Selling contradictions

Δεν ξέρω γιατί είμαι τόσο fond της ειλικρίνειας.

Ίσως γιατί είμαι αρκετά εγωιστής για να αποδεχθώ την αναγκαιότητα μιας παραπλάνησης ή υπεκφυγών.

"Ειλικρίνεια" βέβαια δεν είναι μόνο η προφορική εκφορά της αλήθειας, ας πούμε ότι εδώ η σημασία της λέξης είναι λίγο καταχρηστική, περιγράφει ένα σύνολο χαρακτηριστικών αυθεντικότητας της συμπεριφοράς, που εν πάση περιπτώσει στο δικό μου μυαλό είναι κάτι το αυτονόητο για τις μεγάλες και δυνατές σχέσεις των ανθρώπων.

Δεν είμαι αφελής και δε ζω με ψευδαισθήσεις ότι ο χρωματιστός ετούτος κόσμος είναι πλασμένος αγγελικά, άλλωστε δεν καμαρώνω ούτε εγώ ότι είμαι ακριβώς πρεσβευτής αυτής της αυθεντικότητας, αλλά δεν είναι και όλες οι σχέσεις ούτε ίδιες και ασφαλώς ούτε εξίσου σημαντικές, και πάντως νομίζω ότι έχω μάθει να ορίζω τη θέση που αξίζει μια σχέση να καταλαμβάνει, ανάλογα με τη μορφή της και ανάλογα και με την αλήθεια που αισθάνομαι διατεθειμένος να ξοδεύω σ’ αυτήν.

Και συνήθως δεν απογοητεύομαι.

Απογοητεύομαι όμως καμιά φορά παρατηρώντας σχέσεις άλλων (και κυρίως αν αυτοί οι άλλοι τυγχάνει να χαίρουν της εκτίμησής μου), πόσο δεύτεροι και πόσο κατίνες είναι ικανοί οι άνθρωποι να γίνουν όταν νιώθουν ανασφάλεια, πράγμα κατανοητό ίσως, αλλά είπαμε, δεν είναι όλες οι σχέσεις ίδιες, και ειδικά στις σχέσεις τις μεγάλες, στις σχέσεις που ο ίδιος επιλέγεις να τις θεωρείς μεγάλες, πολύ περισσότερο που ο ίδιος έχεις επιλέξει να τις κάνεις ή τέλος πάντων να τις αφήσεις να γίνουν μεγάλες (σε μονάδες αξίας), με τον τρόπο που τους φέρεσαι δείχνεις σε ένα βαθμό πόσο στα σοβαρά παίρνεις τον εαυτό σου.

Ειδικά στον έρωτα (εδώ πάλι έχουμε καταχρηστική σημασία λέξης), βλέπεις ανθρώπους που θαρρείς κάνουν ό,τι μπορούν για να γκρεμίσουν το επίπεδό της ποιότητάς τους, να ευτελίσουν τον εαυτό τους, κι από ψηλά γελάει ο χαρωπός φτερωτός μαλάκας με τα μεθυσμένα βελάκια και κουνάει το κεφάλι του: "ρε ταλαίπωρε, αφού δε σου έστειλα βελάκι…"

Όταν σου στέλνει, θα το καταλαβαίνεις, γιατί θα βλέπεις τον άλλον συμπαίκτη στο παιχνίδι, και όχι αντίπαλο. "You ‘re my lover, not my rival…", έλεγε ένα τραγουδάκι…

Και μετά από αυτόν τον κουβά ηθικολογίας, θα κλείσω με μια συμβουλή-σφηνάκι:

Εμπιστέψου αυτά στα οποία έχεις αποφασίσει να επενδύσεις, ή, αλλιώς, μην επενδύεις σε κάτι που δεν μπορείς να εμπιστευθείς.

Αν κάτι σε χαρακτηρίζει εις τον μάταιον τούτον κόσμον, είναι αυτά που διαλέγεις να σώσεις από την ευτέλεια· η Κιβωτός σου. Πρόσεξε τι θα βάλεις εκειπέρα, γιατί αυτά θα τα κουβαλάς μαζί σου.

ΥΓ: Ούτε εμένα μου αρέσουν οι διδαχές. Αλλά μας διαβάζουν και νέα παιδιά, να μην αποκομίσουν κι αυτά κάτι από τη συσσωρευμένη σοφία ημών των γηραιοτέρων;

Η νύμφη και ο ποιητής

Κάπου έλεγε ο ποιητής για εκείνη τη νύμφη που μάζευε τις έγνοιες και τις κρεμνούσε στα δέντρα, λοιπόν κάθε τόσο η δικιά μου τις βροντάει χάμω και κρύβεται πίσω στο δάσος όπου ανήκει. Κι εγώ την κυνηγάω, αλλά μέχρι να τη φέρω πίσω, καταγής οι έγνοιες ξεκαρδίζονται.

Αυτό που με ανησυχεί περισσότερο μεγαλώνοντας είναι όταν συνειδητοποιώ ότι μερικές φορές αρχίζω να πιστεύω στ' αλήθεια ότι τελικά δεν τα ξέρω όλα.

Μη γελάς, μου άρεσε που ένιωθα ασφάλεια μαζί μου.

Τώρα έχω ανάγκη τα παραμύθια μου.

Και τα δικά σου.