Di sole e d' azzurro

Μυρωδιές και τραγούδια.

Καθώς ανακάτευε τα ντουλάπια ψάχνοντας την κατάλληλη ζακέτα για τη βόλτα, πήρε το μάτι της την αιωρούμενη σκόνη να χορεύει με το μαρτιάτικο ήλιο που βούταγε από το παράθυρο.

Μυρωδιές και τραγούδια έλειπαν απ’ τη ζωή της. Που ξέρουν να φωτίζουν όσο τίποτα άλλο την ψυχή και να ξεσηκώνουν τη σκόνη της.

Η μάλλινη μπλε ζακέτα φάνταζε ιδανική για την περίσταση και επιπλέον θύμιζε ανεπαίσθητα κάτι από τα παλιά, κάτι που μπορεί να μην κατάφερε αμέσως να προσδιορίσει, πάντως σίγουρα το αισθάνθηκε γύρω της μόλις τη φόρεσε και άνοιξε την πόρτα για να παίξει με την Παρασκευή.

Μυρωδιές και τραγούδια, που ξέρουν και ξυπνάνε εικόνες, κι όμως αυτή η μελωδία που από το πρωί έκοβε βόλτες στο μυαλό της δεν έλεγε να φανερώσει τι στίχους έκρυβε, και τυραννούσε σαν παλλόμενος πονόδοντος.

Η θάλασσα ήταν ήρεμη κι η παραλία άδεια, σκηνικό που ταίριαζε ονειρικά με την επιθυμία της να βγάλει τα πάνινα παπούτσια και να περπατήσει στην άμμο, επιθυμία έντονη και γλυκειά σαν κρυφή αμαρτία. Το νερό σερνόταν ίσα για να σβήσει τα ίχνη των ποδιών και τραβιόταν πάλι πίσω, διακριτικός παρατηρητής του αλμυρού περιπάτου.

Μυρωδιές και τραγούδια, αλληλένδετα συνδεδεμένα μεταξύ τους, σαν τέντζερης που βρήκε το καπάκι και το ερωτεύτηκε. Μυρωδιές όπως αυτή που έφτανε τώρα με μια αύρα από το πουθενά, μια αύρα σα γραμματόσημο κολλημένο σε ένα φάκελο με ακατανόητα συναισθήματα, και προπαντός, χωρίς αποστολέα.

Να ‘ταν η αύρα ή οι σκέψεις, που φυσήξαν ένα ρίγος στο αδύναμο σώμα, και τα χέρια αναζήτησαν καταφύγιο στις μικρές τσέπες της μάλλινης ζακέτας. Τσέπες μικρές, στιγμές μεγάλες στριμωγμένες σε ό,τι απέμεινε απ' αυτές, τα χέρια το ανέσυραν παρέα με τις αναμνήσεις που ήταν φορτωμένο. Τόσο παλιό όσο οι εικόνες που επέζησαν, τόσο ζωντανό όσο η σκόνη τους.

Σκόνη που χόρευε τώρα πάλι φωτισμένη, αγκαλιά με μυρωδιές και με τραγούδια.

Μυρωδιές από Κυριακές και άνοιξη, με λουλούδια και λιβάδια, σε τόπο μακρινό με γλυκό νερό κελαρυστό, κελαρυστό όπως το γέλιο δυο παιδιών, γλυκό όπως το δάκρυ που κύλησε στο μάγουλο και έσταξε στη θάλασσα να παίξει με το αλάτι.

Τραγούδια αφιερωμένα, σε εποχές ανέμελες, που ποτέ δεν ξεθωριάζουν, παρά στριφογυρνάνε κάθε τόσο στο μυαλό ως μελωδίες για να θυμίζουν ότι υπάρχουν, ότι η αγάπη υπάρχει, ότι η ζωή υπάρχει. Στιχάκια ερωτευμένα με την αγάπη και τη ζωή, με την αγάπη για τη ζωή.

"Θα το ‘θελα, να σου φωτίζω την ψυχή… Στο μπλε των πιο αιθέριων ημερών σου, θα είμαι εκεί… σα μουσική… σαν Κυριακή… από ήλιο και γαλάζιο…"