Friday, June 26, 2009

Paradigm shift

-Λιάνα Κανέλλη:

"Κράτος που αποφασίζει να αφαιρεί ζωές όποτε θέλει, είτε εδώ είτε στην Κανταχάρ, δεν μπορεί να μου υποδείξει το πώς θα πεθάνω. Αν εκχωρήσουμε στη δικτατορία των υγιεινών το δικαίωμα να καθορίζουν τον τρόπο που θα πεθάνουμε, τότε τους εκχωρούμε και το δικαίωμα του πώς θα ζήσουμε."



Το αν θα πεθάνει από καρκίνο του πνεύμονα ή από γεράματα, είναι πράγματι δικό της πρόβλημα και, αλήθεια, εμένα δε με απασχολεί καθόλου, το ορκίζομαι.

Ακριβώς επειδή είναι δικό της πρόβλημα και δε με απασχολεί, το θεωρώ λογικό δικαίωμά μου να μη με επηρεάζει κιόλας.

Νομίζω ότι θα ήταν πολύ λογικό να είχα τη δυνατότητα να βγαίνω χωρίς να καταπίνω τον καπνό των τσιγάρων που καπνίζουν άλλοι, από τη στιγμή που δε μου αρέσει ο καπνός του τσιγάρου και γι’ αυτόν το λόγο δεν καπνίζω εγώ. Χωρίς να τσούζουν τα μάτια μου και ο λαιμός μου και χωρίς να βρωμάνε τα ρούχα μου, το δέρμα μου, τα μαλλιά μου και ακόμα και τα γένια μου τσιγάρο όταν γυρίζω σπίτι μου.

Όταν λοιπόν υφίσταμαι εγώ στην καθημερινότητα και στην υγεία μου, χωρίς να με ρωτήσει κανείς, τις συνέπειες ελαττωμάτων των άλλων, που εγώ δεν έχω, λόγω μιας κατεστημένης παραδοχής ότι οι μη καπνιστές πρέπει να συνηθίσουν να ανέχονται το ελάττωμα των καπνιστών αλλιώς είναι πρόβλημά τους, τότε αυτό είναι πολύ περισσότερο κοντά στη δικτατορία, παρά η λογική που λέει ότι η Κανέλλη μπορεί να καπνίζει εκατό πακέτα τη μέρα, αρκεί να είναι μακριά από τη μούρη τη δικιά μου. Ας ρίχνει και υδράργυρο στο αυτί της, αρκεί να μη ρίχνει στο δικό μου. Νομίζω ότι η πεμπτουσία της δημοκρατίας συνοψίζεται σε μια απλούστατη φράση που μαθαίνει κανείς ήδη στο δημοτικό· "η ελευθερία τους ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου".

Η κατεύθυνση του αντικαπνιστικού νόμου είναι αντικειμενικά ορθή και δίκαια. Το αν θα εφαρμοστεί ή όχι είναι ένα άλλο ζήτημα. Αλλά δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε σοβαρός άνθρωπος, "υγιεινός" ή καπνιστής, να αμφισβητεί ακόμα και το θεωρητικό μου δικαίωμα να μη βήχω εγώ επειδή καπνίζεις εσύ.

Και έχουν και το θράσος να λένε τέτοιες λαϊκίστικες παπάρες περί δικτατορίας ή ας πούμε ότι οι καπνιστές τίθενται εν διωγμώ. Περί θράσους πρόκειται και ειρωνείας και ασέβειας και βλασφημίας προς την έννοια των λέξεων 'δικτατορία' και 'διωγμός' και προς την ιστορία, τη στιγμή που ο κόσμος όλος ζει προσαρμοσμένος (αδίκως και χωρίς καθόλου να τους το χρωστάει) στα μέτρα και τα σταθμά των καπνιστών.

Έλεος πια.



UPDATE της επόμενης μέρας: Σήμερα το πρωί η ίδια πολιτικός έλεγε (με τηλεφωνική παρέμβασή της, μάλιστα) στo MEGA ότι τόσον καιρό η κατάσταση ήταν εις βάρος των μη καπνιστών και ότι ανησυχεί ότι, εξαιτίας των μικρών αλλαγών που κατατέθηκαν την τελευταία στιγμή, το νέο μέτρο δε θα εφαρμοστεί στο έπακρο ώστε να δώσει αποτελεσματικό τέλος σ' αυτά, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Η δήλωσή της που παρέθεσα εγώ παραπάνω αλιεύτηκε από την Ελευθεροτυπία, προς μηνός περίπου, και ήταν γραμμένη ακριβώς έτσι, την αντέγραψα κατά λέξη. Μπορείτε να τη βρείτε και στο Διαδίκτυο, με μια πρόχειρη έρευνα. Τι να πω... Μπορεί εγώ να μην καταλαβαίνω...

Monday, June 22, 2009

Ο γλάρος

Και σου λέω όλα αυτά και δεν μπορώ να απαντήσω αυτό το απλό, τι θέλω να γίνει μεθαύριο, πού θέλω να είμαι σε δυο χρόνια, πώς θέλω να είμαι σε είκοσι. Όχι, δεν είναι τόσο νωρίς, νωρίς είναι όταν είσαι οχτώ, παίζεις μπάλα, τρέχεις, πέφτεις κάτω, πονάς, τρέχει αίμα, χτυπάς, σηκώνεσαι, και κυνηγάς πάλι την μπάλα, αλλά δεκαπέντε χρόνια μετά είναι αρκετά καλό να ξέρεις κάτι παραπάνω, τουλάχιστον σε ποια αλάνα θες να παίζεις.

Όταν δεν ξέρεις, και το θυμάσαι στιγμιαία, ψάχνεις κάπου να πιαστείς, από τη μουσική σου, από την αγάπη, από τη θάλασσα, από το παρελθόν. Από το μέλλον όχι. Το μέλλον είναι μια εξέλιξη, σκέτο. Το παρόν δε γνωρίζει το μέλλον. Και αν αυτό σου ακούγεται ελευθερία, και πάλι όχι, δεν είναι, και αυτό είναι σοβαρό. Δε ζεις περισσότερο έτσι, λιγότερο ζεις, και μια μέρα ξυπνάς και δεν ξέρεις γιατί ήσουν ώριμος και όχι έφηβος, γιατί σπούδασες κάτι που δε σε ενδιαφέρει, τι ζωή έκανες, τι ζωή δεν έκανες, τι σκατά ζωή θα κάνεις… και τι δε θα κάνεις…

Η σημασία του χρόνου που ξοδεύεις να αναρωτηθείς τι είσαι, τι δεν είσαι, τι θες να είσαι, και γιατί, υποτιμάται, κι αυτό είναι κρίμα. Αν δε βρεις τη θέση σου, αν δε σκεφτείς εγκαίρως ότι σε νοιάζει να βρεις τη θέση ή τις θέσεις που σου αρέσουν, τότε κάθε τόσο μπορεί να πρέπει να ψάχνεις να πιαστείς. Και είναι κρίμα, γιατί τα όμορφα πράγματα αξίζουν όταν δεν τα ζεις από ανάγκη.

Κι αν ένας θα ‘θελα να μάθει κάτι κι από μένα, θα ‘σουν εσύ, αλλά η μαμά σου λέει ότι η πείρα και οι εμπειρίες δε μεταβιβάζονται, και έχει δίκιο, και όσο μεγαλώνει κανείς συνειδητοποιεί, με ένα κράμα συναισθημάτων, ότι οι γονείς του μπορεί σε πολλά τελικά να είχαν δίκιο, πράγμα που επίσης λέει η μαμά σου.

Κι όμως, μου φαίνεσαι σαν έτοιμη από καιρό.

Κάποια πουλιά τραγουδούν για λευτεριά, κάποια φεύγουν και πετούν ψηλά…

Welcome to the real world, sister.

Wednesday, June 17, 2009

Διακρίσεις φιλίας

Και εξηγούμαι...
Εν μέσω εξεταστικών τε και λοιπών μη εξαιρέσιμων δεινών, η Μαρίνα, γνωρίζουσα γαρ ότι δεν αγαπώ τα bloggoπαίχνιδα-bloggoαλυσίδες, με προσκαλεί να λάβω μέρος σε ένα εξ αυτών.
Έτσι, καλούμαι να απονείμω διάκριση διαδικτυακής φιλίας σε 5 αγαπημένους bloggers και να πασάρω το παιχνίδι παρακάτω κλπ. κλπ., σύμφωνα με τους γνωστούς κανόνες του είδους.
Η ευχάριστη ιδιαιτερότης του bloggoπαιγνίου τούτου δε με αφήνει ασυγκίνητο και εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία, με αποτέλεσμα το παρόν post.
Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Μαρίνα για τα πολύ κολακευτικά της λόγια. Είναι μεγάλη τιμή να λέει για σένα τέτοια πράγματα κάποιος που σε ξέρει μέσα από τις σκέψεις σου. Νομίζω καταλαβαίνει ότι τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Είναι ίσως πλέον ο παλαιότερος δεσμός μου με την bloggόσφαιρα και χαίρομαι γι’ αυτό, γιατί την εκτιμώ βαθύτατα.
Προχωρώντας, διευκρινίζω ότι το πνεύμα της σημερινής ανάρτησης έχει να κάνει πιο πολύ με bloggers τους οποίους αισθάνομαι φίλους και εκτιμώ αναλόγως και λιγότερο με το περιεχόμενο των blogs· άλλωστε, συνηθίζω κάθε τόσο να αφιερώνω κάποια posts (1,2,3,4) για να εγκωμιάζω τα blogs που προστίθενται στη λίστα μου εκεί δεξιά.
Από ‘κει και πέρα, και επειδή είναι αρκετά δύσκολη η διαδικασία μιας τέτοιου είδους επιλογής, διευκόλυνα τον εαυτό μου, εξαιρώντας αυτούς που ήταν φίλοι πριν γίνουν bloggers και αυτούς που έχουν πλέον εγκαταλείψει τον όμορφο κόσμο της bloggόσφαιρας, αποκλείοντας, έτσι, πολύ αγαπημένους μου ανθρώπους, όπως π.χ. η Ραφαέλλα και η Φανή.
Με τα πολλά, διάλεξα τους (ή μάλλον τις) εξής:

1) Ζvyk: Της αποδίδω έναν τρόπο σκέψης που είναι ταυτόχρονα εξίσου κοντά αλλά και μακριά από το δικό μου και έτσι αυτό που τελικά μου κινεί το ενδιαφέρον είναι να προσδιορίσω την αιτία που μου κινεί τόσο πολύ ενδιαφέρον. Δεν είμαι σίγουρος αν έχω αρχίσει ποτέ να πλησιάζω, γιατί συνήθως δυσκολεύομαι να καταλάβω τη γραφή της. Αναγνωρίζω όμως μία ηθική ακεραιότητα και μία συνέπεια σε αυτήν, μου δίνει την αίσθηση ότι της ήταν πάντα πολύ εύκολο να αποφεύγει τα δεινά του κόσμου των μεγάλων και κατά βάθος παραμένει ένα παιδί, παιδί στην καρδιά, με εφηβική διάθεση στο μυαλό και ένα υπόβαθρο γνώσεων ζηλευτό για κάθε ενήλικα. Απολαμβάνω ιδιαίτερα τις σύντομες κουβέντες μας.
2) Γεωργία: Ο Leonardo da Vinci θα αναφέρεται από τους ιστορικούς του μέλλοντος ως ο δεύτερος πιο χαρακτηριστικός homo universalis στην ιστορία του κόσμου, μετά δηλαδή τη Γεωργία. Κοπέλα (η Γεωργία, όχι ο da Vinci) με απίστευτες ικανότητες, δεξιότητες, κλίσεις, προσφορά, διάθεση, ενέργεια, χιούμορ, οξυδέρκεια, ευαισθησίες, επίπεδο, παιδεία, και ελάχιστο χρόνο, είναι από τις εξαιρετικά σπάνιες εκείνες περιπτώσεις των ανθρώπων που καταλαβαίνεις ότι είναι φτιαγμένοι από άλλο υλικό, ενώ ταυτόχρονα είναι τόσο καθημερινή όσο ο οποιοσδήποτε. Η επιβεβαίωση και μόνο ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι είναι ελπίδα και χαρά. Χωρίς καμία υπερβολή τα παραπάνω. (Νταξ, ίσως να ήταν λίγο αυτό με τον da Vinci.)
3) Ατταλάντη: Ο διαδικτυακός μου έρωτας κατάφερνε πάντα να με εμπνέει, αφήνοντας να αιωρείται γύρω μου μια μυρωδιά νεράιδας. Οι εμφανίσεις της είχαν κάτι το μαγικό και ανάλαφρο, όπως τα παραμύθια της. Η Ατταλάντη χορεύει τώρα στη Χώρα των Θαυμάτων, μια χώρα μεγάλη που απέχει από εδώ έναν ωκεανό και κάτι. Είναι περίεργο να σου λείπει κάποιος που γνώρισες στα παραμύθια. Και ήταν τα πιο όμορφα παραμύθια της bloggόσφαιρας.
4) Exilio: Το μικρό προβατάκι είναι από τις πιο διαχρονικές διαδικτυακές παρέες μου. Αυτό που αγαπώ πιο πολύ είναι το τόσο ξεχωριστό μουσικό της αισθητήριο, στο οποίο οφείλω πολλά όμορφα πράγματα. Έχει μία ποιότητα και τις απαραίτητες ιδιαιτερότητες που την κάνουν διαφορετική, με έναν τρόπο ήπιο αλλά καθαρό. Αδυναμία μου.
5) Crucilla: Το μεγάλο μας παλληκάρι, αφού πέρασε μια κρισούλα μέσης ηλικίας περίπου 20 χρόνια πριν από την ώρα της, αφού με τα πολλά παντρεύτηκε και δη συμπατριώτη μου, δείχνει να συνεχίζει ακάθεκτη στο γνώριμο στρέι-θρου (που λέει κι ο Ζαμπέτας) στυλ και τα μυαλά στα κάγκελα. Γκρινιάζει πολύ, αλλά είναι για καλό μωρέ. Είναι καλό παιδί. Κατά βάθος.

Καλούνται να δώσουν συνέχεια στο παιχνίδι όσες εκ των παραπάνω το επιθυμούν και φυσικά οποιοσδήποτε άλλος έχει την όρεξη.

Monday, June 01, 2009

"Για την Αμαλία"...

Πάνε κιόλας 2 χρόνια που πέθανε η Αμαλία...
Εξαιτίας σου γιατρέ μου...