Το παιδί και το φεγγάρι

Μπανγκλαντές, είπες.

Θα σε ρωτούσα.

Τόση ώρα σε χάζευα να πετάς αυτή τη μαλακία στον αέρα και να την ξαναπιάνεις. Αλήθεια, φιλαράκο, τα αγοράζει κανείς αυτά;

Σε χάζευα να κρατάς σαν παιδάκι με τα χέρια τεντωμένα στην πρόταση την πλαστική βάση και να εκτοξεύεις στον αέρα αυτή τη μαλακία που αναβοσβήνει κι ύστερα να τρέχεις στην άδεια πια πλατεία σα μωρό, με το κεφάλι μπροστά, τους ώμους πίσω, τα χέρια ελεύθερα κι ανοιχτό το στόμα, και να πηδάς στον αέρα να το πιάσεις, σα σκυλάκι που πιάνει το μπαλάκι του.

Είσαι δεν είσαι δεκάξι.

Παιδάκι είσαι.

Αααα έτσι δουλεύει… Έχει μπαταρία… Μαγκιά. Να το πετάξω κι εγώ, λες; Δε θέλω, ευχαριστώ, δε βαριέμαι τόσο… Πώς το λέμε στη γλώσσα μου; Χαχα δεν το λέμε, φιλαράκο. Δεν έχουμε τέτοια στη χώρα μου. Ναι, φερ’ τα εσύ, θα βγάλεις πολλά λεφτά… Γελάς. Καλά κάνεις, σε πειράζω, είναι τόσο άχρηστα αυτά που πουλάς που δε θα έπιαναν μία, αλλά τι να σου πω κι εγώ... Εσύ πώς το λες; Ααα ωραίο… Να το θυμάμαι, μπορεί να μου χρειαστεί…

Ωπ γρήγορα, εκεί, στις κοπέλες. Κοίτα ρε βλάκα, περνάνε κοπέλες, πέτα το πάλι προς τα ‘κει να γελάσουμε, τι κοιτάς;

Τα μεθυσμένα τα αγγλάκια. Με την μπάλα... Πώς κοιτάς έτσι ρε φιλαράκο…

Μωρέ άμα είχα μια μπάλα να σου έδινα… Με ποιον να παίξεις, θα μου πεις.

Άραγε θα γυρίσεις μια μέρα στη γειτονιά που παίζατε με τα παιδιά με τενεκεδάκια… Ή δεν παίζατε;

Μπανγκλαντές είπες, ε;

Τι δουλειά έχεις εδώ…

Ποιος άνεμος σ’ έφερε άραγε στη Φλωρεντία, πόσες ερήμους διέσχισες με περίεργα καραβάνια και πόσες θάλασσες πέρασες στριμωγμένος με τόσες ψυχές στοιβαγμένες σε σκαριά-σχεδίες, πόσα χρόνια να περιπλανιόσουν για να φτάσεις σ’ αυτήν την πλατεία να πουλάς αυτά τα άχρηστα πλαστικά παιχνίδια που κανείς δεν αγοράζει…

Πόσο μικρός να έφυγες…

Μπανγκλαντές…

Θα ‘ναι η μαμά σου εκεί ε;

Κοντεύει πρωί εκεί, σε λίγο θα ξυπνάει και θα αρχίσει να τριγυρνάει στο σπίτι σιγοτραγουδώντας κάποιο σκοπό που ποτέ σου δεν ξεχνάς.

Ή, πάλι, μπορεί και να μην έχεις σπίτι, μάλλον ναι, σπίτι δε θα έχεις, σπίτι δε θα είχες ποτέ. Μπορεί να μην έχεις και μαμά ή μπορεί και να μην ξέρεις πια αν έχεις μαμά.

Τι άφησες άραγε πίσω, τι καθρεφτίζεται σ’ αυτά τα μάτια που φωτίζουνε κάθε που λες το "Μπανγκλαντές", τι κουβαλάς άραγε εδώ από την καημένη την πατρίδα σου και τι προσμένεις να ξανάβρεις…

Θα τα ξανάβρεις άραγε ποτέ…

Θα επιστρέψεις άραγε ποτέ πατρίδα…

Ωπ φιλαράκο, γεια-χαρά, εμείς την κάνουμε τώρα, μη χάσουμε το τραίνο, γυρνάμε στην πατρίδα μας σιγά-σιγά.