Lemon-tree

I wonder how…

I wonder why…

yesterday you told me about the blue-blue sky…

and all that I can see is just a yellow lemon-tree…

Είναι περίεργο μερικές φορσές πώς ορίζει έναν άνθρωπο το όνομά του.

Θυμάμαι ένα πρωί σε μια μεγάλη πόλη, κουβεντιάζαμε περπατώντας με μια καθηγήτριά μου, την πιο σπουδαία καθηγήτριά μου, έναν άνθρωπο σπάνιο, απ’ αυτούς που ο καλός θεός διαλέγει να τους σπέρνει συμφορές.

Mας περιτριγύριζαν, λοιπόν, οι φτωχοί πλανόδιοι που μας ακολουθούσαν: "Καρντάς! Έλα ‘δω, καρντάς… Μαρία, Μαρία! Έλα, Μαρία… Χριστίνα! Δήμητρα!". Και σταματάει ξαφνικά, και τους φωνάζει δυνατά: "ΟΠΟΙΟΣ ΒΡΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ, ΑΓΟΡΑΖΩ Ο,ΤΙ ΕΧΕΙ.". Και σε λίγο, συμπληρώνει: "Λέμη… Από το ‘Λεμονιά’…" με ένα χαμόγελο, καμάρι, και με μάτι που γυαλίζει… Γυρνάει πλάτη, φεύγει, και μένουν τα καρντάσια να με κοιτάνε σαστισμένα.

Κι ύστερα… εσύ.

"Κάντε υπομονή, μια Λεμονιά ανθίζει στη γειτονιά!", τραγουδάς και γελάς...

Ανθισμένη Λεμονιά, μοναδική...

I may be a beggar and you may be the Queen

and though I may be on a downer, I 'm still ready to dream…

And if you 're crazy,

I don't care - you amaze me…

Αυτά για φέτος.

Μα αυτή η πόλη που πλανιέσαι…

Και του χρόνου, μικρή μου.

Αχ μωρέ, αχ…