Το γλειφιτζούρι

Ήταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του Απριλίου...

Έπινα ένα δροσερό milk-shake στην Αγίου Νικολάου με μια φίλη μου, η οποία απολάμβανε χωρίς την παραμικρότατη αιδώ ένα γλειφιτζούρι που είχαμε αγοράσει από το περίπτερο λίγο πριν.

Μετά από περίπου δεκαέξι μαύρους με CD (μια ενδεκάδα και πέντε αλλαγές), δυο τύπους με ακορντεόν, τρεις-τέσσερις με χρόνιες ασθένειες και πολλά παιδιά, έναν κουφό που στον πρώτο ξαφνικό θόρυβο πεταγόταν, ένα γυφτάκι που (νόμιζε ότι) τραγούδαγε, πολλά γυφτάκια που απλώς μας ζάλιζαν τον αδόξαστο, το (κλασσικό πια) γυφτάκι με τα ψυχολογικά προβλήματα που κρέμεται από τις γάμπες κάθε όμορφης δεσποινίδας που περνάει το δρόμο και σερνόμενο της τραβολογάει τα φουστάνια… σε κάποια στιγμή, σκάει μύτη ένα κοριτσάκι από τα γυφτάκια, ήταν - δεν ήταν επτά χρονώ, έρχεται μπροστά στο τραπέζι μας και καρφώνει το βλέμμα της στο επίμαχο γλειφιτζούρι.

"Θα μου το δώσεις;", λέει στη φίλη μου. Χωρίς να το σκεφτώ πολύ, βγάζω από την τσέπη μου το δικό μου το γλειφιτζούρι και της το δίνω. "Ευχαριστώ πολύ", μου λέει, μου σκάει ένα χαμόγελο και φεύγει προσπαθώντας να το ανοίξει.

Δεν προλαβαίνω να χαμογελάσω κι εγώ που έκανα την καλή πράξη της ημέρας, και σκάνε καμιά δεκαριά γυφτάκια να μου τραβάνε χέρια και μανίκια. Κοιτάω τη μικρή, της λέω "ένα είχα μόνο…" με παράπονο και με μια κάποια απόγνωση φαίνεται… Με τη μία λοιπόν, κάτι τους λέει σε αυστηρό ύφος και σε μια γλώσσα περίεργη, το τσούρμο διαλύεται, με πλησιάζει, βγάζει από το στόμα της το γλειμμένο και σαλιωμένο γλειφιτζούρι μου, και, σα να μη συμβαίνει τίποτα, με μία απόλυτη φυσικότητα, μου το προσφέρει πίσω: "To θέλεις;"

Με συγκίνησε το βλαμμένο, και από τότε κάθε φορά που πέρναγα από την Αγίου Νικολάου είχα μαζί και ένα γλειφιτζούρι. Δυο-τρεις φορές έτυχε και την ξαναπέτυχα, της έδινα το γλειφιτζούρι, έλεγε ένα "ευχαριστώ", έσκαγε ένα χαμόγελο, έφευγε κι αυτή, έφευγα κι εγώ.

Τώρα τελευταία είχα καιρό να την πετύχω και είχα αρχίσει να ανησυχώ.

Διασχίζοντας, τελικά, ένα πρωί προχτές την Πλατεία Γεωργίου, περνώντας δίπλα από το κάτω συντριβάνι, βλέπω κάτι γυφτάκια να πλατσουρίζουν ως συνήθως. Κοιτάζω προσεκτικά και βλέπω επιτέλους τη δικιά μου. Την κοιτάω, της χαμογελάω όπως πάντα και, πριν προλάβω να απολογηθώ για το γλειφιτζούρι που δεν έχω μαζί, τη βλέπω να με κοιτάει υπό γωνία με το κεφάλι γερμένο στον ώμο, με αυτό το ύφος το κόντρα-στον-ήλιο, και να μου λέει, με τη γνώριμη πια φυσικότητα και ευθύτητα: "Θα μπεις…;"