλει να κόψει τα πόδια του δεν είναι πνευματικά εντελώς οκέι. Έχει κάποιας μορφής σχιζοφρένεια.
Και ξέρω επίσης ότι τους σχιζοφρενείς τους φροντίζουν, προσέχουν πώς θα τους αντιμετωπίσουν, τους δίνουν και ηρεμιστικά για καταστολή, στην ανάγκη τους δένουν για να τους προφυλάξουν από τους εαυτούς τους. Γιατί ένας άνθρωπος στην κατάστασή τους δεν έχει την πνευματική διαύγεια να το κάνει ο ίδιος.
Τώρα γιατί αυτήν την κοπέλα την ονομάσαμε BIID και την αφήσαμε ελεύθερη να κόψει το πόδι της, δεν μπορώ να το καταλάβω.
Απ’ την άλλη πλευρά, τι να πω, μήπως είναι καλύτερα έτσι...; Δηλώνει πιο ευτυχισμένη τώρα. Αυτό δεν είναι πνευματικά υγιές, βέβαια, όμως έτσι νιώθει. Αν είναι όντως πιο ευτυχισμένη και αν το αποδέχονται οι δικοί της άνθρωποι... μήπως είναι καλύτερα έτσι...; (ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι η γυναίκα αυτή μεγαλώνει παιδιά, άλλωστε υποτίθεται τα παιδιά δεν ξέρουν για την "ασθένειά" της)
Δεν ξέρω.
Το σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος (με ή χωρίς πόδια) είναι ένα λάθος της φύσης.
ΥΓ: Καλά όλα τα άλλα, αυτό που δεν κατάλαβα είναι πώς "κάνει όλες τις δουλειές του σπιτιού πιο εύκολα" στο ένα πόδι...
posted by Jason at
02:25
30 Comments:
Καλημέρα Ιασωνάκο, διάβαζα την εφημερίδα μέσα στο μετρό, οταν έπεσα στην τελευταία σελίδα...και έμεινα σαν χάνος!!!
Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλαβω πολλά πράγματα σε αυτή την ιστορία, αλλά για μένα το σίγουρο ειναι ένα πως η κοπέλα σίγουρα δεν ειναι ψυχικά καλά! Δεν μπορεί να βάζει τον εαυτό της σε τέτοιους αφόρητους πόνους και ο αντρας της να την υποστιρίζει!!!!Μονο και μονο για να μεινει χωρίς πόδια!!!!
Και ειδικά η τελευταία σου φράση ηταν και η δική μου απορία..Πως κανει τις δουλειές του σπιτιου με το ένα ποδι πιο εύκολα!!!
Θα τρελαθούμε εντελώς...
Ενα μονο έχω να πω.
Οτι παρακαλαμε όταν γενιούνται τα παιδιά μας να ειναι 100% υγιη και να μην εχουν κανενα κουσούρι, πχ 6 δάχτυλα, το ένα πόδι πιο κοντό κτλ κτλ..και η κοπέλα ηταν υγιέστατη, παντρέυτηκε έκανε παιδιά αλλα δεν ήταν ευτυχισμένη γιατί δεν ήθελε τα πόδια της...αυτο για μενα ειναι προσβολή για αυτούς τους ανθρώπους που κανουν τα πάντα για να αποκτήσουν 2 πόδια..
Καλά αυτή δεν ηταν στα καλά της και δεν έκανε κια κάποια θεραπεία,αυτός που την παντρεύτηκε και έκανε και παιδιά μαζί της;
Δεν συμφωνώ με την τελευταία γραμμή της Julia, όχι ειδικά αλλά γενικά.
Όντως, λογικό δεν είναι να μην θες τα δυο σου πόδια. Συμφωνώ.
Όμως γενικά, το να μην θέλω κάτι που πολλοί θα "σκότωναν" γι αυτό δεν είναι προσβλητικό.
Πχ μπορεί να λες "μακάρι να ζούσα σε μια σκηνή σε κάποια παραλία αντί για την τριόροφη μεζονέτα μου". Αυτό είναι η επιθυμία σου.
Δικαιούσαι να το επιθυμείς, δεν προσβάλεις τους...άστεγους ;)
Ξαναλέω, μόνο προς το σκεπτικό αυτό διαφωνώ :)
Κατά τα άλλα, προβληματίζομαι τελευταία περί "φυσιολογικότητας" και ποιός την ορίζει τελικά. Εμείς; Όχι. Ίσως η ίδια η φύση.
Θα μου πεις "η φύση κάνει τον άνθρωπο με δύο πόδια". Από την άλλη όμως, η ίδια φύση τον γεννά με ένα χέρι...
Εν κατακλείδι, δεν ξέρω, δεν απαντώ.
Μακάρι η κοπέλα να ισορροπήσει ψυχικά, κι ας είναι και με ανορθόδοξο τρόπο.
Συμφωνώ στο ότι ίσως μια ψυχολογική υποστήριξη την βοηθούσε να ξεπεράσει αυτήν της την εμμονή.
Πόσο σίγουροι όμως είστε; Αν το θέμα είναι υπεράνω ψυχιατρικής;
Αν αγγίζει τη Φύση την ίδια;...
Καλημέρα :)
Γεωργία, κάποτε είχα μιλήσει εδώ για μη "φυσιολογικότητα" της ομοφυλοφιλίας και οι περισσότεροι δε συμφώνησαν.
Ίσως το θέμα τελικά είναι όντως ποιος ορίζει τι.
Το ζήτημα ασφαλώς και είναι υπεράνω ψυχιατρικής, γι' αυτό και ασχολούμαστε με αυτό, γι' αυτό και αναφέρθηκα στα αρκουδάκια και στο μέλι, αλλά πάντως η ψυχιατρική είναι μία επιστήμη που προσφέρει διεξόδους.
Όσο για το σχόλιο της Jul-Jul, συμφωνώ μαζί σου, Γεωργία, δε θεωρώ πως είναι προσβολή.
Είναι όμως τρομερή ειρωνία και αυτό δεν αφαιρεί κάτι από την τραγικότητα της κατάστασης.
Όπως ας πούμε είναι τραγικό για τα παιδιά στην Αφρική που πεθαίνουν από την πείνα, να υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια παχύσαρκοι άνθρωποι στον κόσμο.
Προσβολή ίσως να μην είναι, αλλά τραγικό είναι.
Egw pistevw to tragiko ths ypotheshs pera apo ola ta alla einai h kathgoriopoihsh se syndroma pou parousiazontai san arrwsties kai apenoxopiitai etsi enas antrwpos.h typissa afth tha eprepe na skeftei prwta ta paidia ths kai ton antra ths kai meta to pws niwthei afth ama exei dyo podia h ena h kanena.giati ama eisai se mia oikogenia skeftesai kai tous allous.ta podia den einai fousta oute panteloni pou to koveis kai to kaneis sortsaki eleos pia.exoume gemisei me syndroma ths sygxronhs epoxhs pou o kathenas ta xrhsimopii gia na niwsei monadikos.h gynaika afth einai apo ta pio egwistika atoma...
Καλά εγώ δεν το βλέπω έτσι, γιατί το μυαλό της είναι μάλλον πολύ σαλεμένο για να καταφέρει να σκεφτεί ώριμα.
Αλλά πιστεύω πως είναι τραγικό ότι αυτή η γυναίκα μεγαλώνει παιδιά.
Τραγικό θα ήταν από μόνο του το θέμα, κι ας μην ήταν μάνα.
Πόσο μάλλον τώρα.
Μα τι αναίσθητοι που είμαστε. Δεν μας αγγίζει καθόλου το δράμα αυτής της γυναίκας. Δεν κατανοούμε και δεν συμπαραστεκόμαστε στην ασθένεια της! Εμπρός ας πετάξουμε αυτή την ανόητη παρωπίδα που φοράμε και ας φωνάξουμε όλοι μαζί : "Έχει ξεφύγει ο κόσμος!!!"
Ε βέβαια έχουμε ξεφύγει...
Εδώ ο κόσμος τρώει πρωινό στις 17:34 το απόγευμα, με τα σκοτάδια...
Μήπως πάνω από όλα (και μέσα σ' όλα) απλώς έχουμε ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΓΚΗ να κατηγοριοποιήσουμε τους ανθρώπους σε "φυσιολογικούς" και "μη φυσιολογικούς" εντάσσοντας τον εαυτό μας στους πρώτους;
Συγγνώμη, ίσως ακουστώ επιθετική, αλλά με ποιό δικαίωμα μπορεί κανείς πρώτα να ορίζει -σύμφωνα με τα υποκειμενικά του κριτήρια, διότι αντικειμενικά δνε μπορεί να υπάρχουν για τόσο σύνθετες καταστάσεις, όσο και να θέλουμε- τι είναι φυσιολογικό και τι όχι, και κατόπιν να αυτο-τοποθετείται σε μία από τις δύο "κατηγορίες";
Σκεφτείτε το λίγο πιο χαλαρά..."Εναλλακτικά" αν θέλετε.
Μήπως βιαζόμαστε ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ να πετάξουμε στην μία κατηγορία κάποιους ανθρώπους για τους οποίους δεν γνωρίζουμε ΤΙΠΟΤΕ ΠΑΡΑΠΑΝΩ από όσα εκείνοι για μας;
Aκόμη περισσότερο, όταν δεν γνωρίζουμε σχεδόν ΤΙΠΟΤΑ για τις "κατηγορίες" -και τον ορισμό τους- που μόλις δημιουργήσαμε.
Καλησπερίζω :)
Κοίταξε να δεις.
Εγώ δε συμφωνώ με τις κατηγοριοποιήσεις, το είπα και μέσα στο κείμενο.
Πιστεύω πως δεν υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων, υπάρχουν απλώς άνθρωποι.
Από 'κει και πέρα, όμως, η κάθε λέξη υπάρχει για κάποιο λόγο.
Είναι ένας επιθετικός προσδιορισμός που έχει κάποια χρήση, κάτι προσδίδει στο ουσιαστικό, κάποια έννοια, υποκειμενική ή αντικειμενική.
Τον Μπαμπινιώτη δεν τον έχω πρόχειρο, αλλά μπορώ να σου πω πως ο Δημητράκος ορίζει τη λέξη 'φυσιολογικός' ως εξής:
- ο κατά την υγιά φύσιν υπάρχων, γινόμενος ή εξελισσόμενος
Μπορεί, λοιπόν, κάποιος να σχολιάσει (υποκειμενικά, αν θέλεις, δεν έχει σημασία) ότι ένας άνθρωπος ο οποίος θέλει να κόψει τα πόδια του (γιατί... έτσι) παρουσιάζει μία συμπεριφορά η οποία δε συνάδει με την υγιά φύση, δεν είναι φυσιο-λογικός.
Επίσης μπορεί να πει κανείς (εν προκειμένω εγώ) ότι η ομοφυλοφιλία είναι κάτι το ανθρώπινο, το όμορφο, το σωστό, όχι όμως κάτι το φυσιο-λογικό (πάντα με βάση τη δική ΜΟΥ κρίση, γιατί η κρίση αυτή μπορεί να είναι και υποκειμενική).
Και δέχομαι τις διαφωνίες σχετικά με όλα αυτά, απλώς αυτή είναι η γνώμη μου και νομίζω πως μπορώ να χρησιμοποιώ τη συγκεκριμένη λέξη κατά την κρίση μου.
Παίζουμε με τις λέξεις και με τις έννοιές τους, βέβαια, τώρα.
Αλλά καλά κάνουμε, πιστεύω, γιατί έτσι ίσως προσεγγίζουμε ένα θέμα πιο σωστά.
Αν αυτή η γυναίκα ζούσε εκατό χρόνια πριν (εγώ αμφιβάλλω αν θα παρουσιαζόταν τέτοια περίπτωση εκατό χρόνια πριν, αλλά λέμε τώρα), θα ήταν η τρελή του χωριού, η αλαφροΐσκιωτη. Η μουρλή ακόμα. Ή ίσως η δαιμονισμένη.
Σήμερα για την επιστήμη είναι απλώς ένα άτομο με σύνδρομο Διαταραχής Σωματικής Ταυτότητας και Αρτιότητας και για μένα είναι μία γυναίκα μη πνευματικά υγιής και σίγουρα με συμπεριφορά μη φυσιο-λογική.
Ένας ομοφυλόφιλος πριν από εκατό χρόνια ήταν η ντροπή του χωριού, τώρα είναι σχεδόν... πλειοψηφικό ρεύμα στην τηλεόραση και για μένα, ξαναλέω, είναι απλώς μη φυσιο-λογική η εκδήλωση τέτοιας σεξουαλικότητας.
Νομίζω, λοιπόν, ότι αυτό που περιγράφεις, δηλαδή ο φόβος και η απόρριψη για κάθε τι το περίεργο και το διαφορετικό, ανήκει σε μεγάλο βαθμό στο παρελθόν, ενώ σήμερα αντιμετωπίζουμε όλες αυτές τις διαφορετικές περιπτώσεις με περισσότερο σεβασμό.
Στο ξαναλέω, δεν είμαι υπέρ των κατηγοριοποιήσεων.
Όμως δεν πιστεύω ότι μερικά θέματα δεν πρέπει να τα αγγίζουμε ή να τα σχολιάζουμε, επειδή δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τα αίτια της εκδήλωσης αυτής της διαφορετικότητας.
Οπως και να έχει, φυσιολογικό (τι ορίζεται φυσιολογικό?) ή όχι, ότι έκανε η κοπέλα το έκανε για τον εαυτό της και δεν είχε επίπτωση σε κανέναν άλλο.
Θα ήταν καλό ακόμα και να υπήρχε η ελευθερία να κάνει αυτό το κάτι, που δεν έκανε κακό σε κανέναν άλλον, χωρίς να υποστεί όλη αυτή την ταλαιπωρία.
Για να ελαφρύνουμε κάπως το κλίμα, οι περιπέτειες της πάντως μέχρι να καταφέρει να της κόψουν το πόδι μου θύμισαν την περίπτωση "εξαφανισμένων" που τους έβρισκε η Νικολούλη! :-)
Αυτό είναι μεγάλη συζήτηση, Debby.
Σου ξαναλέω ότι ίσως ο άλλος ο άνθρωπος δεν είναι πνευματικά και ψυχολογικά υγιής ώστε να μπορεί να πάρει μια τέτοια απόφαση για τον εαυτό του, πρέπει να τον προστατεύσουμε.
Απ' την άλλη, υποτίθεται ότι αυτό θα τον κάνει ευτυχισμένο.
Τι να πω...
Δεν είμαστε καλά! καθόλου καλά! Το απίστευτο είναι πως αντί να την βοηθήσουν να το ξεπεράσει την βοήθησαν να το κάνει. Ωραία τότε και εγώ θέλω να πεθάνω θα με κάνει πιο ευτυχισμένη άντε ποιος προσφέρεται να βοηθήσει!
Φυσικά και δεν θέλω έτσι, μην παρεξηγηθούμε κιόλας!
Βρε παιδιά να το δούμε ψύχραιμα!
Μήπως είχε κυτταρίτιδα, χαλάρωση, ήταν στραβοκάνα…κάτι τέλος πάντων !!
Λοιπόν πέρα από την πλάκα, πολλά θα δούμε να γίνονται γι αυτό το καταραμένο 15λεπτο δημοσιότητας!!
Αν αύριο μεθαύριο αυτή η γυναίκα σκεφτεί πως κακώς υπάρχει το κεφάλι στα παιδία της….ελπίζω ο ανεγκέφαλος ο άντρας της να μην την βοηθήσει…..
τι άλλο μπορείς να πεις, εκτός του ότι τα παιδάκια κινδυνεύουν ζώντας με τέτοιους γονείς!!
Φρίκαρα διαβάζοντας για την γυναίκα αυτή. Το γεγονός ότι το σύστημα υγείας την αντιμετωπίζει σαν ΄λογικό άνθρωπο που πάσχει να ζήσει ακρωτηριάζοντας τον εαυτό της, είναι τραγελαφικά ηλίθιο. Το σύστημα είναι κοντόφθαλμο και ηλίθιο. Η γυναίκα είναι για τα σίδερα. Το ίδιο και ο άντρας της. Που την άφηνε μέσα στον πάγο για να κάνει πραγματικότητα μιά διαστροφή.
Τα παιδιά της λυπάμαι. Μόνο αυτά.
Τι να της πεις της άρρωστης... Μ' αρέσει η μεγαλοψυχία πάντως που δείχνει στα παιδιά της, που αναβάλλει τον ακρωτηριασμό του άλλου ποδιού μέχρι να μεγαλώσουν λέει αρκετά και να καταλάβουν... Έλα στον τόπο σου..
Είδα τις προάλλες ένα ντοκυμανταίρ στην τηλεόραση για έναν τύπο που έβαλε το πόδι του στις γραμμές του τραίνου για να το χάσει και να "ανακουφιστεί", ο οποίος είχε επίσης κόψει και τα δάχτυλα του χεριού του, για τον ίδιο λόγο. Σκεφτόταν δε να χάσει και το εναπομείναν πόδι του με τον ίδιο τρόπο...
Έχεις δίκιο. Με τα διάφορα "σύνδρομα" που κάθε λίγο και λιγάκι ανακαλύπτουν, είναι σαν να θέλουν να μειώσουν τη σοβαρότητα της κατάστασης τέτοιων ανθρώπων.
Kalaaaa...
Sokaristika gamwti mou..
Pragmatika, exeis dikio pou les oti apo pou ki ws pou onomatizoun auto to pragma ws mia astheneia, opote den iparxei tipota to parakseno... O perigiros tis, o antras tis, pws epetrepsan na simvei auto?
Sok!
Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο. Ναι, θα είναι πιο ευτυχισμένη. Μέχρι να ξυπνήσει μια μέρα και να αποφασίσει ότι θέλει να κόψει και το άλλο της πόδι γιατί δεν βλέπει τον εαυτό της σαν άνθρωπο με ένα πόδι και μέχρι τη στιγμή που θα κόψει έτσι και το ένα χέρι της γιατί δεν ταυτίζεται με έναν άνθρωπο που έχει δύο χέρια και ύστερα και το άλλο, γιατί ούτε και αυτό το νοιώθει δικό της... Καταλήγοντας έτσι να κάνει δυστυχισμένους όσους ανθρώπους την αγαπούν... δηλαδή τον άνδρα και τα παιδιά της. Έχει άραγε το δικαίωμα να το κάνει αυτό;
Αυτό αναρωτιέμαι.
Αφενός, (από ηθικής πλευράς,) είναι σωστή συμπεριφορά αυτή ή είναι πολύ εγωιστική (όπως λέει ο cadaveric και τόσοι άλλοι πιο πάνω);
Αφετέρου, (νομικά τώρα,) πρέπει να επιτρέπεται σε όλους αυτούς να αποφασίζουν για τον εαυτό τους;
Το διάβασα στον old boy, τρελάθηκα.
Παράνοια, ε?
έμεινα με το στόμα ανοιχτό, είναι απίστευτο
Α ναι σωστά!
Το είχα στο νου μου και το ξέχασα.
Ορίστε το link για το καταπληκτικό post του Old boy: "Το όνειρο της αρτιμέλειας"...
Σε αυτό το θέμα, διαφωνούμε. Γιατί θεωρώ ότι κανείς άνθρωπος και κανένα κοινωνικό σύστημα δεν έχει δικαίωμα να επεμβαίνει στην ελευθερη βούληση του κάθε ατόμου εφόσον αυτή δεν έχει καμιά συνέπεια σε όλους τους υπόλοιπους.
Ενας ψυχικά ασθενής ο οποίος δεν θέλει ή δεν μπορεί να θεραπευτεί με κάποιο τρόπο γιατί θα έπρεπε να αισθάνονται οι άλλοι την υποχρέωση να τον θεραπευσουν?
Μα δεν είπε κανείς ότι δεν μπορεί να θεραπευτεί και ακριβώς αυτό είναι το θέμα κατά τη γνώμη μου. Ότι δεν έψαξε κανείς για τη θεραπεία, αλλά επαναπαύτηκαν όλοι στο ότι αυτή η κοπέλα είναι μία BIID.
Το αν θέλει να θεραπευτεί είναι άλλο θέμα, αλλά πώς ξέρουμε αν είναι σε κατάσταση να ξέρει τι θέλει και να επιλέγει σωστά για τον εαυτό της και ποιος λέει ότι αν κατάφερνε να ξεπεράσει το πρόβλημά της θα ήταν λιγότερο ευτυχισμένη;
Άσε που από τη στιγμή που ένας άνθρωπος μεγαλώνει παιδιά, παύει πλέον να αφορά μόνο τον εαυτό της, αφορά και την κοινωνία, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στο πώς το χειριζόμαστε το θέμα.
θέλω να θέσω τα εξής θέματα,με την άδειά σας:
1) αν υποθέσουμε ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στο σώμα του και νομιμοποιηθεί ο ακρωτηριασμός κατά βούληση, θα παίρνουν οι ακρωτηριασμένοι επίδομα αναπηρίας? (το συγκεκριμένο μου έκανε συνειρμό με τους φτωχούς Ινδούς που πουλάνε τα όργανά τους για μερικές χιλιάδες ευρώ)
2) ένας τόσο διαταραγμένος άνθρωπος έχει δικαίωμα (ηθικά και νομικά) να έχει την επιμέλεια ανηλίκων?
3) ο συμπάσχων, ευαίσθητος και με κατανόηση σύζυγος μου δίνει την αίσθηση ότι μάλλον έχει παραλύσει από το μέγεθος του παραλογισμού που του σερβιρίστηκε ως φυσιολογική καθημερινότητα από την δύστυχη σύζυγό του και δεν έχει σκεφτεί ακόμα πολύ καλά τις συνέπειες που θα έχει αυτή η κατάσταση για τα παιδιά του, γιατί μη μου πείτε ότι ο 15χρονος γιος της δεν θα έχει κάποιον συμμαθητή που διάβασε στην Guardian τις λεπτομέρειες του ιατρικού ιστορικού και δεν συνδύασε τις ημερομηνίες και την περιοχή? Αυτό το παιδί σύντομα θα ξέρει αν δεν γνωρίζει ήδη. Στα 31 μου δυσκολεύομαι τόσο πολύ να συλλάβω τις έννοιες που περιγράφει αυτή η γυναίκα,πόσο μάλλον να μαθαίνει ένας έφηβος αυτές τις φρικτές αλήθειες για τη μητέρα του.
Συμφωνώ απόλυτα με όσους αγανακτούν με την -πολύ βολική για μερικούς- συνήθεια να ονόματιζεται το κάθετι με σκοπό να μπαίνει στη θεσούλα του στο ράφι και να ξεχνάμε ότι υπάρχει ή να πάψουμε να το φοβόμαστε τόσο πολύ.
Σας ευχαριστώ για το χώρο.
Χμμμ...
Αυτό το 1) δεν το είχα σκεφτεί καθόλου και πιστεύω πως δίνει μία ακόμα διάσταση στο θέμα, εντελώς διαφορετική. Μπράβο, πολύ σωστό.
Το 2) είναι και δική μου απορία και πολλών ακόμα, απ' ότι κατάλαβα από τα σχόλια.
Και στο 3) συμφωνούμε βεβαίως, απλώς το έθεσες πολύ πιο ωραία. "...έχει παραλύσει από το μέγεθος του παραλογισμού που του σερβιρίστηκε ως φυσιολογική καθημερινότητα..." - το έθεσες εκφραστικότατα και πολύ εύστοχα. Δεν ξέρω αν το παιδί το έχει μάθει ή όχι, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα, γιατί κάποια στιγμή θα το μάθει, όπως και να 'χει.
Το 2) και το 3) που σχολίασες είναι άμεσα συσχετιζόμενα μεταξύ τους. Τα παιδιά είναι διπλά άτυχα γιατί έπεσαν σε μια μάνα σαλεμένη και έναν πατέρα άχρηστο, κατά τη γνώμη μου. Διπλά άτυχα και διπλά κρίμα.
Ο χώρος, το ξαναλέω, είναι ανοιχτός για όλους να σχολιάζουν ό,τι θέλουν.
Μεγάλη μας χαρά, μάλιστα, όταν έχουμε τόσο εύστοχα και ενδιαφέροντα σχόλια όπως αυτό.
Πρέπει να ομολογήσω ότι σοκαρίστηκα τόσο από την ιστορία που έσπευσα να πω κι εγώ τη γνώμη μου χωρίς να έχω διαβάσει όλα τα σχόλια (όσοι εκτιμούν την ψυχανάλυση θα καταλάβουν την επείγουσα ανάγκη να μοιραστώ το "μέσα μου" και την ανακούφιση που συνεπάγεται), πράγμα που ήταν φυσικά μεγάλη αγένεια εκ μέρους μου.
Μετά τα ενθαρρυντικά λόγια για την πρώτη μου παρατήρηση θα ήθελα να την επεκτείνω καθώς είναι κάτι που με έχει προβληματίσει και το σκέφτομαι αρκετά συχνά, ιδιαίτερα με όλες τις κορώνες για "γήρανση του πληθυσμού" και κατάρευση των ασφαλιστικών ταμείων.
Και θα το πω χύμα, σαν φοβισμένο ανθρωπάκι που είμαι, παίρνοντας το ρίσκο να μπω στην εντελώς αντίθετη πλευρά του politically correct (γιατί ο φόβος δίνει θάρρος):
Μήπως για να μαζευτεί λιγάκι ο τρελλαμένος κόσμος που προσπαθεί να ξεχάσει τα χάλια του βουτώντας με μεγαλύτερη ορμή σε χειρότερα χάλια θα έπρεπε και τα δημόσια ταμεία να εφαρμόσουν ότι κάνουν και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές? Εξηγούμαι: γιατί πρέπει να επιβαρύνεται ο καθένας που πληρώνει την εισφορά του στο ΙΚΑ με τα έξοδα για κάποιον που οδήγώντας μεθυσμένος κατέστρεψε οριστικά την υγεία του? Μήπως η εισφορά στα δημόσια ταμεία θα έπρεπε να είναι προαιρετική και να επιλέγουμε μόνοι μας την "ηθική", την φιλοσοφία, την λογική αν θέλετε του φορέα που θα διαχειριστεί τα χρήματά μας, γιατί τελίκά αυτό είναι το bottom line.
Τι λέτε? Είμαι ένα σκληρό και άκαρδό σκουλήκι που του πρέπει να έρπει μόνο ΚΑΤΩ από τη γη?
Χαχαχα...
Κοίταξε να δεις.
Έχει μια λογική αυτό που λες.
Με την ίδια λογική θα έπρεπε να μπορεί κανείς να επιλέγει για ποια πράγματα θα πληρώνει φόρο, πχ. αν διαφωνεί με την πολιτική της κυβέρνησης για τις αμυντικές δαπάνες θα έπρεπε να μην πληρώνει το αντίστοιχο ποσοστό του ποσού που του επιβάλλεται, να πληρώνει μόνο ό,τι εγκρίνει ο ίδιος.
Επειδή, όμως, αυτό δεν είναι εφαρμόσιμο, πληρώνει ο καθένας το ποσό που του επιβάλλει η πολιτεία, με βάση τη νομοθεσία που έχει ψηφιστεί με δημοκρατικές διαδικασίες από ένα δημοκρατικά εκλεγμένο κοινοβουλευτικό σώμα και με βάση τις διευθετήσεις μιας δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης.
Ίσως είναι ένα από τα αναγκαία κακά της δημοκρατίας.
Κάπως έτσι και στα δημόσια ταμεία, η διαχείριση των εισφορών εξαρτάται από άλλους - η μεγάλη μάζα του σώματος δεν μπορεί να έχει συμμετοχή σε κάτι τέτοιο, δεν μπορούν όλοι να παίρνουν αποφάσεις, απλώς υφίστανται μία διαδικασία με βάση τους θεσπισμένους κανόνες.
Είναι πολύ ενδιαφέρον το θέμα, όμως πιστεύω πως υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά θέματα προς επίλυση όσον αφορά το δημόσιο χρήμα, που είναι δικό μου και δικό σου, με πρώτο και καλύτερο το θέμα της διαφθοράς.
Όταν μερικά ταμεία ρημάζονται, όταν μερικοί παίρουν απίστευτες μίζες από δημόσια έργα, όταν γίνονται κάτι περίεργες επενδύσεις και εξαγορές από τις ΔΕΚΟ, σε ύποπτες τιμές, με χρήματα του κράτους... τότε πλέον το θέμα που έθεσες εσύ καταλήγει να είναι απλώς ηθικό, γιατί στην πράξη τα λεφτά αλλού είναι που χάνονται άδικα.
Όσο για τα σχόλια, δεν είναι αγενές, έτσι κι αλλιώς έχω την εντύπωση ότι κανείς δε διαβάζει τα παραπάνω - αλλά είναι και φυσιολογικό, όταν υπάρχουν τριάντα μεγάλα σχόλια μετά από ένα μεγάλο κείμενο... ποιος κάθεται να τα διάβασει;
Δεν διαφωνώ μαζί σου, κάθε άλλο. Ως δημοκρατία θα έπρεπε όμως να ορίζουμε μόνο την άμεση δημοκρατία και όχι για να περιγράψουμε μια κατάσταση κατά την οποία έχουμε το δικαίωμα του "blogging" αλλά καμία ουσιαστική επιρροή στο αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει ολίγον έγγυος.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home