Σ' ΑΓΑΠ(Α)Ω

Το θυμάμαι πεντακάθαρα.

Ήταν εκείνο το καλοκαίρι. Στις σχολείο στις 5, φυσικά...

Βάλθηκα να σου εξηγήσω τη διαφορά του "σ’ αγαπάω" από το "σ’ αγαπώ". Βάλθηκα να σου μάθω να τα ξεχωρίζεις.

Δεν περίμενα να το δεχτείς τόσο απλά.

Και μετά κατάλαβα...

Είχες βαλθεί να μου μάθεις να τα μπλέκω.

Εσύ το ξεκίνησες, εσύ το τελείωσες. Άδοξα το τελείωσες και το ξέρεις.

Μάλλον ανησύχησες μη χάσεις. The winner takes it all…

Κι όμως, έτσι σίγουρα δεν κέρδισες. Εγώ έχασα.

Και στην πορεία έχασες κι εσύ.

Πάει καιρός από τότε και έχουμε βρει πάλι την ισορροπία που είχαμε και πριν.

Και την προστατεύουμε μ’ αυτό το ένα γράμμα.

Αλλά είναι πολύ μικρό, ξέρεις...

Ότι θα υπάρξει δεύτερος γύρος σ’ αυτό το παιχνίδι το ξέρουμε και οι δύο.

Όμως έχουμε καιρό γι’ αυτό.

Να θυμάσαι μόνο πως όπου και να ‘σαι, με όποιον και να ‘σαι... για μένα θα είσαι το κοριτσάκι αυτό που αγάπησα τυχαία...

Και σε αγάπησα όσο ποτέ κανέναν άλλον άνθρωπο. Και τρομάζω και μόνο στη σκέψη ότι αυτό μπορεί να αλλάξει κάποτε.

Είσαι ο μόνος άνθρωπος που νιώθω ότι με αγαπάει χωρίς γιατί και πώς.

Είσαι η καλύτερη φίλη που είχα και θα έχω ποτέ.

Και είσαι τόσες χιλιάδες άλλα πράγματα... που ένα ολόκληρο βιβλίο δε θα μου έφτανε για να τα περιγράψω.

Γιατί αυτό είσαι. Ένα βιβλίο που δε θα γραφτεί ποτέ επίλογος. ΠΟΤΕ. Στο υπόσχομαι.

Αλλά πάνω απ’ όλα...

Είσαι ο άνθρωπός μου.

Σ’ ΑΓΑΠ(Α)Ω...