Thursday, May 12, 2011

Μισή δεκαετία

Έχω αλλάξει λοιπόν σ' αυτά τα 5 χρόνια.
Και πώς να μην έχω αλλάξει, από τα 19 στα 24 αλλάζει κανείς πολύ, τουλάχιστον πολύ περισσότερο απ' ό,τι φανταζόταν νωρίτερα. Στα 20 η ζωή κι ο κόσμος είναι ανοιχτά μπροστά σου, είναι πολύ πιο ανοιχτά απ' ό,τι είχαν υπάρξει ποτέ στο παρελθόν και, κυρίως, απότομα. Τόσο ανοιχτά, τόσο απότομα. Αλλάζει ο τρόπος που καταλαβαίνεις τον κόσμο, αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τον εαυτό σου, και αλλάζει ο τρόπος που ορίζεις τον εαυτό σου μέσα στον κόσμο.
5 χρόνια πριν, στις 12 Μαΐου του 2006, έκανα ποδαρικό εδωμέσα με ένα κείμενο για τη βία στη γήπεδα, με αφορμή πρόσφατα επεισόδια των οπαδών της ΑΕΚ μετά τη λήξη ενός τελικού Κυπέλλου. Πέντε χρόνια μετά, και πάλι γράφω κείμενα που μιλάνε για επεισόδια οπαδών της ΑΕΚ μετά τη λήξη ενός τελικού Κυπέλλου.
(Η παραπάνω παράγραφος παρενεβλήθη για 2 λόγους: 1ον για να καταστήσει σαφές ότι το πνεύμα του σημερινού post είναι επετειακό, και 2ον για να χαριτολογήσω λίγο ότι, μπορεί εγώ να έχω αλλάξει, αλλά κατά τ΄ άλλα ίσως να μην έχει αλλάξει και τίποτα.)
Και όμως, μισή δεκαετία ζωής είναι μεγάλο πράγμα. Όχι πως είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα κράταγε λιγότερο, δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα σταματούσε αυτό το blog, κι ούτε το φαντάζομαι και τώρα, που οι αναρτήσεις του είναι πιο σπάνιες κι από τις βροχές αστεροειδών, αλλά παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να μου φαίνεται μεγάλο πράγμα το γεγονός ότι εδώ και μισή δεκαετία αποτυπώνω σκέψεις μου κάπου, δημοσίως.
Βέβαια, μετά τα πρώτα 1-2 οργασμικά (από πλευράς συχνότητας και πυκνότητας παραγόμενης σκέψης) χρόνια, το blog ετούτο βρίσκεται σε μία κατάσταση εναιώρησης άνωθεν των πραγμάτων. Το περίεργο είναι πως, απ' ότι προκύπτει από τις στατιστικές του blogspot, υπάρχουν ακόμα πολλοί παλαβοί που περνάνε από εδώ, τάξεις μεγέθους περισσότεροι απ΄ ό,τι αποτυπώνεται σε σχόλια, κλπ.. Εντάξει, για να είμαστε και δίκαιοι, οι περισσότεροι απλώς διασχίζουν, όταν, ψάχνοντας στο Google για "επαγγέλματα του μέλλοντος", "μεταλλαγμένα προϊόντα", "φωτογραφίες πολέμου", "γράμμα σ' έναν ποιητή", "μη-με-λησμόνει", "αγκαλιά", κ.α., ο δημοφιλής ιστότοπος αναζήτησης τους παραπέμπει σε σχετικά posts μου. Αντίστοιχα, πολλοί στέλνονται και από links για συγκεκριμένες αναρτήσεις μου, που φαίνεται πως υπάρχουν τελικά σε διάφορες γωνίες του Διαδικτύου. Το αποτέλεσμα είναι να κάνουν την εμφάνισή τους εδώ δεκάδες ή και εκατοντάδες άνθρωποι ημερησίως, ακόμη κι αν εγώ γράφω μια φορά το μήνα.
Φέτος, σε αντίθεση με όλα τα προηγούμενα επετειακά posts, θα αποφύγω να παραθέσω εν είδει ανασκόπησης συγκεκριμένα αγαπημένα κείμενα ή κείμενα χαρακτηριστικά, σημαντικά ή ιστορικά για το blog για τον οποιονδήποτε λόγο, κυρίως γιατί κάθε φορά όταν το κάνω αυτό συνειδητοποιώ ότι τα περισσότερα ανήκουν στον πρώτο χρόνο, και δε θέλω να αναλογίζομαι ότι το μαγαζί δεν πρέπει να έχει πια και πολλά να προσφέρει. Άσε που δεν πιστεύω ότι καθόταν ποτέ να τα ξαναδιαβάσει και κανείς, επειδή ξαφνικά τα ξαναθυμόμουν εγώ. Άλλωστε, ένας ενδιαφερόμενος δε θα ήταν και δύσκολο να τα αναζητήσει στα προηγούμενα επετειακά posts.
Ευχαριστώ τον οποιονδήποτε αγαπάει να περνάει από εδώ για τον οποιονδήποτε λόγο, και εύχομαι καλή συνέχεια σε όλους.

ΥΓ: Αλήθεια, "αγκαλιά", το πρόσεξες; Είναι παράξενο το πόσοι άνθρωποι ψάχνουν στο Google για "αγκαλιά"...

Thursday, May 05, 2011

Μαμά, να πάρουμε έναν Πιλάβιο;

Γράφοντας την προηγούμενη φορά για τον Watson, ούτε που φανταζόμουν (και κακώς, ίσως) αυτό που τελικά είδαμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας λίγες μέρες μετά, στην Πάτρα: ένα συνολάκι από “αναρχικούς” διέκοψε την ομιλία με συνθήματα, πετώντας φυλλάδια που έλεγαν ότι το άσυλο δεν είναι για ρατσιστές (λες και είναι δικό τους και αποφασίζουν σε ποιον θα το δανείσουν και σε ποιον όχι) κι ένας μπαχαλάκος πετάχτηκε στη σκηνή κινούμενος με απειλητικές διαθέσεις προς τον 82χρονο γέρο, στέλνοντας τελικά στο νοσοκομείο δύο ανθρώπους από αυτούς που χτύπησε με το ρόπαλό του.
Είναι κλασικό είδος Έλληνα ο Νεάντερταλ. Είναι αυτός που έχει δύο πράγματα: πρώτον, δίκιο, και δεύτερον, ρόπαλο.
Κι αν στην ομιλία του Watson πήδηξε στη σκηνή μόνο ένας, στον τελικό του Κυπέλλου πάντως δεν είχαμε παράπονο, χιλιάδες συγγενείς του παραπάνω homo neanderthalensis έκαναν αισθητή την παρουσία τους, φέρνοντας σε αμηχανία τους αγορασμένους δημοσιογράφους που χρόνια τώρα επιμένουν να μας πείσουν ότι πρόκειται για 10-20 “γνωστούς-άγνωστους”, καθώς και τον πρόεδρο της ΕΠΟ, ο οποίος πρότεινε ρηξικέλευθα να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους.
Μια άλλη κατηγορία Ελλήνων, λοιπόν, είναι οι Πιλάβιοι. Είναι αυτοί που είναι ιθύνοντες χωρίς να είναι υπεύθυνοι.
Και επειδή στην Ελλάδα κανείς δε φταίει, ευτυχώς υπάρχουν τουλάχιστον και κάποια άγρυπνα μάτια και μυαλά που καραδοκούν ώστε να επιρρίπτουν πάντα τις ευθύνες στις σωστές κατευθύνσεις. Σήμερα, κάποιος Θανάσης Λεκάτης ανακάλυψε τον εχθρό του λαού: “Τα «τουίτ» έχουν ένα ρόλο: Την ποδηγέτηση, τον έλεγχο από αυτούς που κατέχουν το δίκτυο και τις μηχανές.”. Πρόκειται ασφαλώς για μια διαπίστωση μεστή πολιτικών και κοινωνικών νοημάτων, σε απόλυτη αναλογία με τις φράσεις: “να προσέχετε εκεί που θα πάτε μ’ αυτά τα «τουίτερ» που σας ρίχνουν στα ποτά σας” και “να, αυτά τα «τουίτερ» τρώτε εκεί έξω και δεν τρώτε το φαΐ σας μετά”.
Μια τρίτη κατηγορία Ελλήνων είναι οι Ριζοσπάστες. Είναι αυτοί που μαθαίνουν τρία πράγματα στη ζωή τους κι όλα τα υπόλοιπα είναι εχθροί και συνωμοσίες.
Υπάρχουν δεκάδες άλλες εξίσου χαριτωμένες κατηγορίες Ελλήνων. Θα υπάρχουν και σε άλλες χώρες τέτοιοι, αλλά οι Έλληνες είμαστε ξεχωριστοί: δεν είναι ο ένας που δυσφημίζει τους δέκα, είναι οι εννιά. Και όλα μας τα προβλήματα από εκεί ξεκινάνε, από το ότι είμαστε ΚΩΛΟΦΑΡΑ. Δυστυχώς, έχουν πεθάνει πια οι Αριστοτέληδες και οι Πλάτωνες εδώ και πολλά χρόνια - σήμερα ζούνε οι Πιλάβιοι και οι Λεκάτηδες, κι αυτοί ίσως να ‘ναι και οι καλύτεροι ανάμεσα σε εκείνους τους εννιά που δυσφημίζουν τους δέκα.