Μονόλογος μαριονέτας

Είναι τα λόγια μου πικρά όπως και όλη η ζωή μου,

βοήθεια ζητώ απλά για να κάνω την αρχή μου,

μια μαριονέτα δεμένη από τα τέσσερά της άκρα.

Δεν πόνεσα ποτέ γιατί ποτέ δεν είχα σάρκα,

ατόφια δρυ με επενδυμένη κερασιά,

συνήθισε πλέον ο νους μου να γέρνει στα παλιά,

γιατί η ζωή μου είναι ένα κουκλοθέατρο του δρόμου

και ‘γω σε δεύτερο ρόλο να είμαι ανέγγιχτος του χρόνου,

καταραμένος σε αιώνια ζωή μέχρι να σαπίσει του Τζεπέτο το σκαρί,

γιατί έφτιαξε μαζί τον Πινόκιο και μένα

μα η νεράιδα χάρισε μόνο σε κείνον το ψέμα

και το ψέμα τράβηξε μαζί δημοσιότητα

και αυτός έγινε καρτούν σε άλλη πραγματικότητα,

ενώ συνεχίζει ο δρόμος μου με πλήρη ατυχία

και τα γεγονότα δεν ταυτίζονται με την ιστορία.

Αντί για πρώτο ρόλο σε παιδικές ταινίες

έπαιζα θρίλερ γιατί έτσι θέλαν οι εταιρίες.

Μέχρι που είδα μαθητές να σκοτώνουν στα σχολεία

και ναρκωτικά να μπαινοβγαίνουν στα νηπιαγωγεία.

Και τώρα ζητώ συγγνώμη εγώ και όχι αυτοί που πρέπει

κι απορώ πώς θα κοιτάζουν τον καθρέφτη,

γιατί εγώ κινούμαι απ’ τα δικά σου χέρια

εγώ δεν μπορώ, εσύ μπορείς να φτάσεις και τ' αστέρια…

Λίγα λόγια από μια μαριονέτα στο σκοτάδι

κι η ζωή μου περνάει απ’ τα μάτια μου το βράδυ.

Φταίει η καρδιά που ανασαίνει μόνο όταν πονάει,

φταίει το δάκρυ που πάνω στο ξύλο δεν κυλάει.

Γιατί ο κόσμος μου θυμίζει ότι είμαι μικρός,

γι’ αυτό απόψε βλέπω στ’ αστέρια να με ζητάει ο ουρανός.

Μια μαριονέτα είμαι και μην ειρωνευτείτε,

για ένα κομμάτι ξύλο και σεις προσευχηθείτε...

Φιλίες είχα πολλές που δεν κρατούν ακόμα

και νιώθω πλέον πάνω μου ότι ξεθώριασε το χρώμα.

Ο παπουτσωμένος γάτος πλούτισε και δεν τηλεφώνησε,

ο μολυβένιος στρατιώτης χώρισε κι αυτοκτόνησε,

ο κακός ο λύκος βγαίνει να κάνει δηλώσεις,

και η Σταχτοπούτα σε ριάλιτι με συνεχείς αναμεταδόσεις,

ο Ρομπέν βγάζει λόγους στα πλαίσια εκδήλωσης

κι η Χιονάτη είναι σε κέντρο αποτοξίνωσης…

Θλιβερή ιστορία μα πονεμένη η αγάπη,

δεν βρήκα ποτέ την άκρη και την ταύτισα με δάκρυ.

Λάθη πολλά που ακόμη μένουν χαραγμένα στην καρδιά μου,

λάθος, όχι στην καρδιά, αλλά στην αριστερή ξύλινη μεριά μου.

Γιατί σε λάθος Σταχτοπούτα ταίριαξα το γοβάκι

κι η Ιουλιέτα μου ποτέ δεν ήπιε απ’ το φαρμάκι,

πικρό σαράκι που μου καίει τα εσώψυχά μου,

έμεινα παρέα με τη μοναξιά μου

και περνάει ο χρόνος και μένω στη σοφίτα, σαπίζω,

όσα δεν πέτυχα ποτέ σ’ ένα τραγούδι στα χαρίζω

και για το τέλος λέω στην άκρη της κάνης

πως ένα πιάνεις, δέκα χάνεις, δέκα ζεις, μια θα πεθάνεις…

Λίγα λόγια από μια μαριονέτα στο σκοτάδι

κι η ζωή μου περνάει απ’ τα μάτια μου το βράδυ.

Φταίει η καρδιά που ανασαίνει μόνο όταν πονάει,

φταίει το δάκρυ που πάνω στο ξύλο δεν κυλάει.

Γιατί ο κόσμος μου θυμίζει ότι είμαι μικρός,

γι’ αυτό απόψε βλέπω στ’ αστέρια να με ζητάει ο ουρανός.

Μια μαριονέτα είμαι και μην ειρωνευτείτε,

για ένα κομμάτι ξύλο και σεις προσευχηθείτε...

('Μονόλογος μαριονέτας' - Υπόνοια, σας το ανέβασα εδώ και υπάρχει και στο Youtube εδώ, live από το περσινό Schoolwave)

ΥΓ: Special thanks to Φανή για άλλη μια φορά.