Ένα κλεμμένο ποδήλατο πλάι στη θάλασσα

Έχει μιαν ώρα η θάλασσα, κι αυτό το ξέρουν όλοι, κι είναι εκεί λίγο πριν φέξει, που αλλάζει ο άνεμος. Κι αν έχεις μάθει να τη διαβάζεις, βλέπεις ότι είναι μπερδεμένη, τρομαγμένη, σα να κουνιέται να ξεφύγει από κάτι, σα μεθυσμένη που παλεύει να ξεχάσει, ποιος ξέρει.

Πριν κι απ’ αυτό, ήταν ήσυχη για λίγο. Σα σκεπτική, πιο ήρεμη, νηφάλια, και τόσο όμορφη, που δεν μπορείς, αν είσαι ξύπνιος, να μη σταθείς να τη χαζέψεις, από δέος.

Μα μέχρι να έρθει αυτή η ώρα, μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις.

Να, κάποιοι έχουν ανάψει μια φωτιά και τραγουδάνε, κάποιοι ζουν τον έρωτά τους σε μια σκηνή, κάποιος κρατάει μια ομπρέλα θαλάσσης και χοροπηδάει σα Μαίρη Πόπινς, ένας κοιμάται πάνω σε ένα θαλάσσιο στρώμα κι άλλος ένας στην τσουλήθρα αγκαλιά με ένα ούζο, κάποιος λέει ιστορίες για κάτι γκόμενες και για το Μόγλη, κάποιος την πέφτει σε τρεις λεσβίες με ατάκες του σινεμά, και δυο άλλοι κάνουν βόλτες πάνω σ’ ένα κλεμμένο ποδήλατο, φορώντας κώνους της τροχαίας στο κεφάλι.

Κι εσύ που τους μάλωνες για το κλεμμένο τους ποδήλατο, κοιτώντας τα όλα αυτά το βλέπεις πλέον καθαρά, ότι τα νιάτα είναι ένα κλεμμένο ποδήλατο, κι ότι τούτο εδώ το κλεμμένο ποδήλατο είναι τα νιάτα.

Και σου ‘ρχεται ξαφνικά να πεις παιδιά όχι, μην το επιστρέψετε το ποδήλατο, κρατήστε το όσο μπορείτε περισσότερο, κρατήστε το το πρωί να διασχίσετε τον κόσμο, ζήστε τα χρώματα της αγάπης τώρα που συγκρούονται αεροπλάνα στο μυαλό σας, ταξιδέψτε στις φραουλένιες πεδιάδες, μιλήστε στα σύννεφα, ονειρευτείτε πριν γίνουν τα όνειρα της ζωής θαμπές αναμνήσεις σα μόρια μεγάλης περιπλάνησης. Φυλάξτε τις εικόνες στα μάτια σας, για τότε που θα βρείτε ένα σπίτι για να ζήσετε και θα σας ρωτάνε τα παιδιά σας εσείς τι το κάνατε το κλεμμένο σας ποδήλατο πριν σας το κλέψουν εκείνα.

Κάποιος είπε στην Kiara ότι η ζωή είναι μια στιγμή μέσα στην οποία μπορείς να κάνεις τα πάντα. Οφείλεις λοιπόν να κάνεις τα πάντα, και να τα κάνεις τώρα, γιατί αυτή η στιγμή περνάει γρήγορα σαν όλες τις στιγμές, και μέχρι να το καταλάβεις και να γυρίσεις να τη δεις, θα την προλάβεις μόνο να φεύγει.

Και ύστερα; Ύστερα έρχεται η ηρεμία εκείνη η παράξενη, και ύστερα η θάλασσα, η θάλασσα της λήθης, κάνει ένα τίναγμα και σβήνει τους ανέμους της νύχτας, σα να μην υπήρξαν ποτέ, κι έρχεται καινούρια μέρα - καινούρια νύχτα, για άλλους, εσύ είσαι κουρασμένος και κοιμάσαι κι είναι αλλωνών η ώρα να κάνουν βόλτες πάνω στο κλεμμένο ποδήλατο.

Διασχίστε λοιπόν τον κόσμο, τώρα που είναι πιο όμορφα κι απ' όνειρο...

* Κάποιες εικόνες του κειμένου είναι κλεμμένες, μαζί με το ποδήλατο, από ένα τραγούδι των Stereo Nova.

** Διαβάζουμε και αγαπάμε Kiara. Κάνοντας scroll down στο blog της, θα συναντήσει κανείς και το κείμενό της για τη φραουλένια πεδιάδα.