Μισή δεκαετία

Έχω αλλάξει λοιπόν σ' αυτά τα 5 χρόνια.

Και πώς να μην έχω αλλάξει, από τα 19 στα 24 αλλάζει κανείς πολύ, τουλάχιστον πολύ περισσότερο απ' ό,τι φανταζόταν νωρίτερα. Στα 20 η ζωή κι ο κόσμος είναι ανοιχτά μπροστά σου, είναι πολύ πιο ανοιχτά απ' ό,τι είχαν υπάρξει ποτέ στο παρελθόν και, κυρίως, απότομα. Τόσο ανοιχτά, τόσο απότομα. Αλλάζει ο τρόπος που καταλαβαίνεις τον κόσμο, αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τον εαυτό σου, και αλλάζει ο τρόπος που ορίζεις τον εαυτό σου μέσα στον κόσμο.

5 χρόνια πριν, στις 12 Μαΐου του 2006, έκανα ποδαρικό εδωμέσα με ένα κείμενο για τη βία στη γήπεδα, με αφορμή πρόσφατα επεισόδια των οπαδών της ΑΕΚ μετά τη λήξη ενός τελικού Κυπέλλου. Πέντε χρόνια μετά, και πάλι γράφω κείμενα που μιλάνε για επεισόδια οπαδών της ΑΕΚ μετά τη λήξη ενός τελικού Κυπέλλου.

(Η παραπάνω παράγραφος παρενεβλήθη για 2 λόγους: 1ον για να καταστήσει σαφές ότι το πνεύμα του σημερινού post είναι επετειακό, και 2ον για να χαριτολογήσω λίγο ότι, μπορεί εγώ να έχω αλλάξει, αλλά κατά τ΄ άλλα ίσως να μην έχει αλλάξει και τίποτα.)

Και όμως, μισή δεκαετία ζωής είναι μεγάλο πράγμα. Όχι πως είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα κράταγε λιγότερο, δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα σταματούσε αυτό το blog, κι ούτε το φαντάζομαι και τώρα, που οι αναρτήσεις του είναι πιο σπάνιες κι από τις βροχές αστεροειδών, αλλά παρ' όλα αυτά εξακολουθεί να μου φαίνεται μεγάλο πράγμα το γεγονός ότι εδώ και μισή δεκαετία αποτυπώνω σκέψεις μου κάπου, δημοσίως.

Βέβαια, μετά τα πρώτα 1-2 οργασμικά (από πλευράς συχνότητας και πυκνότητας παραγόμενης σκέψης) χρόνια, το blog ετούτο βρίσκεται σε μία κατάσταση εναιώρησης άνωθεν των πραγμάτων. Το περίεργο είναι πως, απ' ότι προκύπτει από τις στατιστικές του blogspot, υπάρχουν ακόμα πολλοί παλαβοί που περνάνε από εδώ, τάξεις μεγέθους περισσότεροι απ΄ ό,τι αποτυπώνεται σε σχόλια, κλπ.. Εντάξει, για να είμαστε και δίκαιοι, οι περισσότεροι απλώς διασχίζουν, όταν, ψάχνοντας στο Google για "επαγγέλματα του μέλλοντος", "μεταλλαγμένα προϊόντα", "φωτογραφίες πολέμου", "γράμμα σ' έναν ποιητή", "μη-με-λησμόνει", "αγκαλιά", κ.α., ο δημοφιλής ιστότοπος αναζήτησης τους παραπέμπει σε σχετικά posts μου. Αντίστοιχα, πολλοί στέλνονται και από links για συγκεκριμένες αναρτήσεις μου, που φαίνεται πως υπάρχουν τελικά σε διάφορες γωνίες του Διαδικτύου. Το αποτέλεσμα είναι να κάνουν την εμφάνισή τους εδώ δεκάδες ή και εκατοντάδες άνθρωποι ημερησίως, ακόμη κι αν εγώ γράφω μια φορά το μήνα.

Φέτος, σε αντίθεση με όλα τα προηγούμενα επετειακά posts, θα αποφύγω να παραθέσω εν είδει ανασκόπησης συγκεκριμένα αγαπημένα κείμενα ή κείμενα χαρακτηριστικά, σημαντικά ή ιστορικά για το blog για τον οποιονδήποτε λόγο, κυρίως γιατί κάθε φορά όταν το κάνω αυτό συνειδητοποιώ ότι τα περισσότερα ανήκουν στον πρώτο χρόνο, και δε θέλω να αναλογίζομαι ότι το μαγαζί δεν πρέπει να έχει πια και πολλά να προσφέρει. Άσε που δεν πιστεύω ότι καθόταν ποτέ να τα ξαναδιαβάσει και κανείς, επειδή ξαφνικά τα ξαναθυμόμουν εγώ. Άλλωστε, ένας ενδιαφερόμενος δε θα ήταν και δύσκολο να τα αναζητήσει στα προηγούμενα επετειακά posts.

Ευχαριστώ τον οποιονδήποτε αγαπάει να περνάει από εδώ για τον οποιονδήποτε λόγο, και εύχομαι καλή συνέχεια σε όλους.

ΥΓ: Αλήθεια, "αγκαλιά", το πρόσεξες; Είναι παράξενο το πόσοι άνθρωποι ψάχνουν στο Google για "αγκαλιά"...