Γκαστόνε

Α δεν μπορώ να πω...

Η τύχη είναι εντάξει μαζί μου.

Μούχει ξηγηθεί φιστίκι απ’ την αρχή: "όποτε με χρειαστείς, όποτε θελήσεις να βασιστείς πάνω μου για κάτι, να ξέρεις ότι ΔΕ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ."

Εντάξει, δεν παραπονιέμαι, είναι πιο σωστό αυτό. Απ’ το να μου το παίζει καλή στην αρχή και μετά να μου κάνει καμιά μπινιά, όόόχι το προτιμώ καλύτερα έτσι. Περπατάμε σε χώρια πεζοδρόμια.

Είναι και δίκαιο δηλαδής.

Υπάρχουν κάποιοι που την απολαμβάνουν και τη λατρεύουν ως θεά, κάποιοι σε ρόλο Γκαστόνε που η τύχη τους αγαπάει ακριβώς επειδή την αγαπούν κι αυτοί.

"Εσύ", μου λέει, "που είσαι ορθολογιστής, εσύ που νομίζεις πως μπορείς να τα βγάλεις πέρα μόνος ή παρέα με τη λογική σου, κάτσε βγάλε άκρη λοιπόν. Μακριά κι αγαπημένοι.". Δίκαιο, δίκαιο.

Απλώς να ξέρετε, κάθε φορά που αισθάνεσθε ότι όλα πάνε στραβά, ότι είστε στη χειρότερη δυνατή κατάσταση κλπ., να θυμάστε 2 πρόσωπα πάντα:

1) το Μέρφυ, που έχει αποδείξει με τους νόμους του ότι πάντα αυτή η διαπίστωση αποβαίνει λανθασμένη και

2) εμένα, που έχω αποδείξει με το βίο μου το ίδιο πράγμα, αλλά με το ακριβώς αντίθετο (για σας) ψυχολογικό πρόσημο, ότι δηλαδή πάντα υπάρχει κάποιος που να βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από σας· εγώ.