Ora ti conto una cosa...

Alfredo: Una volta un re fece una festa e c' erano le principesse più belle del regno. Basta... Un soldato, che faceva la guardia, vide passare la figlia del re... Era la più bella di tutte, e se ne innamorò subito, ma... ma che poteva fare un povero soldato a paragone colla figlia del re? Basta... Finalmente un giorno riuscì a incontrarla e ci disse che non poteva più vivere senza di lei. La principessa fù accussi impressionata dal suo forte sentimento che ci disse al soldato "se saprai aspettare cento giorni e cento notti sotto il mio balcone... alla fine io sarò tua...". Meinchia... Subito il soldato se ne andò là e aspettò... un giorno... e due giorni... e dieci... e poi venti... e ogni sera la principessa controllava dalla finestra, ma quello non si muoveva mai! Con la pioggia... con il vento... con la neve... era sempre là. Gli uccelli ci cacavano in testa e le api se lo mangiavano vivo, ma lui non si muoveva. Dopo novanta notti... era diventato tutto secco, bianco e ci scendevano le lacrime dagli occhi e non poteva trattenerle, chè non aveva più la forza manco per dormire... mentre la principessa, sempre che lo guardava. E arrivati alla novantanovesima notte... il soldato si alzò, si prese la sedia e se ne andò via.

Totò: Ma come... alla fine...?

Alfredo: Si, proprio alla fine, Totò. E non mi domandare qual è il significato, io non lo so, se lo capisci, dimmillo tu.

---

Alfredo: Μια φορά ένας βασιλιάς έκανε μια γιορτή και πήγαν οι πιο όμορφες πριγκιποπούλες του βασιλείου. Ένας στρατιώτης, λοιπόν, που φύλαγε σκοπιά, είδε την κόρη του βασιλιά να περνάει... Ήταν η πιο όμορφη απ' όλες, και την ερωτεύτηκε αμέσως, αλλά... αλλά τι θα μπορούσε να κάνει ένας φτωχός στρατιώτης μπροστά στην κόρη του βασιλιά; Ε τελικά μια μέρα κατάφερε να τη συναντήσει και της λέει ότι δεν μπορούσε άλλο να ζήσει χωρίς αυτήν. Η πριγκίπισσα τόσο πολύ εντυπωσιάστηκε από τα δυνατά του αισθήματα που είπε στο στρατιώτη: "αν περιμένεις εκατό μέρες και εκατό νύχτες κάτω από το μπαλκόνι μου... μετά θα είμαι δικιά σου...". Αμέσως ο στρατιώτης πήγε εκεί και περίμενε... μία μέρα... και δύο μέρες... και δέκα... και μετά είκοσι... και κάθε βράδυ η πριγκίπισσα κοίταγε από το παράθυρο, αλλά αυτός ακούνητος. Με βροχή... με αέρα... με χιόνια... ήταν πάντα εκεί. Τα πουλιά τον κουτσούλαγαν στο κεφάλι και οι μέλισσες θα τον έτρωγαν ζωντανό, αλλά αυτός δεν κουνιόταν. Μετά από ενενήντα νύχτες... είχε ξεραθεί εντελώς, ήταν κατάλευκος και του έτρεχαν τα δάκρυα απ' τα μάτια και δεν μπορούσε να τα συγκρατήσει, δεν είχε πια τη δύναμη ούτε για να κοιμηθεί... ενώ η πριγκίπισσα πάντα τον κοίταγε. Και φτάνοντας στην ενενηκοστή ένατη νύχτα... ο στρατιώτης σηκώθηκε, πήρε την καρέκλα του κι έφυγε.

Totò: Μα πώς... στο τέλος...;

Alfredo: Ναι, ακριβώς στο τέλος, Totò. Και μη με ρωτήσεις ποιο είναι το νόημα, εγώ δεν το ξέρω, αν το καταλαβαίνεις, πες το μου εσύ.

---

(από το Nuovo Cinema Paradiso του Giuseppe Tornatore)