Σε δουλειά να βρισκόμαστε

Δε συμπαθώ τα bloggoπαίχνιδα.

Αυτό ίσως το θυμούνται οι παλαιότεροι επισκέπτες του blog, ίσως το καταλαβαίνουν με τον καιρό οι νεότεροι, το θέμα είναι ότι γενικά μου δημιουργούν την αίσθηση ότι ο ένας πασάρει στην άλλον μια σαχλαμαρίτσα για να ασχολείται και να γεμίζουν όλοι τα blogs τους όταν δεν έχουν και πολλά να πουν.

Μιας και βρίσκομαι όμως σε μια τέτοια κατάσταση, που το blog μου φυτοζωεί, ανάμεσα στην εξεταστική, τις εκδρομές και το πατρινό καρναβάλι (για πάντα, έλα να γίνεις και συ Πατρινός, πατρινό καρνα...)... ας σοβαρευτούμε... μιας και βρισκόμαστε σε μια τέτοια κατάσταση λοιπόν, δράττομαι της ευκαιρίας που μου δίνεται από τις σχετικές (ευγενέστατες, ομολογουμένως) προσκλήσεις της Ελίζας και του street spirit, να παίξω κι εγώ σ' αυτό το παιχνίδι που πιάνεις λέει το κοντινότερο σε σένα βιβλίο, το ανοίγεις στη σελίδα 123 και αντιγράφεις τις περιόδους 6, 7 και 8.

Απόπειρα πρώτη. Κοντινότερο σε μένα βιβλίο είναι παρατημένο εδώ δίπλα, από το τελευταίο μάθημα που έδωσα στην εξεταστική, τις Ηλεκτρικές Μετρήσεις, εύκολο μάθημα, αλλά χρωστούμενο από τότες που ήμουνα νιος ακόμα, το βιβλίου του Ροβέρτου Ε. Κινγκ, "Συστήματα Μετρήσεων", εκδόσεις Τζιόλα, ανοίγοντας το δε στη σελίδα 123 διαβάζουμε μετά από 5 τελείες: "Για να ελέγξουμε τη θέση του βραχίονα της εργασιομηχανής με ακρίβεια, θα πρέπει να τοποθετήσουμε αισθητήρες ακριβείας που να δίνουν σήματα ανάλογα με τις συντεταγμένες της αρπάγης. Αν οι αισθητήρες δεν είναι γραμμικοί και ακριβείς, τότε δεν είναι δυνατό να γνωρίζουμε τις πραγματικές συντεταγμένες (x,y,z) της αρπάγης, ούτε και να την οδηγήσουμε στην επιθυμητή θέση. Σημειώνουμε ότι η τελική ακρίβεια με την οποία οδηγούμε το βραχίονα συνδέεται άμεσα με την ευαισθησία των αισθητήρων και τη γνώση των ταχυτήτων (x,y,z) [έχει τελείες εδώ πάνω από τα x,y,z τις οποίες βαριέμαι να ψάξω πώς μπορώ να τις αποδώσω, άλλωστε ξέρω πως δε σας νοιάζει] με τις οποίες μεταβάλλονται οι συντεταγμένες της αρπάγης." Όχι, για να δείτε τι μαλακίες μαθαίνουμε εμείς οι ηλεκτρολόγοι. Να γιατί βγαίνουμε βλαμμένα.

Επειδή καταλαβαίνω ότι τα παραπάνω δεν κάλυψαν κανέναν, για να μην πω ότι δεν τα διάβασε και κανείς, συνεχίζω περαιτέρω, αφού βεβαίως αποκλείω από το παιχνίδι πρώτα τους τόμους βιβλίων που έχω μαζέψει 4 χρόνια τώρα στη σχολή μου και που κοιμούνται παρατημένοι στην παρακείμενη βιβλιοθήκη.

Πιο πέρα, έχω δυο βιβλία του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές που έχω βγάλει για να διαβάσω, οπότε ξεκινώντας με το "Φθινόπωρο του Πατριάρχη", εκδόσεις Νέα Σύνορα Α.Α. Λιβάνη, το οποίο ανοίγουμε στη σελίδα 123, με μεγάλο ενδιαφέρον παρατηρούμε πως δεν υπάρχει καμία τελεία σε ολόκληρη σελίδα, λέμε δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα κάνουμε, ξανακοιτάμε, τίποτα, προχωράμε, τίποτα, μέχρι που χρειάζεται να φτάσουμε στη σελίδα 125 για να βρούμε την επόμενη τελεία, και αντίστοιχα στην 117 για να βρούμε την προηγούμενη, και κάπου εκεί καταλαβαίνουμε ότι είναι απ' αυτά τα κομμάτια των βιβλίων όπου καμιά φορά οι συγγραφείς γράφουν μόνο με κόμματα, ξέρεις, για να κάνουν το λόγο πιο άμεσο, να σε βάλουν μέσα στην ίδια τη σκέψη όπως ρέει, να μείνεις να παρακολουθείς με το ενδιαφέρον αμείωτο, να όπως κάνω στην τρέχουσα περίοδο για παράδειγμα και πάω στοίχημα ότι έχετε εκστασιαστεί όλοι, καιρός να βάλουμε τελεία ΣΤΟΠ.

Από κάτω, το "Ο συνταγματάρχης δεν περιμένει γράμμα από πουθενά", εκδόσεις γράμματα, θα ήταν ιδανική περίπτωση, αν είχε 123 σελίδες, δυστυχώς σταματάει στις 108. Λογικό μου φαίνεται, αν περίμενε γράμμα ο δόλιος, ίσως να 'χαμε δυο πράματα παραπάνω να πούμε.

Προχωράμε παρακάτω. Πιάνω το επόμενο βιβλίο, σελίδα 123, το μάθαμε πια αυτό, 6η, 7η και 8η περίοδος: "ΤΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ. ΔΙΑΒΙΒΑΣΕ ΤΟ. Ο Ρουμπάσοφ επανέλαβε την προηγούμενη ερώτηση." Την ερώτησή δε θα τη μάθετε ποτέ, διότι δε μου επιτρέπουν οι κανόνες να σας γράψω ούτε τι λέει πιο πάνω ούτε τι λέει πιο κάτω. Αν θέλετε να μάθετε, αγοράστε το βιβλίο "Το μηδέν και το άπειρον", Άρθουρ Καίσλερ, εκδόσεις Γαλαξία. Παίρνω ποσοστά.

Ίσως να σκέφτεστε ότι όλα αυτά τα κάνω για να αποδείξω πως είναι χαζό το παιχνίδι ή πως είναι λίγο περίεργο να κάθεται σε όλους κάποιο μεγάλο απόφθεγμα στις περιόδους 6, 7 και 8 στη σελίδα 123 του κοντινότερου σε αυτούς βιβλίου χωρίς να κλέβουν, αλλά θα σας απογοητεύσω.

"Μπαρμπα-Τζωρτζ... μια φορά ήταν ένας μόνος του" του Γιώργου Σκούρτη, εκδόσεις Νέα Σύνορα (χρυσό τον έχουμε κάνει το Λιβάνη), στη γνωστή σελίδα, γνωστές περίοδοι: "Ο Τρίστομ νόμισε πως μάλλον θάχε πέσει η μπάλα του μικρού παιδιού και φώναζε σ' αυτόν να του την πιάσει [τι να του κάνει;;;;;]. Έτρεξε, λοιπόν, σταμάτησε την μπάλα που κυλούσε προς τα κάτω, γύρισε πίσω και ρώτησε το αγοράκι αν ήθελε να του την ανεβάσει πάνω [για ποια μιλάμε ρε παιδιά τόση ώρα;;;;;]. Και τότε το μικρό αγόρι είπε στον παραμυθά του τον Τρίστομ πως "όχι, κύριε, θέλω μονάχα να σας δω να την κλωτσάτε, γιατί εγώ είμαι ανάπηρο και δεν μπορώ.""

Ορίστε. Χαρήκατε τώρα; Το παιδάκι είναι ανάπηρο.

Το παιχνίδι δε θα το πάσαρα σε κανέναν κανονικά, αλλά το θεώρησα χρέος μου να ψάξω ποιοι καλοί άνθρωποι με έστηναν στον τοίχο πέρυσι, τότε που για κάποιο λόγο είχα 10-15 προσκλήσεις για κάθε bloggoπαίχνιδο που κυκλοφορούσε, και με μεγάλη μου χαρά κατέληξα ότι η μόνη από κείνους που θα ήθελα να αγγαρέψω είναι η Μαρίνα. : )

ΥΓ: Καλό τριήμερο σε όλους από τώρα, ντυθείτε και κάντε καμιά βλακεία, γι' αυτό είναι τα καρναβάλια, τα λέμε από βδομάδα με τίποτα σοβαρότερο.

UPDATE 1: Τώρα η Πάτρα χορεύει! (κλικ λέμε!)

UPDATE 2: Το ξέρω ότι κάνεις την πάπια, Μαρίνα... Θα σε τσακώσω άλλη φορά. : )