The emo chronicles

Τον Ιούλιο του 1984 κυκλοφορεί το album Zen Arcade των Hüsker Dü.

Ο ήχος του album ήταν κοντά σ’ αυτό που ονομαζόταν hardcore punk, αλλά οι σημαντικές καινοτομίες του το οδήγησαν να συμπεριληφθεί τότε στην ευρύτερη κατηγορία του alternative rock.

Το Zen Arcade ήταν ένα διπλό concept album, για έναν έφηβο που φεύγει από το σπίτι του επειδή βρίσκει την καθημερινή του ζωή κενή και ανούσια, ανακαλύπτοντας όμως τελικά ότι ο έξω κόσμος είναι πολύ χειρότερος απ’ ό,τι φανταζόταν.

Σήμερα θεωρείται πως ήταν το έναυσμα για τη δημιουργία της emo μουσικής σκηνής.

Εκείνη την εποχή, κυρίως στη Washington, όπου άκμαζε η περίφημη DC music, κάποιοι καλλιτέχνες της punk rock μουσικής, όπως ο μεγάλος Ian MacKaye και ο Guy Picciotto, απογοητευμένοι από την τροπή που είχε πάρει η hardcore punk και το γενικότερο lifestyle της, το οποίο είχε συνδεθεί με τη βία και τα ναρκωτικά, αποφασίζουν να ανοίξουν έναν καινούριο δρόμο, ίσως πιο συναισθηματικό.

Το καλοκαίρι του 1985, θεωρείται "το καλοκαίρι της επανάστασης" γι’ αυτά τα μουσικά είδη.

Μέσα στο χρόνο, oι Rites of Spring του Guy Picciotto σχολιάζουν στο Flipside Magazine ότι οι fans τους χρησιμοποιούν συχνά τον όρο emo για να διαχωρίσουν τον ήχο τους από τη συνηθισμένη hardcore και αυτή είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται ο όρος αυτός. Οι Rites of Spring σήμερα θεωρούνται το πρώτο emo συγκρότημα και το καθοριστικότερο για το σχηματισμό του είδους, παρ’ όλο που ήδη από το τέλος του 1986 είχαν αρχίσει να διαλύονται.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η DC music είχε κιόλας αρχίσει να ονομάζεται από πολλούς emocore.

Με την πάροδο των χρόνων, το DC στοιχείο της emo ανακατεύτηκε με ήχο California και με όλα τα είδη της punk, με την indie rock, ακόμα και με τη gothic, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι αρκετά δύσκολο να προσδιορίσει κανείς τι ακριβώς είναι η emo, ως μουσική.

Το 2003, ο Guy Picciotto, όταν ρωτήθηκε σε μία συνέντευξή του πώς αισθάνεται που είναι ο δημιουργός της emo μουσικής, απάντησε: "Δεν αναγνωρίζω αυτό που μου αποδίδετε. Ποτέ μου δεν έχω αναγνωρίσει το emo ως μουσικό είδος. Πάντα πίστευα ότι είναι ο πιο ηλίθιος όρος ever. Και ξέρω πως υπάρχει μια γενικότερη κοινή τάση όλων των συγκροτημάτων που χαρακτηρίζονται έτσι να τον μισούν. Πειράζονται. Ειλικρινά, εγώ απλώς πιστεύω πως όλα τα συγκροτήματα στα οποία έπαιξα ήταν punk rock συγκροτήματα. Ο λόγος που το θεωρώ τόσο ηλίθιο είναι ότι – τι δηλαδή, ας πούμε οι Bad Brains δεν ήταν συναισθηματικοί; Τι ήταν, ρομπότ; Απλώς δε μου φαίνεται ότι έχει λογική όλο αυτό."

Τα ίδια τα συγκροτήματα που χαρακτηρίζονται ως emo, έχουν επινοήσει, μάλιστα, τον όρο post-hardcore με τον οποίο προτιμούν να αυτοαποκαλούνται.

Αν επικρατεί όμως μία σύγχυση για την emo ως μουσική, δεν είναι εξίσου δύσκολο να περιγράψει κανείς την emo εμφάνιση.

Το emo style σήμερα πια προϋποθέτει πέτσινα παντελόνια ή τουλάχιστον στενά τζην με T-shirts, μαύρες ζώνες με καρφιά και μαύρα παπούτσια skate, αν και το χαρακτηριστικότερο στοιχείο είναι το χτένισμα. Μαύρα ίσια μαλλιά με χτενισμένη με λακ συνήθως μία μακριά φράντζα στο πλάι, η οποία καλύπτει μεγάλο μέρος του προσώπου, ένα ή και τα δύο μάτια, τα οποία επιπλέον είναι ενίοτε και βαμμένα.

Η εμφάνιση αυτή θεωρητικά αντιστοιχεί σε όλα αυτά που οι emos πρέσβευαν κάποτε. Κουβαλώντας την αποτυχία της rock και της punk να αλλάξουν τον κόσμο, η emo ήταν πιο ευαίσθητη· σίγουρα ο έξω κόσμος είναι πολύ χειρότερος από τον προσωπικό μας μικρό κόσμο, όπως για τον έφηβο του Zen Arcade, αλλά λύση τελικά δεν είναι να τον σπάμε, ίσως τελικά να μην υπάρχει και λύση. Οι emos είχαν συνδεθεί με την εσωστρέφεια και τη μελαγχολία.

Με τον καιρό αυτά τα χαρακτηριστικά εκφυλίστηκαν. Παράλληλα, αυτή η unisex εμφάνισή τους έχει προκαλέσει διάφορα σχόλια για τη σεξουαλικότητά τους. Η φράση emo boy είναι για πολλούς σχεδόν συνώνυμη με τη λέξη gay, ενώ άλλοι έχουν στο μυαλό τους μια εικόνα των emos ερμαφρόδιτη ή άφυλη και εντελώς ασέξουαλ.

Οι διάφορες αυτές ιδιαιτερότητες των emos, ο κλειστός χαρακτήρας των emo παρεών και το γεγονός ότι το emo έχει καταλήξει από ένα αντί-mainstream underground μουσικό lifestyle να είναι σήμερα ένα αντί-trendy, αλλά κατά τ' άλλα εντελώς mainstream πρότυπο εμφάνισης και συμπεριφοράς χωρίς καν το πάλαι ποτέ μουσικό υπόβαθρό του, προκαλεί τη δυσανασχέτηση και τη δυσφορία κοινωνικών ομάδων νέων με διαφορετικά πρότυπα, ιδίως σε μέρη όπου η αποδοχή της έντονης διαφορετικότητας δεν ακολουθεί συνήθως ομαλά βήματα, όπως στην Ελλάδα.

Ο φημολογούμενος πόλεμος emo – trendy στη χώρα μας είναι γεγονός, με τις αστυνομικές αρχές να δηλώνουν αρκετά θορυβημένες από την αυξανόμενη συχνότητα περίεργων περιστατικών, ιδίως μέσα στον τελευταίο χρόνο. Αποκορύφωμα η συμπλοκή που έλαβε χώρα στη Γλυφάδα πριν από λίγες μέρες, με 18 εμπλεκόμενους, από 13 ως 25 ετών περίπου. Η κατάσταση τείνει να ξεφύγει εκτός ελέγχου.

Η αυθόρμητη τάση των εφήβων να αναζητούν πρότυπα εμφάνισης και συμπεριφοράς και χαρακτηριστικά σύνολα για να ενταχθούν, βρίσκει άλλο ένα πάτημα σε αυτόν τον άτυπο πόλεμο μεταξύ των δύο στυλ, με αποτέλεσμα να οδηγούνται αργά ή γρήγορα οι περισσότεροι έφηβοι σε ένα σταυροδρόμι επιλογής στρατοπέδου.

Με λύπη θα παρατηρούσε κανείς πως άλλο ένα μουσικό κίνημα που δημιουργήθηκε κάποτε από την απέχθεια για τη βία και για τη μιζέρια, κατέληξε να οδηγεί σήμερα τους νέους να κάνουν πάλι πόλεμο και όχι έρωτα.