Η Αγία Τριάδα της γκρίνιας

Είναι κάποια πράγματα σ’ αυτήν την όμορφη χώρα που με νευριάζουν απίστευτα.

Δεν είμαι απ’ αυτούς που μεμψιμοιρούν όλη την ώρα ότι «αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται…» και «αν πας στο εξωτερικό, θα δεις ότι…» και, να σας πω την αλήθεια, αυτοί οι τύποι επίσης με νευριάζουν απίστευτα. Άμα είναι όλα τόσα ωραία στο εξωτερικό, παράτα μας ρε φίλε και φύγε προς τα ‘κει. Αλλά η γκρίνια σου μου τη δίνει στα νεύρα.

Αυτή η γκρίνια, λοιπόν, είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που με νευριάζουν σ’ αυτήν τη χώρα, όπως έλεγα. Εμένα δε με ενδιαφέρει να κάνω τη σύγκριση με ξένες χώρες και τη νοοτροπία του κόσμου κλπ., ούτε και με απασχολεί να καταλάβω αν είναι στη φύση του ανθρώπου ή στη φύση του Έλληνα να γκρινιάζει για τα πάντα.

Πάντως ξέρω ότι σ’ αυτή τη χώρα που ζω σίγουρα από τη στιγμή που γεννιόμαστε βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με τεράστιες δόσεις γκρίνιας, τις οποίες απορροφούμε και από ένα σημείο και μετά κυλούν στα αίμα μας. Γιατί έτσι είναι πια. Η γκρίνια κυλάει στο αίμα μας.

Είναι 3 εκφάνσεις του καθημερινού μας βίου στις οποίες εμφανίζεται κατά κόρον αυτή η μιζέρια οι οποίες μου έρχονται ταχύτατα στο νου γιατί είναι απ’ αυτές που μου ‘ανάβουν τα λαμπάκια’. Γκρίνιες είτε αδικαιολόγητες είτε με βάση δικαίου μεν, αλλά το οποίο διεκδικείται με τόσο ευτελή και ανάξιο τρόπο που τελικά αποδυναμώνεται πλήρως.

1) Η πρώτη περίπτωση είναι η γκρίνια για τους πολιτικούς και την πολιτική.

Μεγάλωσα σε μία κοινωνία που είχα την εντύπωση ότι μισεί τους πολιτικούς και την πολιτική. Μεγάλωσα πιστεύοντας πως «όλοι ίδιοι είναι», ότι «είναι μόνο 'θα και θα'» και ότι «οι πολιτικοί είναι επαγγελματίες απατεώνες». Είχα την εντύπωση ότι αυτή η αίσθηση κυκλοφορούσε διάχυτη. Από τα χωριά και τις πλατείες, μέχρι τις γελοιογραφίες των εφημερίδων και τις (δήθεν) πολιτικές συζητήσεις των νέων. Δε θυμάμαι να έχω ακούσει ποτέ έναν άνθρωπο να σηκωθεί και να φωνάξει «Όχι ρε παιδιά, τι λέτε, οι άνθρωποι αυτοί είναι έντιμοι» ή «εγώ πιστεύω στο πρόγραμμα του τάδε κόμματος» ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Όλοι είναι για τις χωματερές δηλαδή.

Κι όμως, δεν κατάλαβα ποτέ πώς βγαίνουν όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι. Επί 20 χρόνια ο κόσμος ψήφιζε το ίδιο κόμμα, και επί 30 χρόνια γενικώς ψηφίζουν τα ίδια 4-5 κόμματα και τους ίδιους πολιτικούς. Οι δημοσκοπήσεις, μάλιστα, δείχνουν ότι η συσπείρωση των κομμάτων είναι πολύ μεγάλη, δηλαδή πάνω-κάτω ο καθένας ψηφίζει κάθε φορά τα ίδια. Στο δήμο που ψηφίζω, στην Αθήνα, κανείς δεν συμπαθούσε ποτέ τον πρόεδρο που «δεν κάνει ποτέ τίποτα», κι όμως ο πρόεδρος πάει φουλ για 5η θητεία τώρα.

Δε με ενοχλούν αυτά καθαυτά τα παραπάνω σημεία. Με ενοχλούν απίστευτα, όμως, σε συνδυασμό με την ατέλειωτη γκρίνια. Ψηφίζεις τους ίδιους και τους ίδιους επειδή πιστεύεις ότι είναι ‘το μη χείρον βέλτιστον’, επειδή έχεις τον τάδε γνωστό εκεί που άμα βγει «θα μας φροντίσει κι εμάς» ή επειδή είναι οικογενειακή παράδοση. Εντάξει, δικαίωμα σου να μην έχεις πολιτική συνείδηση και πολιτική άποψη. Τότε όμως δε δικαιούσαι να σχολιάζεις μετά τους πολιτικούς και την (ανυπαρξία) πολιτική(ς). Με το επίπεδο των πολιτικών σου κριτηρίων διαμορφώνεις το επίπεδο της πολιτικής ζωής. Όλοι αυτοί από την ψήφο σου παίρνουν δύναμη. Με την ψήφο σου τους κάνεις θεούς. Προσκύνα τους λοιπόν μετά και σκάσε.

2) Η δεύτερη περίπτωση είναι η τηλεόραση.

Κανείς δε βλέπει τα ριάλιτι, η έννοια της σειράς του Φώσκολου έχει καταντήσει παροιμιακή, όπως και τα λατινοαμερικάνικα σήριαλ, η Πάνια είναι νούμερο και οι εκπομπές του Μικρούτσικου είναι της ντροπής. Για να μην αρχίσω για τις ειδήσεις.

Εντάξει. Ποιος τα βλέπει τότε όλα αυτά; Γιατί σίγουρα κάποιοι τα βλέπουν. Σίγουρα πάρα πολλοί τα βλέπουν... Δεν είναι μόνο ότι το λέει η AGB. Το ξέρουν τα κανάλια. Άμα δεν πούλαγαν, δε θα έπαιζαν. Δεν είναι βλάκες οι άνθρωποι. Εδώ παίζονται τρελά λεφτά.

Επιπλέον, δε δέχομαι εξαρχής καμία κατηγορία κατά της τηλεόρασης. Το ότι η τηλεόραση έχει κουμπί που κλείνει, το ότι υπάρχει το τηλεκοντρόλ με το οποίο αλλάζεις κανάλι χωρίς να χρειάζεται ούτε καν να σηκωθείς από τον καναπέ σου, το ότι κανείς δε σε αναγκάζει να έχεις τηλεόραση στο σπίτι σου και να τη βλέπεις κιόλας, το ότι υπάρχουν οι εφημερίδες, το Ίντερνετ, το ραδιόφωνο και τόσα άλλα μέσα ενημέρωσης, σου στερούν κάθε δικαιολογία που θα μπορούσες να φανταστείς για να με πείσεις ότι υπάρχει κάποια ανάγκη να βλέπεις τηλεόραση.

Ένας καθηγητής μου έλεγε κάποτε ότι η τηλεόραση δεν είναι ‘Μέσο Μαζικής Ενημέρωσης’, γιατί μόνο ενημέρωση δεν προσφέρει. Δεν λειτουργεί καν ως μορφή επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο, γιατί η επικοινωνιακή σχέση που προσφέρει δεν είναι αμφίδρομη. Η τηλεόραση είναι ‘Μέσο Ευρείας Δημοσιότητας’ και μόνο ως τέτοιο θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται. Τι προσφέρει τότε; Διασκέδαση. Και μόνο. Μην την κατηγορείς λοιπόν. Αν, θες χρησιμοποίησε την. Αλλιώς, ασ’ την κλειστή.

Το τηλεκοντρόλ είναι πανίσχυρο όπλο. Αν ο κόσμος είχε όντως κάποιο επίπεδο και αν χρησιμοποιούσε το τηλεκοντρόλ για να υπερασπιστεί αυτό το επίπεδό του, η τηλεόραση θα ήταν καλύτερη.

Η τηλεόραση είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Βλέπουμε αυτά που μας αξίζει να βλέπουμε και βλέπουμε αυτά που είμαστε. Και ακόμα κι αν δεν είναι έτσι, τότε σίγουρα στην πορεία θα γίνουμε αυτό που βλέπουμε. Αν η τηλεόραση δείχνει σκουπίδια, έχεις τη δύναμη να την κλείσεις. Μην γκρινιάζεις λοιπόν.

Αλλά αφού κάθεσαι και βλέπεις την Πάνια και το Μικρούτσικο, αφού τους δίνες βήμα για να σε ποτίζουν με τις μπούρδες τους, αφού τους κάνεις θεούς… ε προσκύνα τους κι αυτούς και σκάσε πάλι.

3) Το τρίτο θέμα της κατηγορίας αυτής είναι θέμα και πολιτικό και τηλεοπτικό. Είναι η ακρίβεια.

Ακρίβεια υφίσταται μεν σε ένα βαθμό, είναι αλήθεια.

Αλλά και εδώ υπάρχουν κάποια όρια στο τι θα σχολιάζουμε. Ο φραππές είναι στο Κεφαλάρι 4,70 ευρώ. Ακριβός…; Όχι. Γι’ αυτούς που τον πληρώνουν δεν είναι. Είναι 4,70 επειδή τόσο τον πληρώνουν κάποιοι. Άμα δεν τον πλήρωναν, η τιμή θα έπεφτε. Τα μαγαζιά τα συγκεκριμένα είναι πάντα γεμάτα. Ο κόσμος γουστάρει να πληρώνει τον φραππέ 4,70. Εμείς τι πρόβλημα έχουμε λοιπόν; Είναι ακριβό για σένα το 4,70; Πήγαινε να τον πιεις εκεί που κάνει 2,5 ευρώ. Και αυτό ακριβό είναι; Δεκτόν. Τότε να βγαίνεις πιο σπάνια σε καφετέριες για να σου περισσεύουν για τις πιο βασικές ανάγκες και να μην πεινάς. Και άμα το έκανε αυτό όλος ο κόσμος, θα έπεφτε και η τιμή του καφέ.

Όταν εδώ έφερε το mini market βιολογικές ντομάτες Κρήτης με 3,20 το κιλό και του έμειναν και σάπισαν γιατί δεν τις έπαιρνε φυσικά κανείς, τότε έμαθε και από τότε δεν έχουν οι ντομάτες πάνω από 1,5.

Δε θα ξεχάσω ποτέ το ρεπορτάζ για την ακρίβεια που έβλεπα το καλοκαίρι σε ιδιωτικό κανάλι με μία κυρία που έλεγε πόσο δύσκολος θα είναι ο φετινός χειμώνας και πώς θα τη βγάλουμε, αλλά ο Αρμάνι Αρμάνι στο γυαλί και τις σακούλες απ’ τα ψώνια σε ρούχα να μη φτάνουν τα δυο χέρια να τις κουβαλήσουν. Δε θα ξεχάσω ποτέ επίσης τη συμμαθήτριά μου στο σχολείο που δεν ήρθε μαζί μας στην εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη επειδή «τα 450 ευρώ ρε Ιάσονα είναι πάρα πολλά» και μετά από 2 βδομάδες πήγε και έδωσε ακριβώς αυτό το ποσό για 2 λαχανί τσαντάκια Louis Vuitton, ένα μεγάλο και ένα μικρό.

Δεν αμφισβητώ το γεγονός ότι υπάρχει κόσμος που πεινάει. Αλλά ο κόσμος γενικά ΔΕΝ πεινάει. Και αν πεινάει, τότε να κόψει τα μπουζούκια, τα κλαμπ και τα πανηγύρια για να έχει να φάει ψωμί και να αγοράσει πετρέλαιο. Αν πεινάει, ας βγει στους δρόμους. Δεν μπορεί να γεμίζουν οι δρόμοι μόνο για το ποδόσφαιρο και κατά τ’ άλλα να είναι γεμάτες μόνο οι καφετέριες. Όσο βλέπω τον κόσμο να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και να πετάει λεφτά από τα παράθυρα, δεν μπορώ να ακούω γκρίνια για την ακρίβεια.

Και δεν μπορώ να ακούω τα κανάλια και τους πολιτικούς, αυτούς που κάναμε θεούς, να το εκμεταλλεύονται αυτό, ο καθένας για δικό του όφελος.

Αλλά με αυτό το σύστημα αξιών που δημιουργήσαμε, ας κάτσουμε να σκάσουμε τώρα.

Αν είμαστε ζώα, καλά κάνουν να μας εκμεταλλεύονται.

Μην γκρινιάζεις.

Σκάσε και προσκύνα.