Friday, March 16, 2007

Di sole e d' azzurro

Μυρωδιές και τραγούδια.
Καθώς ανακάτευε τα ντουλάπια ψάχνοντας την κατάλληλη ζακέτα για τη βόλτα, πήρε το μάτι της την αιωρούμενη σκόνη να χορεύει με το μαρτιάτικο ήλιο που βούταγε από το παράθυρο.
Μυρωδιές και τραγούδια έλειπαν απ’ τη ζωή της. Που ξέρουν να φωτίζουν όσο τίποτα άλλο την ψυχή και να ξεσηκώνουν τη σκόνη της.
Η μάλλινη μπλε ζακέτα φάνταζε ιδανική για την περίσταση και επιπλέον θύμιζε ανεπαίσθητα κάτι από τα παλιά, κάτι που μπορεί να μην κατάφερε αμέσως να προσδιορίσει, πάντως σίγουρα το αισθάνθηκε γύρω της μόλις τη φόρεσε και άνοιξε την πόρτα για να παίξει με την Παρασκευή.
Μυρωδιές και τραγούδια, που ξέρουν και ξυπνάνε εικόνες, κι όμως αυτή η μελωδία που από το πρωί έκοβε βόλτες στο μυαλό της δεν έλεγε να φανερώσει τι στίχους έκρυβε, και τυραννούσε σαν παλλόμενος πονόδοντος.
Η θάλασσα ήταν ήρεμη κι η παραλία άδεια, σκηνικό που ταίριαζε ονειρικά με την επιθυμία της να βγάλει τα πάνινα παπούτσια και να περπατήσει στην άμμο, επιθυμία έντονη και γλυκειά σαν κρυφή αμαρτία. Το νερό σερνόταν ίσα για να σβήσει τα ίχνη των ποδιών και τραβιόταν πάλι πίσω, διακριτικός παρατηρητής του αλμυρού περιπάτου.
Μυρωδιές και τραγούδια, αλληλένδετα συνδεδεμένα μεταξύ τους, σαν τέντζερης που βρήκε το καπάκι και το ερωτεύτηκε. Μυρωδιές όπως αυτή που έφτανε τώρα με μια αύρα από το πουθενά, μια αύρα σα γραμματόσημο κολλημένο σε ένα φάκελο με ακατανόητα συναισθήματα, και προπαντός, χωρίς αποστολέα.
Να ‘ταν η αύρα ή οι σκέψεις, που φυσήξαν ένα ρίγος στο αδύναμο σώμα, και τα χέρια αναζήτησαν καταφύγιο στις μικρές τσέπες της μάλλινης ζακέτας. Τσέπες μικρές, στιγμές μεγάλες στριμωγμένες σε ό,τι απέμεινε απ' αυτές, τα χέρια το ανέσυραν παρέα με τις αναμνήσεις που ήταν φορτωμένο. Τόσο παλιό όσο οι εικόνες που επέζησαν, τόσο ζωντανό όσο η σκόνη τους.



Σκόνη που χόρευε τώρα πάλι φωτισμένη, αγκαλιά με μυρωδιές και με τραγούδια.

Μυρωδιές από Κυριακές και άνοιξη, με λουλούδια και λιβάδια, σε τόπο μακρινό με γλυκό νερό κελαρυστό, κελαρυστό όπως το γέλιο δυο παιδιών, γλυκό όπως το δάκρυ που κύλησε στο μάγουλο και έσταξε στη θάλασσα να παίξει με το αλάτι.

Τραγούδια αφιερωμένα, σε εποχές ανέμελες, που ποτέ δεν ξεθωριάζουν, παρά στριφογυρνάνε κάθε τόσο στο μυαλό ως μελωδίες για να θυμίζουν ότι υπάρχουν, ότι η αγάπη υπάρχει, ότι η ζωή υπάρχει. Στιχάκια ερωτευμένα με την αγάπη και τη ζωή, με την αγάπη για τη ζωή.

"Θα το ‘θελα, να σου φωτίζω την ψυχή… Στο μπλε των πιο αιθέριων ημερών σου, θα είμαι εκεί… σα μουσική… σαν Κυριακή… από ήλιο και γαλάζιο…"

19 Comments:

Blogger Attalanti said...

"Το νερό σερνόταν ίσα για να σβήσει τα ίχνη των ποδιών και τραβιόταν πάλι πίσω, διακριτικός παρατηρητής του αλμυρού περιπάτου."

"...γλυκό όπως το δάκρυ που κύλησε στο μάγουλο και έσταξε στη θάλασσα να παίξει με το αλάτι. "

Δεν ήταν εύκολο να ξεχωρίσω τα αγαπημένα μου. Κάθε φορά που το διαβάζω βρίσκω κάτι νέο που μου γνέφει να πλησιάσω για να ψιθυρίσει στο αυτί μου λέξεις που μόνο εγώ μπορώ να καταλάβω - πόσο εγωιστικό ακούγεται τώρα αυτό;

Το απόγευμα θα κάνω τη δική μου βόλτα στη θάλασσα, να κλέψω λίγο ήλιο και γαλάζιο.

Friday, March 16, 2007 7:33:00 am  
Blogger maika said...

Σκίζεις!!!!
Σε λίγο καιρό σε βλέπω σε βιβλιοπωλείο να γίνεσαι ανάρπαστος!!!
καλημέρα!!!

Friday, March 16, 2007 10:29:00 am  
Blogger tzo said...

Αχ σαν να μυρίζει κάτι πολύ όμορφα ξαφνικά, και εκείνο το δροσερό αεράκι σα να έγινε πιο ευχάριστο!!

Friday, March 16, 2007 12:26:00 pm  
Blogger just me said...

Πολύ όμορφο, Ιάσονα. Και ηλιόλουστο, και μυρωδάτο, και αλμυρό.
Κι εκείνη η μάλλινη μπλε ζακέτα με τις τσέπες που φιλοξενούν αναμνήσεις ήταν η ιδιαίτερη πινελιά.

[τα άλλα τραγούδια της Giorgia είναι έτσι γλυκά;]

Καλό Σαββατοκύριακο.

Friday, March 16, 2007 4:02:00 pm  
Blogger Φανή said...

ο,τι ειχα να πω στο ειπα.. σκεψου το καλα!! :)

Friday, March 16, 2007 4:26:00 pm  
Blogger Jason said...

Σας ευχαριστώ όλες για τα καλά σας λόγια.

Just me, ναι, αυτό είναι το στυλ της Giorgia γενικώς.
Και πώς θα μπορούσε να μην ήταν, από τη στιγμή που το όνομά της της το χάρισε το υπέροχο "Georgia on my mind" του Ray Charles, που ήταν το αγαπημένο του πατέρα της...
Την έχει φωνάξει κιόλας ο Ray Charles να το τραγουδήσουν και μαζί, άμα το βρεις άκουσε το, είναι πολύ συγκινητικό.

Καλό σαββατοκύριακο σε όλους!

Friday, March 16, 2007 6:22:00 pm  
Blogger ralou said...

jason, όταν διαβάζω τέτοια κείμενα σου, δειλιάζω και ντρέπομαι.

Και, αλήθεια, νομίζω ότι εγώ δεν πρέπει να ξαναγράψω ποτέ τίποτα!

Saturday, March 17, 2007 1:38:00 am  
Blogger kyriaz said...

Ξέρεις τι "είδα";...
Μια ικανότητα στα σχήματα λόγου
και απόδοση λεπτομερειών που κάνουν το κείμενο ελκυστικό.
Δέχεσαι μια...ταπεινή συμβουλή;...(Τη δίνω και στον εαυτό μου μα δεν...την ακούω πάντα)
Προσπάθησε η ευαισθησία σου να μη σε παρασύρει σε "γλυκερές" αναφορές που αποδυναμώνουν το δυναμισμό της γραφή σου...


Συγγνώμη για το δασκαλίστικο ύφος του σχολίου,μα...δεν μπορώ να αποβάλω την πραγματική μου ιδιότητα! :)

Καλημέρα jason.

Saturday, March 17, 2007 7:26:00 am  
Blogger Jason said...

Ραλλού, σ' ευχαριστώ πολύ, αλλά οι δικές σου "ασκήσεις ύφους" είναι καταπληκτικές.

Αγαπητέ kyriaz, εσένα σ' ευχαριστώ ακόμα περισσότερο, γιατί αυτά τα σχόλια είναι που έχουν ουσία.
Το κείμενο αυτό θα μπορούσε να ήταν και καλύτερο, αλλά ίσως το νόημά του ήταν... να είναι γλυκερό.
Διάβασε αν θες πιο κάτω το παραμύθι που είχα γράψει για την attalanti, ίσως σου φανεί καλύτερο.
Σ' ευχαριστώ πολύ πάντως για τις συμβουλές, τις εκτιμώ και τις χρειάζομαι, θα είναι χαρά μου να τις επαναλαμβάνεις πιο συχνά.

Saturday, March 17, 2007 2:40:00 pm  
Blogger BeBe said...

Πολύ όμορφο κείμενο

Sunday, March 18, 2007 3:31:00 am  
Anonymous Anonymous said...

Ιασωνάκι...;)

Sunday, March 18, 2007 12:12:00 pm  
Blogger Strangeliz said...

den to diavasa...i alitheia einai..alla maresei polu i photo :P

Monday, March 19, 2007 4:21:00 pm  
Blogger AVRA said...

τρυφεροτατο! μ' αρεσε πολυ..

Tuesday, March 20, 2007 8:48:00 am  
Blogger jul said...

Δινω το παρόν Ιασωνάκο μου γιατι έχω χαθεί...και ένα φιλάκι, μέχρι να ξαναποστάρω κόμεντ της προκοπής:):)

Tuesday, March 20, 2007 11:16:00 am  
Blogger 3 parties a day said...

Ορθολογιστής από τη μία, ρομαντικός από την άλλη! Πόσο μ' αρέσουν οι αντιθέσεις!

Tuesday, March 20, 2007 12:41:00 pm  
Blogger AVRA said...

jason εχεις προσκληση, εαν κανεις κεφι!

Tuesday, March 20, 2007 2:42:00 pm  
Blogger SALOME said...

Εχει μια νοσταλγία τό κείμενό σου. Εχει και ωραία στιγμιότυπα...χρειάζεται κάτι ακόμα που πιστεύω οτι θα έλθει με τον χρόνο...χρειάζεται να είναι πιο πολύ γροθιά κι αυτό το λέω γιατί έχεις παράλληλα έναν γνήσιο ρεαλισμό. Δεν παραγνωρίζω, ωστόσο, την ηλικία σου και γι' αυτό θα συμφωνήσω με τον kyriaz. Μην φοβηθείς τα δύσκολα, ακόμα και τα βίαια καμιά φορά...μην φοβηθείς το τσαλάκωμα. Απο εκεί προκύπτει η ωριμότητα, στη ζωή, στα κείμενα, στις σχέσεις μας με τους άλλους.

Tuesday, March 20, 2007 2:56:00 pm  
Blogger Jason said...

Αύρα, σ' ευχαριστώ, θα δω τι μπορώ να κάνω. ;)

Salome, το καταλαβαίνω αυτό που λες. Δεν επιδιώκω κάτι παραπάνω, δε με απασχολεί η συγγραφή, ας πούμε πως είναι απλώς "ασκήσεις ύφους", όπως λέει και η Ραλλού. Εδώ ήταν πολλές εικόνες που είχα στο μυαλό μου ήθελα να τις ταιριάξω μαζί σε ένα κείμενο. Σ' ευχαριστώ πολύ πάντως κι εσένα για το σχόλιο και για το ενδιαφέρον σου.

Tuesday, March 20, 2007 3:39:00 pm  
Anonymous Anonymous said...

όμορφο και νοσταλγικό.

ωραία το έγραψες!

Tuesday, March 20, 2007 4:52:00 pm  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home