El mejor mensaje que he leido...

Εστάλη από Josep, Βαρκελώνη

Μετάφραση: Γεώργιος Σ. Βλάχος

Η γυναίκα μου μού πρότεινε να βγω με άλλη γυναίκα.

‘Γνωρίζεις πολύ καλά πως την αγαπάς.’ μου είπε μια μέρα, ξαφνιάζοντάς με.

‘Η ζωή είναι πολύ σύντομη, αφιέρωσέ της χρόνο.’

‘Μα εγώ ΕΣΕΝΑ αγαπώ!’ της είπα έντονα.

‘Το ξέρω. Εξίσου όμως αγαπάς κι εκείνη.’

Η άλλη γυναίκα, την οποία η γυναίκα μου ήθελε να επισκεφθώ, ήταν η μητέρα μου, χήρα εδώ και χρόνια. Όμως οι απαιτήσεις της δουλειάς και των παιδιών με ανάγκαζαν να την επισκέπτομαι αραιά και που.

Εκείνο το βράδυ της τηλεφώνησα και την προσκάλεσα έξω σε δείπνο και μετά για κινηματογράφο.

‘Τι συμβαίνει; Είσαι καλά;’ με ρώτησε.

Η μητέρα μου είναι από τους ανθρώπους που εκλαμβάνει ένα νυχτερινό τηλεφώνημα ή μια αναπάντεχη πρόσκληση ως αρχή κακών μαντάτων.

‘Νόμιζα πως θα ήταν καλή ιδέα να περνούσαμε λίγο χρόνο μαζί.’ της απάντησα. ‘Οι δυο μας μόνοι… Τι λες;’

Σκέφθηκε λιγάκι και απάντησε: ‘Θα το ήθελα πολύ.’

Εκείνη την Παρασκευή, καθώς οδηγούσα μετά το γραφείο για να πάω να την πάρω, αισθανόμουν περίεργα. Ήταν ο εκνευρισμός που προηγείται ενός ραντεβού… Και πώς τα φέρνει η ζωή, όταν έφθασα στο σπίτι της, παρατήρησα πως και η ίδια ήταν φοβερά συγκινημένη!

Με περίμενε στην πόρτα φορώντας το παλιό καλό παλτό της, είχε περιποιηθεί τα μαλλιά της και ήταν ντυμένη με το φόρεμα με το οποίο είχε εορτάσει την τελευταία επέτειο του γάμου της. Το πρόσωπό της χαμογελούσε, ακτινοβολούσε φως, όπως το πρόσωπο ενός αγγέλου.

‘Είπα στις φίλες μου ότι θα βγω με το γιο μου και όλες τους συγκινήθηκαν.’ μου είπε καθώς έμπαινε στο αυτοκίνητό μου. ‘Δεν μπορούν να περιμένουν μέχρι αύριο για να μάθουν τα πάντα για τη βραδινή έξοδό μας.’

Πήγαμε σε ένα εστιατόριο όχι από τα καλά, αλλά με ζεστή ατμόσφαιρα. Η μητέρα μου με έπιασε από το μπράτσο σαν να ήταν η Πρώτη Κυρία της χώρας.

Μόλις καθίσαμε, έπρεπε εγώ να της διαβάσω τον κατάλογο με τα φαγητά. Το μόνο που έπιαναν τα μάτια της ήταν κάτι μεγάλες φιγούρες.

Μόλις έφθασα στη μέση του καταλόγου, σήκωσα το πρόσωπό μου. Η μαμά μου καθόταν στην άλλη άκρη του τραπεζιού και με χάζευε. Ένα νοσταλγικό χαμόγελο πέρασε από τα χείλη της.

‘Εγώ ήμουν αυτή που σου διάβαζε τον κατάλογο, όταν ήσουν μικρός, θυμάσαι;’

‘Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να ξεκουραστείς και να μου επιτρέψεις να σου ανταποδώσω τη χάρη.’ απάντησα.

Κατά τη διάρκεια του γεύματος είχαμε μια ευχάριστη συζήτηση, τίποτα το εξαιρετικό, απλά το πώς περνάει ο καθένας μας κάθε μέρα.

Μιλούσαμε για ώρες, που τελικά χάσαμε την ταινία στον κινηματογράφο.

‘Θα βγω μαζί σου την επόμενη φορά, αν μου επιτρέψεις να κάνω εγώ την πρόταση.’ μου είπε η μητέρα μου καθώς την επέστρεφα στο σπίτι. Τη φίλησα, την αγκάλιασα.

‘Πώς πήγε το ραντεβού;’ θέλησε να μάθει η γυναίκα μου μόλις μπήκα στο σπίτι εκείνο το βράδυ.

‘Πολύ όμορφα, σ' ευχαριστώ. Περισσότερο κι απ' ότι περίμενα.’ της απάντησα.

Μερικές μέρες αργότερα η μητέρα μου έφυγε από ανακοπή της καρδιάς. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα, δεν μπόρεσα να κάνω τίποτα.

Λίγο καιρό μετά, έλαβα έναν φακέλο από το εστιατόριο όπου είχαμε δειπνήσει η μητέρα μου κι εγώ. Μέσα είχε ένα σημείωμα που έγραφε:

‘Το δείπνο είναι προπληρωμένο. Ήμουν σχεδόν βέβαιη πως δεν θα μπορούσα να παρευρεθώ, κι έτσι πλήρωσα για δύο άτομα, για σένα και τη σύζυγό σου. Δεν θα μπορέσεις ποτέ σου να αισθανθείς τί σήμαινε εκείνη η βραδιά για μένα. Σε αγαπώ!’

Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τη σπουδαιότητα του να είχα πει εγκαίρως ‘ΣΕ ΑΓΑΠΩ’.

Συνειδητοποίησα ακόμη τη σπουδαιότητα του να δίνουμε στους αγαπημένους μας το χρόνο που τους αξίζει. Τίποτα στη ζωή δεν είναι και δεν θα είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια σου. Αφιέρωσε χρόνο σ΄αυτούς που αγαπάς, γιατί αυτοί δεν μπορούν να περιμένουν.

Ο χρόνος ποτέ δεν συγχωρεί.

Ούτε μπορεί να γυρίσει πίσω.

Ίσως με μια πρώτη ανάγνωση να μου φαινόταν λίγο χαζό.

Ο άνθρωπος όμως που μου το έστειλε μου έγραφε: "Ιασωνάκο, αποθήκευσέ το κάπου στο δίσκο σου. Θα το θυμηθείς κάποια μέρα, όσο και αν σου φανεί χαζό σήμερα! Εγώ συγκινήθηκα, γιατί όπως ξέρεις η δικιά μου μάνα έφυγε ξαφνικά, και μετά θυμήθηκα ότι την αγαπούσα…"

Και αποφάσισα να το αποθηκεύσω εδώ.

Γράμματα στο Θεό

( Δε γνωρίζω αν είναι αυθεντικά, απλώς τα πέτυχα κάπου να κυκλοφορούν και μου φάνηκαν ιδιαιτέρως κεχαριτωμένα τα περισσότερα εξ αυτών. )

Αγαπητέ Θεέ, γιατί πρέπει να προσεύχομαι αφού έτσι κι αλλιώς ξέρεις τι θέλω; Αν όμως σ' ευχαριστεί αυτό θα προσεύχομαι. Σιου.

Αγαπητέ Θεέ, αν ζούμε μετά το θάνατό μας, τότε γιατί να πεθάνουμε; Ρον

Αγαπητέ Θεέ, το αντρόγυνο στο διπλανό διαμέρισμα τσακώνεται για τα καλά όλη την ώρα. Θα έπρεπε ν' αφήνεις να παντρεύονται μόνο οι πολύ καλοί φίλοι. Ναν

Αγαπητέ Θεέ, πώς έγινε και δεν εφηύρες κανένα καινούργιο ζώο τελευταία; Έχουμε πάντα τα ίδια τα παλιά. Τζόννυ

Αγαπητέ Θεέ, ξέρω που λέει να γυρίζεις και το άλλο σου μάγουλο, τι γίνεται όμως αν η αδερφή σου σε χτυπήσει στο μάτι; Με αγάπη, Τζέρεσο

Αγαπητέ Θεέ, αν δεν πάρεις πίσω το μωρό, δε θα καθαρίσω το δωμάτιό μου. Τζόυ

Αφού δε θέλεις οι άνθρωποι να λένε κακά λόγια, γιατί τα εφηύρες; Ευγένιος

Αγαπητέ Θεέ, ο Ντόναλντ έσπασε τη γυάλα, όχι εγώ. Τώρα πια το έχεις και γραφτό. Τζαίην

Αγαπητέ Θεέ, ήθελες πράγματι η καμηλοπάρδαλη να είναι έτσι, ή μήπως έκανες λάθος; Νόρμα

Αγαπητέ Θεέ, θα μπορούσες να γράψεις μερικές ακόμα ιστορίες; Τις διαβάσαμε όλες αυτές που έγραψες και τις ξαναρχίσαμε. Με ευγνωμοσύνη, Έμιλυ

Διαβάσαμε ότι ο Θωμάς Έντισον ανακάλυψε το φως. Εγώ νόμιζα ότι το είχες ανακαλύψει εσύ. Ντόνα

Αγαπητέ Θεέ, είσαι πλούσιος ή μόνο διάσημος; Στήβεν

Πώς ήξερες ότι ήσουνα Θεός; Τσάρλυ

Αγαπητέ Θεέ, στις απόκριες θα ντυθώ διάβολος. Σε πειράζει; Μάρνυ

Αγαπητέ Θεέ, η δασκάλα λέει ότι οι μέρες άλλοτε μικραίνουν κι άλλοτε μεγαλώνουν. Δεν μπορείς να καταλήξεις σε μια απόφαση; Μίντυ

Αντί ν' αφήνεις τους ανθρώπους να πεθαίνουν και να φτιάχνεις άλλους, γιατί δεν κρατάς αυτούς που έχεις τώρα; Τζαίην

Αγαπητέ Θεέ, είναι καλύτερα τ' αγόρια από τα κορίτσια; Ξέρω πως είσαι αγόρι, αλλά προσπάθησε να είσαι δίκαιος. Σύλβια

Αγαπητέ Θεέ, ελπίζω να μην έχουν καμιά ιδιαίτερη αξία τα μυρμήγκια, γιατί τα πατάω όλη την ώρα. Ντένις

200

Αισίως συμπληρώθηκαν 200 posts ακριβώς.

Σκέψεις, αναμνήσεις, όνειρα, ταξίδια, παραμύθια, ιστορίες, αμαρτίες, αποφάσεις, απορίες, υπαρξιακά, ενημερωτικά, επικαιρότητα, περιστατικά, ιστορικά, πολιτικά, πολιτιστικά, αθλητικά, κοινωνικά, κριτικές, παρουσιάσεις, λογοτεχνικά, ποιήματα, εικόνες, τραγούδια, προσωπικά, οικογενειακά, ερωτικά, φιλικά, αποχαιρετιστήρια, ευχαριστήρια, συγχαρητήρια, ειρωνικά, χιουμοριστικά, ανέκδοτα, παιχνίδια, αξιοπερίεργα, γκρίνιες και πολλά ακόμα χωρίς τόσο συγκεκριμένη ταυτότητα, 200 κομμάτια του μυαλού ή της διάθεσής μου, έχουν όλα κατατεθεί εδώ και εδώ παραμένουν.

Για μένα πρωτίστως, αλλά χαίρομαι κιόλας που κάποιοι τα διαβάζετε.

Τα πρώτα 100 είχαν χρειαστεί 10 μήνες, τα επόμενα 100 χρειάστηκαν 20. Ελπίζω αυτό να σημαίνει ότι έχω αρχίσει να ξαναασχολούμαι περισσότερο με το να ζω τη ζωή και λιγότερο με το να τη σχολιάζω.

Καλή μας συνέχεια.

Η γη της επαγγελίας

Αυτό που έχει προς το παρόν ελάχιστη σημασία είναι αν ο 44ος Πρόεδρος των ΗΠΑ θα είναι όντως ένας πολύ καλός Πρόεδρος ή ένας Δούρειος Ίππος. Κάποιοι σχολιάζουν με δόση μαύρου χιούμορ ότι θα έπρεπε να μας προετοιμάζει για το δεύτερο το γεγονός ότι δεν έχει δολοφονηθεί ακόμα.

Αδιάφορο.

Κάποια πράγματα έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία.

Έχει μεγάλη σημασία ότι τελικά υπάρχουν ακόμα χαρισματικοί άνθρωποι, υπάρχουν ακόμα γοητευτικοί πολιτικοί, υπάρχουν ακόμα συναρπαστικοί ομιλητές, υπάρχουν ακόμα πρόσωπα που έχουν την ικανότητα να συσπειρώνουν, να προσελκύουν, να εμπνέουν. Να εμπνέουν τον κόσμο να συρρέει στις κάλπες για να ψηφίζει, να εμπνέουν τον κόσμο να τραγουδάει "YES WE CAN" και να κλαίει.

Ο Barack Obama είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα καθαρό πολιτικό πρόσωπο, κάτι που είναι πλέον από μόνο του σπάνιο· είναι το καλό πρόσωπο της πολιτικής.

Παράλληλα, κάποιος με το όνομα Μπάρακ Χουσεΐν, γεννημένος στη Χονολουλού και παντρεμένος με γυναίκα μαύρη από το Σικάγο, δισέγγονη σκλάβων σε φυτείες, γιος ο ίδιος ενός Κενυάτη που μεγάλωσε βόσκοντας κατσίκια σε ένα χωριό της φυλής Λούο της χώρας του και μιας λευκής από το Τέξας που εργάστηκε για χρόνια στην Ινδονησία κοντά στον Ινδονήσιο δεύτερό της σύζυγο, είναι σίγουρα μια φιγούρα που απέχει πολύ από κάποιο συνηθισμένο μοντέλο για το πρόσωπο του Προέδρου των ΗΠΑ.

Η υπέρβαση είναι τριπλή.

Πρώτον, η υπέρβαση ενός ανθρώπου που μας διδάσκει ότι, τουλάχιστον σε κάποια μέρη του κόσμου, όλα είναι πιθανά, όλα μπορεί να συμβούν, τα όνειρα δεν απαγορεύονται ακόμα, ένας άνθρωπος μπορεί, η φωνή σου έχει δύναμη.

Δεύτερον, η υπέρβαση μιας κοινωνίας, μιας πολιτείας, ενός συστήματος που έχει φροντίσει να είναι μια ατομική υπέρβαση όπως η παραπάνω εφικτή, ενός συστήματος που έχει τη δυνατότητα να προσφέρει σε όλους μια προοπτική επιτυχίας.

Τρίτον (και κυριότερον), η υπέρβαση ενός λαού, που κατάφερε να ξεπεράσει διακρίσεις, ταμπού και κόμπλεξ του παρελθόντος και να αποδεχθεί τη διαφορά και τη διαφορετικότητα ως κάτι ενδιαφέρον, να αγκαλιάσει μια προοπτική όπως η παραπάνω, να δώσει μια ευκαιρία.

Στη δικιά μου χώρα, ακόμα ψάχνουμε να θυμηθούμε ποιο ήταν το τελευταίο συλλογικό όραμα.