Η γη της επαγγελίας

Αυτό που έχει προς το παρόν ελάχιστη σημασία είναι αν ο 44ος Πρόεδρος των ΗΠΑ θα είναι όντως ένας πολύ καλός Πρόεδρος ή ένας Δούρειος Ίππος. Κάποιοι σχολιάζουν με δόση μαύρου χιούμορ ότι θα έπρεπε να μας προετοιμάζει για το δεύτερο το γεγονός ότι δεν έχει δολοφονηθεί ακόμα.

Αδιάφορο.

Κάποια πράγματα έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία.

Έχει μεγάλη σημασία ότι τελικά υπάρχουν ακόμα χαρισματικοί άνθρωποι, υπάρχουν ακόμα γοητευτικοί πολιτικοί, υπάρχουν ακόμα συναρπαστικοί ομιλητές, υπάρχουν ακόμα πρόσωπα που έχουν την ικανότητα να συσπειρώνουν, να προσελκύουν, να εμπνέουν. Να εμπνέουν τον κόσμο να συρρέει στις κάλπες για να ψηφίζει, να εμπνέουν τον κόσμο να τραγουδάει "YES WE CAN" και να κλαίει.

Ο Barack Obama είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένα καθαρό πολιτικό πρόσωπο, κάτι που είναι πλέον από μόνο του σπάνιο· είναι το καλό πρόσωπο της πολιτικής.

Παράλληλα, κάποιος με το όνομα Μπάρακ Χουσεΐν, γεννημένος στη Χονολουλού και παντρεμένος με γυναίκα μαύρη από το Σικάγο, δισέγγονη σκλάβων σε φυτείες, γιος ο ίδιος ενός Κενυάτη που μεγάλωσε βόσκοντας κατσίκια σε ένα χωριό της φυλής Λούο της χώρας του και μιας λευκής από το Τέξας που εργάστηκε για χρόνια στην Ινδονησία κοντά στον Ινδονήσιο δεύτερό της σύζυγο, είναι σίγουρα μια φιγούρα που απέχει πολύ από κάποιο συνηθισμένο μοντέλο για το πρόσωπο του Προέδρου των ΗΠΑ.

Η υπέρβαση είναι τριπλή.

Πρώτον, η υπέρβαση ενός ανθρώπου που μας διδάσκει ότι, τουλάχιστον σε κάποια μέρη του κόσμου, όλα είναι πιθανά, όλα μπορεί να συμβούν, τα όνειρα δεν απαγορεύονται ακόμα, ένας άνθρωπος μπορεί, η φωνή σου έχει δύναμη.

Δεύτερον, η υπέρβαση μιας κοινωνίας, μιας πολιτείας, ενός συστήματος που έχει φροντίσει να είναι μια ατομική υπέρβαση όπως η παραπάνω εφικτή, ενός συστήματος που έχει τη δυνατότητα να προσφέρει σε όλους μια προοπτική επιτυχίας.

Τρίτον (και κυριότερον), η υπέρβαση ενός λαού, που κατάφερε να ξεπεράσει διακρίσεις, ταμπού και κόμπλεξ του παρελθόντος και να αποδεχθεί τη διαφορά και τη διαφορετικότητα ως κάτι ενδιαφέρον, να αγκαλιάσει μια προοπτική όπως η παραπάνω, να δώσει μια ευκαιρία.

Στη δικιά μου χώρα, ακόμα ψάχνουμε να θυμηθούμε ποιο ήταν το τελευταίο συλλογικό όραμα.