Η Τραντάφλους
Ο Τριαντάφυλλος ήταν μια χαρακτηριστική φυσιογνωμία της μικρής νησιωτικής μας πόλης, ας πούμε στο πρώτο μισό του μόλις περασμένου αιώνα.
Έκοβε βόλτες αγκαλιά με το βιολί του από ταβέρνα σε ταβέρνα για να βγάλει το ψωμί του. Τον φωνάζανε οι παρέες να παίξει και να πει κανα τραγούδι, να πει καμιά ιστορία που τις έλεγε ωραία, να τον πειράξουνε ίσως μερικές φορές ή να τον κοροϊδέψουνε, ίσα να διασκεδάσουνε για λίγο μέχρι να βαρεθούνε, κι εκείνος έκανε αυτά που του ζητούσαν για να του δώσουν ένα πιάτο φαΐ και γιατί ήταν ο φουκαράς αγαθός και καλός άνθρωπος.
Ευτυχισμένος ήταν.
- Είμαι, γιατί να μην είμαι; Βλέπω κάθε μέρα τον Ήλιο όταν ξυπνάει και του λέω "Γεια σου Ήλιε", "Γεια σου Τριαντάφυλλε" μου λέει, γιατί να μην είμαι ευτυχισμένος…;
Εντυπωσιακό το πόσο ποιητικά βίωνε τη ζωή του ένας αγράμματος άνθρωπος.
Αναρωτιόμουν πάντα αν αυτόν είχαν στο μυαλό τους οι Πελόμα Μποκιού όταν τραγούδησαν "Γαρύφαλλε Γαρύφαλλε"…
Μαζεύεται πλήθος, χαρούμενες φάτσες, εκεί που ο Γαρύφαλλος λέει…
Τους λέει τα δικά του και, σαν τελειώσει, ο κόσμος γελάει ή κλαίει.
Σχολείο, βιβλία, αρχαία, ιστορία, γι' αυτόν είναι άγνωστες λέξεις.
Δεν ξέρει να γράφει - και όμως, θαυμάσια δίνει στον κόσμο διαλέξεις.
Γαρύφαλλε, Γαρύφαλλε, κανείς μας δεν ξέρει ποιος είσαι…
Τα χρόνια περάσαν, τον είδανε όλοι και ήταν πολύ ευτυχισμένος.
Οι νέοι γεράσαν και φύγαν οι γέροι και φεύγει κι αυτός ο καημένος.
Μαζεύεται πλήθος να τον χαιρετήσει, κανένας πια δε γελάει.
Στα ουράνια ο Γαρύφαλλος βρίσκεται τώρα και με τους αγγέλους μιλάει…
Γαρύφαλλε, Γαρύφαλλε, κανείς μας δεν ξέρει ποιος είσαι...
posted by Jason at
02:10
12 Comments:
Λείπουν οι Γαρύφαλλοι από τις μεγάλες μας πόλεις, πλέον εξαφανίζονται σιγά σιγά και από τα χωριά και τις μικρές πολιτείες.
Είχα την τύχη να γνωρίσω και εγώ έναν Τριαντάφυλλο, πραγματικό τριαντάφυλλο μόνο που στον τόπο μου τον λέγανε Μαρούλα.
Ωραίο post συνάδελφε.
Ναι, Ιάσονα, για 'κείνον το τραγουδούσανε και για άλλους πολλούς...
παντού υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Απλοί και γαλήνιοι. Ήρεμοι και πάντα ευτυχισμένοι. Αλλά δυστυχώς όσο πάνε και λιγοστεύουν...
Έχω εκνευριστεί με τις σελίδες....μου τις αννανεώνει μετά από δέκα χρόνια!μόλις τώρα μου βγήκαν τα τελυταία σου τέσσερα ποστ όλα μαζί!και φυσικά ξέρεις ποιο είναι αυτό που στεναχωριέμαι περισσότερο ότι δεν άφησα ένα μικρό σχολιάκι....δε θα πω ποιό...είμαι σίγουρη ότι θα το βρεις..."Ο Τριαντάφυλλος" είναι η μορφή ελπίδας που μπορεί να κρύβεται στον ζητιάνο του νησιού....στο παιδάκι της διπλανής παρέας...στον τρελό της γειτονιάς...σημασία έχει αν εμείς επιλέγουμε να το δούμε έτσι ή απλά βλέπουμε τον φτωχό κακομοίρη που περιφέρεται άσκοπα...
Ξέρω και σε περίμενα...
Έχω συναντήσει πολλούς αγράμματους,με σπουδαίο πλούτο στο μυαλό και στην ψυχή τους..;)
Θυμάμαι παλιότερα, ήμουν πάρα πολύ μικρή είχα δει σε μια εκπομπή τον Βλάσης Μπονάτσο να ερμηνεύει αυτό το τραγούδι και είχα συγκλονιστεί... Ήταν ο συνδιασμός των στίχων με την βραχνή του φωνή με είχαν αγγίξει παρτά την μικρή ηλικία μου...
Καλή σου νύχτα:)
Ποσο κλασικος χαρακτηρας!Υπαρχει σε καθε σημειο στην Ελλαδα και ποσες φορες τυχαινει να τους διωξουμε...και αλλες να τους ζητησουμε κοντα μας!Γραφικη φιγουρα...!Πολυ μ'αρεσε το κειμενακι σου!:)
Τυχερός που είχες (προφανώς) κάποιον να σου διηγηθεί τέτοιες ιστορίες για τέτοιες ανθρώπινες υπάρξεις, τυχερότερος αυτός που ο σπόρος της αφήγησής του βρήκε εύφορο έδαφος, τυχερές οι ιστορίες και οι μορφές τους που μπορούν να φτάνουν μέχρι το σήμερα από ευαίσθητες και ανιδιοτελείς νεανικές πένες (πληκτρολόγια) σαν τη δική σου.
Και τους Πελόμα Μποκιού από το ίδιο πρόσωπο τους γνώρισες;
Οι ιστορίες του Τριαντάφυλλου είναι σίγουρα πολύ οικείες σε όλους όσους έχουν ζήσει τουλάχιστον λίγο τη μικρή νησιωτική μας πόλη.
Είχα κι εγώ την τύχη να έχω παππού παραμυθά και δυναμική γιαγιά και να μάθω πολλά πράγματα για το νησί και τη ζωή του.
Τους Πελόμα Μποκιού δεν τους γνώρισα, βέβαια, από τα ίδια πρόσωπα, πάντως το συγκεκριμένο τραγούδι από την πρώτη φορά που το άκουσα μου θύμισε αυτήν την ιστορία και είναι τόσο χαρακτηριστικές οι αντιστοιχίες των δύο ιστοριών αλλά και η ομοιότητα των δύο ονομάτων που με κάνουν πραγματικά να πιστεύω ότι κάποιος από το γκρουπ πρέπει να ήταν από το νησί μας.
Αλλά δεν έχω καταφέρει ακόμα να το εντοπίσω αυτό.
Η γιαγιά μου αγράμματη έλεγε τακτικά η κοινώνικη μόρφωση είναι αυτή που μετράει!
Και είχε δίκιο!
Πολύ όμορφο ποστ Ιάσων!
Αχ βρε Ιάσων...Σου έχω ξαναπεί ότι γράφεις ωραία, αλλά αυτή τη φορά με έκανες να βουρκώσω για τους "γαρύφαλους" που έχουν εκλείψει ή πλέον δεν έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε μαζί τους.
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home