GAME OVER

Ο ήρωας πέφτει στο χώμα.

Τα πράσινα ανθρωπάκια σ’ αυτήν την πίστα δεν παίζονται εύκολα.

Ίσως την επόμενη φορά τα καταφέρει καλύτερα. Ίσως και όχι.

Προς το παρόν, πάντως, δεν έχει άλλες ζωές. Εξαντλήθηκαν. Και το παιχνίδι τέλειωσε.

Και η αυλαία κλείνει.

Εντάξει, λοιπόν.

Γιώργο, χάσαμε.

Αλλά δεν είναι μόνο ότι χάσαμε.

Είναι ότι δε βγήκαμε από όλο αυτό τραυματισμένοι. Βγήκαμε τέζα.

Το σενάριο δεν είναι πρωτότυπο. Γνωστό είναι, από παλιά.

Ξεκινάς μια εξεταστική με όρεξη και με στόχους ψηλούς. Θα τους δείξω εγώ, θα τους κάνω, θα τους ράνω. Ευκαιρία να φέρεις λίγο τα πράγματα στα ίσα τους. Ή τώρα ή ποτέ.

Όταν, όμως, μπαίνεις στο κυρίως θέμα, δεν καταφέρνεις να προχωρήσεις στο παρασύνθημα.

Δεν μπορείς να διαβάσεις και απογοητεύεσαι και εκνευρίζεσαι.

Δε γράφεις καλά και απογοητεύεσαι και εκνευρίζεσαι.

Απογοητεύεσαι, εκνευρίζεσαι… Και μετά άντε να διαβάσεις. Και μετά άντε να γράψεις καλά.

Και έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που σου προκαλεί μία σύγχυση.

Συνειδητοποιείς ότι δεν καταφέρνεις τίποτα. Ούτε μια εξεταστική δεν μπορείς να βγάλεις.

Αλλά δεν κάνεις και τίποτα άλλο. Απλώς δεν κάνεις τίποτα. Οι μέρες περνάνε. Και απογοητεύεσαι και εκνευρίζεσαι. Ο χρόνος, όμως, δεν κυλάει. Και απογοητεύεσαι και εκνευρίζεσαι.

Κατά τ’ άλλα, δε βγαίνεις και πολύ γιατί έχεις διάβασμα υποτίθεται. Και όλη αυτή η κλεισούρα σου δημιουργεί και μελαγχολία και νεύρα μαζί.

Νεύρα πολλά. Τσακώνεσαι με όποιον μπορείς. Από όσους έχουν απομείνει, τέλος πάντων. Και φυσικά όλοι οι υπόλοιποι είναι εξαφανισμένοι τώρα που τίποτα δεν πάει καλά.

Γιατί, παράλληλα, τίποτα δεν πάει καλά.

Από το στοίχημα που δε σου κάθεται με τίποτα μέχρι τη μεγάλη γρατζουνιά που βρίσκεις στο αυτοκίνητο, από τη βροχή που ξεκινάει όταν βγεις από το σπίτι χωρίς ομπρέλα μέχρι το θόρυβο που κάνουν τα τρυπάνια απέναντι. Τα οποία ίσως ήταν από καιρό εκεί, αλλά τέλος πάντων τώρα σου τη δίνουν.

Την Παρασκευή γράφεται η τελευταία πράξη.

Μετράω τις μέρες ανάποδα. Αλλά δεν έχω τίποτα παραπάνω να προσμένω. Προς το παρόν το μόνο που θέλω είναι να πάω στο σπιτάκι μου στην Αθήνα να την αράξω. Όχι πως εκεί θα είναι ωραία τα πράγματα. Γκρίνιες, τσακωμοί και φασαρία, όπως πάντα. Αλλά όπως και να ΄χει εκεί μυρίζει σπίτι. Και τουλάχιστον εκεί δεν έχει υποχρεώσεις. Και βλέπεις και κανέναν να ανοίγει το μάτι σου. Μου ‘χει λείψει η αδερφή μου.

Κατά τ’ άλλα, θέλω να φύγω. Δε φταίει η Πάτρα ούτε η Αθήνα. Δε φταίει κανείς. Εγώ φταίω. Και δεν ξέρω πού να πάω. Απλώς νιώθω ότι θέλω να φύγω. Βαρέθηκα και κουράστηκα.

I have a dream.

Να βρω το χρόνο και τα χρήματα να πάω για λίγες μέρες στο νησάκι μου.

Μήπως ηρεμήσω λίγο.

Είναι περίεργο, πάντως. Πώς μπορεί κανείς να νιώθει τόσο εξαντλημένος, τόσο αγχωμένος, τόσο πιεσμένος, τόσο μπουχτισμένος, χωρίς να έχει καταφέρει να κουραστεί στην πραγματικότητα.

Και όχι ο οποιοσδήποτε. Εγώ. Που κανονικά είμαι αναίσθητος. Και από ‘κει ξεκινάει και το πρόβλημα, άλλωστε.

Αυτή η εξεταστική μου έκανε κακό.

Έχασα.

Σε λίγες μέρες όλα τελειώνουν.

Παραδίνομαι.

Αφήνω τη λευκή τη σημαιούλα και μαζεύω τα κομμάτια μου και φεύγω.

ΥΓ: Πριν φύγω θα αφήσω ένα post για το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο. Έτσι, να μείνει το blog για λίγες μέρες με κάτι γλυκό, όχι πικρό σαν το σημερινό. Όταν ηρεμήσω και επιστρέψω θα τα πούμε. Θα σας παρακολουθώ. Keep blogging...