Hey you!

Μιας και πιάσαμε τις αδυναμίες μου…

Δε γίνεται, δεν πρέπει, δεν μπορώ να μην αφιερώσω ένα post και στη μεγαλύτερη…

Μασκώτ, γένους αρσενικού.

Ηλικίας περί τα εξήκοντα, εκτιμώ εγώ.

Εμφάνισης ξεχωριστής… άσπρα μαλλιά μακριά λιγδιασμένα και άσπρα γένια μακριά μπιχλιάρικα. Ένδυσης και υπόδησης φτωχής και βέβαια απαράλλαχτης. Απαραίτητο και μοναδικό αξεσουάρ, η ξεκούρδιστη κιθάρα του.

Εθνικότητας ιρλανδικής, σύμφωνα με τον ίδιο…

(Ίσως έχει σημασία να σημειώσουμε εδώ για τους αδαείς ότι οι Άγγλοι ζήτουλες στην Ελλάδα συνηθίζουν να δηλώνουν Ιρλανδοί, γνωρίζοντας ότι οι τελευταίοι είναι σαφώς συμπαθέστεροι εδώ. Tricks of the trade… Είναι παρατηρημένο.)

Ετούτος εδώ, βέβαια, δεν μπορώ να πω, Εγγλέζος δε μοιάζει. Όχι πως βάζω και το χέρι μου στη φωτιά ότι είναι Ιρλανδός... Αλλά έχει και μια προφορά περίεργη...

Για να λέμε, όμως, τα σύκα σύκα και τη σκάφη… σύκα, άμα πίνατε κι εσείς όσο ο φίλος μας, ε… μια προφορά… θα την είχατε…

Ο τύπος έχει ένα ασημένιο πουγκί… που ανά δύο φράσεις του το βγάζει και κατεβάζει μια γουλιά. Από τι…;

Αυτό είναι μόνιμη απορία μας. Έχουν πέσει στοιχήματα και στοιχήματα για το πουγκί του… Εγώ το μόνο που ξέρω είναι ότι κάθε φορά που το ανοίγει, βγαίνει από μέσα μία τέτοια οινοπνευματίλα… που πραγματικά θα μπορούσα να ποντάρω τα λεφτά μου ότι πίνει φωτιστικό οινόπνευμα.

Άμα τον ρωτήσεις, σε κοιτάει, σηκώνει το χέρι, τεντώνει το δάχτυλο, σε δείχνει, και ξεκαρδίζεται σε πνιχτά αλλά ταυτόχρονα δυνατά γέλια, κουνώντας το κεφάλι του σαν καθυστερημένο και γέρνοντας προς τα πίσω.

Ομοίως άμα τον ρωτήσεις το όνομά του, όπως και για οποιαδήποτε άλλη προσωπική ερώτηση προσπαθήσεις να του κάνεις (ή αν δοκιμάσεις να τον βγάλεις φωτογραφία – εκεί παίζει και να προσβληθεί).

Ειδικά για το όνομα, οι απόψεις διίστανται. Πολλές παρέες αναφέρουν ότι τους έχει συστηθεί ως Thomas, ενώ κάποιοι πιο καινούριοι στην ιστορία επιμένουν ότι δηλώνει Byron.

(Δύο είναι οι πιθανές εκδοχές.

Πρώτον: Thomas ονομάζεται, αλλά στην πορεία συνειδητοποίησε ότι τον Byron πολύ τον αγαπάμε που ήτο φιλέλλην, και αποφάσισε να το αλλάξει για να κερδίσει καμιά ψήφο.

Δεύτερον: Byron ονομάζεται, αλλά από τότε που έχει γίνει πρώτη μούρη ο Πολύδωρας, κατάλαβε ότι με τέτοιο όνομα δε θα κάνει καριέρα, και αποφάσισε να το γυρίσει σε κάτι πιο αδιάφορο, έγινε Thomas.

Εδώ θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά… ότι ούτε Byron είναι το ονοματάκι του ούτε Thomas…)

Όταν δεν είναι πάρα πολύ μεθυσμένος και δε βαριέται πάρα πολύ, κάθεται στη γωνίτσα του και τραγουδάει. Η αλήθεια είναι πως δεν τον έχω πετύχει ποτέ να τραγουδάει κάτι διαφορετικό από το "Hotel California" και το "74-75"… (Ειδικά αυτό το τελευταίο είναι το αγαπημένο του, άμα τον ρωτάς την ηλικία του, κάνει τη γνωστή ιστορία με το δάχτυλο και το δυνατό πνιχτό γέλιο και μετά πιάνει την κιθάρα και σου τραγουδάει το ρεφρέν…)

Πάντως είναι αρκετά καλός, όταν είναι σε κατάσταση να τραγουδήσει στη γωνίτσα του.

Όταν δεν είναι, κάθεται στο παγκάκι του και σου φωνάζει καθώς περνάς "Hey you! I remember you! I love you! I looove you!" (το "I remember you" είναι παραπλανητικό, ποτέ δε θυμάται τίποτα ο μεθύστακας, εκτός από τη φίλη μου, που της λέει πάντα το καταπληκτικό: "Heyyy, I remember your leeegs!!!"). Περιμένει να κάτσει καμιά παρέα μαζί του, να τους πει καμιά παραγγελιά (ανάμεσα στο "Hotel California" και στο "74-75"…), να τους ζητήσει να τον κεράσουν καμιά μπύρα ή καμιά τυρόπιτα, να πει κανα αστείο, γελάσει λίγο, να περάσει η ώρα, να τη βγάλει και σήμερα…

Ποιο καράβι σε έφτυσε, φίλε μου, εδώ, σε τέτοια ηλικία, ποιος θεός, για να κάνει το κέφι του, που λέει κι ο ποιητής, και ποιος θα σε ξαναπάρει…;

Εγώ την κόβω τη δουλειά, μια μέρα θα ξυπνήσουμε και θα ΄χεις φύγει…

Ως τότε, όμως…

Heyyy!!! You!!! We looooooooooove you!!!

ΥΓ: "Hey you" ονομάζεται και ένα μπαράκι εδώ στην Πάτρα, πάνω από την Καμένη Πλατεία των Συναδέλφων, που το έχει ένας… Άγγλος, ο Bob, με τη γυναίκα του. Ο Bob δε δηλώνει Ιρλανδός, γιατί δε χρειάζεται, αφού από την Ιρλανδία είναι η κυρά του… Κλασσική φιγούρα τεράστιου αλλά συμπαθέστατου Άγγλου μπάρμαν σε μπυραρία… Ελληνικά δε μιλάει, κάτι λέξεις μοναχά, και το τρανταχτό του γέλιο είναι εξίσου χαρακτηριστικό με το πνιχτό του αλλουνού. Το μαγαζί είναι μία τρύπα, αλλά είναι κι αυτό αξιοθέατο.

Update: Σήμερα έμαθα πως κυκλοφορεί στην πιάτσα ότι ο φίλος μας παλιά την έβγαζε στη Ναυαρίνου. Οι εκ Θεσσαλονίκης φίλοι μας ας επεξεργαστούν την πληροφορία, μήπως και θυμηθούν καμιά ιστορία να μας πληροφορήσουν...